Lekha Books

நீங்கள் பார்ப்பதற்கு வசீகரமாக இருக்கும் தோற்றத்தைக் கொண்டிருக்கவில்லை. நீங்கள் காலங்களுக்குப் பின்னால் இருக்கிறீர்கள். உங்களுடைய கண்ணாடியை எடுத்து அணிந்து கொள்ளுங்கள். நான் இப்போது சபல புத்தியுடன் நகைச்சுவையாகப் பேசவில்லை. உங்களையெல்லாம் முட்டாள்களாக ஆக்கிக் கொள்ள வேண்டுமென்று... அதில் நிறைய தமாஷான விஷயங்கள் இருந்தன! பொறுப்பற்ற தன்மை என்று கூறினீர்களே! மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்...” திடீரென்று ஜினைடா சொன்னாள்- அழுத்தமான குரலில்: "இந்த அளவிற்கு கவலை கொண்ட முகத்துடன் இருக்கக்கூடாது. எனக்காக பரிதாபப்படும் மனிதர்களை நான் ஏற்றுக் கொள்வதே இல்லை.” அவள் வேகமாக அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.

"இது உனக்கு கெட்டது... உனக்கு மிகவும் கெட்டது... இந்த சூழ்நிலை இளைஞனே!” லூஷின் என்னைப் பார்த்து மீண்டுமொருமுறை கூறினார்.

11

அதே நாளின் சாயங்கால பொழுதில் வழக்கமான விருந்தாளிகள் ஜாஸிகினின் இல்லத்தில் கூடியிருந்தார்கள். அவர்களில் நானும் ஒருவன்.

உரையாடல் மெய்டனோவின் கவிதையைப் பற்றி திரும்பியது. ஜினைடா அதைப் பற்றிய தன்னுடைய உண்மையான பாராட்டை வெளியிட்டாள்.

"ஆனால், உனக்கு என்ன தெரியும்? நான் கவிஞராக இருந்திருந்தால், நான் முற்றிலும் வேறுபட்ட விஷயங்களைத் தேர்ந்தெடுத்திருப்பேன். சொல்லப்போனால்- அவை எல்லாமே முட்டாள்தனமாக இருந்தன. ஆனால், சில நேரங்களில் வினோதமான ஐடியாக்கள் என்னுடைய தலைக்குள் வரும். குறிப்பாக புலர்காலை வேளையில் நான் தூங்காமல் இருக்கும்போது... அப்போது வானம் ரோஸ் வண்ணத்திலும் சாம்பல் நிறத்திலும் ஒரே நேரத்தில் மாறிக் கொண்டிருக்கும். நான்... உதாரணத்திற்கு... நீங்கள் என்னைப் பார்த்து சிரிக்க மாட்டீர்கள் அல்லவா?”

"இல்லை... இல்லை..." நாங்கள் எல்லாரும் ஒரே குரலில் சத்தம் போட்டு சொன்னோம்.

"நான் விளக்கிக் கூறுகிறேன்...” அவள் தன்னுடைய கைகளை மடக்கி மார்பின் குறுக்காக வைத்துக் கொண்டு எங்கோ பார்த்துக் கொண்டே தொடர்ந்து சொன்னாள்: "இளம் பெண்கள் கூட்டமாக... இரவு நேரத்தில்... ஒரு அழகான படகில்... ஒரு அமைதியான நதியில்... நிலவு பிரகாசமாக எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அவர்கள் எல்லாரும் வெள்ளை நிறத்தில் ஆடை அணிந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் வெள்ளை நிற மலர்களாலான மாலைகளை அணிந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் பாடுகிறார்கள். எப்படிப்பட்ட பாடல் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா? அருமையான ராகத்துடன்...”

"அப்படியா? அப்படியா? தொடர்ந்து சொல்...” மெய்டனோவ் கனவு உலகில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருப்பவனைப்போல கூறினான்.

"திடீரென்று... உரத்த சத்தம்... சிரிப்பு... விளக்கொளிகள்... கரையில் ஆரவாரம்... "பக்கான்டெஸ்” இனதைச் சேர்ந்த ஒரு கூட்டம் மனிதர்கள் பாடல்களைப் பாடிக் கொண்டு ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சத்தம் போட்டு கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்... இதைப்பற்றி மனதில் ஒரு ஓவியம்போல வரைந்து கொள்ளவேண்டியது உன்னுடைய வேலை மிஸ்டர் கவிஞரே! அந்த விளக்கொளிகள் அனைத்தும் சிவப்பு நிறத்தில் இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். புகை மண்டலம் அதிகமாக இருப்பதும் எனக்குப் பிடிக்கும். "பக்கான்டெஸ்” மக்களின் கண்கள் அவர்களுடைய தலையில் இருக்கும் மாலைகளுக்குக் கீழே பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அந்த மாலைகள் கருப்பு நிறத்தில் இருக்க வேண்டும். புலிகளின் தோல்களை மறந்துவிடக்கூடாது... விலைமதிப்புள்ள பொருட்கள்... பொன்... ஏராளமான பொன்...”

"பொன் எங்கே இருக்க வேண்டும்?” மெய்டனோவ் தன்னுடைய நீளமான தலைமுடியைப் பின்னால் தள்ளிவிட்டவாறு மூக்கை உறிஞ்சிக் கொண்டே கேட்டான்.

"எங்கே? அவர்களுடைய தோள்களில், கைகளில், கால்களில்... எல்லா இடங்களிலும். அந்தக் காலத்தில் பெண்கள் பொன்னாலான ஆரங்களை தங்களுடைய கணுக்கால்களில் அணிவார்கள் என்று கூறுவார்கள். இளம்பெண்கள் தாங்கள் பாடிக்கொண்டிருப்பதை நிறுத்தி விடுகிறார்கள். அதை அவர்களால் தொடர்ந்து பாட முடியவில்லை. ஆனால், அவர்கள் கலக்கமடையவில்லை. நதி அவர்களை கரைக்குக் கொண்டு செல்கிறது. திடீரென்று அவர்களில் ஒரு இளம் பெண் மெதுவாக எழுகிறாள்... இதை மிகவும் அருமையாக விளக்கிக் கூறவேண்டும். நிலவொளியில் அவள் எப்படி மெதுவாக எழுந்து நிற்கிறாள் என்பதை... அவளுடைய மற்ற தோழிகள் எப்படி பயப்படுகிறார்கள் என்பதை... அவள் படகின் ஒரு நுனியில் காலைத் தூக்கி வைக்கிறாள். "பக்கான்டெஸ்” இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அவளைச் சூழ்ந்து கொள்கிறார்கள். இரவிலும் இருட்டிலும் அவளைத் தட்டாமாலை சுற்றுகிறார்கள்... இந்த இடத்தில் மேகங்கள் புகைகளைப்போல திரண்டிருக்க வேண்டும்... எல்லா விஷயங்களும் ஒரு குழப்பத்திற்குள் சிக்கிக் கொள்கின்றன. அவர்களுடைய கூச்சல் கலந்த அழுகைச் சத்தத்தைத் தவிர, வேறு எதுவுமே கேட்கவில்லை. அவளுடைய கழுத்து மாலை கரையில் விழுந்து கிடக்கிறது...”

ஜினைடா நிறுத்தினாள். (ஓ! அவள் காதல்வயப்பட்டிருக்கிறாள்! நான் மீண்டும் நினைத்தேன்).

"அவ்வளவுதானா?” மெய்டனோவ் கேட்டான்.

"அவ்வளவுதான்...”

"அது ஒரு முழு கவிதைக்கும் கருப்பொருளாக இருக்க முடியாது.” அவன் தெளிவான குரலில் சொன்னான்: "ஆனால், நான் உன்னுடைய கருத்தை ஒரு பாடலின் பகுதிக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறேன்”

"காதல் பாடலா?” மாலேவ்ஸ்கி கேட்டான்.

"கிட்டத்தட்ட காதல் பாடல்தான். பைரனின் பாடலைப்போல...”

"அப்படியா? எனக்குத் தெரிந்த வரையில்... ஹ்யூகோ, பைரனைத் தோற்கடித்து விட்டார்.”

இளம் கவுண்ட் அலட்சியமான குரலில் சொன்னான்: "அவர் மிகவும் அதிக ஆர்வத்தைத் தூண்டும் அளவிற்கு கவிதை இயற்றக் கூடியவர்.”

"ஹ்யூகோ முதல் தலைமுறையின் மிகச்சிறந்த எழுத்தாளர்.” மெய்டனோவ் பதில் கூறினான்.

"என் நண்பன் டோன்கோஷீவ் தன்னுடைய ஸ்பானிஷ் மொழியில் எழுதப்பட்ட காதல் காவியத்தில்...”

"ஆ! கேள்விக்குறிகள் அந்தப் புத்தகத்தில்தானே தலைகீழாகப் போடப்பட்டிருக்கும்?” ஜினைடா இடையில் புகுந்து கேட்டாள்.

"ஆமாம்... ஸ்பானிஷ் மொழியில் அப்படி எழுதுவதுதான் வழக்கம். நான் டோன்கோஷீவ் எழுதிய படைப்பைப் படித்தேன்...”

"வா... நீ காவிய காலத்தையும் ரொமான்டிக் காலத்தையும் பற்றி விவாதம் செய்யப் போகிறாய்...” ஜினைடா இரண்டாவது முறையாக இடைமறித்தாள்.

"இதைவிட நாம் ஏதாவது விளையாடலாம்...”

"சீட்டு...?” லூஷின் கேட்டார்.

"இல்லை. சீட்டு விளையாட்டு சோர்வைத் தரும் விளையாட்டு. ஒன்றுடன் இன்னொன்றை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது...” (அந்த விளையாட்டை தனக்கென்று கண்டுபிடித்தவளே ஜினைடாதான். ஒரு பெயர் கூறப்படும். அங்கிருக்கும் எல்லாரும் அதை இன்னொன்றுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பார்கள்... யார் மிகச்சிறந்த ஒப்பீட்டைக் கூறுகிறார்களோ, அவர்களுக்கு பரிசு கிடைக்கும்) அவள் சாளரத்தின் அருகில் சென்றாள். சூரியன் மறையும் நிலையில் இருந்தது. வானத்தின் உச்சியில் சிவப்பு நிறத்தில் பெரிய மேகங்கள் நின்று கொண்டிருந்தன.

"அந்த மேகங்கள் எதைப்போல இருக்கின்றன?” ஜினைடா கேட்டாள். எங்களின் பதிலுக்காக காத்திருக்காமல் அவள் சொன்னாள்: "ஆன்டனியைச் சந்திப்பதற்காக கிளியோபாட்ரா பொன்னாலான கப்பலில் பயணம் செய்யும்போது, அவளுடன் சென்ற மனிதர்களைப் போல அவை எனக்குத் தோன்றுகின்றன...