Lekha Books

ஆனால், அப்படி வந்த திருமண விஷயம் எதையும் அவள் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. சொல்லப்போனால் ஒரு வகை பற்றற்ற தன்மை அவளை வந்து ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்தது. அதே நேரத்தில், செய்ய வேண்டிய வேலைகளை அவள் செய்யவே செய்தாள். எந்தவித வேலையாக இருந்தாலும், அதற்கு முன்னால் போய் ஒரோதா நின்றாள். ஆபத்தான நேரங்களில் புறமுதுகு காட்டிக் கொண்டு ஓடியவர்களைக் கண்டபடி திட்டி தன்னுடன் அவர்களை நிறுத்தினாள். வட்டைக்காட்டு இட்டிய வீராவைப் போன்ற தைரியசாலிகள் கூட பயந்து பின்வாங்கிய இடங்களில் உயிரைக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு ஒரோதா வரும் ஆபத்தைப் பற்றி கொஞ்சமும் கவலைப்படாமல் மனதில் பயங்கர தைரியத்துடன் போய் நின்றாள். மற்றவர்களின் நலனுக்காக அவள் எல்லா சிரமங்களையும் தாங்கிக் கொண்டாள். பாலம் உண்டாக்குகிற இடத்திலும், கிணறு தோண்டுகிற இடத்திலும், காட்டு மரத்தை வெட்டுமிடத்திலும், மண்ணைத் தோண்டுகிற இடத்திலும்- எல்லா இடங்களிலும் ஒரோதா முன்னால் நின்றாள். தான் செய்த வேலைக்கு அவள் யாரிடமும் கூலி வாங்கியதில்லை. ஏதாவது வீட்டில் யாருக்காவது உடல் நலமில்லை என்று தகவல் வந்தால், அவர்களை கவனிக்க அடுத்த நிமிடமே அவள் அங்கு போய் நிற்பாள்.

ஊரில் நடைபெற்ற எல்லா காரியங்களிலும் ஒரோதா பங்கு பெற்றாள். தவறைத் தவறென்றும், சரியானதைச் சரியானதென்றும் உள்ளத்தைத் திறந்து அவள் சொன்னாள். எந்தப் பக்கம் உண்மை இருக்கிறதோ, அந்தப் பக்கம் அவள் உறுதியுடன் நின்றாள். அவளை எதிர்க்கும் தைரியம் மொத்தத்தில் யாருக்குமே இல்லை.

இதற்கிடையில் வட்டைக்காட்டு இட்டிய வீராவின் மகள் அன்னக்குட்டியின் திருமணம் நடைபெற்றது. செம்பேரியிலிருந்து முப்பத்தைந்து கிலோ மீட்டர் தூரத்திலிருந்த பேராவூர் என்ற இடத்தைச் சேர்ந்த ஒரு இளைஞன்தான் மணமகன். திருமணச் சடங்குகளில் ஒரோதாவும் கலந்து கொண்டாள். திருமணமாகி இரண்டு வருடங்கள் கழித்து, அன்னக்குட்டியின் கணவன் அவளை திரும்பக் கொண்டு வந்து வீட்டில் விட்டு விட்டு போய் விட்டான். இட்டியவீரா தான் கொடுப்பதாகச் சொன்ன நாளில் மீதி வரதட்சணை தொகையைத் தரவில்லை என்பதே காரணம். இட்டியவீரா அதைப் பார்த்து உண்மையிலேயே பதைபதைத்துப் போனான். அவனுக்கு வாழக்கையில் ஒரு அவமானமான  காரியமாக அது பட்டது. அன்னக்குட்டிக்குப் பிறகு திருமண வயதை எட்டிய பெண்களை வீட்டில் வைத்திருந்த இட்டியவீராவால் பணத்தைத் தயார் பண்ண முடியாமல் போய் விட்டதென்பதுதான் உண்மை.

விவரத்தைத் தெரிந்து கொண்ட ஒரோதா அன்னக்குட்டியைப் போய் பார்த்தாள். அவளுடைய ஆறு மாதமே ஆன சிறுவனைக் கையில் தூக்கி அவனுக்கு முத்தம் தந்தவாறு அவளிடமும் வீட்டிலுள்ள மற்ற வயதானவர்களிடமும் கேட்டு எல்லா விஷயங்களையும் அறிந்து கொண்டாள். அன்னக்குட்டியையும் குழந்தையையும் அழைத்துக் கொண்டு அவள் பேராவூருக்குப் புறப்பட்டாள். அன்னக்குட்டியின் கணவன் வீட்டிற்கு அவள் சென்றாள். பரணங்ஙானத்துக்காரன் கல்லிக்கட்டில் ஆன்ட்ரூஸின் மகன் ஜோஸ்தான் அன்னக்குட்டியைத் திருமணம் செய்திருந்தான். அவர்கள் சென்றபோது ஜோஸும் அவன் தந்தையும் அங்கேதான் இருந்தார்கள். ஒரோதாவை நன்றாக அறிந்திருந்த ஆன்ட்ரூஸ் அவளைப் பார்த்ததும் இலேசாக நெளிந்தான். இருந்தாலும் அவன் முன்னால் வந்து வரவேற்றான். "உட்காருங்க பிறகு... அங்கே என்ன விசேஷங்கள்?" என்றான். உள்ளே திரும்பி தன்னுடைய மனைவியை அழைத்தான். "அடியே... இங்க யாரு வந்திருக்கிறதுன்னு வந்து பாரு..."

அடுத்த நிமிடம் ஆன்ட்ருஸின் மனைவி அங்கு வர ஒரோதா விஷயத்திற்கு வந்தாள். வட்டைக்காட்டு இட்டியவீராவின் தற்போதைய கஷ்டமான நிலையை அவர்களுக்கு அவள் விளக்கினாள். எல்லாவற்றையும் கேட்டுவிட்டு ஆன்ட்ரூஸ் சொன்னான். "நீங்க சொல்றது சரிதான். ஆனா, நாங்க என்ன சொல்றோம்னா... எங்களுக்குள்ள வாய் வார்த்தையா பேசிக்கிட்ட விஷயம் இது. இது எங்களோட சொந்த விஷயம். ஒரோதா, இதுல நீங்க தலையிட வேண்டாம்..."

"அன்னக்குட்டியோட வீட்டுல ஒரு விஷயம்னா அதை என் வீட்டு விஷயமாத்தான் நான் நினைக்கிறேன்."- ஒரோதா கடுமையான குரலில் சொன்னாள். "நான் ஒரு கேள்வி கேட்கட்டுமா? உங்களுக்குள்ளே இருக்குற விவகாரத்தால இந்தக் குழந்தை ஏன் பாதிக்கப்படணும்? இவன் என்ன தப்பு செஞ்சான்?" அவள் ஜோஸின் பக்கம் திரும்பினாள். அவனைப் பார்த்துக் கேட்டாள். "ஜோஸ்... நீ ஒரு வாலிபப் பிள்ளைதானே? நீ வேலை செஞ்சி இந்தப் பெண்ணையும் குழந்தையையும் காப்பாற்ற முடியாதா?"

ஜோஸ் அதற்குப் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அவனுடைய தந்தையும் தாயும் பலவகைகளில் வாதாடினார்கள். கடைசியில் ஒரோதா சொன்னாள். “சரி... உங்களுக்கு எந்தவித இழப்பும் வேண்டாம். எனக்கு கொஞ்சம் அங்கே நிலம் இருக்கு. விவசாயம் செஞ்ச நல்ல மண்ணு. என்னோட காலத்துக்குப் பிறகு அந்த நிலம் அன்னக்குட்டிக்கும் ஜோஸுக்கும்தான். இப்ப இருந்தே அவுங்க வேணும்னா அங்கேயே தங்கிக்கட்டும்..."

அவள் சொன்னதை ஆன்ட்ரூஸும் அவனின் மனைவியும் ஏற்றுக் கொண்டார்கள். விஷயம் ஒரு முடிவுக்கு வந்தது. 

இந்த விஷயத்தைத் தெரிந்து கொண்ட வட்டைக்காட்டு இட்டிய வீராவின் வயதாகிப் போன கண்கள் ஈரமாகி விட்டன. முன்பு காரைக்காட்டு குட்டிச்சன் சொன்ன அதே வார்த்தைகளை இட்டியவீரா தன்னுடைய குரலில் திரும்பச் சொன்னான். "ஒரோதா... நீ ஒரு அவதாரம்தான்."

செம்பேரியும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளும் நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. அந்த வளர்ச்சியின் ஒவ்வொரு படியையும் கட்டி உயர்த்துவதில் ஒரோதா முக்கிய பங்கு வகித்தாள்.

குஞ்ஞுவர்க்கியின் மரணத்தையடுத்து ஏழு வருடங்களுக்குப் பிறகு ஒரோதா ஒரு மிகப்பெரிய முயற்சியில் தன் காலை எடுத்து வைத்தாள். கோடை காலத்தில் விவசாய நிலங்களுக்கு நீர் கொண்டு வரும் ஒரு பெரிய திட்டமது. மலையின் உச்சியில் தேவி இருப்பதாகவும், தேவி குடி கொண்டிருக்குமிடத்திற்கு அருகில் எந்தக் காலத்திலும் வற்றாத ஒரு ஊற்று இருப்பதாகவும் யாரோ ஒரோதாவிடம் சொன்னார்கள். பலரிடமும் பேசிப் பார்த்ததில் கேள்விப்பட்ட அந்தச் செய்தி உண்மைதான் என்று அவளுக்குத் தெரிய வந்தது.

"எந்தக் காலத்திலும் வற்றாத ஊற்று அங்கே இருக்குறதா இருந்தா..." அவள் சொன்னாள். "அதுல இருக்குற தண்ணியை நாம கோடை காலத்துல பயன்படுத்தலாம்."

"அப்படியா?"

தன்னுடைய வார்த்தைகளைச் சந்தேகத்துடன் பார்த்தவர்களைப் பார்த்து ஒரோதா சொன்னாள் "அந்தத் தண்ணியை நாம இங்கே கொண்டு வரணும். தெரியுதா?"- அவள் அவர்களைப் பார்த்து சிரித்தாள்.

"யாரு கொண்டு வர்றது-?"- மீண்டும் நம்பிக்கையில்லாமல் கேட்டார்கள்.

"யாருக்கு வேணுமோ அவுங்க. வேற யாரு கொண்டு வருவாங்க?"- ஒரோதா மீண்டும் சிரித்தாள்.