Lekha Books

சிறிதும் நகராமலே, மெதுவாக மூச்சுகளை விட்டுக் கொண்டிருந்தேன். ஏதோ நடைபெற்ற சம்பவங்களை மனதில் நினைத்துக் கொண்டு சிறிது நேர இடைவெளி விட்டு விட்டு அவ்வப்போது மெதுவாக நான் சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் காதல் வலையில் விழுந்திருக்கிறேன் என்ற விஷயத்தை மனதில் நினைத்துப் பார்த்தபோது, மிகவும் குளிர்ச்சியான ஒரு உணர்வை நான் அடைந்தேன். அந்த காதலுக்குக் காரணம் அவள்... அதுதான் காதல்... ஜினைடாவின் முகம் அந்த இருட்டில் மெதுவாக...

எனக்கு முன்னால் மெதுவாக காற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தது. அது மிதந்து கொண்டிருந்ததே தவிர, அங்கிருந்து மிதந்து காணாமல் போய் விடவில்லை. அவளுடைய உதடுகள் எப்போதும் இருக்கக் கூடிய அதே உயிரோட்டமான புன்னகையை அணிந்திருந்தன.

அவளுடைய கண்கள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. ஒரு ஓரத்தில் இருந்தவாறு பார்த்த அந்த பார்வையில் ஒரு கேள்வி தொக்கி நின்று கொண்டிருந்தது. அந்தப் பார்வையில் ஒரு கனவு காணும் தன்மை இருந்தது. மெல்லிய பார்வை... அவளிடமிருந்து பிரிந்து வந்த நிமிடத்தில்... இறுதியில் நான் எழுந்தேன். மெதுவாக நடந்து என் படுக்கைக்கு வந்தேன். ஆடையைக் கழற்றாமலே, தலையணையின்மீது மிகவும் கவனமாக என் தலையைக் கொண்டு போய் வைத்தேன். என் ஆன்மாவை ஆக்கிரமித்து விட்டிருக்கும் விஷயம் எதுவோ, அதை எங்கே திடீரென்று ஏதாவது அசைவு உண்டாக்கி பாழ் செய்து விடுவேனோ என்று நான் பயந்தேன். நான் படுக்கையில் சாய்ந்தேன். ஆனால் என் கண்களை மூடக்கூட இல்லை. அப்போது ஏதோ விளக்கொளியின் கீற்று தொடர்ந்து அறைக்குள் வந்து கொண்டிருப்பதைப்போல நான் உணர்ந்தேன். நான் எழுந்து, சாளரத்தைப் பார்த்தேன். மெல்லிய விளக்கொளி விழுந்து கொண்டிருந்த, மர்மத்தன்மை கொண்ட சாளரத்தின் கண்ணாடியிலிருந்து, அதன் ஓரப் பகுதிகள் வேறுபட்டு தெளிவாக தெரிந்தன. அது ஒரு சூறாவளியாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தோன்றியது. உண்மையாகவே அது ஒரு சூறாவளிதான். ஆனால், அது மிகவும் தூரத்தில் மிகவும் வேகமாக வீசிக்கொண்டிருந்ததால், இடிச்சத்தம் கூட சரியாக காதில் கேட்கவில்லை. நீண்ட இரைச்சல் சத்தம் மட்டும் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. அது படிப்படியாக கிளைகள் பரப்பி விட்டிருப்பதைப்போல எல்லா திசைகளிலும் உரத்து ஒலித்தது. மின்னலின் கீற்றுகள் தொடர்ந்து ஆகாயத்தில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. சொல்லப்போனால்- அது கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக அசைந்து கொண்டும் இறந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு பறவையின் சிறகைப்போல துடித்துக் கொண்டும் இருந்தது. நான் எழுந்தேன். சாளரத்தின் அருகில் சென்றேன். பொழுது புலரும் வரை அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தேன்... மின்னல் சிறிது நேரத்திற்குக்கூட நிற்கவேயில்லை. அதைத்தான் விவசாயிகள் "குருவி இரவு" என்று குறிப்பிடுவார்கள். நான் அமைதியாக இருந்த மணல் வெளியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இருட்டாக இருந்த ரெஸ்குட்ச்னி தோட்டத்தையும் தூரத்திலிருந்த கட்டடங்களில் மஞ்சள் நிற நிழல்களையும் பார்த்தேன். ஒவ்வொரு முறை மின்னல் கண் சிமிட்டும் போதும், அவையும் அதிர்வதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. நான் பார்த்தேன்.... என் கண்களை அவற்றிலிருந்து திருப்பவே இல்லை. இந்த அமைதியான மின்னலின் கண் சிமிட்டல்கள், இந்த ஒளிக் கீற்றுகள் என் மனதிற்குள் ரகசியமாகவும் அமைதியாகவும் எரிந்து கொண்டிருந்த நெருப்பை நினைவூட்டின. பொழுது புலர ஆரம்பித்தது. ஆகாயத்தில் மஞ்சள் நிறத்தின் சிதறல்கள் தெரிய ஆரம்பித்தன. ஆதவன் அருகில் வர வர, மின்னல் படிப்படியாக மங்கலாகி, நின்றே போனது. கண் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்த ஒளிக் கீற்றுகள் சிறிது சிறிதாகக் குறைந்து இறுதியில் இல்லாமலே போயின. அவை மெதுவாக வந்து கொண்டிருந்த பகல் பொழுதின் வெளிச்சத்திற்குள் கரைந்து போயின.

என்னுடைய மின்னல் பளிச்சிடல்களும் காணாமல் போயின. நான் மிகுந்த களைப்பையும் அமைதித் தன்மையையும் உணர்ந்தேன். ஆனால், ஜினைடாவின் உருவம் இப்போதும் என் மனதில் வெற்றிப் பெருமிதத்துடன் தோன்றிக் கொண்டிருந்தது. அவளுடைய உருவம் "பளிச்" என காட்சியளித்துக் கொண்டிருந்தது. ஏரியில் இருக்கும் செடிகளுக்கு மத்தியிலிருந்து தோன்றும் அன்னப் பறவையைப்போல அந்தக் காட்சி இருந்தது. அந்த உருவத்தைச் சுற்றிலும் இருந்த மற்ற அழகற்ற உருவங்களுக்கு மத்தியில் அது கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருந்தது. அந்த உருவத்துடன் விடை பெற்றுக்கொண்டு, முழுமையான நம்பிக்கையுடன் புகழ்ந்து கொண்டு நான் தூக்கத்தில் மூழ்கினேன்.

ஓ... இனிய உணர்வுகள், சுகமான நினைவுகள், மென்மையான இதயத்தின் நல்ல, அமைதியான தன்மை, அரும்பிய காதலின் இளகிய ஆசீர்வாதம்... அவையெல்லாம் எங்கே? அவையெல்லாம் எங்கே?

8

மறுநாள் காலையில் நான் தேநீர் பருகுவதற்காக வந்தபோது, என் தாய் என்னைப் பார்த்து திட்டினாள். மிகவும் கடுமையாகத் திட்டவில்லை என்றாலும், அது நான் எதிர்பார்த்ததைவிட அதிகமாக இருந்தது. அதைத் தொடர்ந்து நான் முந்தைய நாள் சாயங்கால நேரத்தை எப்படிச் செலவழித்தேன் என்பதை அவளிடம் நான் சொன்னேன். சில வார்த்தைகளில் மட்டும் அவளுக்கு நான் பதில் சொன்னேன். பல விஷயங்களை நான் மறைத்து விட்டேன். நான் கூறிய ஒவ்வொரு விஷயங்களின் மூலமும் குற்றமற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தேன்.

"எது எப்படியோ... அவர்கள் அந்த அளவிற்கு மிகப் பெரிய நபர்கள் இல்லை.” என் தாய் சொன்னாள்: "தேர்வுக்காக உன்னை தயார் பண்ணிக் கொள்வதையும், மற்ற வேலைகளைப் பார்ப்பதையும் விட்டு விட்டு, அங்கேயே சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் அளவிற்கு உனக்கு எந்தவொரு வேலையும் இல்லை.”

என்னுடைய படிப்பு விஷயங்களைக் குறித்த அக்கறை என் தாயின் அந்த சில வார்த்தைகளில் இருந்ததால், நான் அதற்கு எந்தவொரு பதிலும் கூறவில்லை. ஆனால், காலை நேர தேநீர் பருகி முடித்தவுடன், என் தந்தை என் கையைப் பிடித்து என்னை தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்று ஜாஸிகினின் வீட்டில் நான் என்னவெல்லாம் பார்த்தேன் என்பதைக் கூறியே ஆகவேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தினார்.

என்மீது என் தந்தைக்கு ஒரு வினோதமான பிடிப்பு இருந்தது. எங்கள் இருவருக்குமிடையே நிலவிக் கொண்டிருந்த உறவுகூட வினோதமானதே. என்னுடைய படிப்பு விஷயங்களில் மிகவும் அரிதாகவே அவர் ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்தினார். அதே நேரத்தில் அவர் எந்தச் சமயத்திலும் என்னுடைய உணர்வுகளைக் காயப்படுத்தியது இல்லை. என்னுடைய சுதந்திரத்திற்கு அவர் மரியாதை தந்தார். நான் அப்படிக் கூறியதற்காக என்னை அவர் மரியாதையுடன் நடத்தினார். ஆனால் உண்மையிலேயே நான் அவருடன் மிகவும் நெருங்கி வராமல் இருக்கும்படியும் பார்த்துக் கொண்டார்.