Lekha Books

3

ஒரோதாவிற்குப் பெயர் வைத்தது வெட்டுக்காட்டு பாப்பன்தான். தன்னுடைய இறந்து போன தாயின் ஞாபகத்தில் அந்தப் பெயரை குழந்தைக்கு வைத்தான்.

பாப்பன் தனக்குள் கூறிக் கொண்டான். “எனக்குன்னு ஒரு மகள் இருந்தா, அவளுக்கு என் தாயோட பேரைத்தானே வைப்பேன் திருச்சபையோட சட்ட பிரகாரம்... அதனால...” - குழந்தையை மார்போடு சேர்த்துப் பிடித்துக்கொண்டு பாப்பன் அதனுடைய காதில் உதட்டைச் சேர்த்து சொன்னான். “ஒரோதா... என் தங்க ஒரோதா...”

வெள்ளத்தில் கிடைத்த குழந்தையுடன் பாப்பன் தன்னுடைய குடிசையை நோக்கி நடந்தான். வழியில் பார்த்த ஒவ்வொருவரும் அவனைப் பார்த்துக் கேட்டதற்கு அவன் சொன்னான். “கடவுள் எனக்கு இந்தக் குழந்தையைப் பரிசா தந்திருக்காருடா. இந்தக் குழந்தையை நான் தங்கத்தைப் போல வளர்ப்பேன்.”

குடிசையை அடைவதற்குள் குழந்தை அழுது அழுது மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தது. அதனாலோ அல்லது தன்னைக் காப்பாற்றிய மனிதனின் மார்பில் இருந்த சூட்டாலோ குழந்தை கண்களை மூடி தூங்கத் தொடங்கியது. குழந்தையை ஒரு பாயில் படுக்க வைத்த பாப்பன், துணியால் ஒரு தொட்டிலைக் கட்டினான். குழந்தையை எடுத்து அந்தத் தொட்டிலில் படுக்க வைத்தான் முரட்டுத்தனமான குரலில் “ஆராரி ராரோ” என்று பாடியவாறு அவன் தொட்டிலை ஆட்டினான்.

அன்று சாயங்காலம் பாப்பன் கள்ளுக் கடையைத் தேடி போகவில்லை. சாயங்காலத்திற்குப் பிறகு ஜானம்மாவின் வீட்டிற்குப் போனான். அவளின் வீடு வெள்ளத்தில் மூழ்கிப் போகாமல் பத்திரமாக இருந்தது. ஆனால், வீட்டின் முற்றத்தில் முழங்கால் அளவுக்குத் தண்ணீர் தேங்கியிருந்தது.

“இன்னைக்கு என்ன சீக்கிரமாவே வந்துட்டீங்க?” - ஜானம்மா ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.

அதற்குப் பாப்பன் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அவன் மனதில் அப்போது ஜானம்மாவின் சதைப் பிடிப்பான உடலைப் பற்றிய எண்ணம் சிறிது கூட இல்லை. அவன் மனம் முழுக்க ஒரோதாதான் நிறைந்திருந்தாள். அந்தப் பச்சிளம் குழந்தையை தான் வளர்ப்பது எப்படி என்ற ஒரே சிந்தனைதான் அவனிடம் அப்போது குடிகொண்டிருந்தது.

அருகில் வந்து வாசனை பிடித்துப் பார்த்த ஜானம்மா கேட்டாள்.

“ஆமா... இன்னைக்கு கள்ளுக் கடைக்குப் போகலியா?”

அவன் ‘இல்லை’ என்று தலையை ஆட்டினான்.

“காரணமே இல்லாம இப்படி உட்கார்ந்திருக்க மாட்டீங்களே! ஒரு சிரிப்போ கிண்டலோ ஒண்ணு கூட இல்லியே!”

பாப்பன் மீண்டும் மவுனமாக இருந்தான். அவன் அவளைப் பார்க்கக்கூட இல்லை.

“இங்க பாருங்க... கையில காசு இல்லைன்னா நான் தர்றேன். என் கையில அஞ்சாறு சக்கரம் இருக்கு”- அவனைப் பார்த்து ஒரு காந்த சிரிப்பு சிரித்தவாறு அவள் சொன்னாள்.

பாப்பன் அவளையே பார்த்தான். அவள் முகத்தில் இருந்த கவர்ச்சியோ காந்தமென ஈர்த்த தன்மையோ அவனிடம் சிறிது கூட மாற்றத்தை உண்டாக்கவில்லை. தன்னுடைய கரகரப்பான குரலை லேசாக தாழ்த்திக்கொண்டு அவள் மார்பையே சில நிமிடங்கள் உற்று பார்த்த அவன் கொஞ்சங்கூட காம எண்ணங்களின் நிழலே படியாமல் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டான். “உன் மார்புல பால் இருக்கா?”

அவன் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டதும் முதலில் ஜானம்மா அதிர்ச்சியடைந்தாலும், அடுத்த நிமிடம் விழுந்து விழுந்து சிரிக்க ஆரம்பித்து விட்டாள். பாப்பன் சிரிக்கவில்லை. அவள் அப்படிச் சிரித்தது- சொல்லப் போனால்- பாப்பனுக்குக் கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. குரலை உயர்த்திக் கொண்டு, மிடுக்கான தொனியில் அவன் சொன்னான். “நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லு. அதை விட்டுட்டு சிரிச்சிக்கிட்டு இருக்குறியே!”

வந்த சிரிப்பை அடக்க முயன்றவாறு கொஞ்சும் குரலில் சொன்னாள்.

“இதென்ன கேலிக்கூத்தா இருக்கு. உங்களுக்குத் தெரியாததா என்ன. எங்கிட்ட எப்படி பால் இருக்கும்?”

அதைக் கேட்டு பாப்பனின் முகம் வாடிப் போய்விட்டது.

“நீ ஏற்கெனவே ரெண்டு மூணு பிள்ளைகளைப் பெத்திருக்கேல்ல?”

அதைக் கேட்ட பிறகும் ஜானம்மாவால் சிரிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. “அதுக்காக? என் கடைசி மகன் பால் குடிக்கிறதை நிறுத்தியே ரெண்டு வருஷம் ஆயிடுச்சே!”

“அப்போ இல்லைன்னு சொல்ற... அப்படித்தானே?” -பாப்பனின் குரலில் பயங்கர ஏமாற்றம் தெரிந்தது.

அவனுக்கு உண்டான கவலையை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. தன்னுடைய குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு அன்பு மேலோங்க அவள் கேட்டாள். “எதுக்கு இப்போ உங்களுக்குத் தாய்ப்பால் தேவைப்படுது? ஏதாவது மருந்துக்குன்னா, நான் வேணும்னா பக்கத்துல யாருக்கிட்டயாவது போயி கொஞ்சம் வாங்கிட்டு வந்து தர்றேன்.”

“மருந்துக்கு இல்ல... என் குழந்தையை வளர்க்குறதுக்கு...”

“குழந்தையா? உங்களுக்கு குழந்தையா? யாரு பெத்த பிள்ளை?” -வியப்பான குரலில் கேட்டாள் ஜானம்மா.

“நான்தான் பெத்தேன்னு வச்சுக்கயேன்...” -பாப்பன் லேசான கோபத்துடன் சொன்னான். “நீ இப்போ இதுக்கு ஒரு வழி சொல்லு...”

ஜானம்மா என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

தண்ணீர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வடிந்து கொண்டிருந்தது.

மனிதர்களையும், விலங்குகளையும், செடி, கொடி, மரங்களையும் இழுத்துக் கொண்டு போன வெள்ளம் ஒரு நிறைந்த வெற்று நிலம்தான். எல்லாம் முடிந்து கடைசியில் பார்த்தபோது மீதமாக இருந்தது வெறும் பிணக்காடுதான். அந்தப் பிணக்காட்டில் விலங்குகளும், மனிதர்களும், மரங்களும் செத்துப் போய் மண்ணுக்குக் கீழே புதையுண்டு கிடந்தார்கள். வெள்ளம் குறைந்து விட்டதை அறிந்து ஆர்வத்துடன் தங்களின் சொந்த மண்ணைத் தேடிப் புறப்பட்ட அப்பிரானி மக்கள் காப்பியும் மரவள்ளிக்கிழங்கும் சேனையும், மாமரமும், பலாமரங்களும் செழித்து வளர்ந்திருந்த தங்களின் நிலம் ஒன்றுமே இல்லாத பாழ்நிலமாகக் கிடப்பதைப் பார்த்து ஏக்கப் பெருமூச்சு விடுவதைத் தவிர வேறு என்ன செய்ய முடியும்? பெரும்பாலான அவர்களின் வீடுகள் முழுமையாகப் பெயர்ந்து ஆற்று வெள்ளத்தோடு சேர்ந்து போயிருந்தன. சில வீடுகளின் தரை மட்டும் புதைந்து போன மண்ணுக்கு மேலே லேசாகத் தெரிந்தன. கீழே விழாத சில மரங்களில் கட்டப்பட்டிருந்த அறுந்து போகாத கயிறுகளின் நுனியில் ஆடு, மாடுகள் செத்து சேற்றில் புதைந்து கிடந்தன. வெள்ளப் பெருக்கு மலைகளிலிருந்து காட்டு மரங்களையும் மலைப்பாம்புகளையும் கொண்டு வந்திருந்தன. சில அதிர்ஷ்டசாலி மனிதர்களின் நிலங்களில் பெரிய பெரிய காட்டு மரங்கள் வெள்ளத்தால் அடித்துக் கொண்டு வரப்பட்டு கிடந்தன. கிடைப்பதற்கே மிகவும் கஷ்டமான விலை மதிப்புள்ள காட்டு மரங்கள் எந்தவிதமான காசு செலவும் இல்லாமல் கிடைத்தவர்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தார்கள். வேறு சிலரின் நிலங்களில் வேரோடு வீழாமல் இன்னும் நின்றிருந்த பெரிய பெரிய மரங்களுக்குக் கீழே அவற்றின் வேர்களைப் போலவே இன்னும் சாகாமல் இருக்கும் மலைப்பாம்புகள் சுருண்டு கிடந்தன.

உயர் அதிகாரிகளும் தாசில்தாரும் மற்ற முக்கிய புள்ளிகளும் கிராமத்திற்கு வந்தார்கள. திருவனந்தபுரத்திலிருந்து அன்னதாதாவான தம்புரான் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்காகக் கொடுத்தனுப்பிய வேலை செய்யப் பயன்படுத்தும் கருவிகளும் உதவிப் பணமும் மக்களுக்கு விநியோகம் செய்யப்பட்டன. புதிய வேலைக் கருவிகளுடனும் புதிய மனதுடனும் விவசாயிகள் புதிய மண்ணில் கால் வைப்பது மாதிரி பாழாகிப் போன தங்களின் நிலங்களில் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.