Lekha Books

நான் சொன்னேன். "நிச்சயமாக... உன்னை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது ஜினைடா அலெக்ஸாண்ட்ரோவ்னா. அதை மறைத்து வைத்திருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் எனக்கு இல்லை.”

அவள் வேகமாக தலையை ஆட்டினாள். "உனக்கு ஒரு ஆசிரியர் இருக்கிறாரா?” அவள் உடனடியாகக் கேட்டாள்.

"இல்லை... எனக்கு நீண்ட நாட்களாகவே ஆசிரியர் யாருமில்லை.”

நான் ஒரு பொய்யைச் சொன்னேன். என்னுடைய ஃப்ரெஞ்ச் மனிதரை விட்டுப் பிரிந்து சரியாக ஒரு மாதம்கூட ஆகவில்லை.

"அப்படியா? அப்படியென்றால் நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்... நீ ஓரளவுக்கு வளர்ந்தவனாக ஆகிவிட்டாயே!”

அவள் என்னுடைய விரல்களை மெதுவாகத் தட்டினாள். "உன்னுடைய கைகளை நேராக வைத்திரு.” தொடர்ந்து அவள் நூல் உருண்டையைச் சுற்றுவதில் தீவிரமாக மூழ்கினாள்.

அவள் கீழே பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது, இதுதான் சரியான சமயம் என்று நான் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருக்க ஆரம்பித்தேன். முதலில்- சற்று தயங்கிக் கொண்டும், பின்னர் மேலும் மேலும் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டும். நேற்று மாலை நேரத்தில் பார்க்கும்போது இருந்ததைவிட, அவளுடைய முகம் மிகவும் அழகாக இருப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. அவளுடைய முகத்திலிருக்கும் ஒவ்வொன்றுமே வெளிப்படையானதாகவும், புத்திசாலித்தனம் நிறைந்ததாகவும் இனிமையானதாகவும் இருந்தன. வெள்ளை நிற மெல்லிய திரைச்சீலை தொங்கிக் கொண்டிருந்த சாளரத்தை நோக்கி தன்னுடைய முதுகைக் காட்டிக் கொண்டு அவள் அமர்ந்திருந்தாள். அந்த மெல்லிய வெள்ளை நிறத் திரைச்சீலை வழியாக உள்ளே நுழைந்து வந்த சூரிய வெளிச்சம், தன்னுடைய நேர்த்தியான ஒளியை அவளுடைய அடர்த்தியான தங்க நிறத் தலை முடிகளின்மீதும் அவளுடைய மென்மையான கழுத்தின்மீதும், அவளுடைய சரிந்திருந்த தோள்களின்மீதும், துன்பம் எதையும் அனுபவித்திராத மார்பின்மீதும் விழச்செய்து கொண்டிருந்தது. நான் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவள் ஏற்கெனவே எனக்கு எந்த அளவிற்கு நெருக்கமானவளாகவும் வேண்டியவளாகவும் ஆகி விட்டிருக்கிறாள்! அவளை எனக்கு நீண்ட காலமாகவே நன்கு தெரியும் என்பதைப்போலவும், அவளைப் பற்றிய விஷயங்கள் எதுவுமே தெரியாமல், அவளை நான் பார்க்கும் நிமிடம் வரை அவளுடன் வாழாமலே இருந்திருக்கிறேன் என்பதைப்போலவும் எனக்குத் தோன்றியது. அவள் கருப்பு நிறத்திலிருந்த, பார்க்கவே சகிக்காத ஒரு ஆடையையும், மேலாடையையும் அணிந்திருந்தாள். அந்த ஆடையின் ஒவ்வொரு மடிப்பையும், மேலாடையையும் சந்தோஷம் பொங்க முத்தமிட வேண்டும்போல எனக்குத் தோன்றியது. அவளுடைய பாவாடைக்குள்ளிருந்து அவளுடைய சிறிய ஷூக்களின் நுனிப் பகுதிகள் வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருந்தன. அந்த ஷூக்களைப் புகழ்வதற்கு, அவற்றுக்கு முன்னால் தலையைக் குனிந்து கொண்டு நிற்க வேண்டும் போல இருந்தது. "இந்த இடத்தில் அவளுக்கு முன்னால் நான் அமர்ந்திருக்கிறேன்..." நான் மனதில் நினைத்தேன்: "அவளுடன் பழக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டேன்... கடவுளே! என்ன நடக்கிறது!" நான் அமர்ந்திருந்த என்னுடைய நாற்காலியை விட்டு சந்தோஷத்தில் குதிக்க வேண்டும்போல எனக்குத் தோன்றியது. ஆனால், இனிப்பான மாமிசம் கொடுக்கப்பட்ட சிறு குழந்தையைப்போல என் கால்களை சற்று ஆட்டுவதோடு நான் நிறுத்திக் கொண்டேன்.

நீருக்குள் இருக்கும் ஒரு மீனைப்போல நான் மிகுந்த சந்தோஷத்தில் இருந்தேன். அந்த அறைக்குள்ளேயே எப்போதும் இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைத்தேன். அந்த இடத்தைவிட சிறிதும் நகர வேண்டும் என்று நான் ஆசைப்படவே இல்லை.

அவள் தன்னுடைய கண் இமைகளை மெதுவாக மேல் நோக்கி உயர்த்தினாள். அவளுடைய கண்கள் மீண்டுமொருமுறை பிரகாசமாக என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அவள் திரும்பவும் புன்னகைத்தாள்.

"நீ என்னை எப்படி பார்த்தாய்?” அவள் மெதுவாகச் சொன்னாள். அப்படிச் சொல்லிக் கொண்டே அவள் மிரட்டுவதைப்போல தன்னுடைய விரலை உயர்த்திக் காட்டினாள்.

என் முகமெல்லாம் சிவந்துவிட்டது. "அவள் எல்லாவற்றையும் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறாள். எல்லாவற்றையும் அவள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். என் மனதிற்குள் இந்த எண்ணம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. எல்லாவற்றையும் பார்த்த அவளால் ஏன் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை?" நான் மனதிற்குள் கேட்டுக்கொண்டேன்.

அப்போது பக்கத்து அறையில் ஒரு சத்தம் கேட்டது- உறைவாளின் சத்தம்.

"ஜினா...” வரவேற்பறையில் இருந்தவாறு இளவரசி உரத்த குரலில் கத்தினாள். பைக்லோவ் ஸோரோவ் உனக்காக ஒரு பூனைக் குட்டியைக் கொண்டு வந்திருக்கிறான்!

"பூனைக்குட்டியா?” உரத்த குரலில் கேட்ட ஜினைடா தான் அமர்ந்திருந்த நாற்காலியை விட்டு மிகவும் வேகமாக எழுந்தாள். அவள் நூல் பந்தை தாங்கிக் கொள்ள முடியாத அளவிற்கு என் முழங்காலின்மீது போட்டுவிட்டு, அங்கிருந்து வேகமாக ஓடினாள்.

நானும் எழுந்தேன். நூல் பந்தை சாளரத்தின் அருகில் வைத்து விட்டு, வரவேற்பறைக்குச் சென்று தயங்கிக் கொண்டே நின்று கொண்டிருந்தேன். அறையின் மத்தியில், ஒரு அழகான பூனைக் குட்டி தன் கால்களை பரப்பிக்கொண்டு படுத்திருந்தது. ஜினைடா அந்த பூனைக்கு முன்னால் மண்டியிட்டு அமர்ந்து அதன் சிறிய முகத்தைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். வயதான இளவரசிக்கு அருகில், அங்கிருந்த இரண்டு சாளரங்களுக்கு இடையில் இருந்த ஒரு இடத்தை கிட்டத்தட்ட ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு, சுருள் சுருளாக முடியை வைத்திருந்த, ரோஸ் நிறத்தில் முகத்தைக் கொண்டிருந்த, கூர்மையான கண்களைக் கொண்ட ஒரு குதிரைச் சவாரி செய்யும் இளைஞன் நின்றிருந்தான்.

"இந்தச் சின்ன பூனைக்குட்டி என்ன வினோதமாக இருக்கு!” ஜினைடா சொன்னாள்: "இதன் கண்கள் சாம்பல் நிறத்தில் இல்லை. ஆனால், பச்சை நிறத்தில் இருக்கின்றன. நன்றி, விக்டர் யெகோரிட்ச்! நீங்கள் எவ்வளவு அன்பான மனிதராக இருக்கிறீர்கள்!”

நேற்று சாயங்காலம் நான் பார்த்த இளைஞர்களில் ஒருவன்தான் அங்கு நின்று கொண்டிருக்கும் குதிரைக்காரன் என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன். அவன் புன்னகைத்தவாறு குனிந்தான். அப்போது அவன் வாளில் கட்டப்பட்டிருந்த சங்கிலி ஓசை உண்டாக்கியது.

"நீளமான காதுகளைக் கொண்ட ஒரு அழகான பூனைக்குட்டி வேண்டும் என்று நீங்கள் நேற்று கூறினீர்கள். அதனால் அப்படிப்பட்ட ஒரு பூனைக்குட்டியை நான் வாங்கினேன். உங்களின் வார்த்தையே சட்டம்...” அவன் மீண்டும் முதுகை வளைத்துக் கொண்டு நின்றான்.

அந்த பூனைக்குட்டி மெல்லிய ஒரு "மியாவ்" சத்தத்தை எழுப்பி விட்டு, தரையைப் பிராண்டிக் கொண்டிருந்தது.

"அது பசியாக இருக்கிறது!” ஜினைடா உரத்த குரலில் கத்தினாள்: "வோனிஃபேட்டி... சோனியா... கொஞ்சம் பால் கொண்டு வாங்க.”

மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்த ஒரு பழைய கவுனையும் கழுத்தில் சாயம் போன ஒரு கைக்குட்டையும் அணிந்திருந்த ஒரு வேலைக்காரி ஒரு தட்டில் பாலுடன் வந்து, அதை பூனைக்குட்டிக்கு முன்னால் கொண்டு போய் வைத்தாள்.