Lekha Books

ஆனா... அப்பா... அம்மாவைப் பார்த்த பிறகு... அவங்க மறுபடியும் எங்கேயும் போயிடாதப்பான்னு கெஞ்சின பிறகு... என்னால அவங்களோட அன்பு வியூகத்தைத் தாண்டிப் போக முடியலியே... அவங்க எப்படி என்னைப் பிரிஞ்சு இருக்க முடியாம தவிக்கறாங்களோ அது போல என்னோட பிள்ளைகளையும் பிரிஞ்சு இருக்க முடியாம நான் தவிக்கிறேனே... நான் இங்கே வகை வகையா அம்மா கையால சாப்பிடறேன், சொகுசான கார் சவாரியை அனுபவிக்கிறேன்... என் மகன்கள் எங்கே, எப்படி இருக்கானுங்களோ...’

சங்கரின் மனம் அவனுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தபடியால் அவனது கவனம் சிதறியது. சங்கர் போய்க் கொண்டிருந்த கலெக்டர் ஆபீஸ் ரேடின் இடது பக்கம் இருந்த தெருவில் இருந்து மெயின் ரோடிற்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்த இன்னோவா காரைக் கவனிக்கவில்லை. அவனும் அதே தெருவிற்குள் திரும்பலாம் என்று ஸ்டீயரிங்கை வளைத்தான். சட்டென்று எதிரே வந்த இன்னோவா காரைப் பார்த்துச் சுதாரித்துக் கொண்ட சங்கர் தன் காரில் க்றீச் என்று ப்ரேக் போட்டான். இன்னொவா காருக்கும், சங்கரின் காருக்கும் இடையே ஒரு அங்குல இடைவெளி மட்டுமே இருந்தது.

‘யார் அவன்? இவ்வளவு அஜாக்கிரதையாக காரை ஓட்டுவது!’ என்ற கோபத்தில் இன்னோவா காரில் இருந்து வேகமாக இறங்கினான் ஒரு நபர். அதே சமயம் ஸொனோட்டா காரிலிருந்து இறங்கிக் கொண்டிருந்த சங்கரைப் பார்த்தான். கோபமாகப் பேச வாயெடுத்தான். அதற்குள் சங்கர் அந்த நபரின் அருகே வந்தான்.

“ஸாரி ஸார். எக்ஸ்ட்ரீம்லி ஸாரி. கவனக் குறைவா காரை ஓட்டின என்னை மன்னிச்சுடுங்க...”

சங்கர் பணிவாகவும், கனிவாகவும் மன்னிப்புக் கேட்டதும், இன்னோவா காரில் வந்த நபருக்கு ஏற்பட்டிருந்த கோபம் மாயமாய் மறைந்தது.

“பரவாயில்லை ஸார்,” என்ற அந்த நபர் சங்கரின் கம்பீரமான தோறறத்தையும், செல்வச் செழிப்பான அடையாளங்களையும் பார்த்தான்.

“நீங்க யார்ன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா? என்னோட பேர் பிரபாகர். நான் சென்னையில ஹொஸைரி எக்ஸ்போர்ட் பண்ணிக்கிட்டிருக்கேன்....”

“என்ன? ஹொஸைரி எக்ஸ்போர்ட்டா?”

“ஆமா சார். ஏன் அவ்வளவு ஆச்சர்யமா கேட்கறீங்க?”

“சொல்றேன் மிஸ்டர் பிரபாகர். நாம ரெண்டு பேரும் காரை பார்க்கிங் ப்ளேஸ்ல பார்க்க பண்ணிட்டு இதோ பக்கத்துல ஒரு காப்பி ஷாப் இருக்கு பாருங்க. அங்கே போய் உட்கார்ந்து பேசலாம்.”

“ஓ.கே.” என்ற பிரபாகர், தனது இன்னோவா காரை ஓர் ஓரமாக நிறுத்தினான். பிரபாகரின் கார் அருகே தன் ஸொனோட்டாவை நிறுத்திவிட்டு வந்தான் சங்கர். இருவரும் காபி ஷாப்பிற்குள் சென்றனர்.

அங்கு சென்று உட்கார்ந்தனர்.

“உன்னோட பேர் சங்கர். எங்க அப்பா பேர் முத்தையா... முத்து ஃபர்னிச்சர், முத்து பாத்திரக்கடை, முத்து எலக்ட்ரானிக்ஸ்ன்னு இருக்கே...”

“ஓ... நல்லா தெரியுமே... ஃபேமஸான கடைகளாச்சே...?!”

“அதெல்லாம் எங்களோடதுதான்.”

“ஓ... வெரி குட். சென்னையில நான் ஹொஸைரி எக்ஸ்போர்ட்ஸ்ன்னு சொன்னதும் ஆச்சரியப்பட்டீங்களே... ஏன் ஸார்?”

“அதுவே? நாங்க இங்கே நடத்திக்கிட்டிருக்கற கடைகளையெல்லாம் வித்துட்டு சென்னையில ஹொஸைரி மில் ஆரம்பிக்கலாம்னு இருக்கோம். நீங்களும் அது சம்பந்தப்பட்ட தொழில் பண்றதா சொன்னதும் ஆச்சர்யமாயிடுச்சு...”

“ஓ... அப்படியா? மெஷின்ஸ் எல்லாம் வாங்கிட்டீங்களா?”

“ஆர்டர் குடுத்தாச்சு. கூடிய சீக்கிரம் வந்துடும்...”

இதற்குள் காபி ஷாப் சிப்பந்தி இவர்களின் மேஜை அருகே வந்தான். மெனு கார்டைக் கொடுத்தான்.

“ஹய்யோ... நான் இப்பதான் மூக்கு முட்ட ப்ரேக் ஃபாஸ்ட் சாப்பிட்டுட்டு வந்தேன். ப்ளாக் டீ போதும். நீங்க என்ன பிரபாகர் சாப்பிடறீங்க?”

“நான் காலையில எதுவுமே சாப்பிடலை ஸார். எனக்கு ஒரு சிக்கன் ரோல், கோல்ட் காபி... கொண்டு வாப்பா...”

“ஓ.கே. ஸார்.” சிப்பந்தி நகர்ந்தான்.

“மிஸ்டர் பிரபாகர்! எக்ஸ்போர்ட்ஸ் பத்தி உங்ககிட்ட பேசணும்...”

“ஒரு நிமிஷம் ஸார்... இந்த மிடர் கிஸ்டர் எல்லாம் வேண்டாமே... ஜஸ்ட்... பிரபாகர்ன்னு சுப்பிடுங்களேன்...”

“நீங்களும் ஸார்... மோர்... ன்னெலலாம் இல்லாம சும்மா... சங்கர்ன்னே கூப்பிடலாமே...”

சங்கர் இவ்வாறு கூறியதும் இருவரும் சிரித்துக் கொண்டனர்.

“பிரபாகர், நான் என்னோட குடும்பத்தோட சென்னையில செட்டில் ஆகப் போறேன். சென்னையில ஹெஸைரி இன்டஸ்ட்டீஸ் ஆரம்பிச்சு நைட்டீஸ். பனியன், ஜட்டி, டீ.ஷர்ட், டவல்ஸ் எல்லாம் தயாரிக்கலாம்னு ஐடியா வச்சிருக்கேன்.”

“ப்ராண்ட் நேம் வச்சுட்டிங்களா?”

“இல்லை பிரபாகர். ப்ராண்ட் நேம் வச்சு தயார் பண்ணி மார்க்கெட்டிங் பண்றது என்னோட ஐடியா இல்லை. மொத்தமா யார் கேட்டாலும் அவங்களோட ப்ராண்ட் நேம்ல தயாரிச்சு குடுக்கலாம்ங்கறதுதான் என்னோட திட்டம். உதாரணமா நீங்களே என்னோட தயாரிப்புகளை வாங்கறீங்கன்னா... உங்களோட ப்ராண்ட் நேம்ல பண்ணிக் குடுக்கத் தயாரா இருக்கேன்...”

“உதாரணமா என்ன சங்கர்... உண்மையிலேயே உங்ககிட்ட வாங்கலாம்னு நான் யோசிக்கிறேன். ஏன் தெரியுமா? ஏற்கெனவே எங்களுக்கு சப்ளை பண்றவங்களோட தரம் எனக்குப் பிடிக்கலை. உங்களோட தயாரிப்புகள் நல்ல தரமா இருக்கக் கூடிய பட்சத்தில என்னோட எக்ஸ்போர்ட்டுக்குத் தேவையான எல்லாத்தையும் உங்ககிட்டயே வாங்கிப்பேன்.”

“நிச்சயமா நல்ல குவாலிட்டியா, வித விதமான டிஸைன்கள்ல என்னால தயாரிச்சுத் தர முடியும். அது சரி, நீங்க ஏதாவது ப்ராண்ட் நேம்ல எக்ஸ்போர்ட் பண்றீங்களா?”

“ஆமா சங்கர். ‘ராசாத்தி’தான் எங்க ப்ராண்ட் நேம்.”

“ஓகோ! ராசாத்தி! பேர் ரொம்ப நல்லா இருக்கு.”

“தேங்க் யூ. ரேட்டும் எனக்கு ஏற்கெனவே சப்ளை பண்றவங்களோட ரேட்டை விடக் குறைவா இருக்கணும். தயாரிப்புகளும் தரமானதா இருக்கணும்...”

“சாம்பிள் பண்ணித் தரேன் பாருங்க. அதுக்கப்புறம் சொல்லுங்க.”

அவர்கள் இருவரும் சுவாரஸ்யமாகப் பேசிக் கொண்டிருக்கும்பொழுது, அவர்கள் ஆர்டர் கொடுத்த உணவு வகைகளையும் ப்ளாக் டீயையும் கொண்டு வந்தான் சிப்பந்தி.

பிரபாகர் சாப்பிட ஆரம்பித்தான். அவனது பேச்சையும் தொடர்ந்தான்.

“தற்செயலா நடக்கற எல்லா விஷயத்தையும் அது ஒரு விபத்து மாதிரி நடந்துடுச்சுன்னு சொல்லுவாங்க. ஆனா இன்னிக்கு உண்மையிலேயே ஒரு விபத்து நடக்கறதுல இருந்து தப்பிச்சு தற்செயலா நாம சந்திச்சுப் பேசிக்கிட்டிருக்கோம். தற்செயலா நான் செஞ்சுக்கிட்டிருக்கற தொழிலுக்கும் நீங்க ஆரம்பிக்கப் போற தொழிலுக்கும் நெருக்கமான சம்பந்தம் இருக்கு... தற்செயலா நானும் வேற ஒரு சப்ளையரைத் தேடிக்கிட்டிருக்கற ஐடியாவுல இருக்கும்போது தற்செயலா நீங்க புதுசா ஹொஸைரி இன்டஸ்ட்ரீ ஆரம்பிக்கறதாவும், எனக்கு உங்களோட தயாரிப்புகளை சப்ளை பண்றதாவும் சொல்றீங்க...” பிரபாகர் கூறியதைக் கேட்ட சங்கர் சிரித்தான்.

“அது சரி... நீங்க... இங்கே... திருச்சியில...?!” என்று கேட்டான் சங்கர்.