Lekha Books

அதனாலோ என்னவோ, குஞ்ஞுவர்க்கி அங்கு வந்தது ஒரோதாவின் மீது ஏகப்பட்ட பிரியம் வைத்திருந்த முத்துகிருஷ்ணனுக்கு கொஞ்சம்கூட பிடிக்கவில்லை. குஞ்ஞுவர்க்கி தன்னுடைய வயதை ஒத்தவன்தான். இருந்தாலும் குஞ்ஞுவர்க்கி ஒரு கிறிஸ்தவன் என்பதை முத்துகிருஷ்ணன் நினைத்துப் பார்த்தான். போதாததற்கு அவன் பாப்பனுக்குச் சொந்தக்காரனும் கூட. அங்கேயே வேறு அவன் தங்கியிருந்தான். குஞ்ஞுவர்க்கிக்கு தன்னைவிட சுதந்திரமாக ஒரோதாவுடன் பழகுவதற்கான வாய்ப்பு அதிகம் இருக்கிறது என்பதையும், அவன் அவனுடன் நெருங்கிப் பழுகுவதற்கான சூழ்நிலை அதிகம் இருக்கிறது என்பதையும் நினைத்துப் பார்த்த போது குஞ்ஞுவர்க்கி மேல் அவனுக்கு இனம் புரியாத பொறாமையும் வெறுப்பும் உண்டானது.

பணம் படைத்தவர்களின் நிலத்திலிருக்கும் பெரிய மாமரங்களில் ஏறி ஒரோதாவிற்கு தான் மாங்காய் பறித்துத் தந்த நாட்களை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான். அப்போது அவன் மரத்தின் உச்சியில் அமர்ந்திருப்பான். எறும்புகள் அவனைக் கடித்துக்கொண்டிருக்கும். ஒரு கையை மரக்கிளையில் பற்றிக்கொண்டு இன்னொரு கையால் உடம்பில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் எறும்புகளை விரட்டுவதற்கு முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கும் அந்த கஷ்டமான நிமிடங்களை மனதில் அசை போட்டுப் பார்த்தான். இப்போது எறும்புகள் மனதைக் கடித்துக் கொண்டிருக்கின்றன. அதை விரட்டி எறிய அவனால் முடியவில்லை.

ஒரோதாவிற்கு ஒவ்வொரு காரியமும் செய்வதில் முத்துகிருஷ்ணனுக்கும் குஞ்ஞுவர்க்கிக்கும் ஒரு போட்டியே நடைபெற்றது. ஒரோதாவின் முன்னால் தங்களின் திறமையைக் காட்டுவதில் இருவருமே போட்டி போட்டனர். அவர்கள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு மாமரங்களில் ஏறி எறும்பிடம் நன்றாகக் கடி வாங்கினார்கள். மாம்பழத்தை முதலில் ஒரோதாவிற்கு யார் எறிவது என்பதில் இருவருக்குள்ளும் போட்டி. ஒரோதா மரத்திற்குக் கீழ் நின்று சிரித்தவாறு கைகளைத் தட்டி இருவரையும் உற்சாகப்படுத்தினாள். ஒரோதாவை சாட்சியாக நிறுத்தி அவர்கள் ஓட்டப் பந்தயம் வைத்தார்கள். போட்டிப் போட்டு நீந்தினார்கள். இருவரும் கடுகுமணி அளவு கூட விட்டுக்கொடுக்காமல் ஒருவருக்கொருவர் போட்டியிட்டனர். இருந்தாலும் இலேசாக முன்னால் நின்றதென்னவோ முத்துகிருஷ்ணன்தான். ஆனால் அந்த விஷயத்தை நிவர்த்தி பண்ணுவதற்கு குஞ்ஞுவர்க்கிக்கு ஒரு வழி இருந்தது. ஒரோதாவுடன் அதிக நேரம் செலவழிக்க அவனுக்கு மட்டுமே வாய்ப்பிருந்தது. மாமனிடம் ஏதாவது காரணத்தை கூறிவிட்டு சீக்கிரமே ஆலையிலிருந்து ஓடிவரவும், கிடைத்த நேரத்தில் ஒரோதாவிடம் வந்து பேசிக் கொண்டிருக்கவும் பல நேரங்களில் முயற்சித்தான் முத்துகிருஷ்ணன்.

ஒருநாள் பல்வேறு காரணங்களாலும் முத்துகிருஷ்ணனுக்கும் குஞ்ஞுவர்க்கிக்கும் இடையில் சண்டை உண்டாகிவிட்டது. ஒருவரையொருவர் அடித்துக் கெண்டார்கள். இருவரும் மணலில் கிடந்து உருண்டார்கள். ஒருவரையொருவர் பிடித்துக் கீழே தள்ளினார்கள். மிதித்து உதைத்துக் கொண்டார்கள். கடைசியில் ஒரோதா வந்து சத்தம் போட்டபிறகுதான் சண்டையே முடிவுக்கு வந்தது. காரணம் அப்படியொன்றும் பெரிதில்லை. விபரத்தைத் தெரிந்து கொண்ட பாப்பன் இருவரையும் பிடித்து அடித்தான்.

“அவன் என்னை கெட்ட வார்த்தையால் திட்டினான்” - என குஞ்ஞுவர்க்கி சொன்னான்.

“கடவுள் சத்தியமா சொல்றேன். அவன்தான் முதல்ல சொன்னான்” - இது முத்துகிருஷ்ணன்.

“அவன்தான்...!”

“அவன்தான்...”

“ச்சீ... பேசாம இருங்கடா...” பாப்பன் உரத்த குரலில் சத்தமிட்டான். சிறுவர்கள் அமைதியானவுடன் அவன் தொடர்ந்தான். “இன்னிக்கு உங்களை சும்மா விடுறேன். இனி இந்த மாதிரி நடந்தால், ரெண்டு பேரையும் நான் சும்மா விடுறதா இல்லை. அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்.”

அதற்குப் பிறகு முத்துகிருஷ்ணனுக்கும் குஞ்ஞுவர்க்கிக்கும் இடையில் அடிதடி எதுவும் உண்டாகவில்லை. ஆனால் பொறாமையும் எரிச்சலும் இருவரின் மனதிற்குள்ளும் நீறுபூத்த நெருப்பாய் புகைந்து கொண்டிருந்தன.

சம வயதைக் கொண்ட மற்ற சிறுமிகளைவிட சுறுசுறுப்பும் புத்திசாலித்தனமும் ஒரோதாவிற்கு அதிகமாக இருந்தன. அந்தக் காரணத்தாலோ என்னவோ ப்ரிப்பரேட்டரி வகுப்பிலிருந்து ஃபர்ஸ்ட் ஃபாரத்திற்கு தேர்ச்சி பெற்ற ஒரு கோடை விடுமுறையின் போது பிரகாசமான பகல் வேளையில் அவள் பூப்பெய்தினாள்.

6

ஜானம்மா சொல்லித்தான் பாப்பனுக்கே விஷயம் தெரியவந்தது. ஜானம்மா வீட்டிற்கு பாப்பன் அதிகம் போகாமல் குறைத்துக் கொண்டிருந்த காலம் அது. அவள் விஷயத்தைச் சொன்னதும் அவன் துள்ளிக் குதிக்க ஆரம்பித்து விட்டான்.

“அடியே!” விஷயம் எந்த அளவுக்கு ஆயிருக்கு பார்த்தியா? என் குழந்தை வயசுக்கு வந்துட்டான்னா என்ன அர்த்தம்? நான் எந்த நேரத்திலும் தாத்தாவாகப் போறேன்னுதானே அர்த்தம்?” பாப்பனின் பரபரப்பிற்கு ஒரு எல்லையே இல்லாமல் இருந்தது... “இனிமேல் நான் இப்படி நடக்குறது சரியாடி...?”

“எப்படி?” -கவர்ச்சியாக சிரித்தபடி ஜானம்மா கேட்டாள்.

“இல்ல... சின்னப் பசங்களைப் போல உன்கூட...”

“நீங்க பேசுறத யாராவது கேட்டா என்ன நினைப்பாங்க? என்கூடத்தான் எப்பவும் நீங்க இருக்கீங்கன்னு நினைப்பாங்க. நீங்க என் கூட இருந்து எவ்வளவு நாட்களாச்சு? நான் ஒவ்வொரு நாளும் கண்ணுல எண்ணெயை ஊத்திக்கிட்டு நீங்க வரமாட்டீங்களான்னு வாசல்படியிலேயே உட்கார்ந்துகிட்டு இருப்பேன். வந்தா உண்டு... இல்லாட்டி இல்ல. ஆனா இப்ப நீங்க பேசறதைப் பார்த்தா... இங்க பாருங்க.... இங்கே வாங்க... உங்களை நான் விடமாட்டேன்” என்று சொல்லியவாறு அவள் அவனைப் பிடித்து இழுத்து தன்னுடன் சேர்த்து வைத்து அணைத்துக் கொண்டாள்.

இனிமேல் ஒரோதாவை பள்ளிக்கூடத்திற்கு அனுப்ப வேண்டாம் என்று ஜானம்மா கூறியதை பாப்பன் கேட்டுக் கொண்டான். விவசாய வேலை, சமையல் செய்வது, படகு ஓட்டுவது, தூண்டில் போடுவது ஆகியவற்றுடன் முத்துகிருஷ்ணன், குஞ்ஞுவர்க்கி ஆகியோருடன் சேர்ந்து ஒரோதாவும் வளர்ந்தாள். அவளுடைய கை, கால்களில் சதைப் பிடிக்க ஆரம்பித்தது. முகத்திலும்தான். உதடுகள் சிவக்க ஆரம்பித்தன. கண்களின் மேலும் பிரகாசம் கூடியது. ராக்குளி பெருநாள்களும், மழைக்காலங்களும் வந்து போய்க்கொண்டிருந்தன. ஆபத்தான குமரிப்பருவத்தின் உச்சத்தை நோக்கி ஒரோதா சின்னச் சின்ன எட்டாக வைத்து நடைபோட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கும் உதடுகளுக்கு மேல் முளைத்த அரும்பு மீசைகளுடன் முத்துகிருஷ்ணனும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் வாலிபப் பருவத்தில் கால் வைத்தனர். ஜானம்மா சொன்னபடி ஒரோதா ஆண் பிள்ளைகளுடன் பழகாமல் ஒதுங்கியிருக்கக் கற்றுக்கொண்டாள். அவர்கள் அருகில் நெருங்கி வரும்போது அவள் வெட்கத்துடன் ஒரு மூலையில் ஒதுங்கி கதவுக்குப் பின்னால் போய் நின்று கொண்டாள்.

இதற்கிடையில் ஒருநாள் சாயங்காலம் முத்துகிருஷ்ணனின் மாமா மகள் கமலாட்சியும் ஒரோதாவும் சேர்ந்து கடை வீதிக்குப் போய்விட்டு வரும்போது சேர்ப்புங்கல்லின் முக்கிய புதுப் பணக்காரனான மடுக்காம்குழி தேவஸ்யாவின் மகன் கொச்சு தொம்மியும் அவனுடைய நண்பர்களும் வழியில் நின்றிருந்தார்கள். கொச்சு தொம்மி ஒரோதாவைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணினான். ஒரோதா திரும்பி நின்று அவனைப் பார்த்து திட்டினாள்.