Lekha Books

நான் அவர்மீது பாசம் வைத்திருந்தேன். அவர்மீது மிகவும் மதிப்பு வைத்திருந்தேன். ஒரு மனிதர் என்பதற்கு ஒரு முன்மாதிரியாக எனக்கு அவர் இருந்தார். சொர்க்கங்களுக்கு நிகரானவராக அவர் எனக்குத் தோன்றினார். என் கையைப் பிடித்து என்னை அவர் அழைத்துக் கொண்டு போன உணர்வே இல்லாத அளவிற்கு நான் அவர்மீது அளவற்ற அன்பை வைத்திருந்தேன். அதே நேரத்தில், எல்லா விஷயங்களையும் என்னை கூறும்படி கேட்ட தருணத்தில், ஒரே வார்த்தையில்... ஒரே பார்வையில்... அவர்மீது அளவற்ற நம்பிக்கை எனக்கு உண்டாகும்படி அவரால் செய்ய முடிந்தது. நான் முழுமையாக மனதைத் திறந்தேன். அவரிடம் நான் பேசினேன்.... ஒரு அறிவாளியான நண்பரிடம் பேசுவதைப்போல... ஒரு அன்பு கொண்ட ஆசிரியரிடம் பேசுவதைப் போல! அடுத்த நிமிடம் அவர் என்னை தனியே விட்டு விட்டு, நாகரீகமாகவும் பாசத்துடனும் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.

சில நேரங்களில் அவர் மிகவும் உற்சாகத்துடன் இருப்பார். அந்த மாதிரியான நேரங்களில் அவர் என்னிடம் அளவுக்கு மீறி கொஞ்சிக்கொண்டும் தட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டும் இருப்பார். (பலதரப்பட்ட உடல் பயிற்சி விஷயங்களில் அவருக்கு ஆர்வம் அதிகம்). ஒரே ஒரு முறைதான்- பின்னொரு முறை அது எந்தச் சமயத்திலும் நடக்காது. அவர் அளவற்ற மென்மைத்தன்மையுடன் என்மீது அக்கறை செலுத்துவார். சொல்லப் போனால்- அதைப் பார்த்து நான் கண்ணீர் விட்டிருக்கிறேன். ஆனால், அளவுக்கு அதிகமாக இருந்த உற்சாகமும் மென்மைத்தனமும் சொல்லி வைத்ததைப்போல முழுமையாக இல்லாமல் போனது.

எங்களுக்கிடையே நடந்து கொண்டிருந்த விஷயங்கள் எதிர்கால வளர்ச்சிக்கு பயன்படுவது மாதிரி எனக்கு எதையும் தரவில்லை. நான் அப்படிப்பட்ட விஷயங்கள் நடக்க வேண்டும் என்று கனவு கண்டேன். சில நேரங்களில் நான் அவருடைய புத்திசாலித்தனம் நிறைந்த பிரகாசமான முகத்தை கற்பனை செய்து பார்ப்பேன். என் இதயம் மிகவும் வேகமாக அடிக்க ஆரம்பிக்கும். அவரை நினைத்து என்னுடைய முழு உடலும் ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும். எனக்குள் என்ன ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை அவரால் உணரமுடியும். நடந்து கொண்டிருக்கும்போதே அவர் என்னுடைய கன்னத்தில் செல்லமாக ஒரு தட்டு தட்டுவார். தட்டிவிட்டு அவர் அங்கிருந்து நகர்ந்துவிடுவார். அல்லது ஏதாவது வேலையைச் செய்து கொண்டிருப்பார். இல்லாவிட்டால் நாங்கள் அனைவரும் உறைந்து போகும் அளவிற்கு ஏதாவது செய்வார். எங்களை உறையச் செய்வது எப்படி என்ற விஷயம் அவருக்கு நன்கு தெரியும். நான் எனக்குள் ஒரு உலகத்தை உண்டாக்கிக் கொண்டு சுருங்கிக் கொள்வேன்.

அதற்குப் பிறகு மிகவும் அமைதியான சூழ்நிலைக்குள் நான் மூழ்கி விடுவேன். ஒரு நண்பனைப்போல மிகவும் அரிதாக அவர் நடந்து கொள்ளும் விஷயத்தை என்னுடைய அமைதியான நடவடிக்கைகள் சிறிதும் எதிர்பார்க்காது.  ஆனால் அவருடைய அந்த நடவடிக்கைகள் மிகவும் அறிவாளித்தனம் நிறைந்ததாக இருக்கும். அப்படிப்பட்ட சம்பவங்கள் சிறிதும் எதிர்பாராமலே நடக்கும். என் தந்தையின் நடவடிக்கைகளைப் பற்றி நினைக்கும்போது பின்னர் அவரைப் பற்றிய ஒரு முடிவுக்கு நான் வந்திருக்கிறேன். என்னைப் பற்றியோ குடும்ப வாழ்க்கையைப் பற்றியோ அக்கறை செலுத்த வேண்டும் என்ற எண்ணமே அவருக்கு சிறிதுகூட இல்லை என்பதுதான் அந்த முடிவு. அவருடைய மனம் வேறு பல விஷயங்களில் மூழ்கி விட்டிருந்தது. வேறு ஏதோ விஷயங்களில் அவர் முழுமையான திருப்தி கண்டு கொண்டிருந்தார். "உன்னால் எப்படி நடக்க முடிகிறதோ, அப்படியே நட. மற்றவர்கள் உன்னை ஆட்சி செய்வதற்கு அனுமதிக்காதே. இன்னொரு மனிதனுக்குச் சொந்தமானவனாக நீ ஆகிவிடாதே. முழு வாழ்க்கையின் வெற்றியுமே அதில்தான் அடங்கியிருக்கிறது." ஒரு நாள் என்னைப் பார்த்து அவர் சொன்னார். இன்னொரு நாள், மக்களாட்சி கொள்கையை விரும்பக்கூடிய இளைஞனான நான் சுதந்திரம் பற்றிய என்னுடைய பார்வைகளை (அவரை உண்மையிலேயே "மிகவும் கனிவான மனிதர்" என்று நான் குறிப்பிடுவேன். அப்படிப்பட்ட நேரங்களில் நான் என்ன கூற வேண்டும் என்று நினைக்கிறேனோ, அதை அவரிடம் கூறி விடுவேன்) கூறுவேன். "சுதந்திரம்..." அவர் மீண்டும் கூறுவார்: "சுதந்திரம் ஒரு மனிதனுக்கு எதை அளிக்கும் என்று உனக்கு தெரியுமா?"

"என்ன?"

"விருப்பப்படி செயல்படும் எண்ணம்... தனக்கென ஒரு விருப்பம்... அது வலிமையை அளிக்கும்... அது சுதந்திரத்தைவிட மேலானது... விருப்பப்படி செயல்படுவது எப்படி என்பதைத் தெரிந்துகொண்டு விட்டால், நீ சுதந்திர உணர்வு கொண்ட மனிதனாக ஆகிவிடுவாய்... அதற்குப் பிறகு செயல்பட ஆரம்பித்துவிடுவாய்?"

எல்லாருக்கும் முன்னால், எல்லாரையும்விட என் தந்தை சுதந்திரமாக வாழவேண்டும் என்று மனதில் ஆசைப்பட்டார்.

அப்படியே வாழவும் செய்தார்... அதே நேரத்தில் வாழ்க்கையின் "கொடை"யை அனுபவித்துக்கொண்டு அதிக நாட்கள் வாழ மாட்டோம் என்றொரு எண்ணம் அவருடைய மனதில் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அவர் தன்னுடைய நாற்பத்து இரண்டாவது வயதில் மரணத்தைத் தழுவிவிட்டார்.

ஜாஸிகினின் இல்லத்தில் அன்று சாயங்காலம் நடைபெற்ற விஷயங்களை ஒன்று விடாமல் நான் என் தந்தையிடம் கூறினேன். பாதி அக்கறையுடனும் பாதி அலட்சியப் போக்குடனும் நான் கூறுவதை அவர் தோட்டத்தில் போடப்பட்டிருந்த ஒரு பெஞ்சில் உட்கார்ந்து கொண்டு, தன் கையில் இருந்த குச்சியால் மணலில் படம் வரைந்து கொண்டே கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவ்வப்போது இடையில் அவர் சிரிக்கவும் செய்தார். பிரகாசமான முகத்துடன் பார்வைகளால் என்னைத் துளைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். இடையில் சிறுசிறு கேள்விகளையும் விளக்கங்களையும் என்னிடம் அவர் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஜினைடாவின் பெயரை உச்சரிக்கவே கூடாது என்றுதான் நான் முதலில் நினைத்தேன். ஆனால், நீண்ட நேரம் என்னால் அப்படிக் கூறாமல் இருக்க முடியவில்லை. அவளைப் பற்றிய புகழ்மாலைகளைப் பாட ஆரம்பித்துவிட்டேன். என் தந்தை அப்போதும் சிரித்துக் கொண்டே இருந்தார். அவர் என்னவோ தீவிரமான சிந்தனையில் மூழ்கினார். பின்னர் உடலை நீட்டி நிமிர்த்திக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார்.

வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தபோது தன்னுடைய குதிரையை வண்டியில் பூட்டிவைக்கும்படி அவர் கட்டளை போட்டிருந்தார். அவர் ஒரு மிகச் சிறந்த குதிரை வீரராக இருந்தார். இப்போது இருக்கும் "ராரி" என்ற குதிரைக்கு முன்னால், பல அடங்காத குதிரைகளையும் அடக்கக்கூடிய ஆற்றல் பெற்றவராக அவர் இருந்தார்.

"நான் உங்களுடன் வரட்டுமா, அப்பா?” நான் கேட்டேன். "வேண்டாம்...” அவர் சொன்னார். அவருடைய முகம் எப்போதும் இருக்கக்கூடிய ஒரு நண்பனுக்குரிய உணர்ச்சி வெளிப்பாடுகளை திரும்பவும் பெற்றது. "நீ விரும்பினால், தனியாகப் போ. வண்டிக்காரனிடம் நான் போகவில்லை என்று கூறு.”