Lekha Books

நீண்ட நாட்களாக மனதிற்குள் அடக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்த காம உணர்ச்சி சாராயம் உண்டாக்கிய போதையில் அவளிடம் மீண்டும் மேல் நோக்கி எழ ஆரம்பித்தது. தனக்கு முழுமையான திருப்தியைத் தர முடியாதவன் என்றாலும், குஞ்ஞுவர்க்கி அப்போது தன் அருகில் இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று அவள் நினைத்தாள். உறக்கம் வராமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் புரண்டு கொண்டிருந்த ஒரோதா பின்னர் எப்படியோ தன்னை மறந்து தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தும் போனாள்.

ஏதோ ஒரு இனிய கனவில் மிதந்தவாறு அவள் தூங்கிக் கொண்டிருக்க, யாரோ அவளைக் கட்டிப் பிடிப்பது மாதிரி தெரிந்தது. பாதி மயக்கத்தில் திரும்பிப் படுத்த அவள், உணர்ச்சிவசப்பட்டு கட்டிப்பிடித்த மனிதனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். ஓரிரு நிமிடங்களில் அவளுக்கு முழுமையாக சுயநினைவு வந்தது. இதற்கு முன்பு இங்கு இல்லாத ஒரு வாசனை... அவள் வேகமாக தன்னை விலக்கிக் கொண்டாள்.

“ஒரோதா... என் தங்கமே... என்னை மன்னிச்சிடு. நீ இல்லாம என்னால வாழ முடியாது” -ஔதக்குட்டியின் உணர்ச்சிவசப்பட்டு உச்சத்தில் நின்றிருக்கும் குரல் அவளின் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த காதுகளில் விழுந்தன. அவள் அடுத்த நிமிடம் படுத்திருந்த இடத்தை விட்டு வெகு வேகமாக எழுந்தாள். விளக்கை எரிய வைத்தாள். அவளுக்கு முன்னால் கைகளால் தொழுதவாறு கெஞ்சுகிற பாணியில் நின்றிருந்தான் ஔதக்குட்டி.

“நீங்களா இருக்கிறதுனால நான் சத்தம் போடாம இருக்கேன். உடனே இந்த இடத்தை விட்டு போங்க. இனிமேல் இந்த எண்ணத்தை மனசுல வச்சிக்கிட்டு இங்கே வராதீங்க. ம்... போங்க...”

“ஒரோதா...”

“போங்கன்னு சொல்றேன்ல...” - அவளின் குரலில் இருந்த கடுமையைப் பார்த்து ஔதக்குட்டி பயந்தான். அடுத்த நிமிடம் அவன் அங்கிருந்து நடந்தான்.

10

ஒரோதா தன்னுடைய மூத்த மகன் வக்கச்சனையும், இளையமகன் பாப்பனையும் வீட்டில் உட்கார வைத்து எழுதப் படிக்கச் சொல்லிக் கொடுத்தாள். அடுத்த வருடம் செம்பேரியில் பள்ளிக்கூடம் வரப்போவதாக எல்லோரும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒன்பதாவது வயதிலாவது வக்கச்சனை எப்படியும் பள்ளிக்கூடம் அனுப்ப வேண்டுமென்றும், அதற்கடுத்த வருடம் பாப்பனைப் பள்ளியில் சேர்க்க வேண்டுமென்றும் அவள் முடிவு செய்திருந்தாள்.

அந்த வருட கோடைகாலம் மிகவும் கடுமையாக இருந்தது. பயிர்கள் நாசமாகிப் போய் விடக்கூடாது என்பதற்காக ஆற்றிலிருந்து நீரைச் சுமந்து கொண்டு வந்து அவள் பயிர்களுக்கு ஊற்றினாள். பயிர்கள் முழுவதுற்கும் நீர் கொண்டு வந்து அவள் மட்டுமே ஊற்றுவது என்பது நடைமுறையில் சாத்தியமான காரியமா என்ன? சில நேரங்களில் குஞ்ஞுவர்க்கி அவளுக்கு உதவுவான். எப்போதும் வக்கச்சன் அவளுடன் இருப்பான். வைத்த பயிரில் பாதிக்கு மேல் வெயிலின் கொடுமையால் காய்ந்து கருகிப் போவதை வெறுமனே அவளால் பார்த்துக் கொண்டிருக்க தான் முடிந்தது. இருந்தாலும் முடிந்தவரை நீரை ஆற்றிலிருந்து கொண்டு வந்து ஊற்றி கொஞ்சம் பயிர்களையாவது அவள் காப்பாற்றினாள்.

அந்தக் கோடையில் செம்பேரி பகுதியில் அம்மைநோய் பரவ ஆரம்பித்தது. குஞ்ஞுவர்க்கியின் சித்தப்பா வீட்டில்தான் முதலில் அது வந்தது. சித்தப்பாவின் இளைய மகள் ஆலீஸுக் குட்டிக்குத்தான் அந்த நோய் பிடித்தது.

“மலையை வெட்டி சரி பண்ணியது மலையை அடக்கி வாழுற மலை மேல் இருக்கும் தேவிக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்கல” - ஏரிவேலியில் இருக்கும் நாயனார்மார்களின் ஜோதிடர்கள் சொன்னார்கள். “எல்லாம் தேவியோட கோபத்தின் அறிகுறி.”

அதைக் கேட்ட ஒரோதா சொன்னாள். “மலையை வெட்டி ஒழுங்குபடுத்தினது தேவிக்கு உண்மையிலேயே விருப்பமானதுதான். மனிதர்கள் உழைச்சு வாழ்றதுக்கு நிச்சயம் தேவி எந்தக் காலத்திலயும் எதிரா இருக்க மாட்டா.”

நோய் பீடித்திருக்கும் விஷயத்தைக் கேள்விப்பட்ட அடுத்த நிமிடமே ஒரோதா சித்தப்பாவின் குடிசையை நோக்கி ஓடினாள். அம்மை நோய் வந்திருக்கும் வீட்டிற்குப் போவதென்பது புத்திசாலித்தனமல்ல என்று குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஔதக்குட்டியும் அவளைத் தடுத்தார்கள். சேச்சம்மா கூட அவளைப் போக வேண்டாமென்றுதான் சொன்னாள். ஆனால், அவர்கள் சொன்னதை ஒரோதா கேட்கவில்லை.

“அறிமுகம் இல்லாத ஒரு இடத்துல வந்து இருக்குறவங்களுக்கு உடம்புக்கு சரியில்லைன்னா, நம்மளைத் தவிர வேற யாரு அவுங்களைப் பார்க்க முடியும்?” - அவள் மற்றவர்களைப் பார்த்துச் சொன்னாள்.“சாகுறதா இருந்தா நாம எல்லாரும் ஒண்ணா சேர்ந்து சாவோம்.” யாரும் அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை. யாரும் அவளுடன் சேர்ந்து போகவுமில்லை. ஒரோதா குடிசையைத் தேடி வந்தபோது ஆலீஸுக்குட்டியின் தாயும் தந்தையும் கூட உண்மையிலேயே பதைபதைத்துப் போனார்கள். அவர்கள் நிலத்தின் மேற்பகுதியில் ஓலையால் ஒரு தடுப்பு உண்டாக்கி, மண்ணில் வாழை இலையை வெட்டிப் போட்டு அதற்குமேல் ஆலீஸுக்குட்டியைப் படுக்க வைத்திருந்தார்கள். ஒரோதா அவர்களைப் பார்த்து கத்தினாள், “நீங்க இவளை நோய் வந்திருக்குன்னு ஒதுக்கி வச்சா, நான் இவளைக் கொணடு போயிடுவேன்.”

"அதுக்காக இல்ல மகளே..."- சின்னம்மா சொன்னாள்.

"இது ஏதோ சாபத்தால வந்திருக்கு. இதை மத்தவங்களும் அனுபவிக்கணுமா என்ன?"

"ஒரு சாபமும் இல்ல… உடம்புக்குச் சரியில்ல... அவ்வளவுதான்."

அவள் ஆலீஸுக்குட்டியின் அருகில் வந்தாள். அவளுக்கு ஆறுதல் சொன்னாள். உணவு தந்தாள். யாரோ சிலர் சொல்லி ஞாபகத்தில் வைத்திருந்த சில பச்சிலை மருந்துகளை அவளுக்குத் தந்தாள்.

ஆலீஸுக்குட்டியிடமிருந்து அவளுடைய குழந்தைக்கும் அதைத் தொடர்ந்து பக்கத்து வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கும் அந்த நோய் தொற்றிக் கொண்டது. ஒரோதாவின் குழந்தைகளுக்கும் சேச்சம்மாவின் பிள்ளைகளுக்கும் கூட நோய் பீடிக்க ஆரம்பித்தது.

ஔதக்குட்டி ஒரோதாவைப் பார்த்து கோபத்துடன் கத்தினான். "எல்லாத்துக்கும் காரணம் இவதான். இவ ஆலீஸுக்கிட்ட இருந்து கொண்டு வந்ததுதான் இந்த வியாதி" தன் அண்ணன் சொன்னதை உண்மைதான் என்று குஞ்ஞுவர்க்கியும் ஆமோதித்தான். சேச்சம்மா மவுனம் சம்மதத்திற்கு அறிகுறி என்பது மாதிரி பேசாமல் நின்றிருந்தாள். ஒரோதா எந்தப் பதிலும் கூறவில்லை. அவள் மனதில் வேதனை நிறைந்து நிற்க, கடவுளிடம் "மாதாவே... இந்தக் குழந்தைகளுக்குப் பிடிச்சு இருக்குற நோயை எனக்குத் தந்திடு. அவங்களை நோய்ல இருந்து காப்பாத்திடு" என வேண்டினாள். ஆனால், குழந்தைகளுக்குப் பிடித்த நோய் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. பிள்ளைகளை எல்லோரும் நிலத்தின் மேலே இருந்த குடிசைக்கு மாற்றினார்கள். ஒரோதா அவர்களை கவனித்துக் கொண்டு அங்கேயே இருந்தாள். மற்றவர்கள் நிலத்தின் கீழே இருந்த வீட்டில் இருந்தார்கள். எப்போதாவது ஒரு முறை சேச்சம்மா மேலே சென்று அங்கு ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வருவாள். ஔதக்குட்டியும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் அந்தப் பக்கம் திரும்பிக் கூட பார்க்கவில்லை.