Lekha Books

"நனைஞ்ச துணியோடயே நின்னா காய்ச்சல் வந்துடாதா? கைலியும் துண்டும் போதும்னா நான் கொண்டு வந்து தர்றேன். மாத்திக்கோ..."- முத்துகிருஷ்ணன் சொன்னான்.

அவர்கள் இருவரும் தலையைத் துவட்டினார்கள். உடம்பைத் துடைத்து ஆடைகளை மாற்றினார்கள். கைலியைக் கட்டி, துண்டால் மார்புப் பகுதியை மறைத்தவாறு ஒரோதா வெட்கத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள். சிறிது தள்ளி பீடியொன்றைப் புகைத்தவாறு அவளையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தான் முத்துகிருஷ்ணன்.

வெளியே மழை பயங்கர இரைச்சலுடன் பெய்து கொண்டிருந்தது. அவ்வப்போது மின்னல்களும் பளிச்சிட்டுக் கொண்டிருந்தன. இடி முழக்கம் பூமியையே நடுங்கச் செய்தது.

12

மழை நின்றபோது முத்துகிருஷ்ணன் என்ற கொல்லர் வேலை செய்யும் மனிதனின் படுக்கையில் குப்புறப்படுத்தவாறு, அவனின் ஆண்வாடை அடித்துக் கொண்டிருந்த தலையணையில் தன்னுடைய முகத்தை வைத்து ஒரோதா தேம்பித்தேம்பி அழுது கொண்டிருந்தாள். அவள் அருகில் அமர்ந்து அவள் தலைமுடியையும் தோளையும் அன்பு மேலோங்கத் தடவியவாறு, முத்துகிருஷ்ணன் சொன்னான். "அழாதே ஒரோதா... அழாதே..."

அவன் கையை அவள் விலக்கி விட்டாள். அழுது கொண்டிருப்பதற்கு நடுவில் கடுமையான குரலில் ஒரோதா சொன்னாள். "நீங்க புறப்படுங்க... இனிமேல் நீங்க என் வீட்டுக்கு வரக்கூடாது. இனிமேல் நாம பார்க்கவும் கூடாது. பார்த்தாலும் பேசக்கூடாது. நம்ம ரெண்டு பேருக்குமிடையே இருந்த உறவு இந்த நிமிடத்தோட முடியுது."

"ஒரோதா!"

"அதான்... போங்கன்னு சொல்றேன்ல!"- அவள் குரல் வழக்கத்தை விட உயர்ந்திருந்தது. அவள் அழுவதை நிறுத்திவிட்டிருந்தாள்.

பெட்டியைத் திறந்து, காசை எடுத்துக் கொண்டு ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் முத்துகிருஷ்ணன் வெளியேறி நடந்தான். அவன் போன பிறகு, அவள் மீண்டும் அழுகையில் மூழ்கினாள்.

என்ன நடந்தது என்பதை ஒரு நிமிடம் அசை போட்டுப் பார்த்தாள். மதம் பிடித்து பெய்து கொண்டிருந்த மழை, மதம் பிடிக்கச் செய்யும் ஆண் வாசனை, மதம் பிடிக்கச் செய்யும் ஆணின் தொடல்... முப்பதுகளைத் தாண்டியிருக்கும் அவளின் வெளியே தெரியாமல் அடங்கிக்கிடந்த உணர்ச்சிகளை அவை தட்டியெழுப்பியபோது, உண்மையிலேயே அவளுக்குப் பைத்தியம் பிடிப்பதைப் போலிருந்தது. அவள் தன்னையே முழுமையாக மறந்துவிட்டாள். அவள் பெண்ணாக மாறினாள். முத்துகிருஷ்ணன் ஆணாக ஆனான். வெறும் ஆணாகவும் பெண்ணாகவும் அவர்கள் ஆனார்கள். ஆனால், அவர்கள் இளம் பருவத்து தோழனும், தோழியுமாக இருந்தவர்கள். வாலிபப் பருவத்தில் அவர்கள் சினேகிதனாகவும், சினேகிதியாகவும் இருந்தவர்கள். பெண்மை என்றால் என்ன என்பதையும் தெரிந்து கொண்ட காலத்தில் அவர்கள் ஒன்றாகவே இருந்தார்கள். மாமரத்தினடியில் கைகளைக் கோர்த்தவாறு ஓடி விளையாடிக் கொண்டிருந்த காலத்தில், மீனச்சில் ஆற்றில் நீந்தித் திரிந்தபோது, மரத்தின் கிளைகளில் அமர்ந்து சிரித்து மகிழ்ந்த காலத்தில்... மொத்தத்தில் அப்போதிருந்தே தாங்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் ஈர்க்கக் கூடியவர்களாகவும், நெருங்கிய நேச மனப்பான்மை கொண்டவர்களாகவும் விளங்கி வந்திருப்பதை ஒரோதாவால் தெளிவாக உணர முடிந்தது. முத்துகிருஷ்ணன் தான் அவள் தேடிக் கொண்டிருந்த ஆணாக இருந்திருக்க வேண்டும். அவனுடன் உடலுறவு கொண்டபோதுதான் வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக உடலுறவால் கிடைக்கக்கூடிய இன்பம் எந்த அளவிற்கு மகத்தானது என்பதையே அவளால் உணர முடிந்தது. அதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு அவளுக்கு இத்தனை நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டி இருந்திருக்கிறது. வாழ்க்கையிலேயே தன்னுடைய சொந்த சுகத்திற்காக தான் செலவழித்த நிமிடங்கள் இப்போது கடந்து போன நிமிடங்கள் மட்டுமே என்பதையும் அவள் தெரிந்து கொண்டாள். தான் அப்படி நடந்து கொண்டது தவறான ஒன்றா? அது ஒரு பாவச் செயலா, ஆயுள் காலத்தில் ஒரு தடவையாவது ஒருவனோ அல்லது ஒருத்தியோ தங்களின் சொந்த சுகத்திற்காக முயற்சிப்பதை எப்படி தவறென்று கூற முடியும்?

அது பாவச் செயலாக இருக்கும் பட்சம், அவள் தனக்குத்தானே கூறிக் கொண்டாள். "மாதாவே, நான் இந்தப் பாவத்தைச் செய்ததா நானே ஒத்துக்குறேன். இந்தப் பாவம் என்னைப் பைத்தியம் பிடிச்சவ மாதிரி ஆக்கியிருக்கு. எனக்கு ஒரு திருப்தி நிலையைக் கொடுத்திருக்கு. என்னை வெறி பிடிச்சவ மாதிரி ஆக்கியிருக்கு. இருந்தாலும் மாதாவே, நான் இதே விஷயத்தை இன்னொரு தடவை செய்ய மாட்டேன். சாகுற வரைக்கும் மறக்காம இருக்குறதுக்கு எனக்கு இந்த ஒரு அனுபவம் போதும்."

மாலை மயங்கிக் கொண்டிருந்தது. மழை நன்கு பெய்து ஓய்ந்திருந்தது. மர இலைகளிலிருந்து சொட்டிக் கொண்டிருந்த மழைத் துளிகள் உண்டாக்கிய சத்தத்தைத் தவிர, வேறு எந்த சத்தமும் அங்கு கேட்கவில்லை. ஒரோதா இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தாள். முகத்தையும் உடம்பையும் கழுவி, துடைத்தாள். காயப் போட்ட முண்டையும் சட்டையையும் எடுத்து அணிந்தாள். முத்துகிருஷ்ணனின் குடிசையை விட்டு இறங்கி கீழ் நோக்கி நடந்தாள்.

சமையலறையில் அவளின் காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்டதும் குஞ்ஞுவர்க்கி கேட்டான். "ஒரோதா, வந்துட்டியா?"

"ம்..."

"இங்கே வா."

"காப்பி போட்டுட்டு வர்றேன்."

"காப்பி பிறகு போட்டுக்கலாம். முதல்ல இங்கே வா."

அவள் அவன் அருகில் வந்தாள். மரத்தூணின் மேல் தலையணையைச் சாய்த்து வைத்தவாறு, அதன் மேல் சாய்ந்து, கால்களை நீட்டி அமர்ந்திருந்தான் குஞ்ஞுவர்க்கி. பக்கத்தில் கையால் காட்டியவாறு அவன் சொன்னான்.

"இங்கே வந்து உட்காரு."

அவள் தயங்கியவாறு வந்து அமர்ந்தாள்.

"பெருசா மழை பெய்ஞ்சது... இல்லே?"

"ஆமா..."

"நீ நல்லா நனைஞ்சிட்டியா?"

"இலேசா..."

"புதுமழை... காய்ச்சல் வந்திடும். தலையில கொஞ்சம் மிளகுப் பொடியைத் தேய்ச்சு விடு..."

அதுவரையில் ஒரோதா அடக்கி வைத்திருந்த உணர்ச்சிகள் தடையை உடைத்தெறிந்து விட்டு வெளியே பாய ஆரம்பித்தது. தேம்பித் தேம்பி அழுதவாறு அவள் அவனை இறுக கட்டிப் பிடித்தாள். அவன் நெற்றியிலும் கழுத்திலும் காதுகளிலும் முத்தங்கள் பதித்தவாறு தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டே அவள் அழைத்தாள். "என் தங்கமே!"

"இன்னைக்கு உனக்கு என்ன ஆச்சு ஒரோதா? நீ ஏன் இப்ப அழுதுக்கிட்டு இருக்கே?"

"ஒண்ணுமில்ல... ஒண்ணுமில்ல..."- அவள் அழுது கொண்டேயிருந்தாள்.

அன்று இரவு குஞ்ஞுவர்க்கி மரணத்தைத் தழுவினான்.

அதற்குப்பிறகு எட்டு வருடங்கள் ஒரோதா வாழந்தாள். தன்னுடைய கணவன் இறந்த பிறகு, விசேஷங்கள் எல்லாம் முடிந்த பிறகு ஒரு நாள் அவள் எல்லோரும் தெரிந்து கொள்ளும்படி சொன்னாள். "எனக்குன்னு இனிமேல் வாழ்றதா இருந்தா, அது இந்த ஊருக்காகத்தான். இங்கே போராடி வாழணும்னு வந்திருக்குற மனிதர்களுக்காகத்தான்..."

ஔதக்குட்டியும் சேச்சம்மாவும் எவ்வளவு வற்புறுத்தியும் அவள் அவர்களுடன் தங்க சம்மதிக்கவில்லை. அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்வதாக பலரும் வந்தார்கள்.