Lekha Books

“நீ முதல்ல வெண் பொங்கலையும், வடையையும் சாப்பிடுப்பா. பூரி சூடா சாப்பிட்டாத்தான் நல்லா இருக்கும். அதனாலதான் போட்டு வைக்கலை. இதோ ஒரு நிமிஷத்துல போட்டுடலாம்,” என்ற வசந்தா சமையல்காரப் பெண்மணி கமலத்தை அழைத்தாள்.

“கமலம், சங்கர் தம்பிக்கு சூடா பூரி போட்டுக் குடு.”

“சரிங்கம்மா!” கூறிய கமலம், பிசைந்து வைத்திருந்த பூரி மாவை எடுத்தாள். வட்டங்களாகத் தேய்த்தாள். ஏற்கெனவே தயாராகக் காய வைத்திருந்த வாணலியில் மந்த்ரா கடலை எண்ணெய் பளபளப்பாக மின்னியது. வட்டங்களை எடுத்து மந்த்ராவில் போட்டு எடுத்தாள். பொன் நிறமான, உப்பலாக எழும்பிய பூரிகளைத் தட்டில் வைத்து எடுத்துக் கொண்டு வந்து வசந்தாவிடம் கொடுத்தாள்.

அவற்றை வாங்கிச் சங்கருக்கு அன்புடன் பரிமாறினாள் வசந்தா.

“கிழங்கு நிறையத் தொட்டுச் சாப்பிடுப்பா...”

“நிறையத் தொட்டுச் சாப்பிடறதா? ஒரு பூரி மேல நிறைய கிழங்கு மசாலாவை வச்சு அதுக்கு மேல இன்னொரு பூரியை வச்சு அப்படியே அந்த பூரி ஸாண்ட்விச்சை சாப்பிடணும்!” என்ற சங்கர் உப்பலான பூரியை விரலால் லேசாக அழுத்தி, அதன் மீது உருளைக் கிழங்கு மசாலாவை வைத்தான். அதன் மீது இன்னொரு பூரியை வைத்து இணைத்து இரண்டு பூரிகளைச் சுவைத்துச் சாப்பிட்டான்.

அவன் சாப்பிடுவதைப் பார்த்து ரசித்து மகிழ்ந்தாள் வசந்தா. இட்லியை மட்டும் சாப்பிட்டு முடித்த முத்தையா, சங்கர் பூரி சாப்பிடுவதைப் பார்த்தார். மேஜை மீது காணப்பட்ட உணவு வகைகளைப் பார்த்த அவரது வாயில் நீருறியது.

“எனக்குத் தினமும் ரெண்டு இட்லியையும் சாம்பாரையும் மட்டும் குடுக்கற. பூரி பொங்கலையெல்லாம் கண்ணுல காட்டறதோட விட்டுடற!...”

“அவனோட வயசென்ன... உங்களோட வயசென்ன? அவனுக்குக் கல்லைத் தின்னாலும் ஜீரணிக்கற வயசு. ஆசைப்படறீங்களேன்னு ரெண்டு பூரியைக் குடுத்தா நெஞ்சைக் கரிக்குதுன்னு சொல்றீங்க. கஷ்டப்படறீங்க. அது மட்டுமா? டாக்டர் ராமச்சந்திரன் என்ன சொல்லி இருக்காரு, உங்களுக்கு கொலஸ்டிரால் கொஞ்சம் அதிகமா இருக்குன்னு சொன்னார்ல? மறந்து போச்சா?” வசந்தா செல்லமாக மிரட்டியது புன்னகைத்தார் முத்தையா.

“பாவம்மா அப்பா. கொஞ்சமா பொங்கலும், ஒரே ஒரு பூரியும் குடுங்கம்மா.”

சங்கர் சொன்னதும் இடைமறித்துப் பேசினார் முத்தையா. “வேண்டாம்பா சங்கர். சும்மா உங்கம்மாவைச் சீண்டிப் பார்க்கறதுக்காகக் கேட்டேன். எனக்காக இல்லாட்டாலும் உங்க எல்லாருக்காகவும் நான் இன்னும் கொஞ்ச நாள் உயிரோட இருக்கணும். உயிரோட இருக்க வேண்டிய நான் ஆரோக்யமா இருக்கணும். அதனால எனக்கு ஆகாத போகாத சாப்பாடு, பலகாரமெல்லாம் சாப்பிடணுங்கற ஆசையை எல்லாம் விட்டுட்டேன்ப்பா. ஏற்கெனவே சொன்னபடி நாம ஆரம்பிக்கப் போற புது ஹோஸைரி கம்பெனியை எவ்வளவு சீக்கரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் ஆம்பிக்கணும். இந்த இன்டஸ்ட்ரியை உன்னோட பொறுப்பல விட்டு, உன்னோட கடந்த காலக் கஷ்டங்களை நீ மறக்கணும். உன்னோட பிஸியான நடவடிக்கைகளை நான் பார்க்கணும். நிர்மலா விட்டுட்டுப் போன சரண்யா குட்டியை நீதான் கரை சேர்க்கணும். இதுக்கெல்லாம் என்னென்ன செய்யணுமோ அதுக்கெல்லாம் உறுதுணையா உன்கூட நின்னு நான் உதவியா இருக்கணும். அதுக்காகவாவது நான் என்னோட உடல்நலத்தை நல்லபடியா பார்த்துக்கணும்னு அக்கறையா இருக்கேன்ப்பா...”

“எனக்காக, நம்ம குடும்பத்துக்காக எவ்வளவோ பாடு படறீங்கப்பா. நீங்க நினைக்கறபடி நம்ம புது இன்டஸ்ட்ரியை வெற்றிகரமா நடத்திக் காட்டுவேன்ப்பா. சென்னையில அடையார் ஏரியாவுல ஒரு பங்களா விலைக்கு வந்திருக்கறதா நம்ப ரியல் எஸ்டேட் பழனிச்சாமி சொன்னாரு. பங்களா புதுசாத்தான் இருக்காம். பெயிண்ட் கூட அடிக்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காதாம். ஏதோ குடும்பப் பிரச்னையால அந்த பங்களாவுக்குச் சொந்தக்காரங்க வெளிநாட்டுக்குக் குடிபோறாங்களாம். அதனால விக்கறாங்களாம்.”

“முன்ன பின்ன விலையிருந்தாலும் யோசிக்காம வாங்கிடுப்பா.”

“சரிப்பா. மத்தப்படி இன்டஸ்டிரிக்குத் தேவையான மிஷின்கள் அத்தனையும் ஆர்டர் பண்ணிட்டேன். ஃபேக்டரிக்கு இடம் பார்த்துப் பேசி முடிச்சாச்சு. ஆபீசும் ஃபேக்டரிக்குப் பக்கத்துலயே பார்த்து முடிச்சுட்டேன். பங்களா ரெடியாயிடுச்சுன்னா நாம அங்கே போயிட வேண்டியதுதான்...”

முத்தையாவும், சங்கரும் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வசந்தா, கண் கலங்கியபடி பேச ஆரம்பித்தாள்.

“இங்கே இருந்தா எனக்கு நம்ப நிர்மலாவோட நினைப்பு வந்துட்டே இருக்கு. அவ நின்ன இடம், அவ ஊஞ்சல்ல உட்கார்ந்து ஆடற காட்சி, தோட்டத்துல பூக்கற பூவை அழகா அவ கோக்கற நேர்த்தி, நாள், கிழமைன்னா அவ போடற கோலங்கள்... திடீர் திடீர்னு வந்து அம்மான்னு வாய் நிறையக் கூப்பிட்டு, என் கழுத்தைக் கட்டிக்கிட்டு, சின்னக் குழந்தை மாதிரி கொஞ்சறது... இதெல்லாம் என்னோட கண்ணுக்குள்ளயே நிக்குது. இங்கே இருந்தா இப்படித்தான். அவளோட ஞாபகம் என்னைப் போட்டு வாடடி எடுக்கும். அதனால நீங்க சொல்றபடி சீக்கிரமா நாம சென்னைக்குப் போயிடலாம். இந்த உலகத்துல எங்கே போனாலும் பெத்த பிள்ளையோட பிறப்பு, வளர்ப்பு, நினைப்பு மறக்காது. ஆனா... வளர்ந்த இந்த இடத்தை விட்டு, இந்த பங்களாவை விட்டுப் போனாலாவது என்னோட துக்கமும், நெஞ்சுப்பாரமும் கொஞ்சமாவது குறையுமான்னு பார்க்கறேன்...”

நிர்மலாவின் இழப்பைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாத வசந்தா அழுதாள்.

“அழாதீங்கம்மா. நிர்மலாதான் சரண்யாவாப் பிறந்திருக்கா. மனசைத் தேத்திக்கோங்க.” சங்கர் ஆறுதல் கூறியதும் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள் வசந்தா.

“நான்தான் சொன்னேனே வசந்தா, இன்னும் கொஞ்ச நாளைக்கு நாம ஆரோக்யமா இருக்கணும்ன்னு. நீ இப்படி கவலைப் பட்டுக்கிட்டிருந்தா உன் உடம்புதான் கெட்டுப் போகும். போம்மா. போய் உன் கையால எனக்கு ஒரு காபி போட்டுக் கொண்டு வா...”

வசந்தாவின் துக்கமான மனநிலையை மாற்றுவதற்காக, முத்தையா அவளிடம் காபி கேட்டார். வசந்தா காபி போடுவதற்காகச் சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

“சங்கர்... நம்ப போவில் குருக்கள் ஈஸ்வர ஐயரை வரச் சொல்லி இருக்கேன். நாம சென்னைக்குப் போறதுக்கு நல்ல நாள் பார்க்கறதுக்காக அவரை வரச் சொன்னேன். அவர் நான் பார்த்துச் சொல்லட்டும். நாம மத்த ஏற்பாடுகளை மளமளன்னு முடிச்சுடுவோம்.”

“சரிப்பா. நான் ஆபீசுக்குக் கிளம்பறேன்.”

“போய்ட்டு வாப்பா.”

“சங்கர், அவனுக்கு மத்தையா வாங்கி கொடுத்திருந்த ஸொனோட்டா காரை எடுத்துக் கொண்டு, ஆபீஸிற்குக் கிளம்பினான். காரை ஓட்டும் பொழுது அவனது மனம் அவனிடம் பேசியது.”

‘இந்த சொகுசான கார் சவாரிக்கும், பங்களா வாசத்திற்குமா நான் ஏங்கினேன்?! அப்பாவின் பேச்சைக் கேட்காமல், அவர் சொல்லி மீறி அந்த...  ஜானகி... அவளைக் கல்யாணம் செஞ்சுட்ட பாவத்துக்காக மன்னிப்புக் கேட்டுட்டு எங்கேயாவது தனியா போயிடணும்னு நினைச்சேன்.