Lekha Books

பனங்கள்ளும் பன்றி மாமிசமும் சாராயமும் சாப்பிட்டு அவை உண்டாக்கிய போதையில் யாருக்காவது இரண்டு அடி கொடுக்காமல் ராக்குளி பெருநாளுக்குப் போய் விட்டு பாப்பன் திரும்பி வந்ததில்லை. ஒரோதாவையும் அழைத்துக் கொண்டு ராக்குளி பெருநாளைப் பார்க்கப் போன பிறகுதான், பாப்பன் பெருநாளன்று இருக்கும் குடிக்கும் அடிக்கும் ஒரு கட்டுப்பாடு கொண்டு வந்தான். இரண்டு குப்பி கள்ளு மட்டும் குடித்துவிட்டு குழந்தையின் கையைப் பிடித்தவாறு பொருட்களை விற்பனை செய்து கொண்டிருப்பவர்களின் பெட்ரோமாக்ஸ் வெளிச்சம் இருக்கும் இடத்தில் சுற்றித் திரிந்தானே தவிர, அடிபிடி தகராறு நடக்கும் இடத்தைப் பாப்பன் திரும்பிக் கூடப் பார்க்கவில்லை.

“பாப்பன் அண்ணன்கிட்ட இருந்த சுறுசுறுப்பும் சொரணையும் இப்போ இல்லாமலே போச்சு” என்று சேர்ப்புங்கல்லைச் சேர்ந்த அவனுக்கு மிகவும் வேண்டியவர்கள் கூறியபோது பாப்பன் அவர்களைப் பார்த்துச் சொன்னான். “எதுவுமே என்னை விட்டு போகலடா... என் குழந்தை வளரட்டும். அவளைப் பார்க்குறதுக்கு என்னை விட்டா யார் இருக்குறது?”

ராக்குளி பெருநாள் முடிந்ததும், பனிக்காலம் வந்தது. பனிக்காலம் போனதும் கோடை காலம் வந்தது. அது முடிந்ததும் வானம் இருண்டது. வடக்கு திசை வானத்தில் கருமேகங்கள் காட்டு யானைக் கூட்டங்களைப் போல் திரண்டு நின்றன. மழை அலறிக் கொண்டு பெய்தது. நதி நீர்ப் போக்கால் நிறைந்தது. கரைகளை நடுநடுங்க செய்து ஓரத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த படகுகளை ஒரு வழி பண்ணிக் கொண்டு மீனச்சில் ஆறு நிறைந்து ஓடியது.

மழைக்காலம் முடிந்தது. நீர் இறங்கியது. வானம் தெளிந்தது. மனிதர்களின் முகங்களும் மனதும் அதோடு சேர்ந்து தெளிந்தன.

பள்ளிக்கூடம் விட்டு திரும்பிய ஒரோதா தூண்டிலுடன் ஆற்றின் கரையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். மாலை மயங்குவதற்கு முன்பு கிடைத்த மீனுடன் குடிசைக்குத் திரும்பினாள். ஜானம்மா சொல்லித் தந்த மாதிரி அவள் மீனை அறுத்தாள். பாப்பன் வருவதற்குள் அதை வறுத்து வைத்தாள். முதல் நாள் அதைப் பார்த்ததும் பாப்பன் ஆச்சரியத்தின் உச்சத்திற்கே போய்விட்டான். அவனால் நம்பவே முடியவில்லை. தன் மகள் ஒரோதா இந்த மீனைப் பிடித்துக்கொண்டு வந்து, அறுத்து, வறுத்து வைத்திருக்கிறாள் என்பதை அவனால் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை.

ஒரோதா வீட்டு முற்றத்தில் விவசாயம் செய்ய ஆரம்பித்தாள். வெண்டையும் பாகற்காயும் கத்திரிக்காயும் அவள் நட்டு வைத்து, தேவைப்படும் போது அவற்றிற்கு அவள் நீர் ஊற்றி மிகவும் கவனமாக பார்த்தாள். அவள் சொன்னாள் என்பதற்காக அதுவரை நான்கு வள்ளிக்கிழங்கு குச்சிகளைக் கொண்டு வந்து நட்டதைத் தவிர விவசாயத்தைப் பற்றிய எந்த விஷயமுமே தெரியாமல் இருந்த பாப்பன் வாழைக்கன்றை பூமியில் நட்டான். சேனையும் சேம்பும் நட்டான். அவற்றைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பை ஒரோதா ஏற்றுக் கொண்டாள்.

“அருமையான குழந்தை...!”- ஒரு நாள் இரவில் முத்துகிருஷ்ணன் தன்னை மறந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் பாப்பனின் ரோமங்கள் அடர்ந்த உடம்பைத் தடவிக்கொண்டே ஜானம்மா சொன்னாள். “நீங்க அப்போ சொன்னது உண்மைதான். அவ உண்மையாகவே ஒரு நிதிதான்.”

“நான் சொன்னது உண்மைதான்டி. உண்மை இல்லாதது எதையும் இன்னைக்கு வரை இந்த வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் சொன்னது கிடையாது” - பட்டைச் சாராயத்தின் போதையுடன் அவன் அவளை ஆக்கிரமித்தான்.

தையல்காரன் அப்பச்சன் கோட்டயத்திற்குப் போய் படித்து வந்து, பெண் குழந்தைகளுக்கான ஆடைகளின் புதிய மாடல்களை சேர்புங்கல் பள்ளிக் கூடத்தில் முதல் முதலாக வெளிப்படுத்தியதே ஒரோதா மூலம்தான்.

“என் மகள்தான் பள்ளிக்கூடத்துல படிக்குற பிள்ளைகளிலேயே நல்ல ஸ்டைலா போறது...” -பாப்பன் பலரிடமும் கூறுவான்.

ராக்குளி பெருநாள்கள் மீண்டும் வந்தன. போயின. பனிக்காலங்கள் வந்தன. பார்க்குமிடங்களிலெல்லாம் பனி உருகிக் கிடந்தது. மழை அலறிக்கொண்டு வந்தது. மீனச்சில் ஆறு நீரால் நிறைந்து பலமுறை பெருக்கெடுத்து ஓடியது. பலமுறை அது வடியவும் செய்தது.

ஒரோதா வளர்ந்து கொண்டிருந்தாள்.

நான்காம் வகுப்பு முடிந்ததும் பாப்பன் அவளை இங்கிலீஷ் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்த்தான். அந்த விஷயத்தை ஜானம்மா பொதுவாக விரும்பவே இல்லை.

“பெண் குழந்தையை இங்கிலீஷ் படிக்க அனுப்பணுமா என்ன?” அவள் கேட்டாள். “அவளை என்ன வக்கீலாவா ஆக்கப் போறீங்க?”

அதைக் கேட்டு மற்ற நேரங்களைப் போல பாப்பன் கோபப்படவில்லை. அதற்குப் பதிலாக அவளுடைய வாதத்திலும் உண்மை இல்லாமல் இல்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டு அவன் சொன்னான். “அவள் சின்னக் குழந்தை தானே ஜானம்மா? நல்லா படிக்கிறா. படிக்கிறது வரை படிக்கட்டும். நாம அதுக்குத் தடையா இருக்கக்கூடாது...”

“இல்ல... நான் சும்மா பேச்சுக்குச் சொன்னேன்...”

ஜானம்மாவின் மகன் முத்துகிருஷ்ணன் ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் ஒன்றுக்கும் அதிகமான வருடம் படித்து நான்காம் வகுப்பில் தோற்று, படிப்பை அதோடு நிறுத்திக் கொண்டான். மாமா உறவு வரக்கூடிய ஒரு மனிதருடன் கொல்லர் வேலை செய்வதற்காக அவன் போக ஆரம்பித்தான். அதனால் ஒரோதாவுடன் விளையாட என்று யாருமே இல்லாமற் போன நேரத்தில் வெட்டுக்காட்டு பாப்பனைத் தேடி ஒரு சொந்தக்காரப் பையன் வந்தான். பாப்பனின் பெரியப்பாவின் மகள் த்ரேஸ்யாம்மாவின் இரண்டாவது மகன் குஞ்ஞுவர்க்கி ஒரு நாள் பாப்பனைத் தேடி வந்தான்.

“என்னடா?” - பாப்பன் கேட்டான்.

“நான் இனிமேல் இங்கேயே இருக்கப் போறேன்.”

“ம்... என்ன விஷயம்?”

“நான் நாலாம் வகுப்புல தோற்றுப் போனேன். அங்கே ஒரு வேலையும் இல்ல. என்னை இங்கேயே இருந்து படகு ஓட்டவோ இல்லாட்டி வேற ஏதாவது வேலையோ கத்துக்கச் சொல்லி அம்மா அனுப்பினாங்க...”

பாப்பன் அவனை மேலிருந்து கீழ் வரை பார்த்தான். அவன் சின்னப் பையனாக இருந்தபோது எப்போதோ அவனைப் பாப்பன் பார்த்திருக்கிறான். அப்போதே அவன் ஒரு முட்டாளாகத்தான் இருந்தான். இப்போதும் அவன் அதே நிலையில்தான் இருக்கிறான் என்பது அவன் பெரிய கண்களையும் அசட்டுத்தனமான சிரிப்பையும் பார்க்கும் போது தெரிந்தது.

“ம்...” -பாப்பன் சிறிது இடைவெளிவிட்டு கேட்டான்.

“உங்கப்பன் எங்கேடா?”

“அங்கதான் இருக்காரு.”

“அந்த ஆளு என்ன சொன்னாரு?”

“ஒண்ணும் சொல்லல...”

“ம்...”- பாப்பன் முனகினான்.

குஞ்ஞுவர்க்கி பாப்பனுடன் சென்றான். படகு ஓட்ட கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தான். விவசாயம் செய்வதிலும் சமையல் வேலைகளிலும் அவன் ஒரோதாவிற்கு உதவியாக இருந்தான். ஞாயிற்றுக் கிழமைகளிலோ மற்ற நாட்களிலோ அபூர்வமாகவே முத்துகிருஷ்ணனைப் பார்க்க முடியும் என்றிருந்த குறைபாட்டை குஞ்ஞுவர்க்கி நிவர்த்தி பண்ணினான்.