Lekha Books

தொண்ணூற்றொன்பதாம் ஆண்டில் வெள்ளப் பெருக்கு உண்டானபோது ஆற்று நீர் இழுத்துக் கொண்டு வந்த ஒரு வீடு அவனுக்கு பரிசாகத் தந்த குழந்தை... அந்தக் குழந்தையின் பிறந்த தேதியை அவன் எப்படித் தீர்மானிக்க முடியும்? இந்த விஷயங்களை ஆசிரியரிடம் அவன் கூற முடியுமா? என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தவித்தான் பாப்பன்.

கடைசியில் எது வேண்டுமானாலும் வரட்டும் என்ற எண்ணத்துடன்- அன்று குழந்தையைக் காப்பாற்ற வெள்ளப் பெருக்கில் மிதந்து வந்து வீட்டை நோக்கிப் பாய்ந்தோடிய அதே உணர்ச்சிப் பெருக்குடன் -எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் பாப்பன் சொன்னான். தொண்ணூத்தொம்பது சிங்ஙம் ஒண்ணு.”

“ஓ... வெள்ளம் வந்த அன்னைக்குப் பொறந்தவளா?” பதிவேட்டில் பிறந்த தேதியை எழுதும்போது சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார்.

அவ்வளவுதான்-

பாப்பன் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டான்.

“வெள்ளம் வந்த நாளன்று பிறந்தவளா என்று ஆசிரியர் கேட்கிறாரே! ஒரு வேளை எல்லா விஷயங்களும் அவருக்குத் தெரிந்திருக்குமோ என்று சந்தேகப்பட ஆரம்பித்துவிட்டான் பாப்பன்.

“சரி... போகலாம்” - ஆசிரியர் சொன்னார்.

அதற்குப் பிறகுதான் பாப்பனுக்கு நிம்மதியே வந்தது.

தலைமுடியைப் பின்னி, ரிப்பன் வைத்துக் கட்டி, காதுகளில் தொங்கட்டானை ஆட்டிக்கொண்டு, தையல்காரன் அப்பச்சன் தைத்துக் கொடுத்த உடுப்பை அணிந்து கொண்டு ஜானம்மாவின் மகன் முத்துகிருஷ்ணனுடன் சேர்ந்து துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டு பள்ளிக் கூடத்திற்குப் போகும் ஒரோதாக்குட்டியைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருக்கும்போது தன்னுடைய வாழ்க்கையில் ஏதோ ஒரு பெரிய விஷயத்தை அடைந்து விட்டோம் என்பது போல் பாப்பனுக்குத் தோன்றும்.

படிப்பில் ஒரோதா மிகவும் கெட்டிக்காரியாக இருந்தாள். வீட்டில் அவள் பாப்பனுக்கு உதவியாக இருந்தாள். அவன் வேண்டாமென்று தடுத்தாலும் அவள் கேட்பதேயில்லை. வீட்டு வேலைகளில் பாப்பனுக்கு அவள் உதவினாள். அடுப்பை எப்படி எரிய வைப்பது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டாள். காப்பி தயாரிக்கக் கற்றுக்கொண்டாள். ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் தன் தந்தையுடன் படகில் போவாள். துடுப்பை எப்படிப் பிடிப்பது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டாள். ஆற்றில் இறங்கி நீந்தி விளையாடினாள்.

ஒரு நாள் சாயங்காலம் படகு கரைக்கு வந்த பிறகு ஒரோதாவை படகிலேயே இருக்கச் சொல்லி விட்டு, இதோ வந்து விடுகிறேன் என்று கூறிவிட்டு பாப்பன் கடைப்பக்கம் போனான். சிறிது நேரம் கழித்து திரும்பி வந்து பார்த்தபோது, ஆற்றில் படகைக் காணவில்லை. அவ்வளவுதான்- பாப்பன் நடுங்கிப் போய்விட்டான். நேரம் இன்னும் இருட்டவில்லை.

“பூ...ய்...”- அவன் பதைபதைத்துப் போய் கத்தினான்.

“பூ...ய்...” ஒரு பிஞ்சு குரல் காற்றில் கலந்து ஒலித்தது.

யாருக்காகவும் எதற்காகவும் எந்தக் காலத்திலும் பயப்படாத வெட்டுகாட்டு பாப்பன் பயந்து போன தன்னுடைய கண்களுடன் குரல் வந்த திசையை நோக்கி பார்த்தான். அவன் கண்களில் என்ன தெரிந்தது தெரியுமா? அக்கரையை நோக்கி ஒரோதா படகை துடுப்பு போட்டு ஓட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

அடுத்த நிமிடம் கட்டியிருந்த வேட்டியை தார் பாய்ச்சி கட்டிய பாப்பன் ஆற்றுக்குள் குதித்தான். நீந்திப் போய் படகை அடைந்தான். படகை இழுத்துப் பிடித்து அதில் ஏறினான். கோபத்துடன் அவன் கேட்டான். “நீ என்ன காரியம்டா பண்ணினே?”

“அப்பா... நீங்க ஏன் பயப்படுறீங்க? எனக்குத் துடுப்பு போடத் தெரியும்...” அவள் சிரித்தாள்.

“வேண்டாம்... வேண்டாம்... இப்படி நீ நடந்தா நான் இனிமேல் உன்னை படகுப் பக்கமே கொண்டு வரமாட்டேன்”- அவனுடைய கோபம் இன்னும் நின்றபாடில்லை.

அவள் தன்னுடைய பெரிய கண்களால் அவனைப் பார்த்தாள். அவளின் கண்கள் கலங்குகின்றன என்பதைப் பார்த்ததும் பாப்பனுக்கு என்னவோ போல் ஆகிவிட்டது. அவன் அவளை இறுகத் தழுவிக் கொண்டான்.

“என் மகள் போயிட்டா எனக்குன்னு யார் இருக்குறது? அதனாலதான் அப்பா கோபப்படுறேன்.”

அதைக் கேட்டு மீனச்சில் ஆற்றின் கண்களே கலங்கின.

5

ஒரோதா படிப்பு விஷயத்தில் தீவிர அக்கறை காட்டினாள். மாலை நேரத்தில் சிம்னி விளக்கின் வெளிச்சத்தில் அவள் அமர்ந்து உரத்த குரலில் படித்துக் கொண்டிருக்கும் போது வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் தன் காதுகளை முழுமையாக தீட்டி வைத்துக்கொண்டு சமையலறையில் சாப்பாடு தயார் பண்ணிக் கொண்டோ; இல்லாவிட்டால் சமையல் வேலை முடிந்து பீடி புகைத்தவாறு சிறிது நேரம் துணியால் ஆன நாற்காலியில் சாய்ந்தவாரோ அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான்.

வகுப்பில் ஒரோதா முதல் தரம் பெற்ற பெண்ணாக இருந்தாள். வகுப்புத் தேர்வு முடிந்து சிலேட்டில் ஆசிரியர் எழுதிக் கொடுத்த மதிப்பெண்களுடன் கம்பீரமாக நடந்து வந்து சிலேட்டைத் தூக்கிக் காட்டியவாறு அவள் சொன்னாள் : “இங்க பாருங்கப்பா- எனக்கு இருபத்தைஞ்சுக்கு இருபத்தஞ்சு மார்க் கிடைச்சிருக்கு...”

எழுத்தும் எண்ணும் தெரியாது என்றாலும், எல்லாமே தெரிந்து கொண்டதைப் போல் சிலேட்டைப் பார்த்து மனதிற்குள் பெருமிதம் உண்டாக்கிய புன்னகையுடன் பாப்பன் கூறுவான். “என் மகள் எவ்வளவு பெரிய கெட்டிக்காரி. அவ ஒரு புத்திசாலி பொண்ணாச்சே! ஆனா இவ்வளவு மார்க்கையும் என் மகளுக்கே கொடுத்திட்டா, மற்ற பசங்க மார்க்குக்கு என்ன பண்ணுவாங்க? அவங்க யாருக்கும் மார்க்கே இல்லியா?”

அதைக் கேட்டு ஒரோதா விழுந்து விழுந்து சிரிப்பாள். “இந்த அப்பாவுக்கு எதுவுமே தெரியல. இந்த அப்பா ஒரு முட்டாள். மற்ற பசங்களுக்குக் கொடுக்குறதுக்கு வேற மார்க் இல்லியா என்ன?” என்பாள்.

கீழே விழுந்தாலும் மண் ஒட்டவில்லை என்பது மாதிரி பாப்பனும் அவளின் சிரிப்பில் சேர்ந்து கொள்வான். “அப்பா வேணும்னே அப்படிச் சொன்னேன்டா...” என்பான். இந்த விஷயத்தை இதற்குமேல் தொடர்வது புத்திசாலித்தனமல்ல என்பதைப் புரிந்துகொண்ட அவன் சொல்லுவான். “நேரம் இருட்டிடுச்சு. மகளே வா... நாம சாப்பிட்டு படுக்கலாம் காலையில சீக்கிரம் எந்திரிக்கணும்ல?”

கிறிஸ்துமஸ் வந்தது. பெரிய சர்ச்சில் ராக்குளி பெருநாள் வந்தது.

ராக்குளி பெருநாள் என்றால் நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்தே வெட்டுக்காட்டு பாப்பனுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு திருநாளாக இருந்து வந்திருக்கிறது. குழந்தை இயேசு பிறந்த பிறகு பதின்மூன்றாம் நாளைக் கொண்டாடுகிற ராக்குளி பெருநாள் பாலா பகுதியில் குறிப்பிடத்தக்க ஒரு திருவிழாவாக இருந்து வந்திருக்கிறது. பிரார்த்தனைகள், சர்ச்சைச் சுற்றுவது, பொருட்கள் விற்பனை, தகராறு, அடிதடி... இப்படி பல விஷயங்களும் அங்கு நடக்கும். கடைசி விஷயத்தில்தான் பாப்பனுக்கு எப்போதும் விருப்பம். ஒன்றிரண்டு பேர்களையாவது கத்தியால் குத்தி கொல்லாமல் இருந்த ஒரு ராக்குளி பெருநாளை அவன் கனவில் கூட நினைவுபடுத்திப் பார்க்க முடியவில்லை.