Lekha Books

“உன்னை நான் பார்த்துக்கிறேன்” என்று அவன் அவளைப் பார்த்து சவால் விட்டான். “மடுக்காம்குழி தேவஸ்யாவோட மகன் எப்படிப்பட்ட ஆள்னு நீ புரிஞ்சுக்குவ” என்றான்.

“வெட்டுக்காட்டு பாப்பனோட மகளை பயமுறுத்துறதுக்கு நீ இல்ல... உன் அப்பனே நினைச்சாலும் நடக்காதுடா” அவள் அவனைப் பார்த்து சவால் விட்டாள்.

“நீ யாரோட மகள்னு பாப்பன்கிட்ட போயி கேளு.”

கொச்சு தொம்மியின் நண்பர்கள் அதற்கு விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள்.

“ப்பூ... ஆத்து வெள்ளத்துல மிதந்து வந்த ஊத்தை நீ...” -கொச்சுதொம்மி சொன்னான். அதைக் கேட்டு அவனுடைய நண்பர்கள் உரத்த குரலில் கேலியாகச் சிரித்தார்கள்.

அவமானத்தால் குன்றிப்போன ஒரோதா, நேராக வீட்டிற்குப் போகவில்லை- படகுத்துறைக்குப் போனாள். பாப்பனின் முன்னால் போய் நின்று அவள் தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். “அப்பா... நான் யாரு? சொல்லுங்க... நான் யாரு? நான் எங்கேயிருந்து வந்தேன்?”

“நீ என் மகள்டா...” - அவன் அவளைத் தேற்ற முயன்றான்.

“இல்ல... இல்ல... இல்ல...” - அவள் அழுதுகொண்டே இருந்தாள். அவன் திரும்பத் திரும்பக் கேட்டும் அவள் எதுவுமே சொல்லத் தயாராக இல்லை. கடைசியில் கமலாட்சியிடம் கேட்ட பிறகுதான் நடந்த விஷயங்கள் பாப்பனுக்குத் தெரிய வந்தன. அவ்வளவுதான் பாப்பன் எரிமலையானான். ஒரு புயலைப்போல எழுந்து அவன் மடுக்காம்குழி தேவஸ்யாவின் பெரிய பலசரக்குக் கடைக்குச் சென்றான்.

“உன் பையனை இங்கு கொண்டு வர்றியா இல்லியா தேவஸ்யா?” - பாப்பன் கத்தினான். “இல்லைன்னா அப்பன், பிள்ளை ரெண்டு பேரோட பொணமும் மீனச்சில் ஆத்துல மிதக்கும். வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் சொல்றேன்றதைப் புரிஞ்சுக்கோ...” என்றான். புதுப்பணக்காரனான தேவஸ்யா அஞ்சி நடுங்கி, “என்ன விஷயம்?” என்று கேட்டான். உண்மை தெரிந்தவுடன் தேவஸ்யா சொன்னான். “பாப்பன்... மன்னிச்சிடு... நான் என் பையன்கிட்ட கேட்டுக்கறேன். இனியொரு தடவை இப்படிப்பட்ட சம்பவமே நடக்காது.”

எல்லோருக்கும் தெரியும்படி நடைபெற்ற இந்த அவமான சம்பவத்தை தேவஸ்யாவால் பொறுத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. பாப்பனை அவன் தன்னுடைய விரோதியாக நினைக்க ஆரம்பித்தான். அவனை அழிப்பதற்கான வழிகள் என்னென்ன என்பதைப் பற்றி அந்த இடத்திலிருந்தே திட்டமிட்டு செயல்பட ஆரம்பித்தான் தேவஸ்யா.

ஒரோதாவைத் தேடி வந்த ஒவ்வொரு திருமண விஷயமும் நடக்காமல் போனதற்குப் பின்னால் மடுக்காம்குழி தேவஸ்யாவின் சதி வேலைகள் மறைந்திருக்கின்றன என்பதை வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் கனவில் கூட எண்ணிப் பார்க்கவில்லை. வந்து பெண்ணைப் பார்த்தவர்கள் அவளை மிகவும் பிடித்துப் போய், மற்ற விவரங்களை ஊருக்குப்போய் தெரிவிக்கிறோம் என்று கூறிவிட்டுப் போவார்கள். பிறகு பார்த்தால் யாராவது ஒரு ஆள் மூலம், “இந்த கல்யாணத்துல எங்களுக்கு விருப்பம் இல்ல...” என்று கூறி அனுப்பி விடுவார்கள். எல்லோரும் சொன்னது ஒரே காரணம்தான் வெட்டுக்காட்டு குடும்பத்தைப் பற்றி அவர்கள் தவறுதலாக எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால் என்னதான் இருந்தாலும் ஆற்று வெள்ளத்தில் மிதந்து வந்த குழந்தைதானே? அதன் குலம் என்ன, குடும்பப் பின்னணி என்ன, ஜாதி என்ன, மதம் என்ன என்று யாராலும் கூற முடியுமா? இது ஒன்றுதான் அவர்களின் குற்றச்சாட்டு.

இதையெல்லாம் பார்த்து பாப்பன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான். வெளியே இருள் மூடிக்கிடக்கும் இரவு நேரங்களில் பக்கத்து அறையில் முத்துகிருஷ்ணன் குறட்டைவிட்டு உறங்கிக் கொண்டிருக்க , காமக்களியாட்டங்கள் எதிலும் ஈடுபடாமல் கடந்த காலங்களில் தாங்கள் கொண்ட உடல்ரீதியான தொடர்பு நிகழ்ச்சிகளை முற்றிலுமாக மறந்துவிட்டு பாப்பனும் ஜானம்மாவும் அருகருகில் அமர்ந்து பொறுப்புகள் உள்ள இரண்டு பாதுகாவலர்களைப் போல இந்த விஷயத்தை மிகவும் தீவிரமாக விவாதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இரவு மேலும் இருண்டு போய்க் கொண்டிருந்தாலும் மண்ணெண்ணெய் விளக்கு முழுமையாக எரிந்து முடிந்ததுதான் உண்மையிலேயே நடந்ததே தவிர, இந்த பிரச்சினைக்கு எந்தவொரு முடிவையும் அவர்களால் எடுக்கவே முடியவில்லை.

கடைசியில் ஒருநாள் இரவு நேரத்தில் ஒரு எண்ணம் ஜானம்மாவின் மனதில் உதித்தது. பாப்பனின் குணத்தைப் பற்றி நன்கு தெரிந்தவளாகையால் தயங்கித் தயங்கித்தான் அந்த விஷயத்தையே அவள் பாப்பனிடம் சொன்னாள்.

“நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன். உங்களுக்கு விருப்பமில்லைன்னா வேண்டாம். தேவையில்லாமல் என்னை அடிக்ககிடிக்க வந்துராதீங்க...”

“சரி... சொல்லு...”

“நான் சொல்றதைக் காது கொடுத்துக் கேட்கணும். என்கிட்ட தேவையில்லாம ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணக் கூடாது...” ஜானம்மா மீண்டும் தயங்கியவாறு நின்றாள்.

“ச்சே... சீக்கிரம் சொல்லித் தொலைக்க வேண்டியதுதானே?”

தயங்கித் தயங்கி அவன் முகத்தை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தவாறு ஜானம்மா கடைசியில் அந்த விஷயத்தைச் சொன்னாள். “நம்ம குஞ்ஞுவர்க்கியை ஒரோதாக்குட்டிக்கு...”

“குஞ்ஞுவர்க்கியையா?” -பாப்பன் கோபத்துடன் எழுந்தான்.

“அதுதான் ஆரம்பத்திலேயே சொன்னேன். கோபப்பட்டு என்கிட்ட தகராறு பண்ணக்கூடாதுன்னு” -ஜானம்மா சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள். “உக்காருங்க... நான் முழுசா சொல்லி முடிச்சிர்றேன்...” -அவள் அவன் கையைப் பிடித்து உட்கார வைத்தாள். “ஆமா... தெரியாமத்தான் கேக்குறேன். அவனுக்கு என்ன குறைச்சல்? அப்படியே அவனுக்கு கொஞ்சம் அறிவும் புத்திசாலித்தனமும் குறைச்சலா இருக்குன்னுகூட வச்சுக்குவோம். கடவுள் அதைச் சரி பண்ணுற மாதிரி தேவையான அறிவையும் புத்திசாலித்தனத்தையும் நம்ம ஒரோதாவுக்கு கொடுத்திருக்காரு.”

அதைக் கேட்டு வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் அவளைத் தட்டிவிட்டு எழுந்தான். வாசலுக்கு வந்தான். ஆகாயத்தில் கண் சிமிட்டிக்கொண்டிருக்கும் நட்சத்திரங்களுக்குக் கீழே, இரவின் மங்கலான ஒளியில் எதையோ ஆழமாகச் சிந்தித்தவாறு இங்குமங்குமாய் நடந்தான். கடைசியில் அவன் ஜானம்மாவிடம் ஒரு வார்த்தைகூட கூறாமல் தன்னுடைய வீட்டை நோக்கி நடந்தான்.

“என்ன... ஒண்ணுமே பேசாம போறீங்க?”

ஜானம்மாவின் கேள்வியே காதில் விழாத மாதிரி பாப்பன் இருட்டிலிருந்து இருட்டை நோக்கி நடந்தான்.

திருமணச் சடங்குகள் அனைத்தும் படுவேகமாக நடந்தன. திருமணம் நிச்சயிக்கப்பட்டவுடன், முத்துகிருஷ்ணனின் நடத்தையே முற்றிலும் மாறிவிட்டது. அவன் உண்மையான அன்புடன் குஞ்ஞுவர்க்கியை கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டான். அவன் கன்னத்தில் முத்துகிருஷ்ணன் முத்தமிட்டபின், “குஞ்ஞுவர்க்கி, நீ உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலி. ஒரோதாவைப் போல ஒரு பொண்ணு கெடைக்கிறதுக்கு நீ கொடுத்து வச்சிருக்கணும்.” என்றான் அவன். அதைக் கேட்டு குஞ்ஞுவர்க்கி வெட்கத்துடன் சிரித்தான். திருமண நாளன்று இரவு வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் தன் விருப்பப்படி குடித்தான். இரவில் வேகவேகமாய் அவன் ஜானம்மாவின் வீட்டிற்கு வந்தான். சிம்னி விளக்கை ஏற்றி வைத்துக்கொண்டு அவள் வெளித்திண்ணையில் அவனுக்காகக் காத்திருந்தாள். முத்துகிருஷ்ணன் சமீப காலமாக இரவில் தூங்குவது கமலாட்சியின் வீட்டில் என்று வைத்துக்கொண்டிருந்ததால், ஜானம்மா மட்டும் தனியே வீட்டில் இருந்தாள். வேகமாக வந்த பாப்பன் கீழே விழப்போவது மாதிரி திண்ணையில் வந்து உட்கார்ந்தான். அங்கிருந்த மரத்தூண் மேல் சாய்ந்தவாறு குழைந்த குரலில் கேட்டான். “உன் மகன் எங்கேடி?”