Lekha Books

அவன் அவளுடைய சந்தோஷத்திற்காக தானே மகிழ்ச்சியுடன் நெருப்புக்குள் பாய்ந்து கொண்டிருப்பான். அவனுடைய அறிவாளித்தனமான திறமைகளிலும், வேறு சில தகுதிகளிலும் சிறிது நம்பிக்கை கொண்டிருந்ததால், அவன்தான் அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்ளப்போகிறவன் என்பதைப் போன்ற ஒரு தோற்றம் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. அதன்மூலம் எந்தவிதமான தீவிரமான உள் நோக்கங்களும் இல்லாமல் மற்றவர்கள் வெறுமனே அங்கு சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதைப் போன்ற ஒரு கருத்தும் உண்டாக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. மெய்டனோவ் அவளுடைய இயல்பான நடவடிக்கைகளில் கலந்திருந்த கவிதைத் தன்மைகளுக்கு தன்னைப் பறி கொடுத்து விட்டிருந்தார். எல்லா எழுத்தாளர்களையும் போல அவரும் மிகவும் சாதுவான குணம் கொண்ட மனிதராக இருந்தார். அவளை சந்தோஷப் படுத்துவதற்காக அவர் வலியச் சென்று தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டிருந்தார். அவர் அவளை வழிபட்டார். எல்லையற்ற வார்த்தைகளில் அவர் அவளைப் புகழ்ந்து தள்ளினார். அவற்றை அவர் ஒரு இனம் புரியாத உற்சாகத்துடன் அவளிடம் வாசித்துக் காட்டினார். அதனால் அவர் பாதிக்கப்பட்டாலும் அவர் தன் செயல்களில் நேர்மையாக இருந்தார். அவரைப் பார்த்து அவள் பரிதாபப்பட்டாள். அதே நேரத்தில்- சிறிதளவு அவரைப் பார்த்து அவள் உற்சாகம் அடையவும் செய்தாள். அவரின் மீது அவளுக்கு பெரிய அளவில் நம்பிக்கை எதுவுமில்லை. அவருடைய கவிதை மழைகளைக் கேட்ட பிறகு, அவள் அவரை புஷ்கினின்   படைப்பை வாசிக்கும்படி கூறுவாள். நிலவிக் கொண்டிருக்கும் சூழ்நிலையைச் சுத்தம் செய்வதற்காக தான் அதைச் செய்வதாக அப்போது அவள் கூறுவாள். வினோதமான மருத்துவரான லூஷின் தன்னுடைய வார்த்தைகளில் எப்போதும் மனதிலிருக்கும் காட்டத்தைக் காட்டக் கூடியவர். மற்ற எல்லாரையும்விட அவளைப் பற்றி அவருக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவர்கள் அனைவரையும்விட அவர் அவளை அதிகமாகக் காதலித்தார். அவளை நேருக்கு நேராகவும் அவள் இல்லாத நேரத்திலும் திட்டினாலும், அவள்மீது அவருக்கு காதல் இருக்கத்தான் செய்தது. அவரை அவள் மதிக்காமல் இல்லை. அதற்கு தகுதியான நபர் அவர் என்பதை அவள் காட்டினாள். சில நேரங்களில் ஒரு இனம் புரியாத தற்பெருமை கலந்த சந்தோஷத்துடன் அவரும் தன்னுடைய கருணையை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்தான் என்று அவரே நினைக்கும்படி செய்வாள். "நான் ஒரு சலன மனம் கொண்டவள்... நான் இதயமற்றவள்... என்னுடைய உணர்வுகளில் நான் ஒரு நடிகையைப் போன்றவள்..." ஒரு நாள் நான் இருக்கும்போது அவள் அவரிடம் கூறினாள்: "மிகவும் நல்லது... கையை கொடுங்க. நான் இந்த "பின்”னைக் கொண்டு அதில் குத்துகிறேன். இந்த இளைஞன் இதைப் பார்ப்பதற்காக நீங்க வெட்கப்படுவீர்கள். அது உங்களை வேதனை கொள்ளச் செய்யும் ஆனால் இந்த எல்லா விஷயங்களுக்காகவும் நீங்கள் சிரிப்பீர்கள். நீங்கள் ஒரு உண்மையான மனிதர்....” அதைக் கேட்டு லுஷினின் முகம் சிவந்துவிடும். அவர் அந்தப் பக்கமாகத் திரும்பி தன் உதடுகளைக் கடிப்பார். ஆனால், இறுதியாக தன்னுடைய கையை அவளை நோக்கி நீட்டுவார்.

அவள் அதைக் குத்துவாள். ஆனால் அவரோ சிரிக்க ஆரம்பிப்பார்.... அவளும் சிரிப்பாள். "பின்”னால் இன்னும் ஆழமாக குத்திக்கொண்டே... அப்போது அவள் அவருடைய கண்களையே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள். அவர் தன் கண்களை வீணாக வேறு திசைகளை நோக்கி செலுத்துவதற்கு படாதபாடு பட்டுக் கொண்டிருப்பார்.

ஜினைடாவிற்கும் கவுண்ட் மலேவ்ஸ்கிக்குமிடையே நிலவிக் கொண்டிருக்கும் உறவு பற்றி எனக்கு சிறிதளவே, தெரியவந்தது.

அவன் மிகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவன், புத்திசாலி, பிடிவாத குணம் கொண்டவன். ஆனால், அவளிடம் சரிசமமாக பேசக் கூடியவன். அவனிடம் போலித்தனமான ஏதோவொன்று இருப்பது எனக்கே தோன்றியிருக்கிறது.

ஒரு பதினாறு வயது பையனான எனக்கே அந்த விஷயம் தெரிகிறது என்றால், ஜினைடா எப்படி அதைக் கண்டுபிடிக்காமல் இருக்கிறாள் என்பதை நினைக்கும்போது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஒருவேளை அவள் இந்த மாதிரியான போலித்தனங்களை உண்மையாகவே தெரிந்துகொண்டிருக்கலாம். அதே நேரத்தில் அவள் அவற்றால் பாதிக்கப்படாமல் இருக்கலாம். அவளுடைய சீராக இல்லாத படிப்பு, வினோதமான பழக்கவழக்கங்கள், உறவுகள், அவளுடைய அன்னையிடமிருந்து தொடர்ந்து கிடைத்து வரும் அழுத்தங்கள், வீட்டில் நிலவும் வறுமை, ஒழுங்கற்ற தன்மை, அந்த இளம் பெண் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் சுதந்திரப் போக்கு, தன்னைச் சுற்றியிருக்கும் மனிதர்களிடம் தான் மிகவும் உயர்ந்த நிலையில் இருப்பவள் என்று காட்டிக் கொள்ளும் மனப்பாங்கு- இவை அனைத்தும் சேர்ந்து அவளிடம் ஒரு வகையான பாதி வெறுப்பு கலந்த அலட்சியப் போக்கையும் சுறுசுறுப்பற்ற தன்மையையும் உருவாக்கி விட்டிருந்தன. எந்த நேரத்திலும் எதுவேண்டுமானாலும் நடக்கலாம். வோனிஃபேட்டி வீட்டில் சர்க்கரை இல்லை என்று கூறலாம். அல்லது ஏதாவது எதிர்ப்பைக் காட்டும் சண்டையைப் பற்றிய தகவல் அவளுடைய காதுகளுக்கு வந்து சேரலாம். அல்லது அவளுடைய விருந்தாளிகள் தங்களுடன் ஒருவரோடொருவர் சண்டை போட்டுக் கொள்ளலாம். அந்த மாதிரியான நேரத்தில் அவள் தன்னுடைய சுருள் விழுந்த தலை முடியை ஆட்டியவாறு கூறுவாள்: "அதனால் என்ன?” அதைப் பற்றி சிறிதளவே அவள் அக்கறை செலுத்துவாள்.

ஆனால் மாலேவ்ஸ்கி அவளைத் தேடி வரும்போது எப்படிப் பார்த்தாலும் என்னுடைய ரத்தம் நெருப்பில் இருப்பதைப்போல கோபத்தில் கொதிக்க ஆரம்பித்துவிடும். அவன் ஸ்டைலாக நடந்து வந்து, குள்ளநரித்தனமான நடவடிக்கைகளுடன் அவளுடைய நாற்காலியின் பின்பக்கத்தில் மிடுக்காக சாய்ந்துகொண்டு அவளுடைய செவியில் தனக்குள் உண்டான சந்தோஷத்துடன் மெல்லிய புன்னகையுடனும் என்னவோ முணுமுணுப்பான்.

அப்போது அவள் தன்னுடைய கைகளை தன் மார்பின்மீது மடித்து வைத்துக்கொண்டு, அவனையே வெறித்துப் பார்த்தவாறு, புன்னகைத்துக் கொண்டே தன்னுடைய தலையை ஆட்டிக் கொண்டிருப்பாள்.

"கவுண்ட் மாலேவ்ஸ்கியிடம் நீ விரும்புகிற அளவிற்கு அப்படி என்ன இருக்கிறது?” ஒருநாள் நான் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.

"அவருக்கு அந்த அளவிற்கு அழகான மீசை இருக்கின்றது.” அவள் சொன்னாள். "ஆனால், அது உனக்கு தேவையில்லாத விஷயம்...”

"நான் அவரைப் பற்றி அக்கறை கொண்டிருக்கிறேன் என்பதைப் பற்றி நீ நினைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.” “இன்னொரு முறை அவள் சொன்னாள். "இல்லை... நான் தலை குனிந்து பார்க்கும் நிலையில் இருக்கும் மனிதர்களைப் பற்றி நான் கவலைப்பட்டதே இல்லை. என்னைக் கட்டுப்படுத்துகிற அளவிற்கு எனக்கு யாராவது வேண்டும். ஆனால், இரக்கம் நிறைந்த சொர்க்கங்களே! அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதரை நான் எந்தச் சமயத்திலும் பார்க்கவே மாட்டேன் என்று தோன்றுகிறது. எந்த காரணத்தைக் கொண்டும் நான் யாருடைய கைப்பிடிக்குள்ளும் சிக்கிக் கொள்ளக் கூடாது என்று நினைக்கிறேன்.”