Lekha Books

“என்ன இருந்தாலும் எனக்கு வெள்ளம் நன்மையைத்தான் செய்திருக்கு!” -வெட்டுக்காட்டு பாப்பன் சொன்னான். தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தை ஒரோதாவின் நெற்றியில் முத்தமிட்ட அவன் மகிழ்ச்சிப் பெருக்குடன் சொன்னான். “எனக்கு இதை விட வேற என்ன பெருசா நிதி வேணும்?”

பாப்பனுக்குக் கிடைத்த அந்த நிதி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர்ந்தது.

காலையில் குழந்தையை ஜானம்மாவின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு பாப்பன் படகு ஓட்டப் புறப்படுவான்.

ஜானம்மாவின் வீட்டிற்குப் பக்கத்தில் இருந்த தாய்ப்பால் உள்ள பெண்கள் ஒரோதாவிற்குப் பால் கொடுத்தார்கள். அவர்களுக்கு அதற்காக காசு தர பாப்பன் தயாராக இருந்தான். அரைப் பட்டினி கிடப்பவர்களாக அவர்கள் இருந்தாலும், வெள்ளப் பெருக்கால் நிறைய இழப்புகளை அடைந்து மேலும் வறுமைக் கோட்டுக்குக் கீழே அவர்களின் வாழ்க்கை நிலை தாழ்ந்து போயிருந்தாலும் அவர்கள் பாப்பன் தந்த காசை வாங்கவே முடியாதென்று கூறி விட்டார்கள்.

“அய்யோ... தங்கக் குடம் போல குழந்தை இருக்கு. அதுக்கு பால் கொடுக்குறதுக்கு காசா. இதுக்குக் காசு வாங்கினா கடவுளுக்கே தாங்காது.” - அந்தப் பெண்கள் ஒருமித்த குரலில் கூறினார்கள்.

இருந்தாலும் அவர்கள் செய்த உதவிக்குப் பதிலாக என்றில்லாமல் ஜானம்மாவின் மூலமாக அவர்களுக்குத் தன்னால் எந்த அளவிற்கு முடியுமோ அந்த அளவிற்கு பலவித உதவிகளையும் பாப்பன் செய்யவே செய்தான்.

இப்படிப் பல்வேறு ஜாதிகளைச் சேர்ந்த, பல்வேறு மதங்களைச் சேர்ந்த பல பெண்களின் மார்பிலிருந்து வந்த பாலைக் குடித்துத்தான் ஒரோதா வளர்ந்தாள்.

இரவு நேரத்தில் ஜானம்மாவின் வீட்டிலிருந்து தனக்குக் கிடைத்த நிதியான ஒரோதாவுடன் பாப்பன் தன்னுடைய குடிசைக்கு வருவான். இரவு நெடுநேரம் ஆனபிறகும் சிம்னி விளக்கின் வெளிச்சத்தில் ஒரோதாவின் சின்னஞ்சிறு கண்களையும், தூக்கத்தில் புன்னகை தவழ இருக்கும் அவளுடைய உதடுகளையும், பிஞ்சு கை, கால்களையும் பார்த்தவாறு அவன் அமர்ந்திருப்பான். அதுவரை தன்னுடைய வாழ்க்கையிலேயே அவன் அனுபவித்திராத மகிழ்ச்சியான நிமிடங்களாக அவை அவனுக்கு இருக்கும். கடவுள் தனக்கு அளித்த நிதி படிப்படியாக- அங்குலம் அங்குலமாக வளர்ந்து கொண்டிருப்பதை அவன் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான்.

இரண்டு மூன்று வயதில் ஓடி விளையாடி துள்ளிக் குதித்து கொஞ்சிக் கொஞ்சி நடக்கும் ஒரோதா, ஐந்தாவது வயதில் ஓலையும் எழுத்தாணியுமாக மாட்டேல் ஆசானின் திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்திற்கு காதுகளில் தொங்கட்டான் ஆட துள்ளி ஓடும் ஒரோதா, ஏழாவது வயது முதல் பள்ளிக் கூடத்திற்குப் போகிற ஒரோதா, பதினாறாம் வயதில் புதிய ஆடைகள் அணிந்து கையில் பூக்களுடன் வெட்கம் முழுமையாக ஆட்சி செய்ய, குனிந்த தலையுடன் புது மாப்பிள்ளையோடு சர்ச் படிகளில் இறங்கி வரும் ஒரோதா... பாப்பன் ஒரு பொட்டு கூட உறங்காமல் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் குழந்தையின் முகத்தைப் பார்த்தவாறு கனவு கண்டு கொண்டிருந்தான். அவன் தூங்கும்போது கூட அந்தக் கனவுகள் அவனை விடுவதாக இல்லை. விடாமல் பாப்பனை அவை துரத்திக் கொண்டிருந்தன. முன்பு எந்தக் காலத்திலும் கனவு கண்டிராத பாப்பனிடம் அந்தக் கனவுகள் பல மாற்றங்களையும் உண்டாக்கின. தன்னுடைய புதிய பொறுப்பு என்ன என்பதை அவன் தெளிவாக உணர்ந்திருந்தான்.

தன்னுடைய பொறுப்புகளை எண்ணிய நாள் முதல் பாப்பன் வீட்டில் ஒரு மரப்பெட்டி உண்டாக்கினான். ஒவ்வொரு நாளும் அதில் ஏதாவதொரு தொகையை அவன் கொண்டு வந்து போடுவது வாடிக்கையாகி விட்டது.

பாப்பனின் கனவுகளைப் போலவே, பாப்பனின் கனவாக ஒரோதா வளர்ந்தாள்.

ஒரு நாள் காலையில் வழக்கம்போல வேலைக்குப் புறப்பட்ட பாப்பன் குழந்தையுடன் ஜானம்மாவின் வீட்டிற்கு வந்தான். ஜானம்மா குழந்தையை வாங்கி வயிற்றில் கிள்ளி குழந்தையைச் சிரிக்க வைத்தவாறு பாப்பனைக் காட்டினாள். விரலால் அவனைக் காட்டியவாறு ஜானம்மா கேட்டாள். “இது யாரு? மகளே... உனக்கு இது யாரு? சொல்லு...”

தன்னுடைய சின்னக் கண்களால் பாப்பனைப் பார்த்த ஒரோதா வாய் திறந்து சிரித்தவாறு, கை, கால்களை உதைத்தவாறு சொன்னாள், “ப்பா...”

அவ்வளவுதான்-

அடுத்த நிமிடம் குழந்தையை வாரி எடுத்த பாப்பன் குழந்தைக்கு நூறு முத்தங்கள் தந்தான். அவனுடைய பெரிய கண்கள் கண்ணீரில் மிதந்தன. குழந்தையைத் திரும்பவும் ஜானம்மாவின் கையில் கொடுத்து விட்டு அவன் கேட்டான். “உனக்குத் தெரியுதா அவள் என்ன சொல்றான்னு?”

“எனக்குத் தெரியாம என்ன? அப்பான்னு சொல்றா...” -ஜானம்மா சிரித்தாள்.

“இல்ல... பாப்பன்னு சொல்றா.”

பாப்பன் திரும்பி நடந்தான்.

அன்று சாயங்காலம் அவன் ஒரு குப்பி கள்ளு அதிகமாகக் குடித்தான். இரவு நேரத்தில் ஜானம்மாவின் வீட்டிற்குப் போகும்போது அவன் குழந்தைக்கு இரண்டு உடுப்புகளுக்கும் ஜானம்மாவிற்கு ஒரு ப்ளவ்ஸ் துணியும் எடுத்துக்கொண்டு போனான். அவன் ஜானம்மாவின் வயிற்றில் முத்தம் தந்தபோது, ஜானம்மா வேண்டாமென்று தடுத்தாள். “குழந்தை முழிச்சிட போகுது. அது முழிச்சிட்டா நாம...” அவனிடம் காமம் அரும்பத் தொடங்கியது.

“போடி...” -பாப்பன் சிரித்தான்.

பிறகு அவன் கையிலிருந்த பேப்பர் பொட்டலத்தைப் பிரித்தான்.

“இங்க பார்த்தியா? இது என் மகளுக்கு. இது உனக்கு அவளை அப்பான்னு கூப்பிட வச்சதுக்காக...”

“ஓ... அப்பனுக்கு பயங்கர சந்தோஷம்தான்!”

அவள் அவனுடைய கழுத்தைக் கட்டிப் பிடித்தாள்.

4

அடுத்த மழைக்காலம் வந்தபோது சேர்ப்புங்கல்லைச் சேர்ந்த மக்கள் முன்கூட்டியே பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். வழக்கம்போல அந்த வருடமும் மழை நிறையவே பெய்தது. மீனச்சிலாறு பெருக்கெடுத்து ஓடி வருவதற்கு முன்பே தங்களை எப்படி பாதுகாத்துக் கொள்வது என்பது பற்றி அவர்கள் சிந்திக்க ஆரம்பித்தனர். ஆற்றையொட்டி வசித்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் தங்களின் நிலத்தின் ஓரத்தில் பாறைகளைக் கொண்டு வந்து போட்டார்கள். எந்த நிமிடத்திலும் திடீரென்று வீட்டை விட்டு ஓட வேண்டிய நிலை உண்டானால், அந்த நேரத்தில் எப்படி நடந்து கொள்வது என்பதற்கு முன் கூட்டியே மெழுகுவர்த்திகள் கொளுத்தினார்கள். சர்ச்சுகளிலும், கோவில்களிலும் நேர்த்திக்கடன்கள் தருவதாகச் சொல்லி சிறப்பு வழிபாடுகள் நடத்தினார்கள்.

மழைக்கால இரவுகளில் ஒரோதாவை ஒரு சிறு கம்பளியால் போர்த்திவிட்டு, வெளியே பெரிதாக ஆர்ப்பரித்து பெய்துகொண்டிருக்கும் மழையைப் பார்த்தவாறு கையிலிருந்த பட்டைச் சாராயத்தைக் குடித்தவாறு வெட்டு காட்டு பாப்பன் சிறிது கூட தூங்காமல் ஜாக்கிரதை உணர்வுடன் குழந்தைக்குக் காவல் இருப்பான்.

மக்கள் பயந்தது மாதிரி நடக்கக் கூடாது எதுவும் நடந்து விடவில்லை. மழை பலமாகவே பெய்தது. மீனச்சில் ஆறு நிரம்பி ஓடியது. சீக்கிரமே மழை நிற்கவும் செய்தது. வெள்ளம் வடிந்தது. மனிதர்கள் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார்கள்.