Lekha Books

காரிலிருந்து வாடிய முகத்துடன் இறங்கிய சங்கரைப் பார்த்து அவளது மனதிற்குள் கேள்விகள் தோன்றின. என்றாலும் அவளது கண்கள், காரிலிருந்து பிள்ளைகள் இறங்குகிறார்களா என்று தேடின. மிஞ்சியது ஏமாற்றம்.

“என்னப்பா சங்கர்... என்ன ஆச்சு?”

“எல்லாமே போச்சும்மா. பிள்ளைங்களைக் கூட்டிக்கிட்டு அவ எங்கேயோ போய்ட்டா... அக்கம் பக்கத்துல இருந்தவங்களுக்கு எதுவும் தெரியல... தப்பு பண்ணிட்டேன்மா. நான் என்னோட பிள்ளைங்களை விட்டுட்டு வந்திருக்கக் கூடாது.”

“உன்னோட பிரச்னை பத்தி எனக்கு எதுவும் தெரியாத பட்சத்துல எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல. உன்னைவிட ஆசையா காத்திருந்தேன் பேரப்பிள்ளைகளைப் பார்க்கணும்னு.”

“எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும்போது எதிர்பார்க்காததுதான்மா நடக்குது...”

சங்கரின் குரலில் தென்பட்ட சேகத்தைப் புரிந்து கொண்ட வசந்தா தன்னைத் தானே ஆறுதல் படுத்திக் கொண்டு, சங்கருக்கு ஆறுதல் சொல்ல முனைந்தாள்.

“எதுக்கும் குடுப்பினைன்னு ஒண்ணு வேணும்னு சொல்லுவாங்கப்பா. நான் குடுத்து வச்சது அவ்வளவுதான்...”

அப்போது சரண்யாவின் அழுகுரல் கேட்டது.

“குடுத்து வச்சிருக்கார்மா கடவுள் நமக்குச் சரண்யாவை...” கூறியவன் ஓடோடிச் சென்று சரண்யாவைத் தூக்கி வந்தான்.

“இவள்தான்மா இனி எனக்கு உலகம். இவள் என் மருமுகள் இல்லம்மா... மகள்! என் மகள்.”

சங்கரின் கைச்சூடு பட்டதும் சரண்யாவின் அழுகை நின்றது. அவன் நெஞ்சோடு ஒட்டிக் கொண்டு சிரித்தாள்.

“என்னைப் பார்த்துட்டா போதும். சரண்யாவுக்கு ஒரே சிரிப்புதான்.”

“சிரிக்கட்டும்மா. இவளாவது என்னிக்கும் இதே போல சிரிச்சுக்கிட்டே இருக்கட்டும். சந்தோஷமா இருக்கட்டும். இவளைப் பார்க்கும்போது தெய்வத்தையே பார்க்கற மாதிரி இருக்கு. இவளோட முகம் பார்த்தா போதும்... என்னோட கவலைகளெல்லாம் மாயமா மறைஞ்சு போகுது. இனி இவள்தான் எனக்கு எல்லாம். இவளை நல்லபடியா வளர்த்து ஆளாக்கறதுதான் என்னோட லட்சியம். சரண்யா... இவகிட்ட நான் சரண் அடைஞ்சுட்டேன்மா...” என்று கூறியபடியே அவள் உச்சி முகர்ந்து முத்தமிட்டான்.

பழைய நிகழ்வுகளை மறக்க முயற்சித்தாலும், மீண்டும் மீண்டும் அவனுக்கு ஜானகியுடன் வாழ்ந்த நாட்கள் நினைவிற்கு வந்தன. அவனது எண்ண ஓட்டங்கள் அலை அலையாய் மோதின.

ஜானகியைத் திருமணம் செய்து கொண்ட புதிதில், அவர்கள் இருவரும் ஓருயிரும் ஈருடலுமாக வாழ்ந்தனர். மூச்சுக்கு முந்நூறு முறை ஜானகி ஜானகி என்று அழைத்து அவள் மீது தன் உள்ளத்து அன்பையெல்லாம் கொட்டினான். அந்த அன்பின் பிரதிபலிப்பாக ஜானகினின் முகம் சந்தோகத்தில் பூரித்துப் போகும். அமைதியான ஆற்றில் சில கல்லொன்றை விட்டெறிந்தால் சலனமாகும் ஆற்றுத் தண்ணீர் போல சந்தோணத்திற்கு நடுவே சின்னதாய் ஒரு சஞ்சலம் ஜானகியின் முகத்தில் தென்படுவதைக் கவனித்தான் சங்கர்.

“என்ன ஜானகி... திடீர்த் திடீர்னு ஏதோ யோசனைக்குப் போயிடற? உன் உதடுகள் சிரிச்சாலும் உன் உள்மனசுக்குள்ள வேற ஏதோ நினைப்பு இருக்கு. என்னன்னு சொல்லும்மா...”

“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைங்க...”

“நீ சும்மா சொல்ற... என்கிட்ட கூட சொல்ல முடியாத விஷயம் ஏதாவது உன் மனசுக்குள்ள இருக்கா? சொல்லு ஜானகி... எதுவாயிருந்தாலும் சொல்லும்மா...”

“எனக்காக... உங்கம்மா, அப்பா, தங்கைன்னு உங்க ரத்த பந்தங்களையெல்லாம் விட்டுட்டு வந்திருக்கீங்களே... அவங்களோட வருத்தத்தையும், கோபத்தையும் நினைச்சுட்டா ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குங்க. பெத்தவங்களையும் அவங்களோட உறவையும் விட்டுட்டு வர்றதுக்கு நான் காரணமாயிட்டேன்னுன்னு என் மனசுக்குள்ள அப்பப்ப உறுத்தலா இருக்குங்க...”

“அட... இதுதான் உன் முக வாட்டத்துக்குக் காரணமா? நான் என்னவோ ஏதோன்னு நினைச்சுட்டேன். இங்கே பாரு ஜானகி... நான் நேர்மையா எங்கம்மா, எங்கப்பாட்ட நாம காதலிக்கற விஷயத்தைச் சொல்லி, அவங்க மறுத்தப்புறம்தான் அவங்களை எதிர்த்து உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன். அவங்ககிட்ட எவ்வளவோ எடுத்துச் சொல்லிப் பார்த்தேன். ஜானகி இல்லாம எனக்கு வாழ்க்கையே இல்லை. அவளுக்கு நம்பிக்கை குடுத்து, காத்திருக்கச் சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன். என்னை நம்பி இருக்கற ஒரு பொண்ணை அம்போன்னு விட்டுட்டு எப்படி வர முடியும்னு கேட்டேன்.

“அவங்க என் கேள்வியைப் பத்தியும் சிந்திச்சுப் பார்க்கலை. என்னோட உண்மையான காதலைப் பத்தியும் புரிஞ்சுக்கலை. எனக்கு அவங்களும் வேணும், நீயும் வேணும்ன்னு தான் துடிச்சேன். ஆனா அவங்களோட நீ காதலிச்சவள்தான் உனக்கு வேணும்ன்னா... நீ... எங்களுக்குத் தேவையில்லைன்னு இரக்கமே இல்லாம சொல்லிட்டாங்க. எங்கப்பா பிடிவாதக்காரர். அவர்தான் அத்தனை கடுமையா பேசினார். கல்யாணமான நாள்ல்ல இருந்து எங்கப்பாவுக்கு அடங்கியே வாழ்ந்து பழகினவங்க எங்கம்மா. அம்மாவை அடக்கி வச்சிருக்கிறதே எங்கப்பாவுக்குப் பழக்கம். அம்மாவுக்கு என்னோட காதலை அங்கீகரிக்கணும்னுதான் எண்ணம்.

“ஸ்டேஷன்ல இருந்து ரயில் கிளம்பலாம்ன்னு ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் பச்சைக் கொடி காட்டுவார். அதே சமயம் இன்னொரு ஆள் வந்து சிகப்புக் கொடியைக் காட்டினா? அந்த ஓட்டற என்ஜின் டிரைவர் என்ன முடிவை எடுப்பார்? அது போலத்தான் எங்க வீட்ல நடந்தது. பச்சைக் கொடியைப் பிடிக்கக் கூட எங்கம்மா பயப்படுவாங்க. மகனோட எதிர்காலமாச்சேன்னு அம்மா மருகினாங்க. அப்பாவுக்கு அந்தக் கவலையெல்லாம் கிடையாது. அந்தஸ்துதான் அவருக்கு முக்கியம். ஆழ்ந்து சிந்திச்சுப் பார்க்கலாமேங்கற எண்ணமெல்லாம் அவருக்கு வரவே வராது. நான் எங்கப்பா மேல மரியாதை வச்சிருக்கேன். பாசம் வச்சிருக்கேன். அவர் என்னைப் புரிஞ்சுக்கலையென்னுதான் எனக்கு வேதனையா இருக்கு.”

“என் மேல தன் உயிரையே வச்சிருக்காங்க எங்கம்மா. ஆனா என்னோட எதிர்காலம் பத்தி அப்பாவை எதிர்த்து ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசமாட்டாங்க. அவங்களால பேச முடியாது. பேசவும் கூடாது. ‘உனக்கு உன்னைப் பெத்து வளத்த நாங்க முக்கியமா? அல்லது உன்னைக் காதலிச்ச அந்தப் பொண்ணு முக்கியமா?’ன்னு ஒரு கேள்வி கேட்டுச் சங்கடமான சூழ்நிலையை உருவாக்கினார் எங்க அப்பா. எனக்கு ‘நீ மட்டுமே என் உயிர்’ன்னு தோணுச்சு. என் மனசில அப்படி ஒரு எண்ணம் ஏற்பட்ட அந்த நிமிஷ நேரத்தை அந்த வினாடி நேரத்தை என் வாழ்நாள் முழுசும் மறக்க மாட்டேன் ஜானகி...”

“இந்த அளவுக்கு உங்க அப்பாமேல கோபமா இருக்கறது தப்பு இல்லையாங்க...”