Lekha Books

இரவு வெகு நேரம் ஆன பிறகும் கூட அவனும் குஞ்ஞுவர்க்கியும் பேசிக் கொண்டே இருந்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்தே சாப்பிட்டார்கள். சில நாட்களில் முத்துகிருஷ்ணன் வாங்கிக் கொண்டு வரும் பட்டைச் சாராயத்தைக் குடித்து முடித்த பிறகு அவர்கள் சாப்பிட உட்காருவார்கள். சாப்பிட்டு முடிந்து, பீடி பிடித்து முடிக்கும்வரை முத்துகிருஷ்ணன் அங்கே இருந்தான். பிறகு அவன் தன் வீட்டை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.அவன் சென்ற பிறகு, ஒரோதா உணவு முடித்து படுத்தாள். அவளுக்கு உறக்கமே வரவில்லை. ஒன்றுக்குமே லாயக்கில்லாத குஞ்ஞுவர்க்கியின் மார்பின் மீது தன் கைகளை வைத்துப் படுத்திருந்த ஒரோதா ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு விட்டாள். அவளுக்குள் இருந்த பெண்மை- திருப்தியற்ற ஒரு தனிமை எதையோ எதிர்பார்த்து ஏங்கியது. தனக்குள் அது ஊமையாக அழுது கொண்டிருந்தது. அவள் உடலுறுப்புகள் ஆடைகளுக்குள் முறுக்கேறி நின்றன. அணிந்திருக்கும் ஆடைகளை முழுமையாக அவிழ்த்தெறிந்து நிர்வாணக் கோலத்தில் நிற்க வேண்டும் என்றும், அந்த நிர்வாணத்துடன் இன்னொரு உருவத்தின் நிர்வாணத்தை இரண்டறக் கலக்கச் செய்ய வேண்டுமென்றும்; நிர்வாணத்தோடு நிர்வாணத்தால் மறையச் செய்ய வேண்டுமென்றும்; அந்த ஆதி உணர்ச்சப் பெருவெள்ளத்தில் தன்னையே முழுமையாக மூழ்கடிக்க வேண்டுமென்றும் அவளின் முப்பதுகளைத் தாண்டிய உடலில் பெருகியிருந்த அளவற்ற சக்தி விரும்பியது. சில நாட்களுக்கு முன்பு தனக்கு உண்டான உடலுறவு அனுபவத்தை நினைத்துப் பார்த்த போது அவளுக்கு வாந்தி எடுக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. அதை ஒரு அனுபவம் என்றே அவளால் சொல்ல முடியவில்லை. பாலத்துங்கல் அவுசேப்பச்சன் என்ற மாமிசப் பிண்டத்திற்கு சிறிது பணத்திற்காக அவள் தன்னுடைய சதையை வாடகைக்குக் கொடுத்தாள் என்பதே உண்மை. அவள் அதை மனம் விருப்பப்பட்டு செய்யவில்லை. அவளின் மனம் அப்போது வேறெங்கோ வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. இவ்வளவு மோசமான, வெறுப்பை உண்டாக்கக்கூடிய ஒரு அனுபவம் தன் வாழ்க்கையில் எந்தக் காலத்திலும் நடந்ததே இல்லை என்பதையும் ஒரோதா நினைத்துப் பார்த்தாள்.

ஆனால், இந்த தர்மசங்கடமான நிலை, உணர்ச்சிப் பெருக்கின் ஆர்ப்பரிப்பு- இதற்கு என்னதான் வழி? எங்கே தன் நிலையை விட்டு தவறி விழுந்து விடுவோமோ என்று உண்மையாகவே பயந்தாள் ஒரோதா. சாயங்காலம் வேலை முடிந்து, குளித்து முடித்து வீட்டில் உறங்கலாம் என்று படுக்கும்போது ஒரு முத்தம், ஒரு அணைப்பு, ஒரு தழுவல், ஒரு கொஞ்சலான வார்த்தை, ஒரு உணர்ச்சித் தூண்டுதல், கடைசியில் அந்த உணர்ச்சிகளின் வாசல் கதவுகள் திறந்து விடப்படுகிறபோது உண்டாகிற இனம் புரியாத ஆனந்த அனுபவம், உடல் முழுவதையும் சிலிர்ப்படைய வைத்து பாய்ந்து கொண்டிருக்கும் அலைகளின் பெருவெள்ளம்... அவள் படுத்தவாறு இப்படியும் அப்படியுமாய் புரண்டு கொண்டிருந்தாள். இறுதியில் அந்த இனிய கனவுடனேயே உறங்கியும் போனாள்.

அந்த இனிய கனவு நடைமுறையிலும் சாத்தியமானது. அவளே கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்காமலே இருந்த சூழ்நிலையில்தான் முத்துகிருஷ்ணனின் நிலத்தில் வெட்டி வீழ்த்தப்பட்ட ஒரு மரத்தின் கிளைகளை எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள் ஒரோதா. அப்போது மாலை நேரம். முத்துகிருஷ்ணன் அந்தச் சமயத்தில் அங்கே வந்தான்.

“மரக் கிளைகளை எடுத்துப் போட்டுக்கிட்டு இருக்கியா?” - என்ற அவன் கேள்வி காதில் விழுந்த பிறகுதான், ஒரோதா திரும்பியே பார்த்தாள். அவளுக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. சாதாரணமாக அந்த நேரத்தில் அவன் வர மாட்டான்.

“என்ன.... என்னைக்கும் இல்லாம இந்த நேரத்துல இங்கே?” - அவள் கேட்டாள்.

“வர்றதா இல்லைதான். திரும்பவும் போகணும். குட்டிச்சன் கோழிக்கோட்டுக்குப் போறாரு- நாளைக்குப் பொழுது விடியிற நேரத்துல. சில சில்லறை சாமான்கள் வாங்க வேண்டியதிருக்கு. காசு எடுக்குறதுக்காக வந்தேன்...”- முத்துகிருஷ்ணன் சொன்னான். அவன் கன்னம் மாலை நேர வெயில் பட்டு பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தது. அவளின் நெற்றியிலும் மூக்கிற்குக் கீழே மேலுதட்டிற்கு மேலும் அரும்பியிருந்த வியர்வைத் துளிகளைப் பார்த்தவாறு அவன் சொன்னான். “என்ன... இந்த அளவுக்கு வேர்த்து நாசமாப் போயிருக்கே!”

“வேர்த்திருக்கு. ஆனா, நாசமாப் போகல...” - அவள் சிரித்தாள். “சரி... இன்னொரு விஷயம். உடனே போகணுமா?”

“கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு போனாக்கூட போதும். என்ன விஷயம்?”

“வா...” - என்று சொன்ன அவள் நிலத்தில் மேற்பகுதியை நோக்கி நடந்தாள். அவன் அவளைப் பின்தொடர்ந்து நடந்தான்.

சிறிது தூரம் சென்ற பிறகு ஒரு பெரிய காட்டு மரத்திற்குக் கீழே அவள் நின்றாள். “மரத்துல ஏறின நிகழ்ச்சியையெல்லாம் மறந்தாச்சா?” - அவள் கேட்டாள். “இல்லை” என்று அவன் தலையை ஆட்டினான். அவள் மரத்திற்கு மேலே விரலால் காட்டியவாறு சொன்னாள். “அதோ அங்கே ஒரு தேன்கூடு இருக்கு. அதுல நிறைய தேன் இருக்கு. மரத்துல ஏறி தேன் எடுத்துட்டு வர முடியுமா?”

“நிச்சயமா...”- அடுத்த நிமிடமே முத்துகிருஷ்ணன் தான் அணிந்திருந்த சட்டையை அவிழ்த்தான். கட்டியிருந்த வேஷ்டியை மடித்துக் கட்டினான். மரத்தின் மேல் ஏறினான். “தேனீ  கொட்டிடும்... பார்த்து...” என்றாள் ஒரோதா.

“மாமரத்துல இருந்த எறும்பை விடவா இந்தத் தேனீ  மோசமா இருக்கப் போகுது...?”

அடுத்த நிமிடம் கடந்து போன நாட்களுக்குள் முழுமையாக மூழ்கிப் போனாள் ஒரோதா. நினைக்க நினைக்க இன்பம் தரும் அந்த இளமைக் கால நினைவுகளை அவள் அசை போட்டவாறு சிலையென நின்றிருந்தாள்.

முத்துகிருஷ்ணன் எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் தேன் கூட்டுடன் இறங்கி வருவதற்கும், கல்லை விட்டு எறிவதைப் போல் மழை பெய்யவும் சரியாக இருந்தது.

“இதென்ன வெயிலடிச்சிக்கிட்டே ஒரு மழை!”- ஒரோதா ஆச்சரியத்துடன் சொன்னாள்.

"வீட்டுக்கு ஓடிடுவோம்"- அவன் கழற்றி வைத்திருந்த சட்டையை ஒரோதா தன்னுடைய கைகளில் எடுத்தாள். அவர்கள் ஓட ஆரம்பித்தார்கள். ஓடும்போது அவன் தன் கையை நீட்டினான். அவள் அவனுடைய கைகளைப் பற்றினாள். ஒருவர் கையை இன்னொருவர் பற்றியவாறு இருவரும் குழந்தைகளைப் போல ஓடி குடிசையை அடைந்தபோது, அவர்கள் இருவருமே நன்றாக நனைந்து விட்டிருந்தார்கள். குடிசையின் வாசலில் அவர்கள் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு விட்டவாறு நின்றிருந்தார்கள். நன்கு நனைந்திருந்த ஆடைகளுக்குள் அபூர்வமாகத் தெரிந்த அவளின் உடலின் அழகைப் பார்த்தான் முத்துகிருஷ்ணன். அவன் பார்வையில் தெரிந்த ஒரு மாற்றத்தை அவளும் கவனித்தாள். அவளால் அடக்க முடியவில்லை. அவள் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள்.

"ஒரோதா... இப்ப நீ என்ன நினைக்கிறேன்னு நான் சொல்லட்டுமா?”

"ம்..."

"நம்மளோட சின்ன வயசு நாட்களைப் பற்றி..." அவன் சொன்னது சரிதான் என்பது மாதிரி அவள் சிரித்தாள்.