Lekha Books

ஒரோதாவும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் குழந்தைகளும் ஔதக்குட்டியும் அவனுடைய மனைவி சேச்சம்மாவும் அவர்களின் இரண்டு குழந்தைகளும் ஒரே இடத்தில் சமைத்து உண்டு வாழ்க்கையை நடத்தினார்கள். ஒரோதாவிற்கு ஔதக்குட்டியைக் கொஞ்சம் கூட பிடிக்காது என்றாலும், அவனுடைய மனைவி சேச்சம்மாவை அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஒளி நிறைந்த கண்களையும், வெளிறிப் போன முகத்தையும், வெளுத்து மெலிந்து போன உடம்பையும் கொண்ட அவள் மெதுவான குரலில் பேசும் பேச்சும், அடக்க ஒடுக்கமான தன்மையும், அவளின் ஒவ்வொரு அசைவும் ஒரோதாவிற்கு பிடித்திருந்தது. ஔதக்குட்டியைத் தன்னுடைய கணவனின் சகோதரன் என்பதைவிட தன்னுடைய சகோதரன் என்கிற அளவிற்கு அவனைப் பெரிதாக அவள் முன்பு நினைத்தாள். ஆனால், அவனோ ஆரம்ப நாட்களில் இருந்தே தன்னுடைய தம்பியைப் பற்றி கிண்டல் பண்ணுவதும் அவன் அறிவின்மையைச் சொல்லி கேலி செய்வதும், தம்பியைத் தாழ்வாகப் பேசி தன்னை உயர்வான ஒரு மனிதனாகக் காட்டும் முயற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தான். அதை எப்போது கண்டுபிடித்தாளோ அன்றிலிருந்தே ஒரோதா அவனை வெறுக்க ஆரம்பித்து விட்டாள். இருந்தாலும் அண்ணனின் குடும்பமும் தம்பியின் குடும்பமும் ஒன்றாகச் சமையல் பண்ணி ஒரே இடத்திலேயே வாழ்க்கையை நடத்தினார்கள்.

பகல் நேரங்களில் ஆண்கள் வட்டைக்காட்டு இட்டியவீராவுடன் இடங்களைப் பார்ப்பதற்கும் பேசுவதற்கும் சென்றார்கள். வியாபாரம் பேசி முடிப்பதற்கு முன்னால் பெண்களுக்கு இடங்களைக் கொண்டு போய் காட்ட வேண்டும் என்று அவர்கள் தீர்மானித்திருந்தார்கள். இதற்கிடையில் இட்டியவீராவின் மூத்த மகள் அன்னக்குட்டியும் ஒரோதாவும் மிகவும் நெருங்கிய தோழிகளாக ஆனார்கள். பார்க்க கறுப்பாக இருந்தாலும் அன்னக்குட்டி ஒரு அழகி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சுருண்ட தலைமுடி, ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த கண்கள், சிறிய மூக்கு, அளவான அதரங்கள், சதைப் பிடிப்பான உடம்பு... அவளைப் பார்க்கும் யாருமே அவளை ஒரோதாவின் தங்கை என்றுதான் எண்ணுவார்கள். ஒரோதாவின் குழந்தைகள் அன்னக்குட்டியுடன் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகின. குறிப்பாக - பாப்பன் என்ற இளைய பையன். ஒரோதாவும் அன்னக்குட்டியும் எப்போதுமே ஒன்றாகவே காணப்பட்டார்கள். அவர்கள் ஒன்றாகவே குளிக்கப் போவார்கள். ஒன்றாகவே விறகு வெட்டுவதற்காக காட்டைத் தேடிப் போவார்கள். சேச்சம்மா வீட்டில் குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, ஒரோதாவும் அன்னக்குட்டியும் போட்டிப் போட்டுக்கொண்டு உழைத்தார்கள். அன்னக்குட்டி ஒரோதாவை அழைத்துக்கொண்டு போய் எல்லா இடத்தையும் சுற்றிக் காட்டினாள். அன்று செம்பேரியில் மொத்தமே இருபத்தைந்து வீடுகள்தான் இருந்தன. இன்றிருக்கும் செம்பேரி நகரம் அன்று இல்லை. அப்போது கடைவீதிகள் கிடையாது. சர்ச்சும் பள்ளிக்கூடமும் மருத்துவமனையும் கிடையாது. சிறக்கடவுக்காரன் பாறேக்காட்டு குஞ்ஞச்சனின் சிறிய பலசரக்குக் கடையும், நாவிதன் பாப்பனின் பார்பர் ஷாப்பும், மஞ்சள் பள்ளிக்காரன் காரைக்காட்டு குட்டிச்சனின் தேநீர்க் கடையும்தான் செம்பேரியில் குறிப்பிட்டுக் கூறும்படியானவையாக இருந்தன. காலையில் ஆட்கள் குட்டிச்சனின் தேநீர்க் கடைக்குப் போய் பால் கலக்காத காப்பியைக் குடித்துக் கொண்டே பல்வேறு விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். சிலர் பாப்பனுக்குச் சொந்தமான சலூனுக்குள் நுழைந்து முகத்தைச் சவரம் செய்வார்கள். சாயங்காலம் வந்துவிட்டால் குஞ்ஞச்சனின் கடையில் பயங்கரக் கூட்டம் இருக்கும். அரிசியும் உப்பும் மிளகும் வாங்குவதற்காக ஆட்கள் அந்தக் கடையைத் தேடி வருவார்கள். தளிப்பறம்பில் இருந்து வாரத்திற்கொருமுறை கருவாடு கொண்டு வரும் அலியாரிடமிருந்து குஞ்ஞச்சன் அதை வாங்கிக் கடைக்குள் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருப்பான். இவை எல்லாவற்றையும் ஒரோதாவிற்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தது அன்னக்குட்டிதான். அவர்கள் இருவரும் ஒன்றாக குட்டிச்சனின் தேநீர்க் கடைக்குப் போய் தேநீர் அருந்துவார்கள். அன்னக்குட்டியை பொதுவாக எல்லோருக்குமே தெரியும். அன்னக்குட்டியின் மூலமாக அவர்கள் ஒரோதாவைத் தெரிந்து கொண்டார்கள்.

மரம் வெட்ட காட்டுக்குப் போனபோதுதான் ஒரோதாவின் பலம் என்னவென்பதை அன்னக்குட்டி நேரிலேயே பார்த்தாள். கோடாரியை எடுத்து ஆண்கள் மரங்களை வெட்டும் லாவகத்துடன், சொல்லப்போனால்- அதைவிட வேகமாக ஒரோதா ஒரு காட்டு மரத்தை வெட்டிக் கீழே சாய்த்ததைப் பார்த்து அன்னக்குட்டி உண்மையிலேயே வாய் பிளந்து நின்று விட்டாள்.

“அக்கா... நீங்க எல்லா விஷயங்களையும் நல்ல தெரிஞ்சி வச்சிருக்கீங்களே!” ஒரோதாவைப் பாராட்டும் குரலில் சொன்னாள் அன்னக்குட்டி.

“இது ஒரு பெரிய விஷயமில்லே.” - ஒரோதா சிரித்தவாறு சொன்னாள். “இது படகு ஓட்டின கையாக்கும்.”

“நான் ஒரு வருஷமா வெட்டினாக்கூட இந்த மரம் கீழே விழாது”- சேச்சம்மா சொன்னாள். “சொல்லப் போனா அசையக் கூட செய்யாது.”

“அதே நேரத்துல அக்கா வைக்கிற மாதிரி சுவையா மீன் குழம்பு வைக்க எனக்குத் தெரியாதே!” ஒரோதா சிரித்தவாறு சொன்னாள்.

செம்பேரி ஆற்றுக்குத் தென் கிழக்கு திசையிலிருந்த ஒரு காட்டுப் பகுதிதான் கடைசியில் வியாபாரமானது. ஏரிவேசியிலுள்ள ஒரு நாயனாருக்குச் சொந்தமான நிலமது. எட்டு குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு நூற்றைம்பது ஏக்கருக்கு மேலிருக்கும் அந்த மலையடிவாரம் சொந்தமானது. இந்த மலைநாட்டிற்கு தானும் சொந்தக்காரி என்பதை மனதில் நினைத்துப் பார்த்தபோது ஒரோதாவிற்குப் பெருமையாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. “இந்தக் காட்டை நான் சொர்க்கம் போல ஆக்குவேன்” - அவள் தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டாள். “இந்த மண்ணை நான் பொன்னா மாத்துவேன்.” உயர்ந்து எழுந்து நின்ற மன வைராக்கியத்துடன், வேலை செய்து பழகிய உடம்பின் உழைக்கும் சக்தியைப் புரிந்துகொண்ட மனதுடன் ஒரோதா காட்டுக்குள் காலைத் தூக்கி வைத்தாள்.

அந்தக் காட்டுப் பகுதி அவர்கள் எல்லோருக்கும் ஒரு பயங்கர சவாலாக இருந்தது.

தனி ஆளாகவும் இரண்டு பேர் சேர்ந்தும் மூன்று பேர் சேர்ந்தும் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்து காடு அவர்களுக்கு கீழடங்குவதாகத் தெரியவில்லை. பகல் முழவதும் வேலை செய்துவிட்டு இட்டியவீராவின் ஷெட்டுக்கு மாலையில் திரும்பி வந்த அவர்களின் முகங்களில் சோகம் தெரிந்தது.

“இந்தக் கணக்கில் நாம வேலை செஞ்சா அடிவாரத்தை வெட்டி சரி பண்ணி ஒரு ஷெட் உண்டாக்குறதுக்கே குறைஞ்சது ஒரு மாசமாவது ஆயிடும்!”- குஞ்ஞுவர்க்கியின் சித்தப்பன் சொன்னான்.

“நீங்க சொல்றது உண்மைதான்” - மற்றவர்கள் சொன்னார்கள்.

“அதுக்கு இப்போ என்ன செய்றது? ஒரு மாசம் ஆனா ஆயிட்டுப் போகுது...” - ஒரோதா சொன்னாள்.

“அந்தச் சமயத்துல மழை பெய்ய ஆரம்பிச்சிடுமே!”- அனுபவம் கொண்ட மனிதனான இட்டியவீரா சொன்னான். “அது மட்டுமில்ல... அந்த நேரத்துல கையில இருக்குற காசு கூட முழுசா தீர்ந்து போயிருக்கும்.”

“அதுவும் உண்மைதான்.” - எல்லோரும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

“அப்படின்னா என்னதான் செய்யிறது?” - யாரோ கேட்டார்கள்.