Lekha Books

சமீபகாலமாக அவர்கூட மிகவும் மாறி விட்டிருந்தார்.

அவர் மிகவும் மெலிந்துபோய் விட்டிருந்தார். எப்போதும்போல அவர் சிரித்துக்கொண்டிருந்தார். ஆனால், அவருடைய சிரிப்பு உயிரற்றதாகவும், விருப்பமில்லாமல் சிரிப்பதைப் போலவும், மெல்லியதாகவும் இருப்பதாக எனக்குத் தோன்றியது. முன்பு அவரிடம் இருந்த கிண்டல் கலந்த பேச்சு, குத்தல் வார்த்தைகள் ஆகியவற்றின் இடத்தில் நரம்புரீதியான எரிச்சல் விருப்பமில்லாமல் வந்து உட்கார்ந்து ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்தது.

"நீ ஏன் தொடர்ந்து இங்கேயே இருந்து கொண்டிருக்கிறாய், இளைஞனே?” ஒருநாள் அவர் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டார். ஜாஸிகினின் வரவேற்பறையில் நாங்கள் மட்டுமே தனியாக விடப்பட்டபோது இப்படியொரு கேள்வி அவரிடமிருந்து வந்தது. (இளம் இளவரசி தன்னுடைய "வாக்கிங்”கிலிருந்து இன்னும் திரும்பி வராமல் இருந்தாள். நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் மூத்த இளவரசியின் குரல் வீட்டிற்குள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தது. அவள் வீட்டு வேலைக்காரியைத் திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்). "நீ படிக்க வேண்டும்... வேலை செய்ய வேண்டும்... அதுவும் இளம் வயதில் இருக்கும்போதே... ம்... நீ என்ன செய்கிறாய்?”

"நான் வீட்டில் வேலை செய்கிறேன் என்று நீங்கள் கூற முடியாது.” நான் லேசாக சிரித்துக்கொண்டே பதில் கூறினேன்.

ஆனால், அந்த பதில் சிறிது தயக்கத்துடனே வெளியே வந்தது.

"நீ எவ்வளவோ வேலைகளைச் செய்து கொண்டிருக்கிறாய். ஆனால், நீ நினைத்துக் கொண்டிருப்பது அதைப்பற்றி அல்ல. இருக்கட்டும்... நான் அதில் எந்த தவறையும் பார்க்கவில்லை. உன்னுடைய வயதில் இயற்கையின் முறைப்படி அப்படித்தான் காரியங்கள் நடக்கும். ஆனால், உன்னுடைய தேர்வில் நீ மிகவும் அதிர்ஷ்டமில்லாதவனாக இருக்கிறாய். இந்த வீடு எப்படிப்பட்டது என்று உனக்குத் தெரியாதா?”

"உங்களை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.” நான் சொன்னேன்.

"உன்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லையா? அந்த அளவிற்கு நீ மோசமாக இருக்கிறாய் என்று அர்த்தம். உன்னை எச்சரிக்க வேண்டியது என்னுடைய கடமை என்று நான் நினைக்கிறேன். என்னைப் போன்ற வயதான பிரம்மச்சாரிகள் இங்கே வரலாம். எங்களுக்கு அதனால் என்ன கேடு வரப்போகிறது? நாங்கள் கறாரான மனிதர்கள்... எதுவும் எங்களைக் காயப்படுத்தாது. அது எங்களுக்கு என்ன கெடுதலை உண்டாக்கி விட முடியும்? ஆனால், உன்னுடைய தோல் மிகவும் மெலிதானது... இந்தக் காற்று உனக்கு நல்லதல்ல... என்னை நம்பு... இந்த விஷயத்தால் உனக்கு கேடு உண்டாகும்!”

"எப்படி?”

"ஏன்? இப்போது நீ நன்றாக இருக்கிறாயா? நீ சீரான நிலைமையில் இருக்கிறாயா? நீ என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாய்? உனக்கு பயனுள்ளதாக இருக்கிறதா? நல்லது நடக்கிறதா?”

"ஏன்? நான் என்ன உணர்கிறேன்?” நான் சொன்னேன். அதே நேரத்தில்- டாக்டர் மிகவும் சரியாகவே கூறுகிறார் என்ற எண்ணம் என் இதயத்தில் இருந்தது.

"இங்கே பார்... இளைஞனே! இளைஞனே!” டாக்டர் தன்னுடைய பேச்சை தொடர்ந்து கொண்டிருந்தார். அவர் ஆரம்பிக்கும்போதே அவருடைய பேச்சில் என்னை அவமானப்படுத்துவதைப்போல ஏதோ விஷயம் அதில் அடங்கியிருக்கிறது என்பதை அவரின் இந்த இரண்டு வார்த்தைகளே தெரிவித்தன. "உன்னுடைய செயல்களால் உண்டான பயன் என்ன? கடவுளுக்குத்தான் நன்றி சொல்ல வேண்டும். உன் இதயத்தில் என்ன இருக்கிறதோ, அது உன் முகத்தில் தெரிகிறது. இதுவரை நடந்ததுதான் என்ன? அதே நேரத்தில்... பேசுவதால் என்ன பயன்? நானே இங்கு வந்திருக்கக்கூடாது. ஒருவேளை... (டாக்டர் தன்னுடைய உதட்டைக் கடித்துக் கொண்டார்) ஒரு வேளை... நான் அந்த அளவிற்கு புத்திசாலித்தனமான மனிதனாக இருக்கவில்லையென்றால்... இந்த விஷயம்தான் என்னை ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. இது எப்படி? உன்னுடைய சிந்திக்கும் ஆற்றலுடன்... உன்னைச் சுற்றி என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் பார்க்கவில்லையா?”

"இங்கே என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது?” நான் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு கேட்டேன்.

டாக்டர் என்னையே கிண்டல் கலந்த வெறியுடன் பார்த்தார்.

"என்னைப் பார்த்து நல்ல கேள்வி கேட்டாய்.” அவர் தனக்குத் தானே கூறிக் கொள்வதைப்போல சொன்னார்: "எனக்கு ஏதோ தெரியும் என்பதைப்போல... இருந்தாலும், திரும்பவும் நான் உனக்கு கூறுகிறேன்...” தன்னுடைய குரலை உயர்த்திக் கொண்டு அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்: "இங்கே நிலவிக் கொண்டிருக்கும் சூழ்நிலை உனக்கு ஏற்றது அல்ல. இங்கே இருப்பது உனக்கு விருப்பமான விஷயமாக இருக்கும். அதனால் கிடைக்கப் போவது என்ன? ஒரு பசுமை சூழ்ந்த வீட்டில் இருப்பது என்பது இனிமையான நறுமணம் கமழும் அனுபவம்தான்... ஆனால் இங்கு ஒரு வாழ்க்கை இல்லையே! ஆமாம்... நான் என்ன சொல்கிறேனோ, அதன்படி நட. நீ உன்னுடைய கெய்டனோவ் வீட்டிற்கே போய் விடு.”

வயதான இளவரசி அப்போது உள்ளே வந்து விட்டாள். அவள் டாக்டரிடம் தன்னுடைய பல்வலியைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்து விட்டாள். தொடர்ந்து ஜினைடா அங்கு வந்தாள்.

"வா...” வயதான இளவரசி சொன்னாள்: "நீங்கள் இவளை திட்ட வேண்டும் டாக்டர். ஒருநாள் முழுவதும் இவள் பனிக்கட்டி போட்ட குளிர்ந்த நீரைப் பருகிக் கொண்டிருக்கிறாள். அது இவளுக்கு நல்லதா? இவளுக்காக நீங்கள் கடவுளிடம் வேண்டிக் கொள்ளுங்கள்.”

"நீ ஏன் அதைச் செய்தாய்?” லூஷின் கேட்டார்.

"ஏன்? அதனால் என்ன பாதிப்பு வந்துவிடப் போகிறது?”

"என்ன பாதிப்பா? நீ குளிர்ச்சியடைந்து இறந்து போவாய்.”

"உண்மையாகவா? நீங்கள் அப்படியா நினைக்கிறீர்கள்? நல்லது... அப்படி நடந்தால் மிகவும் நல்லது.”

"ஒரு நல்ல திட்டம்!” டாக்டர் முணுமுணுத்தார். வயதான இளவரசி வெளியே போய்விட்டாள்.

"ஒரு நல்ல திட்டம்!” ஜினைடா திரும்பச் சொன்னாள்: "வாழ்க்கை அந்த அளவிற்கு கொண்டாடப்பட வேண்டிய ஒன்றா? உங்களையே நினைத்துப் பாருங்கள்... அது நன்றாக இருக்கிறதா? அல்லது நான் அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்கிறேன் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? நான் அதை உணரவில்லை என்பது உங்களின் எண்ணமா? அது எனக்கு சந்தோஷத்தைத் தருகிறது... பனிக்கட்டி போட்ட குளிர்ச்சியான நீர்... ஒரு நிமிட சந்தோஷத்திற்காக வாழ்க்கையை இழப்பதைவிட நீங்கள் சொல்லக்கூடிய வாழ்க்கை அந்த அளவிற்கு மிகவும் உயர்வானது என்பதை உங்களால் உறுதியாக கூறமுடியுமா? நான் சொல்லக்கூடிய சந்தோஷத்தைப் பற்றி நான் பேசக் கூட மாட்டேன்!”

"சரி... மிகவும் நல்லது...” லூஷின் சொன்னார்: "சபல புத்தி... பொறுப்பற்ற தன்மை... இந்த இரண்டு வார்த்தைகளுக்குள் நீ அடக்கம். உன்னுடைய முழு இயல்புமே இந்த இரண்டு வார்த்தைகளில் அடங்கி விடுகின்றன...”

ஜினைடா அதிர்வடைந்து சிரித்தாள்.

"நீங்கள் பதவிக்கு மிகவும் தாமதமாக வந்திருக்கிறீர்கள், டாக்டர்.