Lekha Books

அப்படிப் படுத்துக் கொண்டே நான் தூங்கிவிட்டேன். மாலை நேரம் நெருங்கியபோதுதான் கண் விழித்தேன். ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தபோது அவள் கிழக்குப் பக்கத் திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். அப்போது அவள் மிகவும் அழகானவளாக இருந்தாள். குளித்து முடித்து, புதிய ஆடைகள் அணிந்து, தலை முடியைச் சீவி முடித்து, அதில் ஒரு பூ மாலையையும் அணிந்திருந்தாள். அவளுடைய முழுமையான கட்டுப்பாட்டில் இருந்த ஒரு புன்னகை உதடுகளில் களிநடனம் புரிந்தது. அகலமான அந்த அழகுக் கண்களால் அவள் தனக்கு முன்னால் ஒரு சிலந்தி வலையைக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்று எனக்குத் தோன்றியது. எத்தனை எத்தனை ஈக்கள் அந்த வலையில் சிக்கிக் கொண்டு விட்டிருக்கின்றன. அடர்த்தியான ஒரு குவளை தேநீரை எடுத்து அலட்சியமாகக் குடித்துவிட்டு அவள் வெளியே சென்றாள்.

தூக்கம் முடிந்தவுடன் என்னுடைய அறிவு தெளிவாக ஆனது. மனதில் உற்சாகம் உண்டானது. தூரத்தில், ஏரியின் பரப்பில் இருந்து வெளியேறி வந்த குளிர்ந்த காற்றை அனுபவிப்பதற்காக நான் நாற்காலியை எடுத்து வாசலில் போட்டு உட்கார்ந்து வெற்றிலை போட்டேன். தென்னை மரங்களுக்கு நடுவில் தெரிந்த மேற்கு திசையில் வானத்தில் விளிம்புப் பகுதியைப் பார்த்தவாறு நான் கற்பனையில் மூழ்கினேன். நேற்று எழுதி முழுமை செய்யாமல் வைத்திருந்த ஒரு கதையின் நாயகன், மிகவும் சிரமங்கள் நிறைந்த ஒரு நிலைமையில் நின்று கொண்டிருந்தான். சமுதாயம் அவனுடைய சுதந்திரத் தன்மையில் நூற்றுக்கணக்கான கட்டுகளைக் கட்டிவிட்டிருந்தது. அவற்றையெல்லாம் உதறித் தள்ளிவிட்டு, அவனைச் சுதந்திரமான மனிதனாக ஆக்குவதற்கு ஏதாவது வழி இருக்கிறதா என்பதுதான் என்னுடைய சிந்தனையாக இருந்தது. வேண்டாம்... அவன் அப்படிச் சுதந்திரமானவனாக ஆக வேண்டாம். அவன் அங்கேயே நின்று சிரமப்படட்டும். அங்கேயே மூச்சுவிட முடியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கட்டும். அதைப் பார்த்து கண்களும் இதயமும் உள்ளவர்கள் கோபம் கொள்ளட்டும்.

ஒரு இறுமல் சத்தத்தைக் கேட்டு நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். "தெற்குப் பக்கத்திலிருந்த வேலியின் அந்தப் பக்கத்திலிருந்து ஒரு கேள்வி: "கொஞ்சம் பவுடர் தர முடியுமா?''

"பவுடரா? என்ன பவுடர்?'' என் குரலில் வெறுப்பு வெளிப்பட்டது. அவள் அதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. "முகத்தில் இடக் கூடிய பவுடர். என் பவுடர் தீர்ந்திடுச்சு. இன்னைக்கு இனிமேல் வாங்க முடியாது.''

"என்கிட்ட பவுடர் இல்லை. நான் பவுடர் போடுவதும் இல்லை.''

சிறிது நேரம் அதே இடத்தில் நின்றுகொண்டிருந்து விட்டு, அவள் திரும்பிப் போனாள்.

ஒருநாள் முழுமையான ஓய்வு எடுத்து முடித்து, அன்று இரவு நான் எழுதத் தொடங்கினேன். இரண்டாவது சாமம் முடிந்த பிறகும் என் பேனா இயங்கிக் கொண்டேயிருந்தது. தெற்குப் பகுதியிலிருந்த வீட்டுக்குள்ளிருந்து மெதுவான குரலில் உள்ள உரையாடலும், குலுங்கல் சிரிப்புகளும், சில நேரங்களில் மெல்லிய இசையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தன. கதவு, ஜன்னல் ஆகியவற்றின் இடைவெளிகள் வழியாக வெளிச்சமும் தெரிந்தது. பிற வீடுகளில் இருந்தவர்கள் நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தார்கள்.

மூன்றாவது சாமம் முடிவடையும் நிலையில் இருந்தது. தேய்பிறை பட்சத்து நிலவு உதித்து மேலே வந்து கொண்டிருந்தது. நல்ல நிலவு வெளிச்சம். நான் பேனாவையும் தாளையும் பெஞ்சில் வைத்துவிட்டு, நாற்காலியில் சாய்ந்தேன். தெற்கு வீட்டின் கதவு திறக்கப்பட்டது. அவள் வாசலுக்கு வந்தாள். அவளுக்குப் பின்னால் ஒரு ஆணும். அவன் அவளுடைய கையைப் பிடித்தான். அவர்கள் அதே இடத்தில் நிலவு வெளிச்சத்தில் உலவிக் கொண்டிருந்தார்கள். திடீரென்று அவள் கையை விடுவித்துக் கொண்டு, விலகினாள். என் ஜன்னலுக்கு நேராகப் பார்த்துக் கொண்டு, அவள் அந்த மனிதனிடம் என்னவோ சொன்னாள். அவன் வேகமாகப் படிகளை நோக்கி நடந்தான். அவள் வீட்டுக்குள் சென்றாள்.

கிட்டத்தட்ட பத்து மணி ஆனபோது நான் நாற்காலியிலிருந்து கண்விழித்து எழுந்தேன். தினச் செயல்களைச் செய்து முடித்து நான் வெளியே சென்றேன். திரும்பிவந்தபோது, அவள் வீட்டின் உரிமையாளரிடம் உரையாடிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அன்று அதற்குப் பிறகு அவளைப் பற்றி கவனம் செலுத்துவதற்கு என்னால் முடியவில்லை.

மாணவர்கள் கல்விக் கூடங்களில் இருந்து வீடுகளை நோக்கிப் போக ஆரம்பித்திருந்தார்கள். நான் எழுதி முடித்த ஒரு நாடகத்தை மெருகேற்றிக் கொண்டிருந்தேன். யதேச்சையாக நான் தெற்கு திசையை நோக்கிப் பார்த்தேன். அவள் தெற்குப் பக்க வேலியின் அருகில் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை வேலிக்குமேலே தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு புன்னகைத்துக் கொண்டே அவள் கேட்டாள்:

"இதற்கு சில்லரை தர முடியுமா?''

"இல்லையே! என் கையில் எட்டு ரூபாய்கள்தான் இருக்கு.''

"அப்படின்னா...'' அவள் யோசனையில் மூழ்கி விட்டுச் சொன்னாள்.

"இதை அங்கே வச்சிக்கிட்டு, இங்கே மூணு ரூபாய் தாங்க. மீதியைப் பிறகு தந்தால் போதும்.''

நான் மூன்று ரூபாய்களை எடுத்துக் கொண்டு வேலியின் அருகில் சென்றேன். ரூபாயை அவளுடைய கையில் கொடுத்தேன்.

"இதைப் பிறகு தந்தால் போதும்.''

அவள் என்னவோ கூறுவதற்கு முயற்சித்தாள். கூறவில்லை. நான் திரும்பி நடந்தேன். அவளும் போய்விட்டாள்.

சிறிது நேரம் கடந்தவுடன் கிழக்குப் பக்க வீட்டைச் சேர்ந்த கிழவி என்னுடைய வாசலுக்கு வந்தாள்.

"என்ன?'' நான் கேட்டேன்.

"குழந்தை, உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்ல வேண்டியதிருக்கு.'' அவள் உள்ளே வந்தாள்.

"சொல்லலாமே! இங்கே உட்காருங்க.'' நான் பெஞ்சில் இருந்த தாளையும் புத்தகங்களையும் நகர்த்தி வைத்தேன்.

கிழவி சற்று தயங்கிக் கொண்டே பெஞ்சில் உட்கார்ந்தாள். திறந்து வைக்கப்பட்டிருந்த வெற்றிலைப் பொட்டலத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே அவள் சொன்னாள்: "குழந்தை, நீ ஒரு மரியாதையானவன். உன்னைப் பார்த்தபோதே தோணுச்சு. இவ்வளவு அதிகமாக வெற்றிலையை எதுக்கு வாங்கி வச்சிருக்கே? எப்போதும் வெற்றிலை போட்டுக்கிட்டே இருக்கணும். அப்படித்தானே?''

"ம்... பாட்டி... நீங்க வெற்றிலை போட வேண்டாமா?''

"பாக்கை மெல்ல முடியாது குழந்தை. வயசு அறுபத்தெட்டாயிடுச்சு. மூத்த மகன் குட்டனை தெரியும்ல? அவனுக்கு இந்த வர்ற மேட மாதத்துல நாற்பது வயது முடியுது. அவனுக்கு நான்கு பிள்ளைகள் இருக்காங்க. குழந்தை, அவனோட தம்பிகள் இரண்டு பேரும் உருப்படாதவங்களா ஆயிட்டாங்க. ஒருத்தன் பட்டாளத்துக்குப் போயிட்டான். இன்னொருத்தன் அஸ்ஸாம்ல இருக்கான்.''

"பாட்டி, அவங்க பணம் அனுப்புறாங்கள்ல?''

"என் குட்டன்மீது ஆணையா சொல்றேன். ஒரு காசுகூட இதுவரை அனுப்பியது இல்லை. ஒருத்தன் போயி இப்போ இரண்டு வருடங்கள் ஆச்சு. இன்னொருத்தன் அஸ்ஸாமுக்குப் போயி மூணு மாதமாச்சு.