Lekha Books

"மிகவும் மோசமாக...”

"ம்.. அதனால் எந்தவொரு பிரயோஜனமும் இல்லை. நீ அவளுடைய மகளையும் வரச்சொல்லியிருக்கிறாய் என்று நினைக்கிறேன். அவள் மிகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்ட பெண் என்றும், நல்ல பழக்கவழக்கங்களைக் கொண்டவள் என்றும் யாரோ என்னிடம் கூறினார்கள்.”

"அப்படியா? அப்படியென்றால் அவள், அவளுடைய அன்னையைப் பின்பற்றக் கூடாது.”

"அவளுடைய தந்தையைக் கூடத்தான்.” என் தந்தை சொன்னார்: "அவர் நல்ல பழக்க வழக்கங்களைக் கொண்ட மனிதர்தான்...

ஆனால், முட்டாள்.”

என் தாய் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டுக் கொண்டே தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கிவிட்டாள். அதற்குமேல் என் தந்தை எதுவும் பேசவில்லை. அந்த உரையாடலின்போது நான் ஒரு மாதிரியாக உணர்ந்து இப்படியும் அப்படியுமாக நெளிந்து கொண்டிருந்தேன்.

டின்னர் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு நான் தோட்டத்திற்குள் சென்றேன். ஆனால், என்னுடைய துப்பாக்கியை எடுத்துக்கொண்டு செல்லவில்லை. ஜாஸிகினின் தோட்டத்திற்கு அருகில் போகக் கூடாது என்று எனக்குள் ஒரு உறுதியை முன்கூட்டியே எடுத்துக் கொண்டேன். ஆனால், தவிர்க்க முடியாத ஒரு சக்தி என்னை அந்தப் பக்கமாக இழுத்துச் சென்றுவிட்டது. அப்படிச் சென்றதும் வீணாகவில்லை. அங்கிருந்த வேலியின் அருகில்கூட போயிருக்க மாட்டேன். ஜினைடா அங்கு இருப்பதை நான் பார்த்தேன். இந்த முறை அவள் மட்டும் தனியே இருந்தாள். அவள் தன் கைகளில் ஒரு புத்தகத்தை வைத்திருந்தாள். அந்த புத்தகத்துடன் அவள் மெதுவாக பாதையில் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னைப் பார்க்கவில்லை.

நான் அவளை வெறுமனே நடக்கவிட்டேன். ஆனால், திடீரென்று நான் என்னுடைய மனதை மாற்றிக் கொண்டு இருமினேன்.

அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள். ஆனால், நிற்கவில்லை. தன்னுடைய ஒரு கையால் அவளுடைய வட்ட வடிவத்திலிருந்த வைக்கோலாலான தொப்பியில் கட்டப்பட்டிருந்த நீலநிற ரிப்பனை பின்னால் தள்ளிவிட்டுக் கொண்டே என்னைப் பார்த்து மெதுவாக சிரித்தாள். தொடர்ந்து புத்தகத்தை நோக்கி தன் கண்களைத் திருப்பிக் கொண்டாள்.

நான் என்னுடைய தொப்பியைக் கழற்றினேன். ஒரு நிமிட தயக்கத்திற்குப் பிறகு, கனமான இதயத்துடன் அந்த இடத்திலிருந்து நகர்ந்து சென்றேன். "அதற்கான காரணம் கடவுளுக்குத்தான் தெரியும்!" என்று ஃப்ரெஞ்சில் நினைத்துக் கொண்டேன்.

எனக்குப் பின்னால் நன்கு தெரிந்த காலடிச் சத்தங்கள் கேட்டன. நான் சுற்றிலும் பார்த்தேன். என்னுடைய தந்தை தன்னுடைய

விளக்குடன் மிகவும் வேகமாக என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தார்.

"அவள்தான் இளம் இளவரசியா?” அவர் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டார்.

"ஆமாம்...”

"உனக்கு அவளைத் தெரியுமா?”

"நான் இன்று காலையில் அவளை இளவரசியின் வீட்டில் வைத்து பார்த்தேன்.”

என் தந்தை நின்றார். பிறகு திரும்பி நடக்க ஆரம்பித்தார். ஜினைடாவிற்கு அருகில் சென்றபோது, அவர் மரியாதையுடன் குனிந்து நின்றார். அவளும் அவருக்கு முன்னால் தலையைக் குனிந்து கொண்டு நின்றாள். தன்னுடைய முகத்தில் ஒருவித ஆச்சரியம் பரவியிருக்க, அவள் புத்தகத்தை கீழே போட்டாள். அவள் அவரை எப்படி பார்த்தாள் என்பதை நான் பார்த்தேன். என் தந்தை பொதுவாகவே தாறுமாறாக ஆடைகளை அணிவார். அவை மிகவும் எளிமையாகவும், அவருக்கென்று இருக்கக் கூடிய ஒரு தனி பாணியிலும் இருக்கும். ஆனால், அவருடைய தோற்றம் மிகவும் அழகு என்று கூறக்கூடிய அளவிற்கு எனக்கு எப்போதும் தோன்றியதில்லை.

அவருடைய சாம்பல் நிற தொப்பி அவருடைய சுருள் முடிகளில் எந்தச் சமயத்திலும் ஒழுங்காக இருப்பதாக எனக்கு தோன்றியதில்லை. அவை முன்பு இருந்ததைவிட அடர்த்தி குறைந்து விட்டிருந்தன.

நான் என்னுடைய பார்வையை ஜினைடாவை நோக்கித் திருப்பினேன். ஆனால், அவள் என்னை ஏறெடுத்துக்கூட பார்க்கவில்லை. அவள் மீண்டும் தன்னுடைய புத்தகத்தை கையில் எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

6

அன்று சாயங்காலம் முழுவதும் மற்றும் மறுநாளும் நான் மிகவும் விரக்தி கலந்த கவலையுடன் என்னுடைய பொழுதைச் செலவிட்டுக் கொண்டிருந்தேன். நான் வேலை செய்ய வேண்டும் என்று முயற்சி செய்ததை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். கெய்டனோவ் எழுதிய நூலை கையில் எடுத்தேன். ஆனால், கொட்டை கொட்டையான வரிகளையும் பக்கங்களையும் கொண்டிருந்த புகழ்பெற்ற அந்த பாடநூல் என்னுடைய கண்களுக்கு முன்னால் எந்தவித பிரயோஜனமும் இல்லாமல் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. "ஜுலியஸ் சீஸர் போர்க்குணமும் தைரியமும் கொண்ட தனித்துவ மனிதர்" என்ற சொற்களையே திரும்பத் திரும்ப பத்து முறை வாசித்துக் கொண்டிருந்தேன். எனக்கு எந்த விஷயமும் புரியவில்லை. புத்தகத்தை ஒரு மூலையில் தூக்கி வீசி எறிந்துவிட்டேன். சாப்பிடும் நேரத்திற்கு முன்னால் என்னை மீண்டுமொருமுறை அலங்கரித்துக் கொண்டேன். நான் மீண்டும் வால் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் கோட்டையும் கழுத்துப் பட்டையையும் எடுத்து அணிந்தேன்.

"எதற்காக இவற்றை நீ அணிகிறாய்?” என் தாய் கேட்டாள்:

"நீ இன்னும் ஒரு மாணவன் அல்ல. நீ தேர்வில் வெற்றி பெறுவாயா என்ற விஷயம் கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். ரொம்ப நாட்களாகவே உனக்கு புதிய மேலாடை எதுவும் கிடையாது. நீ அதை விட்டெறிந்திருக்கக் கூடாது.”

"விருந்தினர்கள் யாராவது வருவார்கள்.” நான் எந்தவித எண்ணமும் இல்லாமல் முணுமுணுத்தேன்.

"என்ன, முட்டாள்தனமாக பேசுகிறாய்! அருமையான விருந்தாளிகள் இருக்கவே இருக்கிறார்கள்!”

நான் உண்மையை ஒத்துக் கொள்ள வேண்டும். மேலே அணியும் ஜாக்கெட்டிற்காக நான் என்னுடைய வால் பகுதி கொண்ட கோட்டை மாற்றினேன். ஆனால், நான் என்னுடைய கழுத்துப் பட்டையை அகற்றவில்லை. சாப்பிடும் நேரத்திற்கு அரை மணி நேரத்திற்கு முன்னால் இளவரசியும் அவளுடைய தாயும் அங்கு வந்தார்கள். நான் ஏற்கெனவே பார்த்திருந்த பச்சை நிற ஆடையுடன், ஒரு மஞ்சள் வண்ண சால்வையையும், நெருப்புக் கொழுந்து நிறத்திலிருந்த ரிப்பன்களைக் கொண்ட பழைய பாணியில் அமைந்த ஒரு தொப்பியையும் கிழவி அணிந்திருந்தாள். வந்த நிமிடத்திலேயே அவள் தன்னுடைய பணக் கஷ்டங்களைப் பற்றி பேச ஆரம்பித்து விட்டாள். பெருமூச்சு விட்டவாறு அவள் தன்னுடைய வறுமையைப் பற்றி பேசி, அதற்கு ஏதாவது உதவி கிடைக்குமா என்று கேட்டாள். ஆனால், அவள் தன்னுடைய வீட்டில் இருப்பதைப்போலவே மிகவும் இயல்பாக இருந்தாள். அவள் மூக்குப் பொடியை மிகவும் சத்தமாக எடுத்து போட்டாள். எப்போதும் செய்வதைப்போல தான் அமர்ந்திருந்த நாற்காலியில் தன்னுடைய விருப்பப்படி இப்படியும் அப்படியுமாக நகர்ந்து கொண்டேயிருந்தாள். தான் ஒரு இளவரசி என்ற நினைப்பு அவளுடைய மனதில் சிறிதளவு கூட இல்லை.

அதற்கு நேர்மாறாகக் காணப்பட்டாள் ஜினைடா. அவள் மிகவும் இறுக்கமாக இருந்தாள்.