Lekha Books

அந்த கிராமிய பாணியில் அமைந்த வீட்டில் செலவழித்த ஆரம்ப வாரங்களின் வாழ்க்கையை நான் எந்த சமயத்திலும் மறக்க மாட்டேன். காலநிலை மிகவும் அருமையாக இருந்தது. நாங்கள் நகரத்தை விட்டு மே 9-ஆம் தேதி புனித நெக்கொலாஸ் நாளன்று புறப்பட்டோம். நான் எங்களின் தோட்டத்திலும் நெஸ்குட்ச்னி கார்டனிலும் டவுன் கேட்டிற்கு வெளியிலும் நடந்து செல்வதை வாடிக்கையாகக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் சில புத்தகங்களையும் எடுத்துச் செல்வேன். உதாரணத்திற்கு- கெய்டனோவ் எழுதிய நூல். ஆனால், நான் அதை மிகவும் அரிதாகவே பார்ப்பேன். பெரும்பாலும் அதிலிருக்கும் கவிதைகளை உரத்த குரலில் கூறுவேன். மனப்பாடமாக எனக்கு ஏராளமான கவிதைகளைத் தெரியும். என்னுடைய ரத்தம் புத்துணர்ச்சி நிறைந்து காணப்படும். என் இதயம் வலிக்கும்- மிகவும் இனிமையாகவும் முட்டாள்தனமாகவும். நான் மிகுந்த நம்பிக்கையுடனும் எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்தவனாகவும் இருப்பேன். சில விஷயங்களைப் பார்த்து பயப்படுவேன். எதைப் பார்த்தாலும் முழுமையாக ஆச்சரியப்படக்கூடியவனாகவும் இருந்தேன். எல்லா விஷயங்களிலும் எதிர்பார்ப்பு என்ற ஒன்று இரண்டறக் கலந்திருந்தது. என்னுடைய கற்பனை தொடர்ந்து பறந்து கொண்டே இருந்தது.

பல விஷயங்களைப் பற்றியும் நினைத்தவாறு என் கற்பனைகள் சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருக்கும். புலர்காலைப் பொழுதின் மணிகூண்டின் மணிச் சத்தங்களைப்போல அவை தொடர்ந்து இயங்கிக் கொண்டேயிருக்கும். நான் கனவுகள் காண்பேன். கவலைகளில் மூழ்கிக் கொண்டிருப்பேன். அழக்கூட செய்திருக்கிறேன். இசையுடன் கலந்த பாடல் வரிகளால் தூண்டப்பட்டோ மாலை நேரத்தின் அழகால் ஈர்க்கப்பட்டோ வெளிப்படும் கண்ணீரிலும் கவலையிலும், வசந்த காலத்தில் புத்துணர்ச்சியுடன் நின்று கொண்டிருக்கும் புல்லைப்போல, இளமையின் இனிய தன்மையும் வாழ்வின் பிரவாகமும் பொங்கி நுரை தள்ளிக் கொண்டிருக்கும்.

ஏறிப் பயணம் செய்வதற்காக என்னிடம் ஒரு குதிரை இருந்தது. நான் மட்டும் தனியே அதில் ஏறிப் பயணம் செய்வேன். நீண்ட தூரம் பயணம் செய்வதற்காக நான் மட்டும் தனியாகச் செல்வேன். மிகவும் வேகமாக குளம்புச் சத்தங்கள் ஒலிக்க பயணம் செய்யும்போது, போர்க்களத்தில் இருக்கும் ஒரு போர்வீரனைப்போல என்னை நான் உணர்வேன். என்னுடைய காதுகளுக்குள் காற்று எவ்வளவு குதூகலத்துடன் சீட்டி அடித்துக் கொண்டிருக்கும் தெரியுமா? அது வானத்தை நோக்கி என்னுடைய முகத்தை எவ்வளவு அருமையாகத் திரும்பச் செய்யும் தெரியுமா? வானத்தின் பிரகாசமான ஒளியையும் நீல நிறத்தையும் என் மனதிற்குள் வாங்கிக் கொள்வேன். மனம் பெரிதாக திறந்து அதை ஏற்றுக் கொள்ளும்.

அந்தச் சமயத்தில் பெண்ணைப் பற்றிய தோற்றமோ, காதலைப் பற்றிய சிந்தனையோ என் மூளையில் சொல்லிக் கொள்கிற அளவிற்கு வடிவமெடுத்து முகத்தைக் காட்டியதில்லை. அதே நேரத்தில்- மிகவும் அடியில்- பாதி சுய உணர்வு கொண்ட- இன்னது என்று கூற முடியாத... வெட்கப்படக்கூடிய... புதிதான... வார்த்தைகளால் விளக்கிக் கூற முடியாத- இனிதான... பெண்மைத்தனம் நிறைந்த ஏதோவொன்று மறைந்து கிடப்பதை என்னால் நினைத்துப் பார்க்க முடிந்தது- உணர முடிந்தது.

இந்த இனிய நிலை... இந்த அனுபவம்... என்னை முழுமையாக ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்தது. அதை வைத்து நான் உயிர் வாழ்ந்தேன். என்னுடைய ரத்தக் குழாய்களில் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஒவ்வொரு துளி ரத்தத்திலும் கலந்து பயணம் செய்து கொண்டிருந்தது... வெகு சீக்கிரமே அது முழுமையாக நிறைந்துவிடும் என்று தெளிவாகத் தெரிந்தது.

கோடை காலத்திற்காக நாங்கள் தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்த இடம் மரங்களாலான ஒரு வீடாக இருந்தது. அதையொட்டி இரண்டு கட்டடங்கள் இருந்தன. இடது பக்கமிருந்த கட்டடத்தில் ஒரு சிறிய தொழிற்சாலை இருந்தது. அது விலை குறைந்த சுவர் தாள்களைத் தயாரிக்கக்கூடியது. ஒருமுறைக்கும் அதிகமாகவே நான் அந்தப் பக்கம் போயிருக்கிறேன். கிட்டத்தட்ட ஒரு டஜன் மெலிந்த, வாடிப் போன சிறுவர்கள் எண்ணெய் வழிந்த உடலுடனும் சோர்ந்துபோன முகத்துடனும் மரத்தாலான கைப்பிடிகளின்மீது தொடர்ந்து குதித்துக் கொண்டிருப்பதை அப்போது நான் பார்ப்பேன். அந்த மரத்தாலான கைப்பிடிகள் அச்சு இயந்திரத்தின் செவ்வக வடிவத்தில் அமைந்த சட்டங்களை அழுத்தும். அந்தச் சிறுவர்களின் மெலிந்த உடல்களின் எடை அழுத்த, வால் பேப்பர்களில் பல வகையான டிசைன்கள் விழுந்து கொண்டிருக்கும். வலது பக்கத்தில் இருக்கும் கட்டடம் காலியாகவே இருந்தது. ஒருநாள்- மே மாதம் 9-ஆம் தேதிக்குப் பிறகு மூன்று வாரங்கள் கழித்து- அந்தக் கட்டடத்தின் சாளரச் சட்டங்கள் திறக்கப்பட, அதில் பெண்களின் முகங்கள் தெரிந்தன.  ஏதோ ஒரு குடும்பம் அந்தக் கட்டடத்திற்குள் வந்திருக்க வேண்டும். அதே நாளன்று மாலை நேர உணவு வேளையின்போது, என் தாய் சமையல்காரரிடம் எங்கள் பக்கத்து வீட்டுக்கு வந்திருப்பவர்கள் யார் என்று கேட்டது ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. இளவரசி ஜாஸிகின் என்ற பெயரை சமையல்காரர் உச்சரிக்க, ஒரு மரியாதையுடன் "என்ன, இளவரசியா?” என்று ஆரம்பத்தில் சொன்ன என் தாய் தொடர்ந்து சொன்னாள்: "நான் நினைக்கிறேன்... யாரோ சாதாரணமானவர்கள்தான் என்று...”

"அவர்கள் மூன்று வாடகைக் கார்களில் வந்திருக்கிறார்கள்.” ஒரு உணவு பதார்த்தத்தைப் பரிமாறிக் கொண்டே அவர் சற்று வித்தியாசமான குரலில் சொன்னார்: "அவர்களுக்குச் சொந்தமான வாகனம் எதுவுமில்லை. நாற்காலிகள்கூட ஏழைகளிடம் இருப்பவை போன்றதுதான் இருக்கின்றன!”

"அப்படியா?” என் தாய் சொன்னாள்: "நல்லவையாக இருந்தால் சரி...”

என் தந்தை அவளை நோக்கி ஒரு குளிர்ச்சியான பார்வை பார்த்தார். அவள் மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள்.

உண்மையாகவே ஜாஸிகின் இளவரசி மிகப்பெரிய பணக்காரியாக இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை. அவள் வாடகைக்கு தங்குவதற்காக எடுக்கப்பட்டிருந்த கட்டடம் மிகவும் சிதிலமடைந்ததாகவும்,அளவில் சிறியதாகவும், தரம் குறைந்ததாகவும் இருந்தது. சொல்லப் போனால்- உலகில் சற்று சுமாரான வசதிகளுடன் வாழ்பவர்கள்கூட அங்கு வந்து வசிப்பதற்கு யோசிப்பார்கள். எனினும், அங்கு பேசப்பட்டுக் கொண்டிருந்த விஷயங்கள் அனைத்தும் ஒரு காதில் உள்ளே நுழைந்து இன்னொரு காதில் வெளியே போய்க் கொண்டிருந்தன. "இளவரசி" பட்டம் என்னிடம் சிறிய அளவிலேயே தாக்கத்தை உண்டாக்கியது. நான் அப்போது சில்லர்ஸ் எழுதிய "திருடர்கள்" நூலைப் படித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

2

ஒவ்வொரு நாள் மாலை வேளையிலும் எங்களுடைய தோட்டத்தில் சுற்றிக் கொண்டிருப்பதை நான் வழக்கமான செயலாக வைத்திருந்தேன். அங்கு நடந்துகொண்டே நான் பறவைகளைப் பார்ப்பேன். அங்கு வரக்கூடிய கறுத்த, பரபரப்புடன் காணப்படும் காகங்களை நீண்டகாலமாகவே எனக்கு பிடிக்கவே பிடிக்காது. பேசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அந்த குறிப்பிட்ட நாளன்று, வழக்கம் போல நான் தோட்டத்திற்குச் சென்றேன். எந்தவித நோக்கமும் இல்லாமல் எல்லாவற்றையும் பார்த்துக்கொண்டே வந்த நான் (காகங்களுக்கும் என்னைத் தெரியும்.