Lekha Books

அவள் நீண்ட நேரம் சிந்தித்தவாறு நின்றிருந்தாள். தன்னுடைய உடம்பை விட அந்த ஐந்து மனித உயிர்கள் மிகவும் உயர்ந்தவை என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. தான் செய்வது நிச்சயம் தப்பான ஒன்றல்ல என்பதையும் அவள் உணர்ந்தாள். மனரீதியாக தான் தவறே செய்யவில்லை என்று திடமாக அவள் நம்பினாள். கடைசியில் ஒரு முடிவை எடுத்த மாதிரி அவள் கேட்டாள். “நான் என்ன செய்யணும்னு சொல்றீங்க முதலாளி?”

அவுசேப்பச்சன் உள்ளம் குளிர்ந்து போய் சிரித்தார்.

“முதல்ல நீ போய் அந்தக் கதவை அடைச்சிட்டு வா. பிறகு என் பக்கத்துல வந்து உட்காரு...”

அவுசேப்பச்சன் சொன்னபடி ஒரோதா செய்தாள். ஒரு இயந்திரத்தைப் போல அவள் தன்னுடைய உடம்பை அவுசேப்பச்சனின் விருப்பத்திற்கேற்றபடி விட்டுக் கொடுத்தாள். ஆனால், என்ன பிரயோஜனம்? பணத்துடன் அவள் வீட்டிற்குத் திரும்பி வந்தபோது, அவளுடைய மூத்த மகன் வக்கச்சன் அவளை விட்டுப் போயிருந்தான். அவன் அம்மை படர்ந்த உடலில் முத்தங்களைக் கொடுத்தவாறு அவள் வாய்விட்டு கதறினாள். அவள் கொடுத்த பணத்தை வாங்கிக் கொண்டு, இறுதி மூச்சுகளை விட்டுக் கொண்டிருக்கும் மற்றவர்களுக்கு மருந்து வாங்குவதற்காக ஔதக்குட்டி வெளியே போனான்.

மறுநாள் அதிகாலை வேளையில் பாப்பனும் இந்த உலகை விட்டு நீங்கினான். அவள் இரண்டு மகன்களையும் ஒரே குழியில் போட்டு மூடினார்கள். குழியை மண்ணால் மூடிய பிறகு, குழிக்கு மேல் ஒரோதா இரண்டு கற்களை கொண்டு வந்து வைத்தாள். இரண்டு கற்களுக்கும் நடுவில் இரண்டு மரக்குச்சிகளை கொண்டு வந்து சிலுவை உண்டாக்கி அதையும் நட்டு வைத்தாள்.

ஔதக்குட்டியின் குழந்தைகள் பிழைத்துக் கொண்டன. குஞ்ஞுவர்க்கி பிழைத்துக் கொண்டாலும், ஒரு நிரந்தர நோயாளியாக அவன் மாறினான்.

அம்மை நோயில் சிக்கி ஏராளமானவர்கள் இறந்து போனார்கள். விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய சில உயிர்களே அந்த நோயின் பிடியிலிருந்து தப்பின. கோடைக்காலம் முடிந்தது. மழைக்காலத்தின் முதல் மழை மண்ணில் விழுந்து, ஒரு புதுவித உணர்வை எல்லோரிடமும் உண்டாக்கியது.

அந்த மழைக்காலத்தின்போதுதான் ஒரோதாவின் இன்னொரு முகத்தை எல்லோரும் பார்த்தார்கள். தேநீர் கடைக்காரன் காரைக்காட்டு குட்டிச்சனின் மகன் பேபி நீர் நிறைந்து வந்து கொண்டிருந்த ஆற்றில் கால் வழுக்கி விழுந்து விட்டான். தண்ணீருக்குள் மூழ்கி மூழ்கி நீரைக் குடித்துச் செத்துக் கொண்டிருந்த அந்தச் சிறுவனைக் காப்பாற்ற ஆற்றோரம் நின்றிருந்தவர்களில் ஒருவர்கூட தயாராக இல்லை. அந்த நேரத்தில் எதேச்சையாக அந்தப் பக்கம் வந்தாள் ஒரோதா. சிறுவனின் தலை நீருக்கு மேல் தெரிந்ததை அவள் பார்த்தாள். யாரிடமும் ஒரு வார்த்தை கூட கேட்காமல், அவள் பாய்ந்தோடிக் கொண்டிருந்த நீருக்குள் குதித்தாள். அங்கு நின்றிருந்த அனைவரும் ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தவாறு நின்றிருக்க, நீருக்குள் விழுந்த சிறுவனுடன் ஒரோதா நீந்தி கரைக்கு வந்தாள். அவன் வயிறை அமுக்கி, உள்ளே அவன் குடித்த நீர் முழுவதையும் வெளியேற்றினாள். சிறுவன் பிழைத்துக் கொண்டான்.

“ஒரோதா... நீ ஒரு மனிதப் பெண் இல்ல... நீ ஒரு தேவி...” -குட்டிச்சன் ஒரோதாவின் காலைத் தொட்டு வணங்கியவாறு சொன்னான். அவள் சிரித்தாள்.

அந்த மழைக்காலம் முடியும் நேரத்தில் யாரிடமும் முன்கூட்டி ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லாமல் யாருமே எதிர்பார்த்திராத ஒரு சூழ்நிலையில் முத்துகிருஷ்ணன் செம்பேரிக்கு வந்தான். அவன் மட்டும் தனியாகத்தான் வந்திருந்தான். ஆனால், ஒரோதாவிற்கும் குஞ்ஞுவர்க்கிக்கும் குழந்தைகளுக்கும் ஜானம்மாவின் ஆசீர்வாதங்களையும், அவள் கொடுத்தனுப்பியிருந்த பலகாரங்களையும் கொண்டு வந்திருந்தான்.

குழந்தைகள் இறந்துபோன விஷயத்தைச் சொன்னதும் ஒரு சிறு பிள்ளை போல் அவன் தேம்பித் தேம்பி அழுதான்.

11

தன் குழந்தைகள் இந்த உலகைவிட்டு போய் விட்டதும், கணவன் குஞ்ஞுவர்க்கி நிரந்தர நோயாளியாக மாறியதும் வாழ்க்கையில் எல்லாமே போய் விட்டதைப் போல் ஒரு உணர்வை ஒரோதாவிடம் உண்டாக்கின. தனக்கு ஏற்பட்ட இழப்பை மனதிற்குள்ளேயே வைத்து ஒவ்வொரு நிமிடமும் குமுறிக் கொண்டிருந்தாள் அவள். அதே நேரத்தில் அந்த இழப்புகளும், கவலையும் அவளை ஒரு மூலையில் முடக்கிப் போட்டு விடவில்லை. இந்தக் காடும், இந்த மலைகளும், இந்த நதியும், நதிக்கரையில் இருக்கும் இந்த மண்ணும் மனிதனின் முயற்சிக்கு ஒரு சவாலாக நின்று கொண்டிருக்கும் காலம் வரையிலும் கவலையில் மூழ்கிப் போய் ஒரு மூலையில் உட்காருவதென்பது நல்ல ஒரு செயல் அல்ல என்பதையும், அது ஒரு மிகப் பெரிய பாவம் என்பதையும் அவள் தெளிவாகப் புரிந்து கொண்டிருந்தாள். வக்கச்சன் இறந்துவிட்டான், பாப்பன் இறந்துவிட்டான். ஆனால், இன்னும் குழந்தைகள் இருக்கின்றனவே! அடுத்த தலைமுறையை முழுமையாகத் துடைத்தெறிய அம்மைநோயால் அவர்களுக்குச் சாப்பிட உணவு வேண்டும். அவர்கள் கல்வி கற்க வேண்டும். எதிர்காலத்தில் அவர்கள் பெரிய மனிதர்களாக வளர வேண்டும். அதற்கான பாதையைப் போட்டுத் தருவது தன்னுடைய தலைமுறையின் தலையாய கடமை என்பதை அவள் நன்கு உணர்ந்திருந்தாள். அந்தக் கடமையைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பது என்பது- அந்தப் பொறுப்புகளிலிருந்து பயந்தோடுவது என்பது பயங்கரமான ஒரு தவறு என்பதை அவள் தெளிவாக அறிந்திருந்தாள். அதனால் அதிகாலை வேளையில் குழந்தைகளின் கல்லறைக்கு முன்னால் மெழுகுவர்த்தி ஏற்றி வைக்கும்போது அவள் மண்ணை முத்தமிட்டவாறு சொன்னாள். “பிள்ளைகளே... நான் கொஞ்ச நாள் கழிச்சுதான் அங்கே வருவேன். அதுக்கு முன்னாடி இங்கே சில வேலைகளை நான் செய்ய வேண்டியதிருக்கு...” நோயாளியான தன் கணவனை கவனித்துக் கொள்ளும் நேரம் போக, மீதி இருக்கும் நேரம் முழுவதும் அவள் முழுமையாகத் தன்னை அந்த வேலைகளில் ஈடுபடுத்திக் கொண்டாள்.

பள்ளிக்கூடம் கட்டுவதற்காக மண்ணைத் தோண்டுவதிலும், கற்கள் சுமப்பதிலும், பாதை உண்டாக்குகிற விஷயத்திலும் குளம் உண்டாக்குகிற முயற்சியிலும்- எல்லாவற்றிலும் ஒரோதா முன்னால் நின்றாள். தயங்கிப் பின்னால் ஓட முயன்றவர்களுக்கு உற்சாகம் தந்து, அவள் அவர்களையும் தன்னுடன் நிற்கச் செய்தாள். கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்தாள்.

“இவ்வளவு உழைப்பையும் ஒரோதா நம்ம நிலத்துல காட்டியிருந்தாள்னா எப்படி இருக்கும்!” -ஔதக்குட்டி சொன்னான்.

“நான் வளர்க்குறதுக்கு என்கிட்ட எந்தப் பிள்ளையும இல்ல. என் அப்பிரானி புருஷனுக்கு ஏதாவது சாப்பிடுறதுக்குத் தயார் பண்ணி கொடுக்கணும். மீதி நேரங்கள்ல இங்கே இருக்குற மனிதர்களுக்கு நான் ஏதாவது செஞ்சாகணும். அவ்வளவுதான்” அவள் சொன்னாள். “இதோட பலன் உங்களுக்கு மட்டுமல்ல, எல்லாருக்கும் யாருக்குமே கிடைக்கும்.”

முத்துகிருஷ்ணனை மற்றவர்களுக்கு ஒரோதாதான் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தாள். முதலில் அவள் அறிமுகம் செய்து வைத்தது காரைக்காட்டு குட்டிச்சனிடம்தான்.