Lekha Books

என்னைப்போல இருக்கும் பலரையும் நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம். அவர்களை மற்றவர்கள் பார்ப்பதைப் போலத்தான் நீங்களும் வெறுப்புடன் பார்த்திருப்பீர்கள். எனினும், அவர்களுக்குள்ளும் மனிதத் தன்மை இருக்கத்தான் செய்கிறது. அவர்களிடமும் இதயம் இருக்கிறது.'' அவள் ஒரு துறவியைப்போல ஜன்னலின் வழியாக தூரத்தில் பார்த்தாள். அவமானத்திற்கு அடியில் கிடந்து கொண்டு மூச்சுவிட முடியாமல் இருக்கும் மனிதத்தன்மை தரும் செய்தியைக் கேட்பதற்காக நான் அக்கறையுடன் காத்திருந்தேன். ஆனால், ஆமை தன்னுடைய தலையையும் கால்களையும் உள்ளுக்குள் இழுத்துக் கொள்வதைப்போல அவள் தன்னுடைய சிந்தனைகளையும் உணர்ச்சிகளையும் அடக்கிக்கொண்டு, என்னை நோக்கித் திரும்பினாள். ‘‘இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குள் நான் இந்த ஊரை விட்டுப் போய் விடுவேன். வீட்டுச் சொந்தக்காரரிடம் தினமும் இப்படிப் போராடுவது முடியாத காரியம்.''

‘‘அப்படின்னா...?'' நான் பாதியில் நிறுத்தி விட்டு அர்த்தத்துடன் அவளைப் பார்த்தேன்.

சோகம் கலந்த ஒரு புன்னகையுடன் அவள் சொன்னாள்: ‘‘நானும்கூட இங்கே இருக்கலாம் என்று... அப்படித்தானே?''

‘‘ஆமாம்...''

‘‘அதற்குப் பிறகு என்னுடைய அவமானத்தை உங்களுக்கும் பிரிச்சுத் தரணும். நீங்களும் நானும் இங்கேயிருந்து ஒண்ணாச் சேர்ந்து வெளியே போகணும். அப்படித்தானே? நான் உங்களுக்கு ஒரு சுமையாக ஆகணும். இல்லையா? வேண்டாம்... வேண்டாம்... நான் யாருக்கும் ஒரு சுமையாக இருக்கக் கூடாது. எனக்கு உண்டாகக் கூடிய அவமானத்தை நானே சுமந்து கொள்கிறேன்.'' அவள் சிந்தனையில் மூழ்கினாள்.

கடந்து சென்ற ஏதோ சம்பவங்களை ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டு வந்ததைப் போல அவள் சொன்னாள்: ‘‘கஷ்டம்! அந்த காரணத்தால்தான் அவர் என்னை விட்டு நீங்கியே போனார்.''

என் ஆர்வம் மீண்டும் மேலே எழுந்தது. ‘‘அவரைப் பற்றிய தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்ள நான் விருப்பமாக இருக்கிறேன்.''

‘‘நான் என்ன சொல்வது? இதயத்தைப் பிழியக் கூடிய சம்பவங்களைக் கூறியோ எழுதியோ வெளிப்படுத்துவது என்பது இயலாத ஒன்று என்று அவர் கூறுவதுண்டு. உணர்ச்சியின் உச்சத்தில் வார்த்தைகளுக்கு இடமில்லை.''

‘‘ஆமாம்... ஆமாம்...'' நான் தலையை ஆட்டி ஒத்துக் கொண்டேன்.

‘‘எனினும், ஒரு விஷயத்தை என்னால் சொல்ல முடியும். சமுதாயத்தின் உரத்த கூச்சல்களைப் பொருட்படுத்தாமல் அவமானத்தின் ஆழத்தைக் கூர்ந்து பார்த்து மனிதத் தன்மையைக் கண்டு பிடிப்பதற்கு தைரியத்தைக் கொண்ட ஒரே ஒரு மனிதருடன் மட்டுமே என்னால் அறிமுகமாகிக் கொள்ள முடிந்தது. அது அவர்தான்.'' சிறிது நேர அமைதிக்குப் பிறகு அவள் சொன்னாள்:  ‘‘விலை மாது- அப்படிப்பட்ட தலைப்பில் ஒரு கவிதையை எழுதிவிட்டு அவர் காணாமல் போய்விட்டார். அதற்குப் பிறகு நான் அவரைப் பார்க்கவில்லை. எதுவும் கேள்விப்படவும் இல்லை.'' தெற்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டைப் பார்த்துக் கொண்டே அவள் சொன்னாள்: ‘‘ஆமாம்... வீட்டின் உரிமையாளர் அங்கே வந்து நின்று கொண்டிருக்கிறார். நான் அங்கே போகட்டுமா?''

ஒரு மணி நேரம் ஆன பிறகு, அவள் திரும்பி வந்து சொன்னாள்: ‘‘என்னை வீட்டை விட்டு வெளியேற்ற அவர் ஒரு புதிய வழியைக் கண்டு பிடித்திருக்கிறார். வீட்டின் ஓலைகள் அனைத்தையும் அகற்றிவிட்டுப் போயிருக்கிறார். நான் அங்கு வசித்தால், பக்கத்து வீட்டில் இருப்பவர்களின் புனிதத்தன்மை கெட்டுப் போய் விடுமாம். வேண்டாம்... இனிமேல் நான் அங்கு வசிக்க வேண்டாம். பாறையில் தலை மோதினால், பாறை அல்ல... தலைதான் உடையும். நான் நாளைக்கே போகப் போகிறேன்.''

‘‘எங்கே?''

‘‘எனக்கு எல்லா இடமும் ஒரே மாதிரிதான். எங்கே போனால் என்ன?''

பிறகு நான் எதுவும் கேட்கவில்லை. அன்றும் அவள் அங்கேயேதான் தங்கினாள். மறுநாள் பொழுது புலர்வதற்கு முன்னால், அவள் தெற்குப் பக்க வீட்டை நோக்கிச் சென்றாள். சிறிது நேரம் கடந்தவுடன், பயணதிற்கான ஏற்பாடுகளுடன் அவள் என்னைத் தேடி வந்தாள்.

‘‘நான் புறப்படுகிறேன்.'' அப்போது மட்டும்தான் அவளுடைய தொண்டை இடறியது.

‘‘இனிமேல் நாம பார்ப்போமா?'' என் தொண்டையும் இடறியது.

‘‘பார்ப்போம். நீங்க கற்பனை பண்ணக்கூடியவர்தானே? நானும் அப்படிக் கண்டுகொள்வேன்.'' சிறிது நேரம் சிந்தனை செய்தவாறு நின்றுவிட்டு அவள் கேட்டாள்: ‘‘நீங்களும் அவரைப்போல கவிதை எழுதுவீர்கள், இல்லையா?''

‘‘இல்லை... நான் ஒரு கதாசிரியர்.''

‘‘நடக்காத கதையா, நடக்கும் கதைகளையா? இவற்றில் எதை எழுதுவீங்க?''

‘‘நடந்ததையும் நடப்பதையும் நடக்கப் போவதையும் எழுதுவேன்.''

‘‘அப்படின்னா... என்னைப் பற்றியும் எழுதுவீங்களா?'' அவள் புன்னகைத்தாள்.

‘‘எப்படி எழுதணும்?'' நானும் புன்னகைத்தேன்.

‘‘உங்களுக்குத் தோணுவதைப் போல...''

‘‘ம்...''

ஒரு தாள் பொட்டலத்தை பெஞ்சின் ஓரத்தில் வைத்து விட்டு, அவள் வெளியேறி நடந்தாள். நான் ஜன்னலின் வழியாகப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். படிகளைக் கடந்துவிட்டு, அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளுடைய முகத்தில் விரக்தியின் சிறு அடையாளம்கூட தெரியவில்லை. இந்த உலகம் அவளுக்கு மிகவும் சாதாரணமானது.

பக்கத்து வீடுகளில் இருப்பவர்களின் ஏளனம் கலந்த பார்வைகளால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டு அவள் நடந்து செல்கிறாள். அந்த கூர்மையான பார்வைகள் எதுவும் அவளுடைய மனதைத் தொடவே இல்லை. என் பார்வையிலிருந்து மறையத் தொடங்கியபோது, அவள் மேலும் ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்தாள். என்ன ஒரு கூச்சமின்மை.

இதை எழுதும்போது கற்பனையில் நான் அவளைப் பார்க்கிறேன். அவளுடைய உடலை அல்ல- அவளுடைய மனதை!

இப்போது அவள் எங்கே இருப்பாள்? இந்தக் கதையை அவள் பார்ப்பாளோ என்னவோ?