Lekha Books

ஒரோதா மெதுவான குரலில் அருகில் அமர்ந்திருந்த அன்னக்குட்டியிடம் சொன்னாள். “அடியே பெண்ணே... எனக்கு ஒரு எண்ணம் தோணுது.”

அன்னக்குட்டி அந்த விஷயத்தை உரத்த குரலில் எல்லோரையும் அழைத்துச் சொன்னாள்.

“என்ன? என்ன? சொல்லு...” - எல்லோரும் ஒருமித்த குரலில் சொல்லும்படி சொன்னார்கள்.

“நாம மொத்தம் இவ்வளவு பேரு இருக்கோம்ல. எல்லாரும் ஒண்ணா சேர்ந்து எல்லாரோட நிலத்திலயும் கீழ்ப்பகுதிய ஒழுங்குபடுத்துவோம். ஷெட் கட்டுவோம். அப்படின்னா வேலை சீக்கிரம் நடக்கும்.”

“நீ சொல்றது சரிதான்...” -பல குரல்கள் சொல்லின. இட்டியவீராவும் அந்த எண்ணத்தை ஒப்புக்கொண்டான். “காட்டு மிருகங்களை விரட்டியடிக்கிறதுக்கும் நாம ஒண்ணா சேர்ந்து இருக்கிறதுதான் நல்லது.”

அப்போது ஔதக்குட்டி ஒரு பெரிய பிரச்சினையை எழுப்பினான். “சரி... நான் ஒத்துக்குறேன். ஆனா, யாரோட நிலத்துல முதல்ல வேலையை ஆரம்பிக்கிறது?”

குஞ்ஞுவர்க்கி, ஔதக்குட்டி- இருவரின் நிலங்களும் ஒன்று சேர்ந்தே இருந்தன. அவை இரண்டிற்கும் எல்லை உண்டாக்கப்படவில்லை.

ஔதக்குட்டியின் கேள்வியை ஒரோதா சிறிது கூட விரும்பவில்லை. ஆட்கள் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் பார்த்தார்கள். என்ன சொல்வது என்று யாருக்குமே தெரியவில்லை.

கடைசியில் ஒரோதாதான் மீண்டும் பேசினாள். “நீங்க கேட்ட கேள்வியையே நான் பொதுவா விரும்பல. நிலம் யாரோடதுன்னு ஏதாவது இருக்கா என்ன? இங்க இருக்குற நிலம் எல்லாமே நமக்குச் சொந்தமானதுதானே? ஒரு எல்லையில இருந்து ஆரம்பிப்போம். நான் சொல்றதுபடி எல்லாரும் நடந்தா சீக்கிரம் நம்மோட வேலைகள் முடிஞ்சிடும்...”

“அதை நான் ஒத்துக்க முடியாது” -ஔதக்குட்டி கோபத்துடன் சொன்னான். “இதென்ன விளையாட்டா? நாம என்ன முட்டாள்களா?”

ஒரு தீர்மானத்துடன் அந்த இரவு முடிந்தது. ஒவ்வொருவரும் அவரவர்களின் நிலங்களில் தங்களால் முடிந்த அளவுக்கு வேலை செய்தார்கள். வேலை நடப்பதற்கிடையில் சேச்சம்மா ஒரோதாவிடம் சொன்னாள். “நீ சொன்னதுதான் சரி... இவரோட பிடிவாதத்தை நான் விரும்பவே இல்ல... இந்தப் பிடிவாதத்துக்கு நல்லா அனுபவிப்பாரு...”

குழந்தைகளை பார்த்துக் கொள்வது, சாப்பாடு தயாரிப்பது ஆகிய பொறுப்புகள் சேச்சம்மாவிற்குக் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரோதாவும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஔதக்குட்டியும் மாலை மயங்கும் வரை எலும்பே நொறுங்கிப் போகும் அளவிற்கு கஷ்டப்பட்டு மரங்களை வெட்டினார்கள். புல் மேடுகளையும் நெருஞ்சிக் காடுகளையும் நெருப்பிட்டு அழித்தார்கள். மண்ணை மண் வெட்டியால் கிளறினார்கள். மூன்று பேர்களும் கஷ்டப்பட்டு உழைத்தும், ஒரு கூடாரம் கட்டி முடிப்பதற்கே ஒரு மாதத்திற்கு மேல் ஆனது. மற்ற யாருக்குமே கூடாரம் கட்டி முடிக்கும் வேலை முடியாமல் இருந்தது. ஒரோதாவின் வீட்டு வேலை முடிவதற்கு முன்பே மழைக்காலம் வந்துவிட்டது. இடியும் மின்னலும் ஆகாயத்தில் பயங்கரமாக விளையாடின. இடி இடிப்பதைப் பார்த்து குழந்தைகளும் பெரியவர்களும் நடுங்கினார்கள். மழை பலமாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. செம்பேரி ஆற்றில் வெள்ளம் வர ஆரம்பித்தது. ஒரு பெரும் மழை பெய்து கொண்டிருந்தபோதுதான் குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஔதக்குட்டியும் குடும்பத்துடன் புதிய வீட்டிற்கு மாறினார்கள். வரும் வழியிலேயே பயங்கரமாக மழை பெய்ய ஆரம்பித்தது. அந்த மழையில் எல்லோருமே நன்கு நனைந்தார்கள். அன்று இரவு குழந்தைகளுக்குக் காய்ச்சல் அடிக்க ஆரம்பித்தது. மறுநாள் குஞ்ஞுவர்க்கி, இட்டியவீராவுடன் ஏரிவேசிக்குப் போய் ஒரு நாட்டு வைத்தியரைப் பார்த்து, குழந்தைகளுக்கு மருந்து வாங்கிக் கொண்டு வந்தான்.

கையில் இருந்த பணம் கிட்டத்தட்ட செலவாகி முடிந்திருந்தது. விவசாய வேலைகள் இன்னும் ஆரம்பிக்கப்படவே இல்லை. உணவுக்கும் வேறு வழி எதுவும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. அப்போது ஒரு எண்ணம் தோன்ற, ஒரோதாதான் சொன்னாள். “விறகு விற்போம்” காட்டில் சேகரித்த விறகுகளை ஔதக்குட்டியும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் மனதில் விருப்பமே இல்லாமல் ஸ்ரீகண்டபுரம் வரை தலையில் சுமந்து சென்று விற்றார்கள். சில நேரங்களில் அங்கிருந்து மாட்டு வண்டியில் ஏற்றி தனிப்பறம்பு வரை கொண்டு போய் அங்கே அந்த விறகுகளை விற்பார்கள். அதில் கிடைக்கும் பணத்திற்கு அரிசியும், உப்பும், மிளகாயும் வாங்கினார்கள். பிறகு வீடு திரும்பினார்கள்.

நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் ஒரோதா வீடு உண்டாக்கு வேலை இன்னும் முடியாமல் இருப்பவர்களுக்கு உதவினாள். அந்த விஷயம் ஔதக்குட்டிக்குக் கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை. அவன் அதை குஞ்ஞுவர்க்கியிடம் கூறவும் செய்தான். குஞ்ஞுவர்க்கி ஜாடை மாடையாக அதைக் கூறியபோது, ஒரோதா அவனையே முறைத்துப் பார்த்தாள்.

“உதவி செய்யிறதுனால நமக்கு எந்தவித கேடும் வரப்போறதில்ல...” - அவள் உரத்த குரலில் சொன்னாள்.

அதற்கு மேல் குஞ்ஞுவர்க்கி ஒர வார்த்தை கூட பேசவில்லை.

9

மழைக்காலம் முடிந்தது.

விவசாய வேலைகள் ஆரம்பித்தன. முதல் மரவள்ளிக் கிழங்கு குச்சியை மண்ணுக்குள் நட்டு வைத்த நாளன்று மண்ணைப் பதப்படுத்தியவுடன் “இதோ வர்றேன்” என்று கூறிய ஒரோதா குடிசையை நோக்கி ஓடினாள். அங்கிருந்த பழைய தகரப் பெட்டி ஒன்றைத் திறந்து, ஒரு குப்பியுடன் திரும்பி வந்தாள். குப்பியில் இருந்த தண்ணீரிலிருந்து சில துளிகளை பதப்படுத்திய மண்ணின் மேல் தெளித்தாள். வியப்படைந்து நின்றிருந்த குஞ்ஞுவர்க்கி, ஔதக்குட்டி, சேச்சம்மா ஆகியோரிடம் ஒரோதா சொன்னாள். “இது மீனச்சில் ஆற்று தண்ணி. நான் இங்கே வர்றப்போ கையிலயே எடுத்துட்டு வந்தேன்...”

பசியும், பட்டினியுமாக நாட்கள் கடந்தன.

கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகை வரும்போது எல்லோருமே பயங்கர கஷ்டத்தில் இருந்தார்கள். இருந்தாலும் ஔதக்குட்டியும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் எங்கேயோ போய் கள்ளச்சாராயம் குடித்துவிட்டு இரவில் திரும்பி வந்தார்கள்.

“குழந்தைகளைப் பட்டினி போட்டுட்டு நீங்க ரெண்டு பேரும் போயி நல்லா குடிச்சிட்டு வந்திருக்கீங்க. உங்களுக்கே வெட்கமா இல்லியா?” -ஒரோதா குஞ்ஞுவர்க்கியிடம் சண்டை போட்டாள்.

“என்ன இருந்தாலும் கிறிஸ்துமஸ் ஆச்சே, ஒரோதா என்ன மன்னிச்சிடு.”

“மன்னிப்பு!” - ஒரோதா குரலை உயர்த்திக்கொண்டு சொன்னாள். உங்க ரெண்டு பேருக்கு மட்டும்தானா கிறிஸ்துமஸ்? மத்தவங்க எல்லாம் பட்டினி கிடந்தாக்கூட அதைப் பற்றி உங்களுக்கு கவலை இல்ல, அப்படித்தானே?”

“ஒரோதா... என் தங்கக் கட்டி... என் மேல கோபப்படாதே” - அவன் ஒரு வாடிய வாழைத் தண்டைப் போல கீழே விழுந்தான். சுய நினைவே இல்லாமல் கீழே விழுந்து, அடுத்த நிமிடம் குறட்டை விட்டு உறங்க ஆரம்பித்த கணவனைப் பார்த்து அவள் நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள்.

ராக்குளிப் பெருநாளன்று அவள் வெளியே எந்த வேலைக்கும் போகவில்லை. அவள் மனம் முழுக்க பாலா பெரிய சர்ச்சில் நடக்கும் ராக்குளி பெருநாளைப் பற்றிய ஞாபகங்களாகவே இருந்தன. எல்லாவற்றையும் தாண்டி அவள் மனம் முழுக்க நிறைந்து நின்றது வெட்டுக்காட்டு பாப்பன்தான்.