Lekha Books

"அப்படியென்றால் நீ எந்தச் சமயத்திலும் காதலிக்க மாட்டாய்... அப்படித்தானே?”

"ஏன்... நீ? நான் உன்னைக் காதலிக்கவில்லையா?” அவள் சொன் னாள். சொல்லிக்கொண்டே அவள் தன்னுடைய கையில் அணிந்திருந்த உறையின் துணியால் என் மூக்கைக் கிள்ளினாள்.

ஆமாம்... நான் அருகில் இருக்கும்போது, ஜினைடா தன்னை மிகவும் சந்தோஷக் கடலில் மூழ்க வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். மூன்று வாரங்கள் ஒவ்வொரு நாளும் நான் அவளைப் போய் பார்த்தேன். என்னிடம் அவள் என்னதான் செய்யவில்லை? அவள் மிகவும் அரிதாகவே எங்களைப் பார்ப்பதற்காக வந்தாள். அதற்காக நான் கவலைப்படவில்லை. எங்கள் வீட்டில் இருக்கும்போது, அவள் ஒரு அழகான பெண்ணாக ஒரு இளம் இளவரசியாக தன்னை அவள் மாற்றிக்கொள்வாள். நான் அவளைப் பார்த்து வியந்து போய் நிற்பேன். என் அன்னைக்கு முன்னால் என்னை நானே கொடுமைப்படுத்திக் கொள்கிறேனோ என்று நினைத்து நான் பயந்தேன். ஜினைடா மீது அவளுக்கு ஒரு மிகப் பெரிய வெறுப்பு இருந்தது. எங்கள்மீது அவள் வெறுப்பு கலந்த ஒரு பார்வையை வீசிக் கொண்டிருப்பாள். நான் என் தந்தையைப் பார்த்து அந்த அளவிற்கு பயப்படவில்லை. சொல்லப் போனால்- அவர் என்னை கவனிப்பதே இல்லை என்று தோன்றியது. அவர் அவளிடம் ஒருசில வார்த்தைகளே பேசுவார். ஆனால், அப்படிப் பேசுவதுகூட மிகுந்த புத்திசாலித்தனத்துடனும் முக்கியத்துவம் நிறைந்ததாகவும் இருக்கும். நான் வேலை செய்வது, படிப்பது எல்லாவற்றையும் நிறுத்திவிட்டேன். பக்கத்து வீட்டிற்கு நடந்து செல்வதையும் குதிரைச் சவாரி செய்வதையும்கூட நான் நிறுத்திக் கொண்டேன். கால் கட்டப்பட்டுவிட்டிருக்கும் ஒரு வண்டியைப் போல, நான் என்னுடைய காதலுக்குரிய அந்த கட்டடத்தையே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தேன். நான் அங்கேயே ஒரேயடியாக இருந்துவிட்டால், மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும். அப்படித்தான் தோன்றியது. ஆனால் அது நடக்காத விஷயம். என் தாய் என்னைப் பார்த்து திட்டினாள். சில நேரங்களில் ஜினைடாவேகூட என்னை விரட்டிவிட்டாள். அந்த மாதிரியான நேரங்களில் நான் என்னுடைய அறைக்குள் வந்து கதவை மூடிக்கொள்வேன். அல்லது தோட்டத்தின் எல்லை வரை நடந்து செல்வேன். அங்கு இடிந்த நிலையில் நின்று கொண்டிருக்கும் கல்லாலான உயரமான பச்சை நிற கட்டடத்தின் மீது ஏறி உட்கார்ந்திருப்பேன். அங்கேயே மணிக்கணக்கில் அமர்ந்திருப்பேன். என் கால்கள் சாலையைப் பார்த்துக்கொண்டு சுவரில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். நான் பார்ப்பேன்... பார்ப்பேன். ஆனால், எதையும் பார்க்க மாட்டேன். வெள்ளை நிற வண்ணத்துப் பூச்சிகள் சோம்பேறித்தனமாக எனக்கு அருகில், தூசி படிந்த கட்டடத்திலேயே பறந்து கொண்டிருக்கும். மிகவும் அருகிலேயே பாதி இடிந்த நிலையில் இருந்த செங்கற்களால் கட்டப்பட்டிருந்த கட்டடத்தின் ஒரு பகுதியின்மீது அமர்ந்திருக்கும் ஒரு அழகான குருவி எரிச்சல் உண்டாகக்கூடிய அளவிற்கு தன் சிறகுகளை அடித்துக் கொண்டே இருந்தது. தொடர்ந்து அது இப்படியும் அப்படியுமாக நகர்ந்து கொண்டும், திரும்பிக் கொண்டும், தன்னுடைய நீளமான வால் பகுதியைக் குடைந்துகொண்டு இருந்தது. மிகவும் உயரமாக வளர்ந்திருந்த ஒரு பிர்ச் மரத்தின் உச்சியில் அமர்ந்திருந்த நம்பமுடியாத காகமொன்று அவ்வப்போது கரைந்து கொண்டிருந்தது. ஆதவனும் காற்றும் அந்த மரத்தின் கிளைகளில் மெதுவாக விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். டான் தேவாலயத்தின் மணிகள் உண்டாக்கிய சத்தம் அவ்வப்போது அமைதித் தன்மையுடனும் இனிய ஓசையுடனும் என்னைத் தேடி வந்து கொண்டிருந்தது. நான் அங்கு அமர்ந்து பார்த்துக்கொண்டும் கவனித்துக் கொண்டும் இருந்தபோது, அவை அனைத்தும் சேர்ந்து உண்டாக்கிய ஒரு வகையான உணர்வு நிலை எனக்குள் முழுமையாக நிறைந்திருந்தது. கவலை, சந்தோஷம், எதிர்காலத்தைப் பற்றிய இனிய கனவு, வாழ்க்கைகளின்மீது கொண்டிருக்கும் ஈடுபாடு, எதிர்பார்ப்பு- இவை அனைத்துமே அப்போது என் மனதில் இருந்தன. ஆனால் அந்த நேரத்தில் எனக்கு அதைப் பற்றி எதுவுமே தெரியவில்லை. எனக்குள் அவை மிகவும் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தன. அதனால், அவற்றைப் பெயர் கூறி குறிப்பிட்டுக் கூறக்கூட என்னால் முடியவில்லை. இன்னொரு வகையில் கூறுவதாக இருந்தால், அவை அனைத்தையும் ஒன்று சேர்த்து ஒரே பெயரில் குறிப்பிட்டால்கூட போதும்- ஜினைடாவின் பெயரை.

ஜினைடா என்னுடன் எலியும் பூனையும் விளையாட்டை தொடர்ந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். என்னுடன் அவள் சண்டை போடுவாள். நான் எதிர்ப்பைக் காட்டும் வகையில் கோபப்படுவேன். உடனடியாக அவள் என்னை வெளியே போகும்படி கூறுவாள். நான் அவளுக்கு அருகில் போகாமல் இருப்பேன். நான் அவளைப் பார்க்கக்கூட செய்யமாட்டேன்.

தொடர்ந்து பல நாட்கள் அவள் என்னிடம் எந்தவித உற்சாகமும் இல்லாமல் இருப்பதை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் மிகவும் நொறுங்கிப் போய்விட்டேன். மெதுவாக அவர்களின் கட்டடத்திற்குள் நுழைந்து, வயதான இளவரசியுடன் நெருங்கிப் பழக முயன்றேன். அவள் என்னைப் பார்த்து எந்த மாதிரியான நேரங்களிலெல்லாம் திட்டியிருக்கிறாள்,முணுமுணுத்திருக்கிறாள் என்பதை, அந்த நேரத்தில் நான் மனதில் நினைக்கவேயில்லை. அவளுடைய பொருளாதார சூழ்நிலை மிகவும் மோசமான நிலையை நோக்கி போய்க்கொண்டிருந்தது. அவள் ஏற்கெனவே காவல்துறை அதிகாரிகளிடம் இரண்டு "விளக்கங்கள்” கொடுத்திருந்தாள்.

ஒருநாள் நான் தோட்டத்தில் ஏற்கெனவே நன்கு அறிமுகமாகியிருக்கும் வேலிக்கு அருகில் நடந்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது நான் ஜினைடாவைப் பார்த்தேன். அவள் உடலை சிறிதுகூட அசைக்காமல் தன் இரண்டு கைகளில்மீதும் சாய்ந்தவாறு புல்லில் உட்கார்ந்திருந்தாள். நான் முன்னெச்சரிக்கையாக அங்கிருந்து நகர்ந்துபோய்விடலாம் என்று நினைத்தேன். ஆனால், உடனடியாக அவள் தன் தலையை உயர்த்தி என்னைச் சைகை காட்டி அழைத்தாள். என் மனதிற்கு எதுவுமே புரியவில்லை. முதலில் அவள் என்ன சொல்கிறாள் என்றே தெரியவில்லை. அவள் தன்னுடைய சைகையை திரும்பவும் செய்தாள். நான் உடனடியாக வேலிக்கு மேல் தாண்டி அவளை நோக்கி சந்தோஷம் பொங்க ஓடினேன். ஆனால், அவள் ஒரு பார்வையால் என்னை நிற்கச் செய்துவிட்டாள். அவளிடமிருந்து இரண்டு அடி தூரத்தில் பாதையிலேயே என்னை சைகை செய்து நிறுத்திவிட்டாள். என்ன செய்வது என்று தெரியாத குழப்பத்துடன், பாதையின் ஓரத்தில் நான் நின்றுகொண்டிருந்தேன். அவள் மிகவும் வெளிறிப் போய் காணப்பட்டாள். கசப்பு நிறைந்த துன்பங்கள், தாங்க முடியாத கவலைகள்- இவை அனைத்தும் அவளுடைய முகத்தில் வெளிப்பட்டன. அந்நிலை என் இதயத்தில் ஒரு மிகப் பெரிய பேரடியை உண்டாக்கியது. நான் என்னை மறந்து முணு முணுத்தேன். "என்ன விஷயம்?”

ஜினைடா தன்னுடைய தலையைச் சற்று முன்னோக்கி நீட்டி, ஒரு புல்லின் ஒரு இதழைப் பறித்து வாயில் வைத்துக் கடித்துவிட்டு அதை தூரத்தில் விட்டெறிந்தாள்.