Lekha Books

நிலக்கரியால் ஓடும் லைன் பஸ்ஸைப் பிடித்து, பிறகு மாட்டு வண்டியில் ஏறி, பிறகு நடந்து, பொழுது இருட்டும் நேரத்தில் அவர்கள் செம்பேரியில் இருக்கும் வட்டைக்காட்டு இட்டியவீராவின் இடத்தை அடைந்தார்கள். இட்டியவீராவிற்கென்று சொந்தமாக பத்து ஏக்கர் நிலமும் இரண்டு ஷெட்டுகளும் அங்கு இருந்தன.

“பெண்களும் குழந்தைகளும் அந்த ஷெட்டுல படுத்துக்கட்டும். மற்றவங்க வெளியே படுக்கலாம். மழையில்லாத காலம்தானே? எந்தவித பிரச்சினையும் இருக்காது...” இட்டியவீரா சொன்னான்.

தனிப்பறம்பில் இருந்து வாங்கிக் கொண்டு வந்த அரிசியையும் மற்ற பொருட்களையும் வைத்து அவர்கள் உணவு தயாரித்தார்கள். நள்ளிரவு நேரம் ஆனபோது படுக்க ஆரம்பித்தார்கள். நள்ளிரவு நேரம் ஆனபோது படுக்க ஆரம்பித்தார்கள். எப்போது பொழுது புலரும் என்ற ஆர்வத்துடன் ஒரோதா படுத்துக் கிடந்தாள்.

8

சுற்றிலும் படர்ந்திருந்த பனிப்படலத்தைக் கிழித்துக் கொண்டு அதிகாலை வேளையின் முதல் கதிர்களை இளம் சிவப்பு நிறத்தில் கிழக்குப் பக்கம் இருந்த மலைகளுக்குப் பின்னாலிருந்து கிளிகளின் சத்தங்கள் ஒலிக்க சூரியன் பாய்ச்சிக் கொண்டு வந்தபோது, தூக்கத்தை விட்டு எழுந்த ஒரோதா கொட்டாவி விட்டவாறு பிரிந்து தாறுமாறாகக் கிடந்த கூந்தலைச் சரிசெய்த வண்ணம் வெளியே வந்து சுற்றிலும் பார்த்து ஒரு மிகப் பெரிய அற்புதக் காட்சியைப் பார்ப்பது மாதிரி வியந்து நின்று விட்டாள். அவளைச் சுற்றிலும் பச்சைப் பசேலென காடுகள், மலைகள். அவற்றுக்கு மேலே விரிந்து கிடக்கும் ஆகாயம். சுற்றிலும் நாலா பக்கங்களிலும் மலைகள் சூழ்ந்திருக்க, தாழ்வாரத்தில் அவள் நின்றிருந்தாள்.

அவளைச் சுற்றிலும் கன்னித்தன்மை கொண்ட பூமி. அந்த பூமி யாரின் கையோ படவேண்டும் என்பதற்காக, அந்தத் தொடுதல் மூலம் உண்டாகப் போகிற சாப விடுதலைக்காக காத்துக் கிடக்குறதோ என்பது மாதிரி தெரிந்தது. கறைபடியாத, களங்கம் என்பது சிறிதுகூட படாத அந்த இயற்கையின் ஒரு பாகமாக தான் மாற அவள் மனப்பூர்வமாகத் துடித்தாள். உறங்கிக் கொண்டிருந்த தன்னுடைய குழந்தைகளின் உடம்பிலிருந்து விலகிப் போயிருந்த ஆடைகளைச் சரி பண்ணிவிட்டாள். அவர்களை நன்கு மூடிவிட்டாள். வெளியே வெறுமனே அவள் நடந்தாள். இதுக்கு முன்பு தான் அறிந்திராத மண்ணை மிதித்து அவள் நடந்தபோது, அந்த மண் காலில் பட்டதால் உண்டான ஒரு இன்ப உணர்வு அவள் மனதில் ஒரு குதூகலமான அனுபவத்தைத் தந்தது. இதற்கு முன்பு பார்த்திராத பூமியாக அது அவளுக்குத் தெரியவில்லை. பூமி எந்தக் காலத்திலும் அறிந்திராத ஒன்றாக இருக்க முடியாது என்பதை அவள் நன்றாகவே அறிவாள். பூமி தாய் ஆயிற்றே! மகளுக்குத் தெரியாமல் ஒரு தாய் எப்படி இருக்க முடியும்? அதுவும் தன்னைப் போலவே தாயை உயிருக்குயிராக நேசிக்கிற ஒரு மகளுக்கு, ஒவ்வொரு அடியை அவள் எடுத்து வைக்கும் போதும் ஏதோ ஒன்றை எதிர்பார்த்தவாறேதான் அவள் அடியையே எடுத்து வைத்தாள். அந்த அதிகாலை வேளையில் தூக்கம் கலைந்து எழுந்த பறவைகள் அவளுக்காக ஒரு இசை விருந்தே படைத்துக் கொண்டிருந்தன. பறவைகளின் இசையைக் கேட்டவாறு அவள் வட்டைக்காட்டு இட்டியவீராவின் மரவள்ளிக்கிழங்கு விவசாயம் பண்ணியிருக்கும் நிலம் இருக்குமிடத்திற்கு வந்துவிட்டாள். அதைத் தாண்டி இருந்தது முழுவதும் காய்ந்து போன பூமியாக இருந்தது. அவளின் கண்கள் ஈரமே இல்லாத புற்களின் மேல் பதிந்தன. புல்லும் புதர்களும் பாறைக்கூட்டங்களுமாக அதற்கப்பால் இருந்தன. புதர்களில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருப்பதைப் போல தெச்சிப் பூக்கள் பூத்திருந்தன. பறவைகளின் ஒலி இல்லாமல், வேறொரு ஓசை கேட்க, அவள் அது என்ன ஓசை என்று காதைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டாள். அப்போதுதான் அவளுக்கே தெரிந்தது,ஆச்சரியப்படும் விதத்தில் சற்று தள்ளிக் கீழே ஆறொன்று ஓடிக் கொண்டிருப்பது. இனம்புரியாத ஒரு உணர்வால் உந்தப்பட்ட ஒரோதா ஆற்றையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். பிறகு என்ன நினைத்தாலோ ஆற்றுக்குள் இறங்கினாள். கண்ணீரைப் போல தெளிவான நீர். நீருக்கு அடியில் உருண்டையான கற்கள் தெரிந்தன. ஆற்றுக்குள் இறங்கிய அவள் லேசான சூடாக இருந்த நீரை கையால் மொண்டு ஆர்வம் மேலோங்க முகத்தைக் கழுவினாள்.

நீண்ட காலமாக அவளின் உள்மனதில் எங்கோ ஒரு மூலையில் யாருக்குமே தெரியாமல் மறக்கப்பட்டு மறைந்து கிடந்த காம உணர்ச்சி மெதுவாக மேலே எழும்பி வருவதைப் போல அவள் உணர்ந்தாள். இந்த மண், இந்த அதிகாலை வேளை, இந்தப் பறவைகளின் இசை, இந்த ஆற்று வெள்ளத்தின் சூடு, இந்தப் பழமையான இயற்கைச் சூழல் இயற்கையின் களங்கமற்ற தனிமை- எல்லாமே சேர்ந்து அவளைப் பித்துப் பிடிக்கச் செய்தன. அவளுக்கு நிர்வாண கோலத்தில் நிற்க வேண்டும்போல் ஆசை உண்டானது. கட்டியிருக்கும் ஆடைகளை அவிழ்த்தெறிந்து, இளமைத் துடிப்புடன் ஜொலித்துக் கொண்டிருக்கும் நிர்வாண உடம்புடன் ஆற்றுக்குள் விழுந்து, ஆற்று நீரின் அரவணைப்பில் சிக்குண்டு இதற்கு முன்பு தனக்குக் கொஞ்சம் கூட கிடைத்திராத அந்த திருப்தி நிலையை அவள் அடைய ஆசைப்பட்டாள். ஆற்று நீரின் நிர்வாணத்தைக் கட்டிப் பிடிக்க வேண்டும் என்ற அடங்காத வெறியுடன் அவள் தான் அணிந்திருந்த ப்ளவ்ஸைக் கழற்றினாள். ஆனால், அடுத்த நிமிடமே யாராவது தூங்கியெழுந்து இந்தப் பக்கம் வந்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற சிந்தனை அவளை வந்து ஆக்கிரமித்தது. அதனால் மீண்டும் ப்ளவ்ஸை அணிந்து கொண்டு அவள் ஆற்றுநீரைக் கைகளால் அள்ளி ஆசை தீரும் அளவிற்குக் குடித்தாள். தன் உடம்பிலிருந்த தளர்ச்சி, மனதில் இருந்த கவலைகள் எல்லாமே தன்னை விட்டு ஓடி விட்டதைப் போல் அவள் உணர்ந்தாள். இதுவரை திருப்தி என்ற ஒன்றைக் கண்டிராத தன்னுடைய மனதிற்குத் திருப்தியைத் தர இந்த ஆற்று நீருக்கும் இயற்கைக்கும் மட்டுமே முடியும் என்று திடமாக நம்பினாள். அப்போது தன்னுடைய தெய்வமான வளர்ப்புத் தந்தையை அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். தன் தந்தை மட்டும் இன்று உயிருடன் இருந்திருந்தால் இந்த இயற்கைச் சூழலைப் பார்த்து தன்னை முழுமையாக மறந்துவிட்டு ஒரு சிறு குழந்தையைப் போல அவன் துள்ளிக் குதிப்பான் என்பதை நினைத்தபோது அவளுடைய கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிய ஆரம்பித்துவிட்டது.

வந்திருந்த எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து வட்டைக்காட்டு இட்டிய வீராவுக்குச் சொந்தமான நிலத்தில் மேலும் இரண்டு பெரிய ஷெட்டுகளை உண்டாக்கினார்கள். அவற்றில்தான் அடுத்து வந்த இரண்டு வாரங்களும் அவர்கள் தங்கினார்கள். ஒவ்வொரு குடும்பமும் தனித்தனியாக சமைத்துச் சாப்பிட்டார்கள்.