Lekha Books

அதற்குப் பிறகும் மூன்று நாட்கள் கடந்தன. அதில் நான் ஒன்றரை நாட்கள் பட்டினியாக இருந்தேன். தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் பெண் என் ஜன்னலையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருப்பதை நான் பல நேரங்களிலும் பார்ப்பேன். நான் அவளைக் கண்டு கொண்டதைக் காட்டிக் கொள்வதில்லை.

மாலை நேரம் நெருங்கியபோது நான் வாசலுக்குச் சென்று, வெண் மணலில் சம்மணம் போட்டு உட்கார்ந்தேன். காற்று தென்னை ஓலைகளில் மோதி விளையாடிக் கொண்டிருந்தது. நகரத்தின் முக்கிய தெருக்களில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் கார்களின் "ஹார்ன்" ஒலிகள் எதிரொலித்துக் கொண்டிருந்தன. பக்கத்து வீடுகளில் இருக்கும் பிள்ளைகள் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடுவதும் பெண்கள் புகார்கள் சொல்லிப் பேசுவதும் இல்லத் தலைவர்கள் வசை மாரி பொழிவதும்- எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு கோலாகல சூழ்நிலையை உண்டாக்கி விட்டிருந்தன. பகல் நேர கடுமையான உழைப்பிற்குப் பிறகு ஓய்வு எடுப்பதற்கான ஒரு அவசரம்...

தனிமை வயப்பட்டவனாகவும் உணவு எதுவும் சாப்பிடாத மனிதனுமாக நான் அந்த இடத்தில் உட்கார்ந்திருந்தேன். அதற்கு முன்பு நான் எந்தச் சமயத்திலும் உணர்ந்திராத வகையில் இருந்த ஒரு அமைதியான சூழ்நிலையாக அது இருந்தது. சுற்றியிருக்கும் உலகம் வெறும் மாயை என்றும், அத்துடன் எனக்கு எந்தவொரு ஒட்டோ உறவோ இல்லை என்றும் ஒரு தோணல் எனக்கு உண்டானது. என் மனம் மாலை நேரத்தின் மயக்கத்தில் எங்கோ மறைந்து போய்விட்டதைப்போல நான் உணர்ந்தேன். அந்த வகையில் நான் ஒரு வெறுமை கொண்ட மனிதனாக ஆனேன். வெறுமை, வெறுமையில் கலந்தது.

நான் கண்களைத் திறந்தபோது, அவள் எனக்கு முன்னாள் நின்றிருந்தாள்.

‘‘என்ன விஷயமாக வந்திருக்கீங்க?'' நான் மிடுக்கு கலந்த குரலில் கேட்டேன்.

அதே மிடுக்குடன் அவள் பதில் சொன்னாள்: ‘‘பக்கத்து வீடுகளில்  இரவில் சாப்பிடாமல் யாரும் பட்டினி கிடக்கக் கூடாது என்ற கட்டாயத்தை நான் உணர்ந்ததால் வந்தேன்.''

‘‘அதற்கு இங்கே வர வேண்டிய அவசியம் என்ன?''

‘‘இங்கே பட்டினி இருப்பதால்...''

‘‘ஓ! பக்கத்து வீடுகளில் உள்ள பட்டினியை உங்களால் போக்க முடியுமா?''

‘‘இயன்றவரையில் முயற்சிக்கலாமே!''

‘‘முந்தாநாள் மேற்குப் பக்க வீட்டில் இரவு உணவுக்கு வழி இல்லாமல் இருந்த விஷயம் உங்களுக்குத் தெரியுமா?''

‘‘அங்கே இரவு உணவுக்கு வழி இருந்தது என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். அது மட்டுமல்ல. நீங்கள் அந்த ஆளுக்குக் கொடுத்த ஒரு ரூபாய் கள்ளுக் கடையைப்போய் அடைந்த விஷயமும் எனக்குத் தெரியும்.''

அதற்குப் பிறகும் அவள் என்னவோ கூறுவதற்கு முயற்சித்து விட்டு, அதைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.

அந்த இருட்டு வேளையில்கூட அவளுடைய அகலமான விழிகள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அதுவரை நான் அவளிடம் பார்த்திராத ஒரு உணர்ச்சியை- வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாத ஒரு உணர்ச்சியை நான் அந்தப் பார்வையில் கண்டேன். சற்று சோகத்தின் சாயல் படர்ந்த குரலில் அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்: ‘‘சில நாட்களுக்குள்ளேயே நீங்கள் பலமுறை ஏமாற்றப்பட்டு விட்டிருக்கிறீர்கள். நீங்கள் எப்போதும் ஏமாற்றப்படப் போகிறவர்தான். உங்களுடைய வாழ்க்கையே ஒரு தோல்விதான்.''

என்னை அவள் தெரிந்துகொண்டு விட்டாள். நான் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு விட்டேன். நான் எழுந்தேன். ‘‘என் வாழ்க்கை தோல்வியானது அல்ல. என் வாழ்க்கை முழுமையான வெற்றியைப் பெற்றது'' என்றேன்.

அவள் ஏற்றுக் கொண்டதைப்போல மலர்ந்த முகத்துடன்  சொன்னாள்: ‘‘அவரும் இப்படித்தான் கூறுவார்.''

நான் கூறுவதைப்போலவேதான் இன்னொரு ஆளும் அவளிடம் கூறியிருக்கிறார் என்று...

அது யார் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதற்கு எனக்கு மிகுந்த ஆர்வம் உண்டானது. நான் கேட்டேன்: ‘‘அப்படிச் சொன்னது யார்?''

‘‘உங்களைப்போலவே எப்போதும் எழுதிக் கொண்டும் சிந்தித்துக் கொண்டும் இருந்த ஒரு மனிதர்... உங்களைப்போலவே ஏமாற்றக்கூடிய முயற்சிகளில் சிக்கிக்கொள்கிற ஒரு மனிதர்... உங்களைப்போலவே பட்டினியுடன் பழகிப்போன ஒரு மனிதர்...''

‘‘அவர் யார் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா?''

‘‘அவரைப் பற்றி இதற்குமேல் கூற முடியாது.'' கொஞ்சம் ஒரு ரூபாய் நோட்டுக்களை எடுத்து என்னை நோக்கி நீட்டிக் கொண்டே அவள் சொன்னாள்: ‘‘இதை வாங்கிக் கொள்ளணும்...''

நான் அழுத்தமான குரலில் சொன்னேன்: ‘‘நான் பிச்சை வாங்குவதில்லை.''

‘‘இது பிச்சை இல்லை. உங்களைப்போல வேதனைகளை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு இதயத்தின் பரிசு இது.''

‘‘என் இதயம் வேதனையில் இருக்கிறது என்று யார் சொன்னது? துன்பங்கள் என்னை வேதனையடையச் செய்வதில்லை. அவை என்னை கோபமடைய வைக்கின்றன என்பதுதான் உண்மை.''

‘‘எது வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். இதை வாங்கிக்கோங்க. நீங்கள் உணவு சாப்பிடணும்.''

‘‘வேண்டாம்... தேவை வருகிறபோது நானே கேட்கிறேன்.''

அவள் சிறிது நேரம் அமைதியான முகத்துடன் நின்று கொண்டிருந்து விட்டு, ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டவாறு பின்னால் திரும்பி நடந்தாள். அதற்குப் பிறகு அவள் பெரும்பாலும் என்னுடைய ஜன்னலையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருப்பாள். அந்தப் பார்வையில் நிறைந்து ததும்பிக் கொண்டிருக்கும் பரிதாப உணர்ச்சி என்னை சந்தோஷம் கொள்ளச் செய்தது. ஆனால், அவளுடைய பெண்மையை விற்றுக் கிடைக்கக் கூடிய பணத்தை வாங்குவதற்கு எனக்கு மனம் வரவில்லை.

இப்படியே நாட்கள் சில கடந்தன. வெளியே இலக்கிய உலகில் என்னுடைய புகழ் உயர்ந்து... உயர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. இங்கு... இந்த குடிசையில் என் உடலை கஷ்டம் என்ற நெருப்பு அரித்து அரித்து தின்று கொண்டிருந்தது. என் மனம் எரிந்து எரிந்து அழிந்து கொண்டிருந்தது.

தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருந்த பெண்ணை வெளியேற்றுவதற்கு வீட்டுச் சொந்தக்காரர் வந்து நின்றிருந்தார். அவரும் அவருடைய ஆட்களும் உரத்த குரலில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவளுடைய பொருட்கள் எல்லாவற்றையும் நெருப்பை வைத்து அழிக்கப் போவதாகவும், அவளைப் பிடித்து வெளியே இழுத்துப் போடப் போவதாகவும் அவர்கள் பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். அவள் எந்தவொரு பயமும் இல்லாமல் வீட்டின் சொந்தக்காரரிடம் சொன்னாள்: ‘‘நீங்கள் என்ன சொன்னாலும், என்ன செய்தாலும், நான் இங்கேயிருந்து வெளியேறுவதாக இல்லை. வெயிலும் மழையும் படாமல் படுப்பதற்கு எனக்கும் உரிமை இருக்கிறது. அதற்காக உங்களுக்கு நான் வாடகையும் தந்து கொண்டிருக்கிறேன்.''

வீட்டின் உரிமையாளரும் வேலையாட்களும் வாய்க்கு வந்ததைப் பேச ஆரம்பித்தார்கள். சுற்றிலும் நின்று கொண்டிருந்த- அங்கிருந்த வீடுகளில் வசிப்பவர்கள் கைகளைத் தட்டி சிரித்து அவர்களை உற்சாகப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தேன்.