Lekha Books

ஒரோதா வளர்ந்தாள்.

பறித்து நட்ட ஒரு பூச்செடிக்கு நீர் ஊற்றி ஒவ்வொரு நாளும் அது வளர்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுமியின் ஆர்வத்துடன் பாப்பன் ஒரோதாவின் வளர்ச்சியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவள் தலைமுடி சுருண்டு படர்ந்து கிடந்தது. சின்னக் கண்கள் படு பிரகாசமாக இருந்தன. ஜானம்மா கண்களுக்கு மை தீட்டிய பிறகு, அந்தக் கண்கள் மேலும் பிரகாசமாகத் தெரிந்தன. தன்னுடைய சின்ன அரிசிப் பற்களால் அவள் சிரித்தபோது, பாப்பனுக்கு சூரியனே உதித்து வருகிற மாதிரி தோன்றியது.

கழுத்தில் ஒரு தங்கத்தால் ஆன காசு மாலையும், இடுப்பில் வெள்ளியால் ஆன கொடியும் புத்தாடை அணிந்து கொண்டு ஒரோதா பாப்பனின் வீட்டு முன்னாலும், ஜானம்மாவின் வீட்டு முற்றத்திலும் துள்ளித் திரிந்து கொண்டிருந்தாள். பாப்பனின் முதுகின் மேல் ஏறி அவள் யானை விளையாட்டு விளையாடினாள். பாப்பன் படகு ஓட்டப் போகும் போது ஜானம்மாவின் மகன் முத்துகிருஷ்ணனுடன் சேர்ந்து மண்ணில் விளையாடினாள்.

குழந்தை வளர வளர பாப்பனிடம் மேலும் பல மாற்றங்கள் உண்டாக ஆரம்பித்தன. அவன் மதிய நேரத்தில் கள் குடிக்கும் பழக்கத்தை முழுமையாக நிறுத்தினான். மதிய நேரத்தில் கடையில் கொஞ்சம் கறி வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்கு வருவான். ஜானம்மாவின் வீட்டிலிருந்து குழந்தையை அழைத்துக் கொண்டு வந்து காலையில் வேலைக்குப் போவதற்கு முன்பு வைத்து விட்டுச் சென்றிருந்த சாதத்தை அவளுடன் இருந்து சாப்பிடுவான். அவளுக்கு அவனே ஊட்டி விடுவான். சாப்பிட்டு முடிந்து, அவளுடன் சில நிமிடங்களை செலவழித்த பிறகு மீண்டும் ஜானம்மாவிடம் கொண்டு போய் குழந்தையை விட்டு விட்டு, ஆற்றை நோக்கிப் போவான்.

இந்த விதத்தில் வாழ்க்கை வண்டி ஓடிக்கொண்டிருக்கும் போது ஒரு நாள் இரவில் பாப்பனின் அணைப்பிற்குள் இருக்கும் இடத்தில் ஜானம்மா சொன்னாள். “குழந்தை இன்னும் கொஞ்சம் வளர்ந்துட்டான்னா, நீங்க இந்தப் பக்கம் வரவே மாட்டீங்கன்னு நான் உண்மையாவே பயப்படுறேன்.”

“ஒரு வேளை அப்படி நடந்தாலும் நடக்கும்டி! அவள் எனக்குக் கிடைச்ச நிதி... நான் இப்போ யாருன்னு உனக்குத் தெரியுமா?”

“அப்பா... அதுதானே?” -ஜானம்மா சிரித்தாள்.

“இல்லடி...” - அவளைக் கிள்ளியவாறு பாப்பன் திருத்தினான். “நிதியைக் காத்துக்கிட்டு இருக்குற பூதம்.”

ஜானம்மா விழுந்து விழுந்து சிரித்தவாறு அவன் மேல் முழுமையாகத் தன்னை சாய்த்துக் கொண்டாள்.

ஒரோதாவிற்கு மூன்று... மூன்றரை வயது ஆனது முதல் பாப்பன் வேலைக்குச் செல்லும்பொழுது அவளையும் தன்னுடன் அழைத்துச் செல்ல ஆரம்பித்தான்.

“அப்போ நான் எப்படி குழந்தையைப் பார்க்குறது?” -ஜானம்மா மனவருத்தத்துடன் கேட்டாள்.

“நான் பார்த்த பிறகு நீ பார்த்தா போதும்...”

மாலை நேரத்திற்கு முன்பு அவன் குழந்தையை ஜானம்மாவிடம் கொண்டு வந்து விடுவான். அதற்குப் பிறகு வேலை முடிந்து, பனங்கள்ளு குடித்தவாறு இரவு நேரத்தில் திரும்பி வந்த பிறகு ஜானம்மாவின் வீட்டில் நல்ல தூக்கத்தில் இருக்கும் குழந்தையை தோளில் போட்டுக் கொண்டு தன்னுடைய வீட்டை நோக்கி நடப்பான் பாப்பன்.

பகலில் நேரம் கிடைக்கும்போது தன்னுடைய கைகளில் குழந்தையைப் படுக்கப் போட்டு, அவளுக்கு பாப்பன் நீச்சல் கற்றுத் தந்தான். அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு கடை வீதிக்குச் செல்வான். அவளுக்குப் பலகாரங்கள் வாங்கிக் கொடுப்பான். அவளைத் தோள் மேல் ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு பெருநாளுக்குப் போவான். வேடிக்கைகள் ஒவ்வொன்றையும் காட்டுவான். கைகளில் வளையல் போட வைப்பான். காலுக்குக் கொலுசு வாங்கித் தருவான். விளையாட்டுச் சாமான்கள் வாங்கித் தருவான். அவளை மாடியில் அமர வைத்து நிறைய கதைகள் சொல்லுவான். மானமுள்ள மூப்பன் தன்னை நையாண்டி செய்த பாட்டியைத் தட்டி விட்டு முற்றத்தில் விழ வைத்த கதை, மண்ணாங்கட்டியும் காய்ந்து போன இலையும் காசிக்குப் போன கதை, சொன்ன சொல்லைக் கேட்காத ஆட்டுக் குட்டியின் கதை,தொண்ணூற்றொன்பதில் உண்டான வெள்ளப் பெருக்கின் கதை, அரீத்ர புண்ணியவாளன், பாறேப்பள்ளி மாதா ஆகியோரின் அற்புதங்கள் பற்றிய கதை... இப்படி தனக்கு எதுவெல்லாம் தெரியுமோ எல்லாவற்றையும் குழந்தை ஒரோதாவிற்கு இரவு பகலாக உட்கார்ந்து பாப்பன் சொல்லித் தந்தான்.

“என் தங்க மகளுக்கு நல்ல அறிவு இருக்கு” - அவன் ஜானம்மாவிடம் சொன்னான். பிறகு ஒரோதாவின் பக்கம் திரும்பிக் கூறுவான். “மகளே... மண்ணாங்கட்டியும் காய்ஞ்ச இலையும் காசிக்குப் போன கதையைச் சொல்லு...”

குழந்தை கொஞ்சிக் கொஞ்சி தன் மழலைக் குரலில் கதையைக் கூறுவாள்.

“என்ன சொல்லிக் கொடுத்தாலும் மறக்குறதே இல்ல. நல்ல ஞாபக சக்தி...”

“நல்ல குடும்பத்துல பிறந்த குழந்தையா இருக்கும்.” ஜானம்மா கூறுவாள்.

“போடி...”- பாப்பன் கோபத்துடன் கூறுவான். “நான் சொல்லித் தந்த குணமாக்கும் இது.”

குழந்தை தன் கண்களை அகல விரித்துக் கொண்டு இருவரையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள்.

“இவ இப்போ பிரமாதமா நீந்துவா... உனக்குத் தெரியுமா?” சவால் விடும் குரலில் சொல்வான் பாப்பன்.

ஒரோதாவிற்கு ஐந்து வயது ஆவதற்கு முன்பு பாப்பன் அவளுக்கு காது குத்தினான். அவளுக்கு கம்மலும் ஜிமிக்கியும் போட்டு விட்டான். பிறகு திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்த்தான். அவன் நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னால் மனதில் கற்பனை பண்ணிய மாதிரி ஒரோதா ஓலையும் எழுத்தாணியும் வைத்துக் கொண்டு காது தொங்கட்டான் ஆட துள்ளிக் குதித்து ஓடுவதை பாசத்துடன் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தபோது, பாப்பனின் கண்கள் பனித்தன.

“எல்லாம் நான் மனசுல நினைச்ச மாதிரியே நடக்கணும். அப்படி நடக்க வைக்கணும்; என் கர்த்தாவோட தாயே!” - அவன் மனமுருக வேண்டி நின்றான்.

ஒரு நாள் மாட்டேல் ஆசான் படகுத் துறைக்கு வந்தபோது பாப்பனிடம் சொன்னார். “ஒரோதாக்குட்டி நல்ல புத்திசாலி. இப்படியொரு குழந்தையை நான் பார்த்ததே இல்ல. ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னா, அவ அதை மறக்குறதே இல்ல...” அதைக் கேட்டு பாப்பனுக்கு உண்டான மகிழ்ச்சிக்கும் பெருமைக்குள் அளவே இல்லை. ஆசானிடம் படகுக் கூலி கூட அவன் வாங்கவில்லை.

ஏழாவது வயது வந்தபோது பாப்பன் ஒரோதாவை பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்த்தான். முதல் வகுப்பு ஆசிரியர் குழந்தையின் பெயரைக் கேட்டதற்கு பாப்பன் சொன்னான், “ஒரோதா”.

தன்னுடைய பெயரையும் வீட்டுப் பெயரையும் மற்ற விவரங்களையும் அவர் கேட்டபோது, பாப்பன் எல்லாவற்றையும் மனப்பாடம் செய்தது மாதிரி ஒப்பித்தான்.

ஆசிரியர் குழந்தையின் பிறந்த தேதியைக் கேட்டபோதுதான் பாப்பன் உண்மையிலேயே குழம்பிப்போய் நின்றுவிட்டான். குழந்தையின் பிறந்ததேதி யாருக்குத் தெரியும்? எங்கோ யாருக்கோ பிறந்த குழந்தை...