Lekha Books

"என்னுடைய ரகசிய"த்தை நான் அவளிடம் கூற வேண்டும். வெப்பம் நிறைந்த, பாதி விஷயங்கள் மட்டுமே தெரிந்த, நறுமணம் பரவிவிட்டிருந்த இருட்டில் எங்களுடைய இரு தலைகளும் மிகவும் அருகருகே இருந்ததை நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அந்த இருட்டில் அவளுடைய கண்கள் மிகவும் அருகில் பிரகாசமாக மின்னிக்கொண்டிருந்தன. அவளுடைய திறந்த உதடுகளின் வழியாக வெப்பமான மூச்சு வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. அவளுடைய பற்கள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. அவளுடைய கூந்தலின் நுனிப்பகுதி என்னை கிச்சுக்சிச்சு மூட்டி என்னை நெருப்பின்மீது அமர்ந்திருக்கும் நிலைக்குள் தள்ளிவிட்டது. நான் மிகவும் அமைதியாக இருந்தேன். அவள் அழகும், உள்ளர்த்தமும் பொதிந்த ஒரு புன்னகையை வெளியிட்டாள். இறுதியில் என்னிடம் முணுமுணுத்தாள்: "நல்லது... இது என்ன?” ஆனால், நான் கூச்சப்பட்டு சிரிக்க மட்டும் செய்தேன். அந்தப் பக்கமாக திரும்பிக் கொண்டு என் மூச்சை சிரமப்பட்டு அடக்க முயற்சித்தேன். நாங்கள் அந்த சீட்டு விளையாட்டில் மிகவும் களைத்துப் போய் விட்டோம். நாங்கள் நூலைக் கொண்டு ஒரு விளையாட்டை விளையாட ஆரம்பித்தோம். என் கடவுளே! நான் முழுமையான ஈடுபாட்டைச் செலுத்தாமல் இருக்கும்போது, எனக்கு எப்படிப்பட்ட அனுபவங்களெல்லாம் உண்டாயின! என் விரல்களில் அவள் ஆவேசமான, பலமான அடியைத் தந்தாள். அதற்குப் பிறகு நான் ஞாபக மறதியில் இருந்துவிட்டதைப்போல நடித்தேன். அதற்காக அவள் என்னைப் பார்த்து கிண்டல் பண்ணினாள். நான் அவளை நோக்கி கையை நீட்டியபோது, அவள் அதைத் தொடாமல் இருந்தாள். நாங்கள் எதையெல்லாம் செய்யவில்லையோ, அவற்றையெல்லாம் அன்று மாலையில் செய்தோம். நாங்கள் பியானோ இசைத்தோம்.... பாடினோம். நடனமாடினோம்... நாடோடிகளாக நடித்தோம். நிர்மாட்ஸ்கி ஒரு கரடியாக ஆடைகள் அணிவிக்கப்பட்டு, உப்பு நீரைப் பருக வைக்கப்பட்டார். கவுண்ட் மாலேவ்ஸ்கி எங்களுக்கு சீட்டுகளை வைத்து பல வகையான தந்திர விஷயங்களைச் செய்து காட்டினார். சீட்டுகள் அனைத்தையும் கலைத்துப் போட்டு, விரல் நுனியில் பல சாகசங்களையும் செய்து காட்டினார். லூஷின் அவரை வாழ்த்துவதற்காக பெருமைப்படுவதாகக் கூறினார். மெய்டனோவ் தன்னுடைய "தி மேன்ஸ்லேயர்" என்ற கவிதையிலிருந்து சில பகுதிகளைப் பாடிக் காட்டினார். (அந்த காலகட்டத்தில் ரொமான்டிசிஸம் என்ற விஷயம் உச்சத்தில் இருந்தது). அந்த கவிதை நூல் கருப்பு நிற மேலட்டையில் ரத்த சிவப்பு நிற எழுத்துக்களில் தலைப்பு எழுதப்பட்டு இருந்தது. அவர்கள் க்ளார்க்கின் மடியில் இருந்த தொப்பியைத் திருடி, அதற்கு வெகுமதியாக அவரை ஒரு காஸாக் நடனம் ஆடவைத்தார்கள். வயதான வோனிஃபேட்டிக்கு ஒரு பெண்கள் அணியக் கூடிய தொப்பியை அணிவித்தார்கள். இளம் இளவரசி ஒரு ஆண்களின் தொப்பியை அணிந்திருந்தாள்... நாங்கள் செய்த எல்லா விஷயங்களையும் நான் ரசித்தேன் என்று கூறுவதற்கில்லை. பைலோவ்ஸொரோவ்தான் பின்னால் இருந்து கொண்டு உரத்த குரலில் கத்திக் கொண்டும் கோபத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டும் இருந்தான். சில நேரங்களில் அவனுடைய கண்கள் ரத்தச் சிவப்பில் காட்சியளித்தன. அவன் எல்லாவற்றையும் கோபத்துடன் பார்த்தான். ஒவ்வொரு நிமிடமும் அவன் எங்கே எங்கள் எல்லார்மீது பாய்ந்து விடுவானோ என்பதைப்போல தோன்றியது. எங்களை நாலா பக்கங்களிலும் அவன் ஒரு வேளை சிதறியோடும்படி செய்து விடுவானோ என்பது மாதிரிகூட தோன்றியது. ஆனால், இளம் இளவரசி அவனைக் கூர்ந்து பார்த்தாள். அவனிடம் சென்று தன் கையைக் குலுக்கினாள். தொடர்ந்து அவன் தான் இருந்த மூலையில் போய் உட்கார்ந்தான்.

இறுதியில், நாங்கள் மிகவும் சோர்வடைந்து போய்விட்டோம். சொல்லப்போனால்- எதையும் செய்வதற்கு தயாராக இருப்பதாக சொன்ன வயதான இளவரசியை எந்தவித சத்தமும் சிறிதளவுகூட பாதிக்கவில்லை. அவள்கூட இறுதியில் சோர்வடைந்து விட்டாள். சமாதானமான சூழ்நிலையும், அமைதியும் உண்டானால் நன்றாக இருக்கும் என்று அவள் நினைத்தாள். இரவு பன்னிரண்டு மணிக்கு சாப்பாடு பரிமாறப்பட்டது. அங்கு பரிமாறப்பட்ட உயர்ந்த வெண்ணெயும், குளிர்ச்சியான உணவுப் பொருட்களும் இதற்கு முன்பு நான் எப்போதும் ருசித்துச் சாப்பிட்டதைவிட மிகவும் சுவையாக இருந்தன. ஒரே ஒரு புட்டி ஒயின்தான் அங்கு இருந்தது. ஆனால், அது மிகவும் வினோதமான ஒன்றாக இருந்தது. ஒரு கனமான கழுத்துப் பகுதியைக் கொண்ட கருப்பு நிற புட்டியில் இருந்த ஒயின் பிங்க் நிறத்தில் காட்சியளித்தது. எனினும், யாரும் அதைப் பருகவில்லை. மிகவும் களைத்துப் போய், சந்தோஷத்தால் உண்டான மயக்கத்துடன் நான் அந்த கட்டடத்தை விட்டு வெளியேறினேன். அங்கிருந்து புறப்படும்போது, ஜினைடா என் கையை வெப்பம் உண்டாகும் அளவிற்கு அழுத்தினாள். தொடர்ந்து உள்ளர்த்தம் தொனிக்க மீண்டும் புன்னகைத்தாள்.

இரவு நேர காற்று மிகவும் கனமானதாகவும் குளிர்ச்சி நிறைந்ததாகவும் என்னுடைய வெப்பமான முகத்தில் வந்து மோதிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு சூறாவளி வந்து சேர்வதைப்போல தோன்றியது. கருத்த சூறாவளி மேகங்கள் வளர்ந்து வானத்தில் திரண்டு கொண்டிருந்தன. அவற்றின் புகையையொத்த விளிம்புகள் நன்கு தெரியும்படி மாறிக் கொண்டேயிருந்தன. பலமான காற்று இருண்டு போய் காணப்பட்ட மரங்களில் தொடர்ந்து மோதி அதிரச் செய்து கொண்டிருந்தது. எங்கோ தூரத்தில், வானத்தின் விளிம்பில், மிகுந்த கோபத்துடன் இடிச் சத்தம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

நான் பின்பக்கமிருந்த படிகளின் வழியாக என்னுடைய அறைக்கு வந்தேன். என்னுடைய வயதான பணியாள் தரையில் படுத்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். நான் அவனைத் தாண்டிச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. அவன் கண் விழித்து, என்னைப் பார்த்தான். என் தாய் மீண்டும் என்மீது மிகுந்த கோபத்துடன் இருப்பதாக அவன் சொன்னான். என்னை திரும்பவும் ஒருமுறை அழைத்து வரும்படி அவள் அவனை அனுப்புவதாக இருந்ததாகவும், என் தந்தை அதைத் தடுத்துவிட்டதாகவும் அவன் சொன்னான். (நான் என் அன்னையிடம் "இரவு வணக்கம்" கூறாமல் படுக்கைக்குப் படுக்கச் சென்றதே இல்லை.

அவளுடைய ஆசீர்வாதத்திற்காக நான் அப்படிப் போய் நிற்பேன். ஆனால், அந்த காரியத்தை இப்போது செய்ய முடியாது.)

என்னை கவனித்துக் கொள்ளும் பணியாளிடம் நான் ஆடைகளைக் கழற்றிவிட்டு, படுக்கையில் போய் சாயப் போகிறேன் என்று கூறினேன். நான் ஒரு மெழுகுவர்த்தியை ஏற்றி வைத்தேன். ஆனால், நான் ஆடைகளைக் கழற்றவில்லை. படுக்கைக்கும் செல்லவில்லை.

நான் ஒரு நாற்காலியில் போய் உட்கார்ந்தேன். நான் ஏதோ மந்திரத்தால் கட்டுண்டவனைப்போல அந்த நாற்காலியிலேயே நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருந்தேன். இதற்கு முன்பு நான் அனுபவித்திராத ஒரு புதிய, இனிய உணர்வை நான் அடைந்தேன். நான் அசையாமல் ஒரே இடத்தில் அமர்ந்திருந்தேன். நான் மிகவும் அரிதாகவே சுற்றிலும் பார்த்தேன்.