Lekha Books

பிள்ளைகள் நல்லவர்களா இருக்கணும் குழந்தை, நல்லவர்களா இருக்கணும். என்னைப்போல இருக்குற அம்மாக்களுக்கு பத்து, ஐம்பதுன்னு ஒவ்வொரு மாசமும் வந்துக்கிட்டு இருக்கு. அதைப் பார்க்குறப்போ என் தொண்டை ஈரமாயிடும்.'' இவ்வளவையும் கூறுவதற்கு மத்தியில் இரண்டு வெற்றிலைகளும் ஒரு பாக்கும் கொஞ்சம் புகையிலையும் கிழவியின் உள்ளங்கையில் வந்து சேர்ந்து விட்டிருந்தன. தொடர்ந்து அவள் கேட்டாள்: "குழந்தை, உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சா?''

"இல்லை.''

"உரிய வயசு வந்திடுச்சுன்னா, கல்யாணம் பண்ணிடணும் குழந்தை. இல்லாவிட்டால் நிலைமை மோசமாயிடும். நீ கல்யாணம் பண்ணாததுனாலதானே, தெற்குப் பக்கத்து வீட்டுல இருக்குற அவளுக்கு...'' அவள் அர்த்தம் நிறைந்த சிரிப்பைச் சிரித்தாள்.

‘‘என்ன?'' எனக்கும் சிரிப்பு வந்தது.

‘‘எனக்கு எல்லா விஷயங்களும் புரியுது குழந்தை. அவள் ஒரு மோசமான பெண். அவளுடன் பேசுறவங்களும் கெட்டவங்களா ஆயிடுவாங்க.''

நான் ஒன்றுமே தெரியாததைப்போல சொன்னேன்: ‘‘எனக்கு எதுவுமே புரியல...''

‘‘இரவு நேரம் வந்துட்டா, கண்ட ஆளுங்களெல்லாம் உள்ளே வருவதும் வெளியே போவதுமாக இருக்கக் கூடிய வீடு அது. நாங்க யாரும் அங்கே போவது இல்லை. எங்களுடைய வீட்டுக்குள்ளே அவளை நுழைய விடுறதும் இல்லை. அவள் ஒரு தேவடியா குழந்தை, முழு தேவடியா. குழந்தை, நீ அவளிடம் பேசாதே. அவளைப் பார்க்கக்கூட செய்யாதே.''

‘‘அவள் என் பக்கத்து வீட்டுப் பெண் ஆச்சே! அவளைப் பார்க்காமலும் பேசாமலும் இங்கே வசிக்க முடியுமா?''

‘‘குழந்தை, நீ சொல்றது சரிதான். ஆண்கள்தானே? பார்க்கத்தான் செய்வாங்க. அவள் இங்கே வந்துட்டா, பிறகு... இங்கே முடிஞ்சு போயிடும் குழந்தை. எங்க எல்லாரின் வீடுகளில் இருக்கும் ஆண்களையும் அவள் வசீகரிக்கப் பார்த்தாள். இப்போ அவங்க எல்லாருக்கும் விஷயம் புரிந்துவிட்டது. இனிமேல் அவளை இங்கேயிருந்து விரட்டி விடணும்னு நாங்கள் முடிவு செய்திருக்கோம். எல்லா வீடுகளைச் சேர்ந்தவர்களும் ஒண்ணு சேர்ந்து முதலாளியிடம் சொல்லியிருக்கோம். அவளை அனுப்பலைன்னா, நாங்கள் போய் விடுவோம் என்று சொல்லியிருக்கோம்.''

‘‘அது கஷ்டமான விஷயமாச்சே! அவள் அங்கேயே வசித்துவிட்டுப் போகட்டுமே!''

‘‘எங்க ஆம்பளைகளைத் தட்டிக் கொண்டு போய்விட்டால் நாங்க பட்டினி கிடக்க வேண்டியதாகிவிடாதா குழந்தை? அவளுக்கு வசீகரிக்கத் தெரியும்.''

எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. ‘‘இருந்தாலும் என்னை வசீகரிக்கவில்லையே?''

‘‘குழந்தை, வசீகரிக்காமலா நீ அவளுக்கு ரூபாய் கொடுத்தே?''

‘‘அது கடனாகக் கொடுத்தது.''

ஒரு சிறுமி கதவிற்கு அருகில் வந்து நின்றாள்.

‘‘ஏன்டி வந்தே?'' கிழவி கோபம் இருப்பதைப்போல காட்டிக் கொண்டு கேட்டாள்.

‘‘அம்மா சொன்னாங்க...'' அவள் பாதியுடன் நிறுத்திக் கொண்டாள்.

‘‘என்னால் முடியாது... எந்தவொரு அறிமுகமும் இல்லாதவங்களிடம் கடன் கேட்பதற்கு...''

‘‘நாளைக்கு அப்பாவுக்கு சம்பளம் கிடைத்தவுடன் கொடுத்து விடலாம் என்று அம்மா சொன்னாங்க.''

விஷயம் என்னவென்று எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. எனினும், புரியவில்லை என்பதைப்போல காட்டிக் கொண்டு நான் கேட்டேன்:

‘‘பாட்டி, அவள் என்ன சொல்கிறாள்?''

‘‘இவள் குட்டனின் மூத்த மகள். குழந்தை, உன்கிட்ட இருந்து இரண்டு ரூபாய் கடனாக வாங்கிட்டு வரச் சொல்லி இவளோட அம்மா அனுப்பி வைச்சிருக்கா. தெற்குப் பக்க வீட்டில் இருப்பவளைப்போல அறிமுகமே இல்லாதவங்கக்கிட்ட ரூபாய் வாங்குவதற்கு என்னால் முடியாது. குழந்தை, நீ நேற்றுத்தான் வந்திருக்கிறாய். அதற்குள் வந்து கடன் கேட்பது மரியாதையான செயலா?''

அவள் சிறுமி இருந்த பக்கம் திரும்பினாள்:

‘‘மகளே, என்னால கேட்க முடியாதுன்னு நீ போய் அம்மாக்கிட்ட சொல்லு.''

சிரிப்பை அடக்குவதற்கு நான் மிகவும் படாதபாடு பட வேண்டியதிருந்தது. ஒரு முட்டாளைப்போல காட்டிக் கொண்டு நான் சொன்னேன்:

‘‘பரவாயில்ல, பாட்டி... இரண்டு ரூபாய்கள்தானே வேண்டும்? நான் தர்றேன். கிடைக்கிறப்போ திருப்பித் தந்தால் போதும்.''

நான் இரண்டு ரூபாயை எடுத்துக் கிழவியிடம் கொடுத்தேன். தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் பெண் மிகவும் மோசமானவள் என்றும், அவளை அங்கிருந்து வெளியேற்றுவதற்கு நானும் உதவியாக இருக்க வேண்டும் என்றும் கூறிவிட்டுக் கிழவி கிளம்பினாள்.

கபடத்தனங்கள் கபடத்தனங்கள்தான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டே அவற்றுக்கு பலிகடாவாக ஆவது எனக்கு ஒரு சந்தோஷமான அனுபவமாக இருந்தது.

மறுநாள் மதிய நேரத்தில் பக்கத்து வீட்டுக்காரனான ஒரு வாத நோயாளி குச்சியைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு நொண்டி நொண்டி என்னைத் தேடி வந்தான். தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் பெண்ணின் நடத்தையைப் பற்றியும், பொது நன்மையை மனதில் கொண்டு அவளை அங்கிருந்து வெளியேற்றுவதன் அவசியத்தைப் பற்றியும் நீண்ட நேரம் சொற்பொழிவு ஆற்றிவிட்டு என்னிடம் மருந்து வாங்குவதற்காக ஒரு ரூபாய் கொடுக்கும்படி கேட்டான். நான் அதையும் கொடுத்தேன்.

அன்று சாயங்காலம் தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் பெண் வேலியின் அருகில் வந்து நின்று சிரித்துக் கொண்டே என்னிடம் கேட்டாள்: ‘‘மேலும் இரண்டு ரூபாய் தர முடியுமா?''

‘‘இல்லை... இன்னும் கொஞ்சம் சில்லறைகள் மட்டுமே என்னிடம் இருக்கின்றன.''

அவள் சிறிது நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு நின்றுவிட்டு, திரும்பிச் சென்றாள். அன்று சாயங்காலம் ஒரு சிற்றுண்டியை மட்டுமே நான் சாப்பிட்டேன். மறுநாள் தேநீர் குடித்துவிட்டு, வெற்றிலை வாங்கி முடித்தபோது நான் கையில் காசு எதுவுமே இல்லாத மனிதனாகிவிட்டேன். மதிய உணவு சாப்பிடுவதற்குக்கூட வழியில்லை. உணவு வேண்டாம் என்று தீர்மானித்தேன். அப்படிப்பட்ட ஒரு தீர்மானத்தை எடுப்பது என்பது எனக்கு அந்த அளவிற்கு சிரமமான ஒரு விஷயம் அல்ல.

அன்று மாலை நேரத்தில் அவள் என்னை வேலியின் அருகில் வரும்படி அழைத்தாள். ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை என்னை நோக்கி நீட்டிக் கொண்டே அவள் சொன்னாள்: ‘‘இதுலயிருந்து தேவையானதை எடுத்துக்கோங்க.''

அதை வாங்குவதற்கு எனக்கு மிகவும் கூச்சமாக இருந்தது. எனினும், அதை வாங்கிக் கொண்டு நான் வெளியே சென்றேன். அப்போதே ஒரு ரூபாய் செலவாகிவிட்டது. இரண்டு ரூபாயை பாக்கெட்டிற்குள் வைத்துக் கொண்டேன். திரும்பி வந்து அவளிடம் ஏழு ரூபாய்களைத் திருப்பித் தந்தேன்.

அந்த வகையில் நான் மீண்டும் இரண்டு ரூபாய்கள் வைத்திருக்கும் பணக்காரனாக ஆனேன். சிறிது நேரம் சென்றதும் மேற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் மனிதன் என்னைத் தேடி வந்து தன்னுடைய மனைவியும் பிள்ளைகளும் இரவில் பட்டினியாகக் கிடக்கிறார்கள் என்று சொன்னான். என் சொத்தில் பாதியை நான் அவனிடம் கொடுத்தேன். அவனும் தெற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் பெண்ணைச் சிறிது திட்டிவிட்டு, அவளை அங்கிருந்து அடித்து விரட்ட வேண்டிய தேவையைப் பற்றி என்னிடம் கூறி முடித்த பிறகே அங்கிருந்து கிளம்பினான்.