Lekha Books

வியாபார சூட்சுமம், தரத்துக்குத்தான் முதலிடம் குடுக்கணும்ங்கற தாரக மந்திரத்தையெல்லாம் எனக்குக் கத்துக் குடுத்தாரு. நானும் புரிஞ்சுக்கிட்டு அவரோட பிஸினஸை பார்த்துக்கிட்டேன். என்னை அவரோட மகன் மாதிரி கூடவே வீட்ல வச்சுக்கிட்டாரு. அவரோட உடல் நிலைக்கு ஏத்த மாதிரி சாப்பாடு பண்ணிக் குடுக்கறதுக்கு நல்ல ஆளா பார்த்துச் சமையலுக்கு வச்சேன்.

"மருந்து, மாத்திரையெல்லாம் நானே பார்த்து எடுத்துக் குடுத்துடுவேன். பக்குவமான உணவு, நேரத்துக்கு மருந்து குடுக்கறது& இதெல்லாம் அவரோட ஆரோக்கியத்தை நல்லபடியா ஆக்கிடுச்சு. அடிக்கடி டாக்டரை வரவழைச்சு அவரோட உடல்நிலை பத்தி தெரிஞ்சுக்குவேன். இந்த அளவுக்கு அக்கறையா பார்த்துக்கிட்டதுனால அவருக்கு என்னை ரொம்ப பிடிச்சுருச்சு. பிஸினஸ் சம்பந்தப்பட்ட கணக்கு வழக்குகளை எல்லாம் வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்து அவர்கிட்ட காமிச்சுடுவேன். பண விஷயத்துல என்னோட நேர்மையைப் பார்த்து அவருக்கு என் மேல ரொம்ப அன்பும், மரியாதையெல்லாம் கூடிப்போச்சு.

"அவர்தான் இனி எனக்கு எல்லாம்னு வாழ்க்கையில ஒரு பிடிப்பு தோணுச்சு. அதனால அவரோடவே ஐக்கியமாகிட்டேன். கூடவே இருந்து குழி பறிச்ச அவரோட உறவுக்காரக் கும்பலை விரட்டி அடிச்ச அவர், அநாதை இல்லங்களுக்கு, முதியோர் இல்லங்களுக்கு ஏகப்பட்ட நன்கொடை குடுத்துக் கிட்டிருக்காரு. அவரை மாதிரி ஒரு நல்ல மனுஷனை இந்தக் காலத்துல பார்க்கறது ரொம்ப அபூர்வம்."

நீளமாகப் பேசி முடித்தான் பிரபாகர். அவன் கூறிய யாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த சங்கருக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. 'திருட்டுக் குற்றத்துக்காக ஜெயில் தண்டனையை அனுபவித்து விட்டு வந்த ஒரு மனிதன் லட்சக் கணக்கில் பணத்தைத் திருடிக் கொள்வதற்கு வாய்ப்புக் கிடைத்தும் தன் வைராக்யத்தில் வெற்றி பெற்றிருப்பது மிகப் பெரிய விஷயம்.' சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தவனைப் பிரபாகரின் குரல் கலைத்தது.

"என்ன சங்கர்! என்னோட வாழ்க்கைக் குறிப்பு உங்களுக்கு ஆச்சர்யக் குறியா இருக்கா?"

"உண்மைதான் பிரபாகர். நேர்மைக்குப் புறம்பான வேலையைச் செஞ்ச நீங்க... நேர்மையே உருவா மாறினது ஆச்சர்யமாத்தான் செஞ்ச தப்பை உணர்ந்தவன் மறுபடி தப்பே செய்ய மாட்டான்னு பெரியவங்க சொல்லுவாங்க. நீங்க அதை நிரூபிச்சிட்டீங்க.’’

‘‘தேங்க் யூ சங்கர்! என்னால முடிஞ்ச வரைக்கும் எங்களாட எக்ஸ்போர்ட் ஆர்டர் எல்லாத்தையும் உங்களுக்கே குடுத்துடறேன். ஏற்கனவே இதைப்பத்தி நான் உங்ககிட்ட பேசி இருக்கேன். இருந்தாலும் மறுபடியும் உறுதியா சொல்றேன். உங்க ஃபேக்டரி தயாரிப்புகள்தான் எங்க மூலமாக ஏற்றுமதியாகப் போகுது.’’

‘‘தேங்க்யூ வெரி மச் பிரபாகர். எடுத்த எடுப்பிலேயே மிகப் பெரிய ஆர்டர் உங்க மூலமா கிடைக்கறது எனக்கு ரொம்ப உற்சாகமா இருக்கு. சந்தோஷமா இருக்கு. என்னோட கவனமெல்லாம் இந்தப் புது ப்ராஜக்ட்லதான். அதுக்குரிய பிள்ளையார் சுழியை நீங்க போட்டுட்டீங்க.’’

‘‘ம்கூம். பிள்ளையார் சுழியை நான் போட்டதுக்குத் திருச்சி மலைக்கோட்டைப் பிள்ளையார்தான் காரணம். நம்மளோட முதல் சந்திப்பே திருச்சியிலதான் நடந்துச்சு?! அப்பவே உங்க மேல எனக்கு ஒரு ஈர்ப்பு உண்டாகிடுச்சு. அது சரி, உங்க குடும்பத்தைப் பத்தி...’’

‘‘இப்போதைக்கு என்னோட அம்மா, அப்பா, சரண்யா, இந்தக் கம்பெனி இதுதான் என் உலகம். எப்போதோ எனக்குன்னு இருந்த குடும்பத்தைப் பத்தி நினைச்சுக் கூடப் பார்க்கக்கூடாதுன்னு உறுதியா இருக்கேன்...’’

‘‘ஸாரி ஸார். உங்களோட பர்சனல் லைஃப் பத்தி கேட்டுட்டேன். நீங்க எதுவும் சொல்ல வேணாம் ஸார். நானும் உங்களை மாதிரிதான். எனக்காக இருந்த குடும்பத்தைப் பத்தி முழுசா மறந்துட்டேன். ராஜேந்திர பிரசாத் ஐயா கூட அவரோட மகனா என்னோட வாழ்க்கையை ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கேன். அதைப்பத்தி நானும் இப்ப பேச விரும்பலை. காலம் வரும் போது சொல்றேன். நம்ப இரண்டு பேரும் இந்த விஷயத்துல கூட ஒண்ணா இருக்கோம்...’’

‘‘நம்ப நட்பு, வியாபார ரீதிக்கு அப்பாற்பட்டு, ஃப்ரெண்ட்ஷிப்புக்கு ஒரு உதாரணமா இருக்கணும். அதுதான் என்னோட விருப்பம்."

‘‘உங்க விருப்பம்தான் என்னோட விருப்பம். அடடே மணியைப் பாருங்க. பன்னிரண்டு ஆகப்போகுது! கிளம்பலாமா?’’

‘‘ஓ. கிளம்பலாமே.’’

இருவரும் பில்லுக்குரிய பணத்தைக் கட்டுவதற்குச் சின்னதாக ஒரு செல்லச் சண்டை போட்டபின், தன் கம்பெனி திறப்பு விழா ட்ரீட் என்று கூறிச் சங்கர் பணம் செலுத்தினான்.

இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினர்.

24

காலம் இறக்கை கட்டிப் பறந்தது. வளர்ந்து பருவப் பெண்ணான சரண்யா மிகவும் அழகாக இருந்தாள். தாய் உயிரோடு இல்லை எனினும், தந்தையின் தோளில் சாய்ந்து வளரவில்லை எனினும், வசந்தாவின் அன்பால் தாய்மையையும் சங்கரின் அதீத பாசப் பிரதிபலிப்பால் தந்தைக்குரிய நேசத்தையும் அனுபவித்தபடியால், கவலைகளின் சுவடுகள் என்பது துளிகூட இல்லாமல் சிட்டுக் குருவியாய் வளர்ந்து மலர்ந்திருந்தாள் சரண்யா.

கல்லூரியில் இருந்து வரும் வழியிலேயே தனது மொபைலில் சங்கரைக் கூப்பிட்டு விடுவாள்.

‘‘அப்பா... இன்னிக்கு ஃபிசிக்ஸ் மிஸ் ரொம்ப மொக்கை போட்டுட்டாங்கப்பா...’’

‘‘அப்பா என்னோட ஃப்ரெண்டு திவ்யா இல்லைப்பா, அவ நல்லா கவிதை எழுதறாப்பா.’’

‘‘அப்பா... நாளைக்கு சிட்டி சென்டர் போயே ஆகணும்ப்பா. நீங்களும் என்கூட வர்றீங்கப்பா. வேலை இருக்கு அது இதுன்னு சொன்னீங்கன்னா, பார்த்துக்கோங்க...’’ இவ்வாறு எதையாவது அவனுடன் ஒரு வார்த்தைக்கு நூறு அப்பா போட்டுப் பேசுவது சரண்யாவின் வழக்கம்.

ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் சங்கர் வீட்டில் இருந்தாலோ... கேட்கவே வேண்டாம். அவள் டி.வி. பார்க்கும்போது சங்கரும் அவர் கூடவே இருக்க வேண்டும். அவள் படிக்கும் பொழுது சங்கரும் அவளுடன் உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்று ஓடிப் பிடிச்சு விளையாட வைப்பாள். சிறிது நேரத்தில் களைப்பில் மூச்சு வாங்க நிற்கும் அவனைக் கேலி பண்ணுவாள்.

‘‘ஹய்... அப்பாவுக்கு வயசாயிடுச்சு...’’ கிண்டல் பண்ணிச் சிரிப்பாள்.

சரண்யா கேட்பவை அனைத்தையும் மறுக்காமல் வாங்கிக் கொடுப்பான் சங்கர். மறுப்பது போன்ற எதையும் சரண்யா கேட்பது இல்லை.

சங்கர் களைப்புடன் வீடு திரும்பும் நாட்களில் சங்கர் மீதுள்ள பரிவின் காரணமாகச் சரண்யாவை அடக்குவாள் வசந்தா.

‘‘அப்பா டயர்டா இருக்கான்ல? கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும், சரண்யா...’’ என்று வசந்தா கூறினால், அதைக் காதிலேயே வாங்கிக் கொள்ள மாட்டாள் சரண்யா. சங்கர் அதற்கு ஒரு படி மேல போய், ‘சரண்யாகிட்ட பேசினா என்னோட களைப்பெல்லாம் ஓடிப்போயிடும்!’ என்பான்.

இவ்வாறு நாளொரு அன்பும் பொழுதொரு பாசமுமாக வளர்க்கப்பட்டாள் சரண்யா.