Lekha Books

வேலியைத் தாண்டி அந்தப் பக்கம் செல்ல வேண்டுமென்றும், வீட்டின் உரிமையாளரின் கன்னத்தில் ஓங்கி அடிக்க வேண்டுமென்றும், அருகிலிருக்கும் வீடுகளில் வசித்துக் கொண்டிருப்பவர்களைக் கற்களால் எறிந்து விரட்டியடிக்க வேண்டுமென்றும் எனக்கு விருப்பம் உண்டானது. என்ன செய்வது? பலமே இல்லாத மனிதனின் புரட்சி நெருப்பு எரிந்து எரிந்து அடங்கிப் போவதுதான் நடக்கக்கூடியது. அவள் என்னையே பார்த்தாள். என்ன ஒரு பயமே இல்லாத தன்மை! கோபம் பொங்கி எழும்போது, ஆணவம் அட்டகாசம் புரியும்போது, அதற்கு நடுவில் பயமே இல்லாமல் நின்று கொண்டிருக்கும் அந்தப் போக்கு!

நான் எதுவுமே பேசாமல் வெளியே சென்றேன். எதற்கு என்றும் எங்கே என்றும் இல்லாமல் நான் தெருக்கள் எல்லாவற்றிலும் அலைந்து திரிந்தேன். இல்லை... சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்த வெயிலில் நான் நகர்ந்து... நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தேன். வெளியேயும் உள்ளேயும் ஒரே மாதிரி எரிந்து கொண்டிருந்தது. குருதியும் சதையும் எலும்பும் வியர்வையாகி வழிந்து கொண்டிருந்தன. மாலை மயங்கும் வரை நான் அப்படியே நடந்து திரிந்தேன். தலையில் ஒரு பெரிய பாறையை வைத்துக் கொண்டிருப்பதைப்போல ஒரு பாரம். உடலெங்கும் ஒரு வேதனை. எனக்கு படுக்க வேண்டும்போல இருந்தது. நான் என்னுடைய வீட்டை நோக்கி மெதுவாக நடந்தேன். கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்தது எனக்கு சிரமப்பட்டு ஞாபகத்தில் இருந்தது.

நான் கண்களைத் திறந்தேன். தரையில் அப்படியே படுத்திருந்தேன். கதவிற்கு வெளியே யாரோ என்னை அழைத்தார்கள். சிரமப்பட்டு முகத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தேன். கிழக்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் கிழவிதான் அது. பரிதாபப்பட்ட குரலில் அவள் சொன்னாள்: ‘‘அய்யோ குழந்தை, நீ தரையிலா படுத்திருக்கே? ஒரு பாயாவது வாங்கணும்.''

அவள் மெதுவாக உள்ளே நுழைந்து பெஞ்சில் வெற்றிலை வைத்திருக்கக் கூடிய இடத்தை ஆர்வத்துடன் பார்த்துக் கொண்டே கேட்டாள்: ‘‘குழந்தை, உன் வெற்றிலைகள் தீர்ந்திடுச்சா?''

நான் சிரமப்பட்டு மெதுவாக முனகினேன்.

‘‘என் குட்டனுக்கு சம்பளம் கிடைக்கவில்லை, குழந்தை. இன்னும் இரண்டு மூணு நாட்கள் கடந்த பிறகுதான் கிடைக்குமாம். இன்னும் இரண்டு ரூபாய் தந்தால் உதவியா இருக்கும். ஒண்ணா சேர்த்து உனக்கு கொடுத்துடுறேன்.''

நான் எதுவும் பேசவில்லை. எதையும் பேசுவதற்கு எனக்கு சக்தி இல்லாமலிருந்தது. அவள் மெதுவாக எனக்கு அருகில் வந்து முகத்தையே பார்த்தாள்: ‘‘அய்யோ!'' அவள் பின்னோக்கி ஒரு ஓட்டம் ஓடினாள்.

‘‘முகம் முழுவதும் எழுந்து நிற்கிற கோபத்தைப் பார்க்கலையா? என் மண்டைக்காட்டு அம்மா!'' அவள் கதவை அடைத்து விட்டிருந்தாள். ‘‘முழுமையா மூடிக் கொண்டு படு, குழந்தை...'' அவள் வாசலில் நின்று கொண்டு உரத்த குரலில் சொன்னாள்.

அந்தக் கிழவியின் குரல் அதற்குப் பிறகும் படிகளுக்கு அருகில் கேட்டது: ‘‘அங்கே யாரும் போகாதீங்க. அங்கு அம்மை... அம்மை வந்திருக்கு.''

என் உடல் முழுவதையும் நான் ஒருமுறை தடவிப் பார்த்தேன். கொப்புளம்! கொப்புளம்! உடம்பெங்கும் கொப்புளங்கள் எழுந்து காட்சியளித்தன. கடுமையான காய்ச்சலும். அந்தத் தரையிலிருந்து எழுந்திருக்க வேண்டும்போல எனக்கு இருந்தது. தாள்களை விரித்துப் போட்டுப் படுக்க வேண்டும். நன்கு போர்த்திக் கொள்ள வேண்டும். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக சிறிது நீர் அருந்த வேண்டும். பேசுவதற்கு நாக்கு வரவில்லை. நாக்கு அசைந்தால்கூட யாரிடம் கூறுவது? கிழவி எல்லாருக்கும் இங்கு அம்மை கண்டிருக்கிறது என்பதை விளம்பரம் பண்ணி பரப்பிவிட்டாள்.

இப்படி பாதி சுய உணர்வுடன் நான் படுத்திருந்தேன். யாரோ என்னைக் கையைப் பிடித்து எழச் செய்தார்கள். மீண்டும் நான் படுத்தேன். அப்படிப் படுத்திருப்பது எனக்கு சுகமாக இருப்பதைப்போல தோன்றியது. என் வறண்டு போயிருந்த உதடுகளில் நீர் பட்டதைப்போல இருந்தது. நான் கண்களைத் திறந்தேன். அவள் எனக்கு அருகில் உட்கார்ந்து நீர் தந்து கொண்டிருந்தாள். நல்ல பாயில் விரிப்புகளை விரித்து என்னைப் படுக்கச் செய்திருந்தாள். அதே நிலையில் நான் சுகமாகப் படுத்திருந்தேன்.

இடையில் அவ்வப்போது எனக்கு சுய உணர்வு உண்டாகும். அவள் பல முறை அங்கிருந்து போவதும் திரும்பி வருவதுமாக இருந்தாள். சாயங்காலம் ஆனவுடன் அவள் ஒரு குத்து விளக்கை எரியச் செய்து கொண்டு வந்து வைத்தாள். நறுமணம் கொண்ட ஒரு புகையை எழச் செய்தாள். ஏதோ ஒரு மருந்தையும் என் வாய்க்குள் ஊற்றினாள். பிறகு... குத்து விளக்கிற்கு முன்னால் அவள் தியானத்தில் இருப்பதைப் போல அமர்ந்தாள்.

யாரோ வாசல் பக்கம் வந்தார்கள். அவள் வாசலுக்குச் சென்றாள். அவர்களுக்கிடையே சிறிது நேரம் என்னவோ உரையாடல் நடப்பது காதில் விழுந்தது. என்னால் எதையும் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

‘‘அது என்னுடைய கடமை. நீங்க போயிடுங்க.'' இவ்வாறு மிடுக்குடன் கூறிவிட்டு, அவள் திரும்பி வந்தாள்.

இரவில் எனக்கு அவ்வப்போது சுய உணர்வு வந்தது. அப்போதெல்லாம் அவள் எனக்கு அருகில்தான் இருந்தாள். அவள் என்னிடம் எதுவும் பேசவில்லை. அவளிடம் எதையாவது பேசுவதற்கு எனக்கு சக்தி இல்லாமலிருந்தது.

நாட்கள் சில அந்த வகையில் கடந்தன. தினந்தோறும் அதிகரித்துக் கொண்டிருந்த நோயின் நிலை குணமாகும் கட்டத்தை அடைந்திருந்தது. கடுமையான வேதனைக்கு மத்தியில், ‘‘இப்படி தனி ஒருத்தியாக எனக்கு அருகில் உட்கார வேண்டாம்'' என்று நான் அவளிடம் சொன்னேன். அதற்கு பதிலாக அவள் சிரிப்பது மட்டுமே வழக்கமாக இருந்தது.

இருபத்தொன்றாவது நாளன்று என்னைக் குளிப்பாட்டப் போவதாக அவள் என்னிடம் சொன்னாள். குளித்து முடித்து வேப்பம் பொடியைப் பூசிக் கொண்டு நான் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தேன். அவள் எனக்கு அருகில் பெஞ்சில் வந்து உட்கார்ந்தாள். என்னவோ கூற நினைப்பதைப்போல அவள் என்னுடைய முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் எதுவும் கூறவில்லை.

அதே நிலையை நான் பல நேரங்களிலும் பார்த்திருக்கிறேன்- கூற நினைப்பதையும் கூறாமல் இருப்பதையும். நான் சொன்னேன்: ‘‘நீங்க என்னிடம் என்னவோ சொல்ல நினைக்கிறீங்க. சொல்லுங்க.''

அதற்குப் பிறகும் அவள் மவுனமாகவே இருந்தாள். நான் தொடர்ந்து சொன்னேன்: ‘‘நீங்கள் முதலில் தருவதாகச் சொன்ன உதவியை நான் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேன். இன்று இப்போ நீங்க எனக்கு என்னோட உயிரைக் கொடுத்திருக்கீங்க.''

அவள் மிடுக்கான குரலில் சொன்னாள்: ‘‘நன்றி சொல்றதுதான் உங்களோட எண்ணம் என்றால், அதை நான் விரும்பவில்லை. சேவை செய்வது என்பது நான் சந்தோஷப்படக் கூடிய ஒரு விஷயம். அந்த காரணத்திற்காகத்தான் நான் அதைச் செய்தேன். ஆனால், ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லணும்.