Lekha Books

குழந்தைகளை கவனித்துக் கொண்டிருந்ததில் வறட்சியால் பாதிக்கப்பட்ட பயிர்களை அவளால் பார்க்க முடியாமல் போய்விட்டது. அதற்கான நேரம் அவளுக்குக் கிடைக்கவில்லை என்பதே உண்மை. தான் ஊன்றி வைத்த விதைகள் முளைத்து அது கருகி விழுவதையும், தான் உயிரையே வைத்திருக்கும் குழந்தைகளை அம்மை நோய் பாடாய்ப் படுத்திக் கொண்டிருப்பதையும் எதுவுமே செய்ய முடியாமல் வெறுமனே பார்த்தவாறு நின்றிருக்கும் ஒரோதா தன்னை மறந்து கண்ணீர் விட்டு அழுதாள். ஒரு நாள் வேக வேகமாக மேலே இருந்த குடிசைக்கு வந்தான் குஞ்ஞுவர்க்கி. அவன் குடித்திருக்கிறானோ என்று ஒரோதா சந்தேகப்பட்டாள். ஆனால்-

"இன்னையில இருந்து நானும் இங்கேதான் இருக்கப் போறன், ஒரோதா"- என்றான். அவன் "எனக்கும் அந்த நோய் வந்திடுச்சு. கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு ஊர்ல வந்து சாகணும்ன்னு எனக்கு எழுதியிருக்கு. நான் என்ன செய்ய முடியும்?"

வீடு கடுமையான வறுமையின் பிடியில் சிக்குண்டு கிடந்தது. மருந்து வாங்கவோ, அரிசி வாங்கவோ எதற்குமே காசு இல்லை. போன வருடம் தீயில் வாட்டி எடுத்து வைத்திருந்த மரவள்ளிக் கிழங்கை வைத்து நாட்களை ஓட்டினார்கள். ஔதக்குட்டி ஒவ்வொரு இடமாக ஓடி கடன் கேட்டான். யாரும் கொடுப்பதாகத் தெரியவில்லை. கடைசியில் குஞ்ஞுவர்க்கிதான் ஒரோதாவிடம் சொன்னான். "ஒரோதா... நான் யோசிச்சுப் பார்த்தேன். ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கு. நீ போய் விவரத்தைச் சொன்னா அந்தப் பாலத்துங்கல் அவுசேப்பச்சன் முதலாளி நமக்கு உதவுறதுக்கு வாய்ப்பு இருக்கு. அந்த ஆளுக்கு உன்னை ரொம்பவும் பிடிக்கும். அவர் நல்லவரும் கூட. உன்கிட்ட கண்டபடி பேசின ஆளை வேலைய விட்டே தூக்கின ஆளு இல்லியா அவர்!"

ஒரோதாவிற்கு தயக்கமாக இருந்தது. அவளுக்கு அங்கு போவதற்கே விருப்பமில்லை. குஞ்ஞுவர்க்கியும், கடைசியில் சேச்சம்மாவும் சேர்ந்து மிகவும் வற்புறுத்திய பிறகுதான் அவள் அங்கு செல்லவே தயாரானாள்.

அவள் அங்கு சென்றபோது, பங்களாவுக்குள் இருந்த ஒரு பெரிய விசாலமான அறையில் ஊஞ்சல் கட்டிலின் மேல் விரிக்கப்பட்ட மெத்தையில் அமர்ந்து தலையணையில் சாய்ந்தவாறு ஆடிக்கொண்டிருந்தார் அவுசேப்பச்சன். அவர் கரை போட்ட வேஷ்டி மட்டும் கட்டியிருந்தார். நெஞ்சில் படர்ந்து கிடந்த ரோமங்களுக்கு மத்தியில் தங்கத்தால் ஆன ஒரு சிலுவை மாலை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. நரைத்த தன்னுடைய தலை முடியைத் தடவியவாறு அவர் கேட்டார்.

“யாரும்மா நீ?”

அவள் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டாள். கங்காணி இட்டுப்பை பற்றிச் சொன்னதும், அவர் அவளை ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டார்.

“என்ன விஷயமா வந்திருக்கே?”

அவள் எல்லா விஷயங்களையும் சொன்னாள். எல்லாவற்றையும் “உம்” கொட்டியவாறு கேட்டுக் கொண்டிருந்த அவுசேப்பச்சன் கடைசியில் சொன்னார். “சரி... ஒரு தடவை உனக்காக நான் உதவினேன். உனக்காக வேலையில இருந்தே ஒருத்தனை விரட்டி விட்டேன். அதற்குப் பிரதிபலனா எனக்கு நீ என்ன செஞ்சே? இப்போ திரும்பவும் நான் உனக்கு உதவணும்னு வந்து நிக்கிறே. செஞ்சா, பிரதிபலனா நீ எனக்கு என்ன செய்வே? உதவின்னா ரெண்டு பக்கமும் இருக்க வேண்டாமா?”

ஒரோதா ஒரேயடியாக குழம்பிப்போய் நின்றாள். “ஏழையான நான் உங்களுக்கு என்ன உதவி செய்ய முடியும் முதலாளி?”

குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தவாறு அவுசேப்பச்சன் இருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார். ஒவ்வொருத்தரும் நினைச்சா இப்படியும் அப்படியுமா பல மாதிரி உதவ முடியும்” என்றார். சொல்லிவிட்டு அவளின் அருகில் நின்று, அவளின் கண்களையே பார்த்தவாறு அவர் சிரித்தார். அவரின் பார்வையிலும் சிரிப்பிலும் ஏதோவொன்று மறைந்திருப்பதை அவளால் உணர முடிந்தது.

“எனக்குப் புரியல...”- அவள் பதறிய குரலில் சொன்னாள்.

“நான் புரியிற மாதிரி சொல்லித் தர்றேன்”- அவுசேப்பச்சன் நெஞ்சில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த மாலையைக் கையால் பற்றியவாறு சிரித்தார். “என் பொண்டாட்டியும் பிள்ளைங்களும் ஊர்ல இருக்காங்க. நான் மட்டும்தான் இங்கே இருக்கேன். எப்பவாவது நீ இங்கே வந்து என் கூட கொஞ்ச நேரம் இருந்துட்டுப் போக முடியுமா?”

அவர் சொன்னதைக் கேட்டு உண்மையிலேயே ஒரோதா அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டாள். அவரைப் போன்ற ஒரு பெரிய மனிதரிடமிருந்து, இவ்வளவு வயதான ஒருவரிடமிருந்து இப்படிப்பட்ட ஒரு நடவடிக்கையை அவள் கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.

“ஆனா... முதலாளி...”- தன் கழுத்தில் இருந்த வெள்ளை நூலைப் பிடித்தவாறு அவள் தயங்கியவாறு சொன்னாள்.

அவுசேப்பச்சன் சிரித்தார். “உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும். எனக்கும் கூடத்தான் கல்யாணம் ஆயிடுச்சு... அதுக்காக...”

“இருந்தாலும்... முதலாளி... என் வாழ்க்கையில இந்த நிமிஷம் வரை...”

இடையில் புகுந்து அவுசேப்பச்சன் சொன்னார். “நீ தப்பா நடந்தது இல்லைன்னு எனக்குத் தெரியும். அந்த ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் உன்னை நான் விருப்பப்படுறேன்.”

“ஆனா... முதலாளி...”

“நீ தீர்மானிச்சா போதும். உன் புருஷனும் பிள்ளைங்களுமா உனக்குப் பெரிசு... சொல்லப்போனா...”

அவர் சொல்ல வந்ததை முழுமையாகச் சொல்லி முடிக்கவில்லை. இருந்தாலும் அவர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பதை அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

“முதலாளி...” - அவளின் கெஞ்சல் தொண்டைக் குழிக்குள்ளேயே நின்றுவிட்டது.

அவுசேப்பச்சன் சொன்னார்.

“இங்க பாரு ஒரோதா... நான் சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லிட்டேன். தீர்மானிக்க வேண்டியவ நீதான். உனக்கு இந்த விஷயத்துல விருப்பமில்லைன்னா தாராளமா நீ போகலாம். நான் அதைப் பற்றி கவலையே படமாட்டேன்.” -அவுசேப்பச்சன் திரும்பி ஊஞ்சல் கட்டிலை நோக்கி நடந்தார். ஊஞ்சலின் மேல் போய் உட்கார்ந்தார். மெல்ல ஊஞ்சல் ஆடியது.

பருந்துக்கும் கடலுக்கும் இடையில் அகப்பட்டுக் கொண்ட மாதிரி உணர்ந்தாள் ஒரோதா. ஒரு பக்கம் நோய் நாளுக்கு நாள் தின்று கொண்டிருக்கும் ஐந்து உயிர்கள். இன்னொரு பக்கம்...

‘என் கற்பை இதுவரை நான் பாதுகாத்து வந்திருக்கேன்...’ - அவள் தன் மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டாள். “ஆனால், இப்போ...? அஞ்சு மனித உயிர்களை விட முக்கியமா இந்த உடம்பு? என் புருஷனுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் பயன்படாத உடம்பு எனக்கு இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? என் மனசு நிச்சயமா தப்பு பண்ணல. என் மனசை ஒரு பக்கம் களங்கப்படாம ஒழுங்கா வச்சிக்கிட்டு, மண்ணால் ஆன இந்த உடம்பை... மண்ணோடு மண்ணாகச் சேரப் போற இந்த உடம்பை இன்னொரு ஆளுக்கு வாடகைக்கு கொடுக்குறதுல என்ன தப்பு இருக்கு?”