Lekha Books

அவளைத் தோள்மேல் உட்கார வைத்து பொருட்கள் விற்பனை செய்து கொண்டிருப்பவர்களின் பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்குக்கு முன்னால் சுற்றித் திரிந்த அவளின் தந்தை- அவளைக் கீழே இறக்கி விட்டு பொருட்கள் விற்பனை செய்பவர்களிடமிருந்து பல வண்ண வளையல்களை வாங்கி அணிவிக்கும் அவளின் தந்தை- பெருநாள் நடக்கும் இடத்தில் தற்காலிகமாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும் கடைகளில் பால் கலந்த தேநீரும் பலகாரமும் வாங்கிக் கொடுக்கும் அவளின் தந்தை- ராக்குளி பெருநாள் இரவில் சாலையோரத்தில் இரத்தம் சிந்த கிடந்த அவளின் தந்தை- மருத்துவமனையில் இறந்து கிடந்த அவளின் தந்தை- இறுதி யாத்திரை புறப்படுவதற்கு முன்பு தன் தந்தையின் சடலத்திற்கு முன்னால் நின்று ஆசீர்வாதம் வாங்கி தான்- எல்லாவற்றையும் அவள் நினைத்துப் பார்த்தாள். அன்று அவள்- அவள் மட்டும் தன் தந்தையின் குரலைக் கேட்டாள். “என் மகளே நீ போ. எங்கே வேணும்னாலும் நீ போய் வாழ். யாருக்கும் பயப்படாதே. யார் முன்னாடியும் தலை குனிஞ்சு நிக்காதே.” தன் தந்தை கம்பீரமாக- பூரணமான ஆரோக்கியத்துடன் தன் முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பதைப் போல் அவள் உணர்ந்தாள். அன்று அவள் தன் தந்தையின் ஆத்மா நிரந்தர சாந்தி அடைவதற்காக கடவுளிடம் பிரார்த்தனை செய்தாள். இரவில் குஞ்ஞுவர்க்கியிடம் அவள் கேட்டாள். “இன்னைக்கு என்ன நாள்னு ஞாபகத்துல இருக்கா?”

“என்ன கேட்ட? இன்னைக்கு என்ன விசேஷம்?”

“இன்னைக்குத்தான் ராக்குளி பெருநாள்.”

“அப்படியா?” - குஞ்ஞுவர்க்கி சிரித்தான். “அதுக்கு இப்போ என்ன செய்றது? ஊர்ல இருந்திருந்தா இப்போ பாலா சர்ச்சுக்குப் போயிருப்போம்.”

அதைக் கேட்டு அவளுக்கு எரிச்சல்தான் உண்டானது. “இன்னைக்கு அப்பா இறந்த நாள்- அது ஞாபகத்துல இல்லியா?”

“ஆமாமா... நான் மறந்துட்டேன்.”

அவன் திரும்பி படுத்து குறட்டை விட ஆரம்பித்தான்.

மலைக்கும் மண்ணுக்கும் நடந்த யுத்தத்தில் ஒரோதா கொஞ்சம் கூட பின்வாங்கவில்லை. குஞ்ஞுவர்க்கியும், சில வேளைகளில் ஔதக்குட்டியும் தளர்ந்து போயிருக்கும் நேரத்தில் கூட அவள் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள்.

“இந்தப் பெண்ணுக்கு எங்கே இருந்துதான் இப்படிப்பட்ட ஒரு பலம் கிடைச்சுதோ?” - எல்லோரும் மூக்கில் விரல் வைத்து ஆச்சரியப்பட்டார்கள்.

“இவளுக்கு இப்படிப்பட்ட ஒரு அழகு எங்கேயிருந்துதான் கிடைச்சுதோ?” - சிலர் இப்படிக் கூறி ஆச்சரியப்பட்டார்கள்.

பலரும் அவளை நோட்டமிட்டுக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். சில முக்கிய மனிதர்கள் அவள் மேல் ஒரு கண் வைத்திருந்தார்கள்.

“அவ புருஷன் ஒரு முட்டாள். எதுக்குமே லாயக்கில்லாதவன். அவளை விட்டுட்டு அவன் எப்படித்தான் தன்னை மறந்து தூங்குறானோ தெரியல. ரெண்டு பிள்ளைகளைப் பெத்தவள்னு யார் பார்த்தாலும் நம்ப மாட்டாங்க. ஒரு வேளை பக்கத்துல நெருங்கிப் போய் முயற்சி பண்ணினா நடந்தாலும் நடக்கலாம்...”

“ஆனா... அவளை நம்ப முடியாது. திரும்பி ஒரு பார்வை பார்த்தாள்னா, அவ்வளவுதான் அவ கையில மட்டும் நாம கிடைச்சோம், நம்ம கதி என்ன ஆகும்னு சொல்லவே முடியாது...”

“அது சரிதான். சும்மா அவளைப் பார்த்துக்கிட்டு இருந்தாலே போதும். பொன்னே கொடியேன்னு சொல்லி.,...”

எது எப்படியோ- தைரியம் யாருக்கும் வரவில்லை.

தைரியம் வந்தது குஞ்ஞுவர்க்கியின் அண்ணன் ஔதக்குட்டிக்குத்தான். ஐம்பது நாள் நோன்பின் கடைசி நாள் அது. வலையில் விழ வைத்து அடித்துக் கொன்ற காட்டுப் பன்றியின் மாமிசம், காட்டுக் கோழியின் மாமிசம் இவைதான் அன்றைய விருந்தின் சிறப்பம்சங்கள். குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஔதக்குட்டியும் காலையிலிருந்து கள்ளச்சாராயம் குடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மதிய உணவு சாப்பிட்டு முடித்து எல்லோரும் முற்றத்தில் அமர்ந்து பொழுதுபோக்காக பல விஷயங்களையும் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். ஒரோதாவும் சேச்சம்மாவும் கூட கொஞ்சம் சாராயம் குடித்திருந்தார்கள். குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஔதக்குட்டியும் பயங்கர போதையில் இருந்தார்கள்.

ஔதக்குட்டியின் கண்களில் பனிப்படலத்தைப் போல ஒரோதாவின் உருவம் தெரிந்தது. என்னவோ சொல்லியவாறு அவள் தலையை உயர்த்தி சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது அவள் எப்போதும் இருப்பதை விட பேரழகியாக இருந்தாள். ஒரே நிமிடத்தில் ஔதக்குட்டி இருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்தான். வேக வேகமாக நடந்து ஒரோதாவிடம் வந்தான்.

“வாடி ஒரோதா... நீதான் என் தங்கச்சி. தைரியசாலி... பயங்கர தைரியசாலி...” - அவன் அவளின் தோள் மேல் கையைப் போட்டான்.

ஒரோதா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியடைந்து போனாள். அவள் அவனின் கைகளை விலக்கினாள்.

“நீங்க நடக்குறது சரியில்ல. போய் அங்கே உட்காருங்க. இல்லாட்டி பேசாம போய் படுங்க...” அவள் சொன்னாள்.

“சரி... படுக்குறேன்” -ஒரு மாதிரியாக சிரித்துக் கொண்டு ஔதக்குட்டி சொன்னான். “நீ என் கூட வந்து படு...”

“ச்சே... ஏன் இப்படி கேவலமா நடக்குறீங்க?” - சேச்சம்மா இடையில் புகுந்து சொன்னாள்.

“நீ போடி தேவிடியா...” -ஔதக்குட்டி தன் மனைவியைப் பார்த்து கோபத்துடன் சொன்னான். “இப்போ செமையா என்கிட்ட நீ உதை வாங்கப் போறே...”

“அக்கா... நீங்க இந்தப் பக்கம் தள்ளி நில்லுங்க...” -ஒரோதா முன்னால் வந்து நின்றாள். சேச்சம்மாவைப் பிடித்து பின்னால் நிற்க வைத்தாள்.

“அப்படி வா... நீதான் புத்திசாலிப் பெண்...”- ஔதக்குட்டி கையை நீட்டியவாறு அவளை நெருங்கி வந்தான்.

“என்னைத் தொடக்கூடாது...” -ஒரோதா தன் குரலை உயர்த்திக் கொண்டு சொன்னாள். அவள் ஔதக்குட்டியையே முறைத்துப் பார்த்தாள். அவளின் பார்வையை அவனால் நேரடியாகச் சந்திக்க முடியவில்லை.

அப்போது வேகவேகமாக அங்கு எழுந்து வந்த குஞ்ஞுவர்க்கி கேட்டான். “என்னடி நீ அண்ணனை ஒரேயடியா பயமுறுத்துறே?”

“அதை நான் பின்னாடி சொல்றேன். இப்போ மரியாதையா இங்கேயிருந்து போயிடணும். அண்ணன், தம்பி ரெண்டு பேர்கிட்டயும் உங்களோட போதை தெளிஞ்ச பிறகு நான் எல்லாத்தையும் சொல்றேன்.”

அவள் சொன்னதும், சகோதரர்கள் அமைதியானார்கள்.

ஈஸ்டர் முடிந்ததும், சிறிது கூட தாமதிக்காமல் ஒரோதா குஞ்ஞுவர்க்கியிடம் சொன்னாள். “நமக்கு தனியா ஒரு வீட்டை கட்டிக்கிட்டு போயிடலாம்...”

“ஏன்? இந்த வீட்டுலயே இருந்தாப் போதாதா?”

“போதாது...” -ஒரோதா குரலை உயர்த்திக் கொண்டு சொன்னாள்.

“அண்ணனும் தம்பியும் சண்டை போட்டுக்கிட்டாங்கன்னு எல்லாரும் பேசுறதுக்க?”

“இல்ல... ரெண்டு குடும்பங்களும் தனித் தனியாகத்தான் இருக்கணும்...”

மழைக்காலத்திற்கு முன்பு இன்னொரு வீடு புதிதாக உருவாக்கப்பட்டது. அந்த வீட்டிற்கு மாறியபோது ஒரோதா சேச்சம்மாவைப் பார்த்துச் சொன்னாள். “அக்கா... நீங்க இதைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம். நான் எப்பவும் இங்கேதான் இருப்பேன். படுக்குறதுக்கு மட்டும்தான் நான் அங்கே போவேன். மீதி நேரம் முழுவதும் இங்கேதான்...”