Lekha Books

"பதினாறு...” எதிர்பாராத ஒரு தடுமாற்றத்துடன் நான் சொன்னேன்.

இளவரசி தன்னுடைய பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து ஏதோ எழுதப்பட்ட சில வழவழப்பான தாள்களை எடுத்து, அவற்றை தன்னுடைய மூக்கிற்கு மேலே இருக்கும் வண்ணம் தூக்கிப்பிடித்து, அவற்றின் வழியாக என்னைப் பார்த்தாள்.

"அருமையான வயது...” நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டே அவள் சுற்றிலும் பார்த்தவாறு சொன்னாள்: "நீ வீட்டில் இருக்கும் போது கடவுளைத் தொழு... என்னால் விழாக்களில் நிற்கவே முடியாது.”

"இல்லவே இல்லை..." நான் மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அவளின் சுயத்தன்மையை கட்டுப்படுத்த முடியாத வெறுப்புடன் நான் ஊடுருவிப் பார்த்தேன்.

அந்தச் சமயத்தில் இன்னொரு கதவு வேகமாகத் திறந்தது. நேற்று மாலை நேரத்தில் தோட்டத்தில் நான் பார்த்த இளம் பெண் கதவிற்கு அருகில் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் தன்னுடைய கையை உயர்த்தினாள். கிண்டல் கலந்த சிரிப்பு அவளுடைய முகத்தில் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

"இவள்தான் என் மகள்.” தன்னுடைய விரலால் சுட்டிக்காட்டியவாறு இளவரசி சொன்னாள்: "ஜினைடா, நம் பக்கத்து வீட்டிலிருக்கும் "மிஸ்டர் வி"யின் மகன் இவர். உன் பெயர் என்ன? நான் கேட்கலாமா?”

"வ்லாடிமிர்...” நான் வேகமாக எழுந்து, எனக்குள் உண்டான உற்சாகத்தால் தடுமாறிக் கொண்டே கூறினேன்.

"உன் தந்தையின் பெயர்?”

"பெட்ரோவிட்ச்.”

"அப்படியா? எனக்கு ஒரு போலீஸ் கமிஷனரைத் தெரியும்.

அவர் பெயர்கூட வ்லாடிமிர் பெட்ரோவிட்ச்தான். வோனிஃபேட்டி! என்னுடைய சாவிகளைத் தேடிக்கொண்டிருக்க வேண்டாம். அவை என்னுடைய பாக்கெட்டிற்குள் இருக்கின்றன.”

அந்த இளம் பெண் அதே புன்னகையுடன் என்னையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். அவளுடைய கண் இமைகள் லேசாகத் துடித்துக் கொண்டிருந்தன. அவள் தன்னுடைய தலையை ஒரு பக்கமாக சற்று சாய்த்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"நான் ஏற்கெனவே மிஸ்டர் வ்லாடிமிரைப் பார்த்திருக்கிறேன்.” அவள் ஆரம்பித்தாள். (அவளுடைய வெள்ளியைப் போன்ற தெளிவான குரல் எனக்குள் இனிய அதிர்வைப்போல ஓடிக் கொண்டிருந்தது.) "நான் உன்னை அவ்வாறே அழைக்கட்டுமா?”

"ஓ... தாராளமாக...” நான் சொன்னேன்.

"அது எங்கே?” இளவரசி கேட்டாள்.

அந்த இளம் இளவரசி தன் அன்னைக்கு பதில் கூறவில்லை.

"இப்போது நீ ஏதாவது செய்வதற்கு இருக்கிறதா?” என்னிடமிருந்து தன்னுடைய கண்களை எடுக்காமலே அவள் கேட்டாள்.

"இல்லை...”

"நூலைச் சுற்றி வைப்பதற்கு நீ சற்று எனக்கு உதவமுடியுமா? இங்கே எனக்கு அருகில் வா.”

அவள் என்னைப் பார்த்து தலையை ஆட்டியவாறு, வரவேற்பறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். நான் அவளைப் பின்பற்றி நடந்தேன். நாங்கள் சென்ற அறைக்குள் போடப்பட்டிருந்த நாற்காலிகள் சுற்று மேம்பட்டதாக இருந்தன. அவை சற்று அதிகமான ரசனையுடன் போடப்பட்டிருந்தன. எனினும், அந்த நிமிடத்தில் அங்கிருக்கும் பொருட்களைக் கூர்ந்து கவனிக்கக் கூடிய நிலையில் நான் இல்லை. எனக்குள் உண்டான இனம்புரியாத சந்தோஷத்துடன் நான் ஒரு கனவில் நடப்பவனைப்போல நடந்துகொண்டிருந்தேன்.

அந்த இளம் இளவரசி கீழே உட்கார்ந்தாள். அவள் அங்கிருந்த சிவப்பு நிற நூல் கண்டை எடுத்துக் கொண்டே அவளுக்கு எதிரில் இருந்த நாற்காலியில் என்னைப் போய் உட்காரும்படி சைகை செய்தாள். பிறகு மிகவும் கவனமாக நூல்கண்டை என் கைகளில் தந்தாள். இந்தச் செய்கைகள் அனைத்தையும் முழுமையான ஈடுபாட்டுடன்- அதே நேரத்தில்- ஒரே அமைதித் தன்மையுடன் அவள் செய்துகொண்டிருந்தாள். அப்போதும் அவளுடைய லேசாகப் பிரிந்த உதடுகளில் பிரகாசமான புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அவள் சற்று வளைந்த ஒரு கொம்பில் நூலைச் சுற்ற ஆரம்பித்தாள். அப்போது அவள் பிரகாசமான, கூர்மையான தன்னுடைய பார்வையால் என்னைத் தடுமாறச் செய்து கொண்டிருந்தாள். நான் என்னுடைய கண்களைத் தரையை நோக்கி பதிப்பதை என்னால் தடை செய்ய முடியவில்லை. பொதுவாக பாதியாக மூடியிருந்த அவளுடைய கண்கள் முழுமையாகத் திறந்தபோது, அவளுடைய முகம் முற்றிலும் மாறி வேறுவிதமாகத் தெரிந்தது.

அவளுடைய முகம் விளக்கொளியில் மின்னுவதைப்போல தெரிந்தது.

"நேற்று என்னைப் பற்றி நீ என்ன நினைத்தாய், மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்?” சற்று இடைவெளிவிட்டு அவள் கேட்டாள்:

"நீ என்னைப் பற்றி மோசமாக நினைத்தாய்...! அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்.”

"நான்... இளவரசி... நான் எதையும் நினைக்கவில்லை. நான் எப்படி நினைக்க முடியும்?” குழப்பத்தில் பதில் சொன்னேன்.

"இங்கே பார்...” அவளே தொடர்ந்து சொன்னாள். "இதுவரை என்னைப் பற்றி உனக்கு எதுவுமே தெரியாது. நான் ஒரு வித்தியாசமான பெண். எனக்கு உண்மையைப் பேசினால்தான் பிடிக்கும். நான் இப்போதுதான் கேட்டேன்- உனக்கு பதினாறு வயது. எனக்கு இருபத்தொரு வயது நடந்து கொண்டிருக்கிறது. நான் உன்னைவிட எவ்வளவோ வயதுகள் அதிகமானவள் என்ற விஷயம் உனக்கு நன்கு தெரியும். அதனால் நீ எப்போதும் என்னிடம் உண்மையை மட்டுமே கூற வேண்டும். நான் உன்னிடம் எதைச் செய்யச் சொல்கிறேனோ, அதைத்தான் செய்ய வேண்டும்.” அவள் மேலும் சொன்னாள்: "என்னைப் பார்... நீ ஏன் என்னைப் பார்க்காமல் இருக்கிறாய்?”

நான் மேலும் குழப்பத்திற்கு ஆளானேன். எனினும், என் கண்களை அவளை நோக்கி உயர்த்தினேன். அவள் புன்னகைத்தாள். ஆனால், எப்போதும் இருக்கக்கூடிய புன்னகையாக அது இல்லை. ஒரு வகையான புரிந்துகொள்ளலுடன் அந்த புன்னகை இருந்தது. "என்னையே பார்...” தன்னுடைய குரலை சாதாரணமாக தாழ்த்திக் கொண்டு அவள் சொன்னாள்: "நான் அதை விரும்பாமல் இல்லை... உன் முகம் எனக்கு பிடித்திருக்கிறது. நாம் நண்பர்களாக இருக்க முடியும் என்று மனதில் தோன்றுகிறது. அதே நேரத்தில்- என்னை உனக்கு பிடித்திருக்கிறதா?” அவள் தொடர்ந்து கேட்டாள்.

"இளவரசி...” நான் ஆரம்பித்தேன்.

"முதல் விஷயம்- நீ என்னை ஜினைடா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னா என்றுதான் அழைக்க வேண்டும். இரண்டாவது விஷயம்- குழந்தைகளுக்கு இது ஒரு மோசமான பழக்கம்.” (அவள் தான் சொன்னதைச் சரி செய்தாள்.) "இளம் வயதைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு- அவர்கள் என்ன மனதில் நினைக்கிறார்களோ, அதை நேரடியாகச் சொல்லாமல் இருப்பது. வளர்ந்து விட்டவர்களிடம் அப்படிப்பட்ட  பழக்கம் இருப்பதுதான் நல்லது... என்னை உனக்குப் பிடித்திருக்கிறது. இல்லையா?”

நான் மிகவும் சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறேன் என்று மனதில் நினைத்து அவள் என்னிடம் மிகவும் இயல்பாகப் பேசினாள். நான் சிறிதளவு காயப்பட்டேன் என்பதென்னவோ உண்மை. ஒரு சிறு பையனுடன் பழகுவதைப்போல பழகக்கூடாது. காற்று எவ்வளவு முக்கியமோ, அந்த அளவிற்கு முக்கியத்துவம் தந்து என்னிடம் பேச வேண்டும் என்று அவளிடம் நான் கூற வேண்டுமென்று நினைத்தேன்.