Lekha Books

‘‘நான் சொன்னதைக் கேட்டு ஒழுங்கா படிச்சிருந்தா உன் அண்ணன்கிட்ட கேட்டிருக்க வேண்டியதில்ல. உனக்கே புரிஞ்சிக்கும்...’’

‘‘நான் ஒழுங்காதாம்மா படிச்சேன். படிப்புதான் என்கிட்ட வரலை...’’ ஸ்ரீதர் குறும்பாகப் பேசினான்.

‘‘உன்னைப் போலத்தான் உங்க அண்ணனை வளர்த்தேன்... அவன் நல்லா படிச்சு... இதோ ஜூனியர் வக்கீலா ஆகிட்டான். நீயும் இருக்கியே... ப்ளஸ் டூவுல கோட் அடிச்சுட்டு டி.வி. சேனல்ல டான்ஸ் ஆடிக்கிட்டிருக்க...’’

‘‘அண்ணா கோர்ட்ல வாதம் பண்ணிச் சம்பாதிப்பான். நான்... ஸ்டேஜ்ல டான்ஸ் பண்ணிச் சம்பாதிக்கிறேன். இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல பிரபுதேவா மாதிரி சினிமா நடிகராகி, அப்புறம் டைரக்டர் ஆகி... கோடி கோடியா சம்பாதிச்சு... உங்க காலடியில கொட்டுவேன்...’’

‘‘இப்ப நான் உன்னோட மண்டையில் கொட்டப் போறேன். உன்னோட ஆட்டம் பாட்டத்தையெல்லாம் டி.வி.யோட நிறுத்திக்க. சினிமா கினிமான்ன... பார்த்துக்க...’’

‘‘சினிமான்னா பெரிய திரை. டி.வி.ன்னா சின்னத்தரை. அவ்வளவுதாம்மா வித்தியாசம்...’’

‘‘போதும். இனியும் அந்தப் பேச்சே வேணாம். சாப்பிட வாங்க...’’

பங்களாவில் இருந்து இரவு உணவை டிபன் கேரியரில் எடுத்து வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்திருந்தாள் ஜானகி. தீபக்கும் ஸ்ரீதரும் சிறு பிள்ளைகளாக இருந்தவரை பங்களாவின் சமையலறையிலேயே அவர்களுக்கு உணவு பரிமாறுவாள் ஜானகி. பெரியவர்கள் ஆனதும் அவர்கள் இருவரும் அங்கே வந்து சாப்பிடச் கூச்சப்பட்டனர். எனவே டிபன் கேரியரில் எடுத்து வர ஆரம்பித்தாள் ஜானகி. மங்களத்தாம்மாவின் அனுமதியோடு இது நடைபெற்றது.

"தீபக்... ஏண்டா... உம்முனு இருக்க? உன் தம்பி ஏதாவது சொன்னானா? மணியாச்சு. சாப்பிட உட்காரு..."

பிள்ளைகள் இருவரும் சாப்பிட உட்கார்ந்திருக்க, அவர்களுக்கு உணவுடன் தன் உள்ளத்து அன்பையும் சேர்த்துப் பரிமாறினாள் ஜானகி.

"அம்மா... வத்தக் குழம்பும், எண்ணெய்க் கத்தரிக்காய் வறுவலும் சூப்பர்மா. உன் கைமணமே தனிம்மா. இவ்வளவு ருசியான சாப்பாட்டை உன் கையால சாப்பிட அப்பாவுக்குத் தான் குடுத்து வைக்கலை..." ஸ்ரீதர் வேண்டுமென்றே குறும்புடன் ஜானகியைச் சீண்டினான்.

"வேற பேச்சு இருந்தா பேசுடா..." அப்பளத்தை அவனது தட்டில் போட்டபடியே கூறினாள் ஜானகி.

"வேற ஏதாவது அவரைப் பத்தி தெரிஞ்சாத்தானே வேற பேச்சு பேச முடியும்? இப்போதைக்கு எனக்குத் தோணினது இதுதான்..."

"உனக்கு எல்லாமே இப்படித்தான். ஏதாவது வேண்டாத விஷயமா தோணும்..."

"ஆமாம்மா. உங்களை வேண்டாம்னு விட்டுட்டுப் போனவரைப் பத்தி உருப்படியா எதுவும் தோணாதுதான்..."

"போதும்டா ஸ்ரீதர். இதுக்கு மேல எதுவும் பேசாத. உங்க அப்பா என்னை வேண்டாம்னு விட்டுட்டுப் போனார்னு உனக்கு யார் சொன்னது?

"இதை யாராவது சொல்லணுமா என்ன? நீங்க அவரைப் பத்தி பேசினாலே கோபப்படறதைப் பார்த்து நானா தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்."

"சரி சரி, போதும். இனி உன்னோட வாய் சாப்பிடறதுக்கு மட்டும்தான் திறக்கணும். உன் கூடப்பிறந்தவன்தானே தீபக். அவனைப் பாரு. உன்னைப் போல வெட்டி நியாயம் பேசாம சமர்த்தா சாப்பிடறான். அவன் உண்டு அவனோட வேலை உண்டுன்னு இருக்கான்..."

"அண்ணாவா? இவனா... எப்பிடி... எப்பிடி... சமர்த்தா இருக்கானா? போகப் போகத் தெரியும்... இந்த தீபக்கின் எண்ணம் புரியும்!" என்று பாடி நக்கலாகப் பேசிய ஸ்ரீதரின் தலையில் குட்டினாள் ஜானகி.

"பாவம்டா மெல்லிசை மன்னர் எம்.எஸ்.விஸ்வநாதன் ஸார். அவரோட மெட்டை இப்பிடி கொலை பண்றியே!...."

"நான் பாடறதையே கொலைன்னு சொன்னீங்கன்னா, இப்ப அவரோட பாட்டை ரீமிக்ஸ்ங்கற பேர்ல எப்படியெல்லாம் கொலை பண்றாங்க. அதுக்கு என்ன சொல்லுவீங்க?"

"நாம என்னடா சொல்ல முடியும்? கேட்டா ரசிகர்களுக்குப் பிடிக்குது. நாங்க பண்றோம்ன்னு சொல்லுவாங்க."

"டேய் ஸ்ரீதர்! வீட்டுக்குள்ளயே இருக்காங்கன்னுதான் பேர். அம்மா பாரு. எவ்வளவு தெளிவா பேசறாங்க?!" தீபக் கூறியதும் ஜானகிக்கு அதைக் கேட்டு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

"யப்பாடா. இவ்வளவு நேரம் என்னவோ இந்த உலகத்துலயே நான்தான் நல்ல பையனாக்கும்ங்கற மாதிரி எதுவும் பேசாம இருந்தான். இப்ப... அம்மாவுக்கு ஐஸ் வைக்கறதுக்காக வாயைத் திறந்தியாக்கும்?" தீபக்கைக் கேலி செய்தான் ஸ்ரீதர்.

"எனக்கு ஐஸ் வச்சு அவனுக்கு என்னடா ஆகப் போகுது?" ஜானகி சிரித்துக் கொண்டே கூறினாள்.

"உங்களைப் புகழ்ந்து பேசிட்டேன்னு அவன் பொறாமைப்படறாம்மா." தீபக் வாயில் உணவை வைத்துக் கொண்டே பேசினான்.

"முதல்ல உன் வாய்க்குள்ள இருக்கறதை முழுங்கு." ஸ்ரீதர் தீபக்கின் தொடையைத் தட்டினான்.

"நீங்களும் சாப்பிடுங்கம்மா." தீபக் பாசத்துடன் கூறினான்.

"இதோ உட்கார்ந்துடறேன்ப்பா!" என்ற ஜானகி மேலும் தொடர்ந்தாள்.

"ஏண்டா ஸ்ரீதர், சாப்பிடவான்னு சொன்னதும் குழம்பு பிரமாதம் கத்தரிக்கா பிரமாதம்ன்னு சாப்பிட்டியே... வாங்கம்மா சாப்பிடன்னு வாயாரக் கூப்பிட்டியாடா? தீபக்தான் அக்கறையா கூப்பிடறான் பாரு... தன்னுடைய தட்டில் சாதத்தைப் போட்டபடியே கூறினாள் ஜானகி.

"உங்களுக்கு உங்க மூத்த பையன்னா உசத்தி. அவன் என்ன சொன்னாலும் இனிக்கும்..." செல்லமாகச் சிணுங்கிய ஸ்ரீதரைப் பார்த்து வாய்விட்டுச் சிரித்தனர் ஜானகியும், தீபக்கும். அவர்களது சிரிப்பில் ஸ்ரீதரும் கலந்து கொண்டான்.

தலைவன் இல்லாத அந்தக் குடும்பம், ஏழ்மையான அந்தக் குடும்பம், நேர்மையின் பலனாய் மகிழ்ச்சிப் பூக்களை முகர்ந்தது.

26

கையில் மாத்திரைகளோடு, மனதில் கவலையோடு, முத்தையாவின் கட்டிலருகே நின்றிருந்தாள் வசந்தா. அவள் கொடுத்த மாத்திரைகளை விழுங்கிய முத்தையா, அயர்ச்சியுடன் படுத்துக் கொண்டார்.

பரபரப்புடன் சங்கர் அங்கே வந்தான்.

"என்னப்பா! என்ன ஆச்சு! ஏன் இவ்வளவு டையர்டா இருக்கீங்க? டாக்டர் வந்து பி.பி. செக் பண்ணாரா? என்ன சொன்னார்?"

வசந்தா அவனுக்குப் பதில் கூற ஆரம்பித்தாள்.

"அப்பா எதையோ மனசுல நினைச்சுக்கிட்டு சங்கடப்படறாராம். அதனால பி.பி. கொஞ்சம் அதிகமாயிடுச்சாம். அதனால லேஸா தலை சுற்றலாம், ரொம்ப களைப்பா இருக்கார். வேற மாத்திரை எழுதிக் குடுத்துட்டுப் போனார் டாக்டர். அதை வாங்கிட்டு வரச் சொல்லி இப்பதான் குடுத்தேன். இந்த மாத்திரைக்கு பி.பி. நார்மலாயிடுமாம். ஆனா... அவர் கவலைப்படாம இருக்கறது முக்கியம்ன்னு டாக்டர் சொல்றாருப்பா..."

வசந்தா விளக்கியதும் சங்கரின் முகம் வாடியது. முத்தையா படுத்திருந்த கட்டிலின் விளிம்பில் உட்கார்ந்து முத்தையாவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டபடி பேச ஆரம்பித்தான்.

"அப்பா... என்ன கவலைப்பா உங்களுக்கு? நிர்மலாவை நினைச்சு கஷ்டப்படறீங்களா?..."

"இல்லைப்பா...."

"பின்ன எதை யோசிச்சு இப்பிடி உடம்பைக்  கெடுத்துக்கறீங்க? நீங்க மனசுல நினைக்கறதை வாய்விட்டுச் சொன்னாத்தானே தெரியும்?..."

"நிர்மலா நம்பளை விட்டுப் போனதை விட உன்னை நினைச்சுதாம்ப்பா ரொம்ப கவலைப்படறேன்.... உனக்காக ஒரு குடும்பம் இல்லாம ஆகிட்ட இந்த நிலைமைக்கு நான்தானே காரணம்? என்னாலதான் நீ இப்பிடி தனியாளா நிக்கற..."