பக்கத்து வீட்டுப் பெண்

Details

Category: சிறுகதைகள்

Published Date

Written by சுரா

Page 1 of 6

ஒரு அதிகாலை வேளையில் நான் அங்கு வசிக்க ஆரம்பித்தேன். பலகையால் மறைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு வீடு. அந்த வகையில் அமைந்த ஐந்து வீடுகள் அந்த இடத்தில் இருந்தன. எல்லா வீடுகளிலும் ஆட்கள் இருந்தார்கள்.

நான் சென்றபோது, பக்கத்து வீடுகளில் இருப்பவர்கள் எல்லாரும் கண் விழித்து விட்டிருந்தார்கள்.

பெண்களும் குழந்தைகளும் புதிதாகத் தங்க வந்திருக்கும் மனிதனை ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். ஆண்கள் வேலைகள் செய்வதற்காகப் போய் விட்டிருந்தார்கள். குழந்தைகள் மெது... மெதுவாக என்னிடம் நெருங்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பெண்கள் அவரவர்களுடைய வீட்டின் வாசல்களில் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். புதிதாக வசிக்க வந்திருக்கும் மனிதனின் இல்லத்தரசியைப் பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் அங்கு நின்று கொண்டிருக்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு அவளுடைய அழகைப் பற்றியும் குணத்தைப் பற்றியும் அவர்கள் ஆராய்ச்சி செய்ய வேண்டும். கணவர்களையும் குழந்தைகளையும் பற்றிய குற்றச்சாட்டுகளைக் கூறும்போது, பொறுமையுடனும் பரிதாபத்துடனும் அவற்றைக் கேட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும். இந்த வீட்டில் இருப்பவர்களிடமும் அப்படிப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகளைக் கூற வேண்டும். தட்டுப்பாடு வரும்போது, கடனாகப் பணம் கிடைக்க வேண்டும். இவைதான் ஒரு பெண்ணுக்கு இன்னொரு பெண்ணிடம் கிடைக்கக் கூடிய பயன்கள்.

நீண்ட நேரம் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தும் புதிதாக வசிக்க வந்திருக்கும் மனிதனின் இல்லத்தரசியைப் பார்க்க முடியவில்லை. வயதான பெண்கள் எல்லாரும் வெறுத்துப்போய் திரும்பிப் போய் விட்டார்கள். இரண்டு மூன்று இளம் பெண்கள் மட்டும் இங்குமங்குமாக நின்று கொண்டு மறைந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வெட்கப்பட்டுக் கொண்டும் தயங்கிக் கொண்டும் நெருங்கி... நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்த குழந்தைகளிடம் நான் எதுவும் பேசவில்லை. வரவேற்பு கிடைக்காததால், அவர்கள் ஒவ்வொருவராகப் போய் விட்டார்கள்.

புத்தகங்களையும் தாள்களையும் ஒரு பெஞ்சில் அடுக்கி வைத்துவிட்டு, நான் கேன்வாஸ் நாற்காலியை விரித்துப் போட்டேன். கேன்வாஸின் நடுப்பகுதியில் ஒரு கிழிசல். அதைச் சற்று தைப்பதற்கு நூலும் ஊசியும் வேண்டும். யாரிடம் போய் கேட்பது? குழந்தைகளுடன் சற்று பேசாமல் இருந்தது தவறாகப் போய்விட்டது என்று அப்போது தோன்றியது.

மிகவும் அருகில் இருந்த வீடு தெற்குப் பக்கத்தில் இருந்தது. நான் வேலியின் அருகில் போய் நின்றேன். சிறிது நேரம் நின்ற பிறகும், அங்கு யாரையும் பார்க்க முடியவில்லை. ஒரு வேளை அங்கு ஆட்கள் யாரும் வசிக்கவில்லையோ? வெளியே கயிறு கொண்டு கட்டப்பட்டிருந்த கொடியில் ஒரு மேற்துண்டும் ஒரு கிழிந்த ரவிக்கையும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. முந்தைய நாள் வாசலைப் பெருக்கியதன் தெளிவற்ற அடையாளங்கள் தெரிந்தன. வடக்குப் பகுதியில் சட்டியால் மூடப்பட்ட ஒரு குடமும், பலகையால் மூடப்பட்ட ஒரு அம்மியும் இருந்தன. கதவும் ஜன்னல்களும் மூடப்பட்டிருந்தன. அழைப்பதற்கு என் மனம் அனுமதிக்கவில்லை.

கிழக்குப் பக்க வீட்டிலிருந்த நடுத்தர வயதைக் கொண்ட ஒரு பெண் என்னைக் கையால் சுட்டிக் காட்டியவாறு அருகில் நின்று கொண்டிருந்த வயதான பெண்ணிடம் என்னவோ கூறிக் கொண்டிருந்தாள். இருவரும் சிரித்துக் கொள்ளவும் செய்தார்கள். எனக்கு அது என்னவோபோல இருந்தது. நான் திரும்பி வந்துவிட்டேன். மேற்குப் பக்க வீட்டில் உள்ளவர்களும் என்னைப் பார்த்து என்னவோ கூறி, சிரித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அவர்கள் என்னைப் பார்த்து ஏன் சிரிக்க வேண்டும்? என்னைப் பற்றி பேசிக் கொள்வதற்கு அவர்களிடம் என்ன இருக்கிறது?

அன்று நான் ஒரு வசதியானவனாக இருந்தேன். பன்னிரண்டு ரூபாய்களும் கொஞ்சம் சில்லரைக் காசுகளும் என்னிடம் இருந்தன. அதை வைத்துக் கொண்டு நான் கடைக்குச் சென்று தேநீர் பருகினேன். வெற்றிலையும் ஊசியும் நூலும் வாங்கினேன். திரும்பி வந்து கேன்வாஸைத் தைத்தேன். ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு, படுத்தேன். அன்று எதையும் எழுத வேண்டுமென்று தோன்றவில்லை. வாசிப்பதற்கும் மனநிலை இல்லாமலிருந்தது. தெற்குப் பக்கத்தில் இருந்த ஜன்னலின் வழியாகப் பார்த்துக் கொண்டே நான் அதே இடத்தில் படுத்திருந்தேன். சிந்தனை இல்லை; செயல் இல்லை; சந்தோஷம் இல்லை; கவலை இல்லை. இப்படி ஒரு நிலை.

பதினொரு மணி கடந்திருக்கும். தெற்கு வீட்டின் கிழக்குப் பக்க கதவு திறக்கப்படும் சத்தம் கேட்டது. ஒரு பெண்- அவள் நல்ல ஆடைகள் அணிந்திருந்தாள். சிதறிக் கிடந்த தலை முடியை ஒதுக்கிவிட்டவாறு, திண்ணையிலிருந்து வாசலுக்கு இறங்கி வந்தாள். சூரியனைச் சிறிது நேரம் பார்த்து விட்டு அந்தப் பக்கமாகச் சென்றாள். அவள் அதுவரை உறங்கிக் கொண்டு இருந்திருக்கிறாள் என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. சிறிது வெளிறிப் போய் வீங்கிய முகம், கலைந்து போய் சிதறிக் கிடக்கும் தலைமுடி. அந்த நிலையில் அவள் அழகியா இல்லையா என்று ஒரு கருத்தைக் கூறுவது சரியாக இருக்காது. எது எப்படியோ, ஒரு விஷயத்தை நான் முடிவாகத் தீர்மானித்தேன். அவள் அழகற்றவள் இல்லை என்பதை. இருபதிலிருந்து இருபத்தைந்திற்குள் அவளுடைய வயது இருக்கும் என்பதையும் தீர்மானித்தேன்.

கிட்டத்தட்ட முக்கால் மணி நேரம் கடந்த பிறகு அவள் உள்ளே சென்றாள். எனக்கு ஒரு கற்பனை. ஒருவேளை- அப்படி இருக்கலாம். அதனால்தான் அவள் இவ்வளவு நேரம் உறங்கியிருக்கிறாள். அதனால்தான் அவர்கள் எல்லாரும் என்னைப் பார்த்துச் சிரித்திருக்கிறார்கள். எனக்கும் கொஞ்சம் சிரிக்க வேண்டும்போல தோன்றியது. ஆனால் நான் சிரிக்கவில்லை.

சிறிது நேரம் கடந்ததும் சமையலறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது. இரண்டு மூன்று கிண்ணங்களை அடுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு அவள் வெளியே வந்தாள். ஒரு ஏப்பம்! பழைய சாதத்தின் ஒரு வெளிப்பாடு! குடத்திலிருந்து நீரை எடுத்து வாயையும் கிண்ணங்களையும் கழுவிவிட்டு, அவள் நிமிர்ந்து நின்றாள். அவள் என் முகத்தைப் பார்த்தாள், ஒரு ஆச்சரியம்... பிறகு... ஒரு ஆர்வம். பிறகு... ஒரு புன்னகை. அவள் அமைதியான முகத்துடன் சமையலறைக்குள் சென்றாள். கதவு அடைக்கப்பட்டது. ஓலையின் இடைவெளிகள் வழியாக ஒரு மெல்லிய இசை வெளியே பரவியது.

எனக்கு அவை எதுவும் புதுமையாகத் தோன்றவில்லை. நான் ஹோட்டலில் உணவு சாப்பிட்டுவிட்டுத் திரும்பி வந்தபோது, அவளுடைய சமையலறைக்குள்ளிருந்து நெருப்புப் புகை வந்து கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரம் கடந்ததும், அவள் அம்மியின் அருகில் வந்து உட்கார்ந்தாள். இடையில் அவ்வப்போது ஓரக் கண்களால் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அரைப்பதற்கு மத்தியில் அவளுடைய அடர்த்தியான கூந்தல் கட்டு அவிழ்ந்துவிட்டது. "அதன் நுனிப்பகுதி சிதறித் தரையைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவள் வாஞ்சையுடன் பின்னோக்கி சற்றுத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு, வேகமாக அரைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.