Lekha Books

அப்பாயிண்ட்மெண்ட் வாங்கிட்டு அவரைப் பார்த்துப் பேசு. நிச்சயமா நம்ம விழாவிற்குத் தலைமை தாங்கறதுக்கு அவர் வருவாரு.”

“சரிப்பா. இதயம் நல்லெண்ணெய் அதிபர் மிஸ்டர் முத்து, விளம்பரப்பட இயக்குனர் மிஸ்டர் லேகா ரத்னகுமார், நக்கீரன் ஆசிரியர் கோபால் ஸார், சுகிசிவம் ஐயா, மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விவநாதன் ஐயா இவங்களையெல்லாம் சிறப்பு விருந்தினரா கூப்பிடலாம்னு நினைக்கறேன்.”

“இதயம் முத்துவை உனக்குப் பழக்கமா?”

“ரொம்ப நெருங்கின பழக்கம் கிடையாது. மைம் மேனேஜ்மென்ட் பத்தி அவர் மேடையில பேசறதை நிறைய தடவை கேட்டிருக்கேன். சூப்பரா பேசுவார். மேடைப் பேச்சு முடிஞ்சதும் அவரைப் போய்ப் பார்த்துப் பாராட்டி இருக்கேன். அந்த சமயங்களில் என்னை நான் யார், என்ன பண்றேன்னு கேட்டிருக்காரு. ரொம்ப எளிமையான மனிதர். திறமையான மனிதர். அவர் கூடத்தான் டைரக்டர் லேகா ரத்னகுமாரையும் பார்த்திருக்கேன். அவர்தான் இதயம் நல்லெண்ணெய் விளம்பரப் படங்களை எடுக்கிறவரு. டைரக்ஷனும் அவர்தான். எப்பவும் கருப்பு டிரஸ்லதான் இருப்பாரு. அதைப்பத்தி அவர்கிட்ட கேட்டதுக்கு ‘வறுமையின் நிறம் கருப்பு’ன்னு சொன்னாரு...”

“என்னது? வறுமையின் நிறம் கருப்பா?!”

“ஆமாப்பா. அவர் கஷ்டப்பட்ட காலத்துல துவைச்சுப் போட்டு உடுத்திக்க மாத்து ட்ரெஸ் வாங்கறதுக்குக் கூட வசதி இல்லாத நிலைமையாம். அதனால முந்தின நாள் போட்ட அதே கருப்பு பேண்ட், கருப்பு ஷர்ட்டை மறுநாளும் போட்டுச் சமாளிச்சிருக்காரு. ‘என்னோட வறுமையினால கருப்பு ட்ரெஸ் போடறது எனக்கு வழக்கமா ஆயிடுச்சு. நாளடைவில நான் முன்னேறி, பிரபலமான பிறகும் அதுவே எனக்கு ஒரு ‘இமேஜ்’ ஆயிடுச்சு!’ அப்படின்னு சொல்லி ‘ஜீரோ டு ஹீரோ’ன்னு அவரைப் பத்தின ஒரு புஸ்தகம் கொடுத்தாரு. சாதாரண நிலமையில இருந்து கஷ்டப்பட்டு உழைச்சு இன்னிக்கு விளம்பரப்பட உலகமே அவரைத் திரும்பிப் பார்க்கற அளவுக்கு அவர் எப்படி முன்னேறினார்ன்னு அந்தப் புஸ்தகத்துல எழுதியிருந்ததைப் படிச்சேன். வாழ்க்கையில முன்னுக்குவரத் துடிக்கும் இளைஞர்களுக்கு அந்த ‘ஜீரோ டு ஹீரோ’ புத்தகம் முன்னோடியா இருக்கும்.”

“அப்படின்னா... நம்ம திறப்பு விழாவுக்குச் சிறப்பு விருந்தினரா அவசியம் அவரை அழைக்கணும். நீ பார்த்து ஏற்பாடு பண்ணு. ஒண்ணொண்ணுத்துக்கும் என்னைக் கேட்டுதான் செய்யணுங்கறது இல்லை. நீயா பார்த்துச் சிறப்பா செய்.”

“சரிப்பா.”

“விழாவுக்கு வர்ற சிறப்பு விருந்தினர்களுக்குப் பொன்னாடை வாங்கணும். குமரன் சில்க்ஸ் போய் அதை வாங்கிடறேன். அம்மாவோட வெள்ளி அன்ன விளக்கை எடுத்துட்டுப் போயிடுவோம்.”

“அதான் சொன்னேனேப்பா. நீ பார்த்துச் செய்ன்னு. உனக்காகத்தான் இந்தப் புது கம்பெனியை ஆரம்பிக்கற திட்டம் போட்டேன். வேற எதைப் பத்தியும் யோசிக்காதே. புதுசா இன்னிக்குப் பிறந்ததா நினைச்சுக்கோ. கடந்த காலமெல்லாம் மறந்து போன காலமாகட்டும். இனி நடக்கப் போறதை மட்டுமே நீ நினைக்கணும். செயல்படணும்.”

“சரிப்பா. எனக்காக நீங்க செய்யற இந்த முயற்சியினால இந்தப் புதுத் தொழிலை முன்னுக்குக் கொண்டு வந்து நல்ல லாபம் எடுக்கறது மட்டும் என்னோட எண்ணமில்லை. நல்ல, தரமான தயாரிப்பாளர்கள்ங்கற பேரையும் எடுப்பேன். நீங்க சொன்ன மாதிரி ஊர் விட்டு ஊர் வந்த இடத்துல புதுப்பிறவி எடுத்ததுபோல என் மனசை ஈடுபடுத்தி வெற்றி அடைவேன்.”

‘கடவுளோட அருளும், என்னோட ஆசிர்வாதமும் உனக்கு எப்பவும் உண்டு.’

“தேங்க்ஸ்ப்பா!” சங்கரின் மனதில் திமான உறுதியும், தைர்யமும் தோன்றியது.

21

பிபின்னலாடைத் தயாரிப்பு நிறுவன ஃபேக்டரியின் துவக்க விழா பிரபல பிரமுகர்களின் தலைமையிலும், வாழ்த்துரையிலும் இனிது நடைபெற்றது. சரண்யா ஹோஸைரிஸ் என்ற அந்த நிறுவனத்திற்குப் பெயரிட்டிருந்தான் சங்கர். ஏற்றுமதி செய்யும் அளவு பெருமளவில் செய்ய வேண்டும் என்ற அலட்சியத்துடன் உழைத்தான் சங்கர். துவக்க விழாவிற்கு வந்திருந்த பிரபாகருக்கு நைட்டி போன்ற பின்னலாடைகளைத் தனது ஃபேக்டரியில் தயாரித்து சேம்பிள் கொடுத்தான் சங்கர்.

பிரபாகருக்கு அவற்றின் தரம் மிகவும் பிடித்தது. அவன் முன்பு வாங்கிக் கொண்டிருந்த நிறுவனத்தில் தரம் குறைவாகவும் விலை அதிகமாகவும் இருந்தபடியால் சங்கரிடமே தனது எக்ஸ்போர்ட்ஸ் ஆடர்களுக்கு மொத்தமாக வாங்க ஆரம்பித்தான். தொடர்ந்து வாங்கினான். உள்நாட்டிலும் பல பிரபல ஜவுளிகடைகளிலும், ஆயத்த ஆடைக் கடைகளிலும் அவரவர் ப்ராண்ட் நேம் போட்டுத் தயாரித்துக் கொடுத்த சங்கரின் நிறுவனம் மிக விரைவாக வளர்ந்தது.

அங்கே தொழில் வளர, குடும்பத்தில் சரண்யாவும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தாள். சங்கரை ‘அப்பா’ என்று மழலையில் அழைக்க ஆரம்பித்த அவள், அவனது அளவற்ற பாசத்தினால் வளர்ந்து விபரம் தெரிந்த பிறகும் அவனை ‘அப்பா’ என்றே அழைத்தாள். எதற்கெடுத்தாலும் ‘அப்பா’, ‘அப்பா’ என்று சங்கரிடம்தான் வருவாள்.

தனக்கு நேரம் இருக்கும் பொழுதெல்லாம் சங்கருடன் பேசி மகிழ்வாள். அவன் செல்லும் இடங்களுக்கு அழைதுச் செல்வான். தனது நிறுவனத்தின் மீது எத்தனை ஈடுபாடு கொண்டானோ அதைவிடப் பன்மடங்கு அக்கறையையும், அன்பையும் சரண்யா மீது வைத்து உயிருக்குயிராய் நேசித்தான்.

நிர்மலாவின் கணவன் முரளி மறுமணம் செய்து கொண்டு ஆஸ்திரேலியாவில் ஒரு உத்யோகம் தேடிக் கொண்டு அங்கே குடியேறிவிட்டான். வருடத்திற்கு ஓரிரு முறைகள் தொலைபேசியில் சரண்யாவின் நலன் விசாரிப்பான். அவனுக்கு இரண்டாவது மனைவி மூலம் குழந்தைகள் உருவாகி அவனுக்கென்று புதிய குடும்பத் தோன்றியதும் நாளடைவில் சரண்யா பற்றிய நலம் விசாரிப்புகள் கூட நின்று போயின. வசந்தாவின் அன்பும், சங்கரின் பாசமும் அபரிமிதமாகக் கிடைத்த சரண்யாவிற்கு எந்தக் குறையும் இல்லை.

‘குழந்தை வளர்க்கும் வயசா எனக்கு?’ என்று சங்கரிடம் கேட்ட வசந்தா, நிர்மனாவின் குழந்தையை வளர்த்து ஆளாக்கும் நிலை ஏற்பட்டது. தன் உடல் வலிமையாய் இல்லாவிட்டாலும், மன வலிமையாலும், சங்கரின் உறுதுணையாலும் சரண்யாவை வளர்த்தாள் வசந்தா.

22

திதிறப்பு விழா முடிந்து அனைவரும் விடை பெற்றுச் சென்றனர். பிரபாகர் மட்டும் சங்கருடன் இருந்தான்.

"தேங்க்ஸ் பிரபாகர். காலையில திறப்பு விழாவுக்கு முதல் ஆளா வந்தீங்க. இப்ப எல்லாரும் போன பிறகும் எனக்குத் துணையா இருக்கீங்க...."

"இதென்ன பெரிய விஷயமா? ஏதோ என்னால முடிஞ்சது... நாங்க ஏற்கெனவே எக்ஸ்போர்ட் பிஸினஸ்ல இருக்கோம். எங்களுக்கு சப்ளை பண்ற ஹொஸைரி தயாரிப்பாளர்கள் அனுப்பற டிஸைன் நல்லா இல்லை. தரமும் மட்டமா இருக்கு. அதனால எங்களோட முழுத் தேவைக்கும் இனி நீங்களே தயாரிச்சுக் குடுங்க. எங்க ப்ராண்ட் நேம் 'ராசாத்தி'ன்னு லேபிள் போட்டுக் குடுத்துடுங்க. ஏற்கெனவே நீங்க குடுத்த சேம்பிள் பின்னலாடைகள் நல்ல குவாலிட்டியா இருக்கும்.