Lekha Books

அஞ்சல் அலுவலகத்திலிருந்து வரக்கூடிய தபால்களிலோ அல்லது விலை குறைவான ஒயின் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் புட்டிகளின் "கார்க்" பகுதிகளிலோதான் அப்படிப்பட்ட மெழுகு இருக்கும். மிகவும் பாமரத்தனமான மொழியிலும், நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் கையாலும் எழுதப்பட்டிருந்த அந்தக் கடிதத்தில் அந்த இளவரசி, அவளுக்காக இயலும் வகையில் தன்னுடைய செல்வாக்கைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று மிகவும் வேண்டிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அந்த இளவரசியின் வார்த்தைகளில் கூறுவதாக இருந்தால்- என் தாய் மிக உயர்ந்த நிலைகளில் இருக்கும் மனிதர்களுடன் மிகவும் நெருக்கமான தொடர்புகளைக் கொண்டிருப்பவள், அவளை நம்பி இளவரசியின் சொத்துகளும் அவளுடைய குழந்தைகளின் எதிர்காலமும் இருக்கின்றன. அதற்குக் காரணம்-அவளின் கையில் சில முக்கியமான விஷயங்கள் இருந்தன. "நான் உங்களுக்கு இந்தக் கடிதத்தை எழுதுவதற்கு அடிப்படை காரணம்" அவள் எழுதியிருந்தாள்: "ஒரு நல்ல பெண் இன்னொரு நல்ல பெண்ணுக்கு கடிதம் எழுத வேண்டும் என்பதற்காகத்தான். அந்த காரணத்திற்காக இந்த வாய்ப்பு கிடைத்ததற்காக நான் மிகவும் சந்தோஷப்படுகிறேன்." என்னுடைய தாயை வந்து பார்ப்பதற்கு அவள் இறுதியாக அனுமதி கேட்டிருந்தாள். முடிவு எடுக்க முடியாத இக்கட்டான நிலையில் என் தாய் இருப்பதை நான் பார்த்தேன். என் தந்தை வீட்டில் இல்லை. அறிவுரை பெறுவதற்கு அவளுக்கு வீட்டில் யாரும் இல்லை. நல்ல ஒரு பெண்ணுக்கு... உதவி கேட்டு வேண்டுகோள் விடுக்கும் ஒருத்திக்கு பதில் கூறாமல் இருப்பது என்பது சரியான விஷயமல்ல. ஆனால், அவளுக்கு எப்படி பதில் கூறுவது என்ற சிரமமான கட்டத்தில் என் தாய் இருந்தாள். ஃப்ரெஞ்ச் மொழியில் பதில் எழுதுவது என்பது பொருத்தமற்ற விஷயமாக என் அன்னைக்குத் தெரிந்தது. ரஷ்ய மொழியில் எழுதுவது என்பது என் தாயைப் பொறுத்தவரை ஒழுங்காகத் தெரிந்த ஒன்றாக இல்லை. இந்த விஷயம் என் அன்னைக்கே நன்கு தெரியும். தன்னை அப்படி வெளிப்படுத்திக் கொள்வதற்கும் அவள் விரும்பவில்லை. நான் அங்கு வந்து நின்றபோது, என் தாய் சந்தோஷத்தின் உச்சத்திற்கே சென்றுவிட்டாள். அந்த இளவரசியிடம் உடனடியாக போகும்படி என்னைப் பார்த்துக் கூறினாள். தன்னால் முடியக் கூடிய எந்த வகையான உதவியையும் செய்வதற்கு தான் எப்போதும் சந்தோஷத்துடன் தயாராக இருப்பதாகக் கூறும்படி அவள் என்னிடம் கூறினாள். ஒரு மணிக்கு தன்னை வந்து பார்க்கும்படி அவள் பணிவான குரலில் சொன்னாள். என் மனதிற்குள் யாருக்கும் தெரியாமல் பூட்டி வைத்திருந்த ஆசைகளை அது கிளர்ந்தெழச்செய்து, உற்சாகத்தின் உச்சத்திற்கு என்னைக் கொண்டு சென்றது. எனினும், என்னை வந்து ஆக்கிரமித்த பரபரப்புத் தன்மையை நான் சிறிதுகூட வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அதே நேரத்தில்- நான் முன்னேற்பாடாக என்னுடைய அறைக்குள் நுழைந்து, ஒரு புதிய கழுத்து "டை"யையும், வால் வைத்த "கோட்”டையும் எடுத்து அணிந்தேன். வீட்டில் இருக்கும்போது பொதுவாக நான் நீளம் குறைவானவையாகவும் கீழே இறங்கிய காலர்களைக் கொண்டவையாகவும் உள்ள மேற்சட்டைகளைத்தான் அணிவேன். அப்படி அணிவதுதான் பொதுவாகவே எனக்குப் பிடிக்கும்.

4

கட்டடத்தின் அகலம் குறைவானதாகவும் சுத்தமற்றதாகவும் இருந்த பாதையின் வழியாக என் கால்களில் இனம்புரியாத வேதனை உண்டாக நான் நடந்து சென்றபோது, எனக்கு முன்னால் தலைமுடியில் நரை விழுந்த, அடர்த்தியான செம்பு நிறத்தில் இருந்த ஒரு வயதான வேலைக்காரன் நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். பன்றிகளின் கண்களைப்போல மிகவும் சிறியவையாக இருந்த அவனுடைய கண்களையும் நெற்றியில் காணப்பட்ட ஆழமான கோடுகளையும், நெற்றியின் மேற்பகுதியையும்போல என் வாழ்க்கையில் வேறு எங்கும் பார்த்ததே இல்லை. அவன் கையில் வைத்திருந்த தட்டில் அறுக்கப்பட்ட மீனின் முட்கள் இருந்தன. அறைக்குச் செல்லக் கூடிய கதவை காலால் உதைத்து மூடிக்கொண்டே அவன் உரத்த குரலில் கேட்டான்: "உங்களுக்கு என்ன வேணும்?”

"வீட்டில் இளவரசி ஜாஸிகின் இருக்கிறார்களா?”

"வோனிஃபேட்டி!” உள்ளேயிருந்த ஒரு பெண்ணின் குரல் சத்தமாகக் கேட்டது.

அந்த மனிதன் ஒரு வார்த்தைகூட பதிலாக கூறாமல் என்னை நோக்கி தன்னுடைய முதுகைக் காட்டினான். அவன் அப்படிச் செய்தபோது அவனுடைய முதுகுப் பகுதியில் பளபளத்துக் கொண்டிருந்த சிவப்பு நிற பொத்தான் நன்கு தெரிந்தது. அவன் தரையில் தட்டை வைத்துவிட்டு, அங்கிருந்து நகர்ந்துவிட்டான்.

"நீ காவல் நிலையத்திற்குச் சென்றாயா?” அதே பெண் குரல் மீண்டும் ஒலித்தது. அந்த மனிதன் அதற்கு பதிலாக என்னவோ முணுமுணுத்தான். "ம்... யாராவது வந்திருக்காங்களா?” நான் தொடர்ந்து கேட்டேன். "பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த இளைஞர் வந்திருக்கிறாரா? அவரை உள்ளே வரச் சொல்.”

"நீங்கள் வரவேற்பறைக்குள் வருவீர்களா?” அந்த வேலைக்காரன் மீண்டும் அங்கு வந்து நின்றுகொண்டு கேட்டான்.

அவன் தரையில் இருந்த ப்ளேட்டை எடுத்துக் கொண்டிருந்தான். நான் உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, வரவேற்பறைக்குள் சென்றேன்.

அந்த வீடு அளவில் சிறியதாகவும், அந்த அளவிற்கு சுத்தமில்லாததாகவும் இருந்தது. அங்கிருந்த நாற்காலிகள் மிகவும் மோசமானவையாக இருந்தன. அவை மிகவும் அவசரம் அவசரமாக அவை இருந்த இடத்தில் போடப்பட்டவை போல தெரிந்தன. சாளரத்திற்கு அருகில் போடப்பட்டிருந்த கைப்பகுதி உடைந்த ஒரு நாற்காலியில் ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி உட்கார்ந்திருந்தாள். அவளுடைய தலையில் துணி எதுவுமில்லை. பார்க்கவே அசிங்கமாக இருந்தாள். பழைய ஒரு பச்சை வண்ண ஆடையுடனும், பார்க்கவே சகிக்க முடியாத அளவிற்கு இருந்த ஒரு துணியை கழுத்தில் சுற்றிய கோலத்துடனும் அவள் இருந்தாள். அவளுடைய சிறிய கருப்பு நிறக் கண்கள் என்னையே ஊசிகளைப்போல கூர்ந்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தன.

நான் அவளுக்கு அருகில் சென்று தலை குனிந்து நின்றேன்.

"நான் இளவரசி ஜாஸிகினுடன் பேச கிடைத்த வாய்ப்பிற்காக பெருமைப்படுகிறேன்.”

"நான்தான் இளவரசி ஜாஸிகின்... நீங்கள்தான் "மிஸ்டர் வி"யின் மகனா!”

"ஆமாம்... என் அன்னையிடமிருந்து ஒரு தகவலுடன் உங்களிடம் வந்திருக்கிறேன்.”

"தயவு செய்து உட்கார்... வோனிஃபேட்டி, என்னுடைய சாவிகள் எங்கே? நீ அவற்றைப் பார்த்தாயா?”

ஜாஸிகின் மேடத்திடம் அவளுடைய வேண்டுகோளுக்கு என் தாய் அளித்த பதிலை நான் சொன்னேன். தன்னுடைய சதைப்பிடிப்பான சிவந்த விரல்களை சாளரத்தின் சட்டங்களில் தட்டிக் கொண்டே அவள் நான் சொன்னதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். நான் கூறி முடித்தபோது, அவள் மேலும் ஒருமுறை என்னையே கூர்ந்து பார்த்தாள்.

"நல்லது... நான் நிச்சயம் வருகிறேன்...” அவள் இறுதியாக சொன்னாள்:  "ஆனால், நீ எவ்வளவு இளமையாக இருக்கிறாய்! உனக்கு என்ன வயது நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதை நான் தெரிந்துகொள்ளலாமா?”