Lekha Books

நீண்ட நேரத்திற்கு முன்பே "பார்ட்டி"  முடிவடைந்துவிட்டது. கடிகாரம் பன்னிரண்டரை மணி என்று அடித்தது.

அந்த வீட்டின் உரிமையாளர், செர்ஜி நிக்கோலேவிட்ச், வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச் ஆகியோர் மட்டுமே அந்த அறையில் எஞ்சி இருந்தார்கள்.

வீட்டின் உரிமையாளர் மணியை அடித்து, இரவு நேர உணவின் மிச்சம் மீதிகளை உடனடியாக அகற்றி சுத்தம் செய்யும் படி கட்டளையிட்டார். "விஷயத்தைக் கூறியாகிவிட்டது...” தான் அமர்ந்திருந்த சாய்வு நாற்காலியில் மேலும் சற்று சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டே அவர் சிகரெட் குழாயைப் பற்ற வைத்தார்.

"நாம் ஒவ்வொருவரும் தங்களுடைய முதல் காதல் அனுபவத்தைக் கூறவேண்டும். முதலில் கூறப்போவது... செர்ஜி நிக்கோலேவிட்ச்.”

பருமனான உடலையும், குள்ளமான உடலமைப்பையும், வீங்கிப் போன மாநிறத்தில் உள்ள முகத்தையும் கொண்ட செர்ஜி நிக்கோலேவிட்ச் வீட்டின் உரிமையாளரையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டே, தன் கண்களை மேல்நோக்கி உயர்த்தி கூரையைப் பார்த்தார். "எனக்கு முதல் காதல் என்று ஒன்று இல்லை.” அவர் இறுதியாகக் கூறினார்: "நான் ஆரம்பித்ததே இரண்டாவது காதல்தான்...”

"அது எப்படி?”

"அது மிகவும் சாதாரணமான ஒரு விஷயம். நான் ஒரு அழகான இளம் பெண்மீது மையல் கொள்ள ஆரம்பித்தபோது எனக்கு பதினெட்டு வயது. ஆனால், எனக்கு அது ஒரு புதிய விஷயமே அல்ல என்பதைப்போல நான் அவளைக் காதலித்துக் கொண்டிருந்தேன். அதற்குப் பிறகு பிற பெண்களை எப்படியெல்லாம் காதலித்தேனோ, அதேபோலத்தான் அவளையும் காதலித்துக் கொண்டிருந்தேன். இன்னும் சரியாகக் கூறுவதாக இருந்தால் முதல் முறையாகவும் இறுதி முறையாகவும் நான் காதலித்தது, எனக்கு ஆறு வயது நடக்கும் போது என்னை கவனித்துக் கொண்டிருந்த நர்சைத்தான்.

ஆனால், அது எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்னால் நடைபெற்றது. என்னுடைய நினைவுகளிலிருந்து எங்களுடைய உறவுகளைப் பற்றிய விஷயங்கள் மறைந்து போய்விட்டன. அவற்றை அப்படியே நான் ஞாபகத்தில் வைத்திருந்தாலும், அதைப் பற்றி யாருக்கு ஆர்வம் இருக்கப் போகிறது?”

"பிறகு எப்படி ஆகும்?” வீட்டின் உரிமையாளர் கூறினார்: "என்னுடைய முதல் காதல் விஷயத்தில்கூட ஆர்வத்தை உண்டாக்குகிற அளவிற்கு அப்படியொன்றும் முக்கியத்துவம் இல்லை. இப்போது என்னுடைய மனைவியாக இருக்கும் அன்னா நிக்கோலேவ்னாவைச் சந்திக்கும்வரை நான் யாரின் காதல் வலையிலும் விழவில்லை. எங்களுக்கிடையே எல்லா விஷயங்களும் கூடுமானவரைக்கும் மென்மையான நிலையில் சென்றன. நாங்கள் ஒன்று சேர்வதை எங்களின் பெற்றோர்கள்தான் முடிவு செய்தார்கள். நாங்கள் வெகு சீக்கிரமே ஒருவரையொருவர் காதலிக்கத் தொடங்கினோம். நாட்கள் அதிகம் ஆவதற்கு முன்பே நாங்கள் திருமணம் செய்து கொண்டோம். இரண்டே வார்த்தைகளில் என்னுடைய கதையைக் கூறிவிட முடியும். கட்டாயம் நான் ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும், நண்பர்களே! முதல் காதல் என்ற விஷயத்தைப் பற்றிக் கூறும்போது... நான் உங்களிடம் பணிவான குரலில் கூறிக் கொள்கிறேன்- திருமணமாகாத இளம் நண்பர்களே, எங்களுடைய காதல் முதுமைவாய்ந்தது என்று கூறமாட்டேன். அதே நேரத்தில் இளமையானதும் அல்ல. வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச், நாங்கள் மகிழ்ச்சியடைகிற மாதிரி ஏதாவது கூறுவீர்களா?”

"என்னுடைய முதல் காதல் நிச்சயமாக சாதாரணமான ஒன்றல்ல.” கறுப்பு நிற முடி நரை முடியாக மாறிக்கொண்டிருந்த- நாற்பது வயது இருக்கக் கூடிய வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச் சிறிது தயக்கத்துடன் கூறினார்.

"அப்படியா?” வீட்டின் உரிமையாளரும் செர்ஜி நிக்கோலேவிட்சும் ஒரே குரலில் கூறினார்கள்: "அந்த அளவிற்கு சிறப்பானதாக இருந்தால்... எங்களிடம் அதைப் பற்றி கூறுங்கள்...”

"அதைக் கேட்பதற்கு உங்களுக்கு ஆர்வம் இருக்கிறதோ, இல்லையோ... நான் அந்தக் கதையைக் கூறப்போவது இல்லை. ஒரு கதையைக் கூறும் அளவிற்கு நான் மிகவும் திறமைசாலி இல்லை. நான் மிகவும் சுருக்கமாகவும் சுவாரசியம் இல்லாமலும்தான் கூறுவேன். இன்னும் சொல்லப்போனால், பல விஷயங்களையும் மறந்து விடுவேன். அல்லது ஒன்றுமே இல்லாத அளவிற்கு அது அமைந்துவிடும். நீங்கள் அனுமதித்தால், நான் என் ஞாபகத்தில் இருப்பவை எல்லாவற்றையும் எழுதி, உங்களிடம் வாசித்துக் காட்டுகிறேன்.”

அவருடைய நண்பர்கள் ஆரம்பத்தில் அதற்கு ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. ஆனால், வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச் தன் நிலையிலேயே நின்று கொண்டிருந்தார். இரண்டு வாரங்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் மீண்டும் சந்தித்தார்கள். வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச் தன்னுடைய வார்த்தைகளைக் காப்பாற்றினார்.

அவர் எழுதியிருந்ததில் கீழ்க்காணும் கதை இருந்தது...

1

அப்போது எனக்கு பதினாறு வயது. 1833-ஆம் ஆண்டின் கோடை காலத்தில் அது நடந்தது.

நான் என்னுடைய பெற்றோருடன் மாஸ்கோவில் வசித்துக் கொண்டிருந்தேன். கோடை காலத்திற்காக அவர்கள் நெஸ்குட்ச்னி கார்டனுக்கு எதிரில், கலவ்கா கேட்டிற்கு அருகில் கிராமிய பாணியில் அமைந்த ஒரு வீட்டை எடுத்திருந்தார்கள். நான் பல்கலைக் கழகத்திற்காக தயாராகிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால், அப்படியொன்றும் அதிகமாக வேலை செய்யவில்லை. அதிகமாக அவசரப்பட்டுக் கொண்டும் இருக்கவில்லை.

என்னுடைய தனிப்பட்ட சுதந்திரத்தில் யாரும் தலையிடவில்லை. நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று விரும்பினேனோ, அதைச் செய்தேன். குறிப்பாக- நான் அப்படி நடக்க ஆரம்பித்தது ஃப்ரெஞ்ச் நாட்டைச் சேர்ந்த என்னுடைய இறுதி ஆசிரியரைப் பிரிந்த பிறகுதான். ஒரு வெடிகுண்டு விழுந்ததைப்போல தான் ரஷ்யாவிற்குள் விழுந்த பிறகு, அங்குள்ள விஷயங்களுடன் சிறிதும் ஒத்துப்போக எந்தச் சமயத்திலும் இயலாமல்போன அவர், நாட்கணக்கில் சோம்பிப் போன முகவெளிப்பாட்டுடன் படுக்கையில் விழுந்து கிடப்பார். என் தந்தை என்மீது சிரத்தையற்ற அன்பை வைத்திருந்தார். என் தாய், என்னைத் தவிர வேறு எந்தக் குழந்தையும் இல்லாவிட்டாலும்கூட, என்னை மிகவும் அரிதாகவே பார்ப்பாள். பல பிரச்சினைகள் அவளை முழுமையாக ஆக்ரமித்துவிட்டிருந்தன. இப்போது கூட இளமையாகவும் மிகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டவராகவும் இருந்த என் தந்தை அவளை முற்றிலும் கருணை மனம் கொண்டே திருமணம் செய்திருந்தார். அவரைவிட என் தாய்க்கு பத்து வயது அதிகம். என் தாய் மிகவும் கவலைகள் நிறைந்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் எப்போதும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட தன்மையுடனும் பொறாமை நிறைந்தவளாகவும் கோபம் கொண்டவளாகவும் காணப்படுவாள். ஆனால், என் தந்தை அருகில் இருக்கும்போது அவள் அப்படி இருக்க மாட்டாள். அவரைப் பார்த்து அவள் மிகவும் பயப்படுவாள். அவர் மிகவும் கறாரான மனிதராகவும் அமைதியானவராகவும் தன்னுடைய செயல்களை மிகவும் தூரத்தில் வைத்துக் கொண்டு செயல்படக்கூடியவராகவும் இருந்தார்... அவரைப் போல கண்டிப்பும் தன்னம்பிக்கையும் உத்தரவு போடக்கூடிய தன்மையும் நிறைந்த ஒரு மனிதரை வேறு எங்கும் நான் பார்த்ததே இல்லை.