Lekha Books

எங்கம்மாவுக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சதே அந்தம்மாதான். கல்யாணத்துக்கப்புறம் எங்கம்மா எங்கப்பாவோட ஊருக்குப் போக வேண்டியதாயிடுச்சு. அதனால எங்கம்மா வேலையைவிட வேண்டியதாயிடுச்சு. அவங்க இறந்துபோய்ப் பல வருஷமாச்சு. அவங்க உயிரோட இருந்தப்ப, எங்கம்மா, வருஷத்துக்கு ஒரு தடவை பாண்டிச்சேரிக்குப் போய் அவங்களைப் பார்த்துட்டு வர்றது வழக்கமா இருந்துச்சு. அவங்க இறந்ததுக்கப்புறம் அவங்க மருமக மங்களத்தம்மாவைப் போய் அம்மா பார்த்துட்டு வருவாங்க. நானும் அம்மா கூட அங்கே போயிருக்கேன். எங்க அம்மாவுக்கப்புறம் சமையல் வேலைக்கு வந்த யாரும் நிலைச்சுச் செய்யலைன்னு அவங்க சொன்னாங்க. போன முறை நான் போனப்ப...

சமையலுக்கு நல்ல ஆளா பார்த்துக் கொண்டு வந்து விடு பாமான்னு சொன்னாங்க. அந்த வீட்டுக்குச் சமையல் வேலைக்குப் போறியா? அவங்களோட பங்களா காம்பவுண்டுக்குள்ளயே தோட்டக்காரன், வாட்ச்மேனுக்கெல்லாம் குவார்ட்டர்ஸ் குடுத்திருக்காங்க. உனக்கும் தங்கறதுக்கு குவர்ட்டர்ஸ் ஏற்பாடு பண்ணிடுவாங்க. உன் பிள்ளைகளும் அங்கே தங்கிக்கலாம். அந்த மங்களத்தம்மா குடும்பத்துக்கு நீ சமைச்சுப் போடணும். மேல் வேலைக்கெல்லாம் வேற ஆட்கள் இருக்காங்க. உன்னோட வேலை வாய்க்கு ருசியா சமைச்சுப் போடணும். நேரம் பார்த்துக் காபி, டீ, மோர், சூப் இப்படி ஆளாளுக்குக் கேக்கறபடி பண்ணிக் குடுக்கணும். அவங்க குடும்பம் பெரிசு. அண்ணன், தம்பி இரண்டு பேர் குடும்பமும், பிள்ளை குட்டிகளோட கூட்டுக் குடித்தனமா இருக்காங்க. சம்பந்தி வீட்டைச் சேர்ந்தவங்க நாலு பேர் இவங்களோடதான் இருக்காங்க. அத்தனை பேருக்கும் சமைக்கற வேலை உன் வேலை. நம்பிக்கையான ஆள் வேணும்னு கேட்டதுனால, நீ விருப்பப்பட்டா அங்கே வேலைக்குப் போகலாம்...”

“நான் இப்ப இருக்கற நிராதரவான நிலைமைக்கு நீங்க சொல்ற அந்த வேலை வாய்ப்பு, நடுக்கடல்ல தத்தளிச்சுட்டிருக்கும்போது கைகுடுத்துக் கரை சேர்க்கற துடுப்பு மாதிரியான பெரிய உதவி பாமாக்கா. இன்னிக்கே என்னை அங்கே கொண்டு போய் விடறீங்களா?”

“ஓ... இன்னிக்கே போகலாம். இங்க இருந்து பஸ்ல கிளம்பினா ஐந்து மணி நேரத்துல பாண்டிச்சேரி போயிடலாம். மங்களத்தம்மா என்னை அங்கே சமையல் வேலைக்குக் கூப்பிட்டாங்க. எனக்குத்தான் கர்ப்பப்பையில கட்டி இருக்கு, அந்த வைத்தியம் பண்ணிக்கணும், இந்த வைத்தியம் பார்க்கணும், அதிகச் சிரமமான வேலை செய்யக் கூடாது, அது இதுங்கறாங்களே... அதனால போக முடியலை. எங்க வீட்டுக்காரர் கூட அங்கே போயிடலாம்னுதான் சொன்னார். என்னோட உடல் நிலை ஒத்துழைக்கலை. உன்னைப் போல ஒரு நம்பிக்கையான, நல்ல ஆளைக் கொண்டு போய் விட்டா அவங்களுக்கு சந்தோஷமா இருக்கும். உனக்கும் உதவியா இருக்கும்.”

“நீங்க இவ்வளவு தூரம் சொல்லும்பொழுது எனக்கு அங்க போய் வேலை செய்றதுல எந்தத் தயக்கமும் இல்லை பாமாக்கா. நாம எத்தனை மணிக்குக் கிளம்பணும்?”

“எங்க வீட்டுக்காரர் பகல் சாப்பாட்டுக்கு வீட்டுக்கு வருவாரு. அவர்கிட்ட சொல்லிட்டு ரெண்டு மணிக்குக் கிளம்பிடலாம். உன் துணிமணி, குழந்தைகளோட சாமானெல்லாம் மூட்டை கட்டித் தயாரா இரு. கையில பணம் வச்சிருக்கியா அல்லது... நான் தரட்டுமா? பெரிசா உதவ முடியாட்டாலும் ஏதோ என்னால முடிஞ்சதைக் குடுப்பேன், ஜானகி.”

“வாடகை கேட்டு இந்த வீட்டு ஓனர் வந்தாரு. அவருக்குக் குடுத்தது போகக் கொஞ்சம் பணம் இருக்கு. சமாளிச்சுடலாம்.”

“சரிம்மா. நான் இப்ப போயிட்டு ரெண்டு மணிக்கு வரேன்.”

“சரி பாமாக்கா.”

பாமா போனதும் தன் உடைமைகளையும், குழந்தைகளின் துணிமணிகளையும் பெட்டியில் எடுத்து வைத்தாள். தட்டு முட்டுச் சாமான்கள் சிலவற்றை மூட்டை கட்டினாள். செயல்களில் ஈடுபட்டிருந்தாலும் மனம் துவண்டு போய்க் கண்கள் கண்ணீரைச் சிந்தியபடி இருந்தன.

8

பாண்டிச்சேரி. லாஸ் போட்டை எனும் பகுதியில் இருந்த மிகப் பிரம்மாண்டமான பங்களா. இரண்டு செக்யூரிட்டிகள் பங்களாவின் பெரிய கதவிற்கு முன் காவல் காத்துக் கொண்டிருந்தனர். ஏற்கெனவே பல முறை பாமாவை அங்கே பார்த்திருந்தபடியால் அவளையும் அவளுடன் வந்திருந்த ஜானகி மற்றும் குழந்தைகளையும் உள்ளே அனுமதித்தனர்.

பங்களாவைப் பார்த்துப் பிரமித்துப் போனாள் ஜானகி. அந்த பங்களாவில் வசிக்கும் குடும்பத்தின் தலைவியான மங்களத்தம்மாவிடம் ஜானகியை அறிமுகப்படுத்தினாள் பாமா.

“மங்களத்தம்மா. இவ ஜானகி. சமையல் வேலைக்கு நல்ல ஆள் வேணும்னு கேட்டீங்கன்னு கூட்டிட்டு வந்திருக்கேன். இந்த ரெண்டு பிள்ளைகளும் இவளோட குழந்தைங்க. சின்ன பிரச்னையில இவ புருஷன் கோவிச்சிக்கிட்டுப் போயிட்டாரு. ஜானகி நல்லா சமைப்பா. பொறுப்பா இருந்துப்பா. அதைவிட முக்கியமானது, ரொம்ப நேர்மையான பொண்ணு.”

“சரி பாமா. நீ உத்தரவாதம் குடுத்தா நல்ல பொண்ணாத்தான் இருப்பா. இருந்தாலும் சொல்றேன். எனக்கு நேர்மைதான் முக்கியம். சமையல், ஸ்டோர் ரூம் பொறுப்பு முழுசையும் இவளை நம்பி விட்டுடுவேன். வீட்டு வேலை செய்யற ஆளுக கூட ஒற்றுமையா இருந்துக்கணும். கசகசன்னு சந்தைக்கடை மாதிரி சத்தம் போட்டுக்கிட்டோ, சண்டை போட்டுக்கிட்டோ இருக்கறது எனக்குப் பிடிக்காது. இன்னொரு விஷயம்... இது பெரிய குடும்பம். ஆளாளுக்கு அது வேணும், இது வேணும்னு கேப்பாங்க. மனம் கோணாம அவங்க கேக்கறதைச் செஞ்சு குடுக்கணும். ஆண்டவன் புண்ணியத்துல நாங்க நல்ல வசதியா இருக்கோம். பிடிச்சதைச் சாப்பிட முடியாதபடிக்குப் பிரச்னை பண்ணக் கூடாது...”

ஜானகிக்கு மங்களத்தம்மாவைப் பார்த்ததுமே பிடித்து விட்டது. மெதுவாகப் பேச ஆரம்பித்தாள்.

“அம்மா. நீங்க சொன்னபடி பொறுப்பா இருந்துப்பேன். பொறுமையா இருப்பேன். இதோ இந்த நிமிஷத்துல இருந்து இதை என் வீடு போலப் பார்த்துப்பேன். இந்தக் குடும்பத்தினருக்கு என்னென்ன செய்யணுமோ அத்தனையையும் மனம் கோணாம, முகம் சுழிக்காம செய்வேனுங்க. நீங்க குடுக்கற ஆதரவுலதான் என் ரெண்டு பிள்ளைகளை நான் வளர்க்கணும்.”

“நீ நல்லபடியா நடந்துக்கிட்டா உன்னை நல்லா பார்த்துப்பேன். உன் குழந்தைகளையும்தான். இங்கே தோட்ட வேலை பார்க்கற சண்முகத்தோட அப்பா எங்க மாமியார் காலத்துல வேலைக்குச் சேர்ந்தவர். தோடட்டத்தைப் பார்த்திருப்பியே... ஒரு பூஞ்சோலை மாதிரி இருக்குல்ல? அதுக்குக் காரணம் சண்முகத்தோட அப்பா சிவசாமிதான். சிவசாமி இறந்து போனப்புறம் இந்த சண்முகம் அவரைப் போலவே தோட்டத்தைப் பொறுப்பா பார்த்துக்கறான். பரம்பரை பரம்பரையா இந்த பங்களாவுல வேலை பார்க்கறாங்க. அவங்களுக்குத் தங்கறதுக்கு வீடு குடுத்திருக்கோம். பின் பக்கம் பசுமாடு கட்டி இருக்கோம். அதனால வேலையாட்கள் குடும்பத்துக்குப் பால் அளந்து குடுத்துடுவோம். இங்கே காய்க்கற தேங்காயெல்லாம் சமையலுக்குப் போக மீதியையும் குடுத்துடுவோம். இங்கே வேலை பார்க்கறவங்க வயிறு வாடாம சாப்பிடலாம்.