Lekha Books

இதற்கிடையில் டின்னர் சாப்பிடுவதற்கான நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. நான் கீழே பள்ளத்தாக்கிற்குச் சென்றேன். ஒரு சிறிய மண்ணாலான பாதை அதன் வழியாக வளைந்து வளைந்து நகரத்திற்குச் சென்று கொண்டிருந்தது.

நான் அந்தப் பாதையின் வழியே நடந்தேன்... குதிரைகளின்           மெல்லிய குளம்படிச் சத்தங்கள் எனக்குப் பின்னால் கேட்டன. நான் உடனடியாக என்னைச் சுற்றிலும் பார்த்தேன். அந்த இடத்திலேயே நின்று என் தொப்பியைக் கழற்றினேன். நான் என் தந்தையையும் ஜினைடாவையும் பார்த்தேன். அவர்கள் பக்கம் பக்கமாக இருந்து கொண்டு சவாரி செய்து வந்து கொண்டிருந்தார்கள். என் தந்தை வலது பக்கமாக அவளிடம் குனிந்துகொண்டு என்னவோ கூறிக் கொண்டிருந்தார். அவளுடைய கை குதிரையின் கழுத்தைத் தடவிக் கொண்டிருந்தது. அவர் புன்னகைத்தார். ஜினைடா அவரையே அமைதியாக கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய கண்கள் தீவிரமாக கீழ்நோக்கி இருந்தன. அவளுடைய உதடுகள் ஒன்றோடொன்று இறுக்கமாக அழுத்தியிருந்தன. முதலில் நான் அவர்களை மட்டுமே பார்த்தேன். ஆனால், சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, பைலோவ்ஸொரோவ் சூரிய வெளிச்சத்தில் ஒரு வளைவில் திரும்பி வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அவன் ஒரு குதிரை வீரனுக்கே உரிய சீருடையை அணிந்திருந்தான். அத்துடன் ஒரு உரோமத்தாலான மேலாடையையும்... அவன் நுரை தள்ளிக் கொண்டிருந்த ஒரு கருப்பு நிற குதிரையில் ஏறி வந்து கொண்டிருந்தான். அந்த கம்பீரமான குதிரை தன்னுடைய தலையை ஆட்டிக் கொண்டிருந்தது. அது மூச்சு விட்டுக் கொண்டே இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாக துள்ளிக் கொண்டிருந்தது. அதன்மீது ஏறியிருந்த மனிதன் உடனடியாக அதைப் பிடித்து நிறுத்தினான். நான் ஓரத்தில் நின்றிருந்தேன். என் தந்தை கடிவாளத்தைப் பிடித்தார். ஜினைடாவிடமிருந்து அவர் விலகிச் சென்றார். அவள் மெதுவாகத் தன் கண்களை அவரை நோக்கி உயர்த்தினாள். இருவரும் வேகமாக குதிரையைக் கிளப்பினார்கள். பைலோவ்ஸொரோவ் அவர்களுக்குப் பின்னால் வேகமாகப் பறந்தான். அவனுடைய உறையிலிருந்த கத்தி அவனுக்குப் பின்னால் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. "அவன் ஒரு நண்டைப்போல சிவப்பானவன்.” நான் சொன்னேன்: "அவள்... அவள் ஏன் இந்த அளவிற்கு வெளிறிப் போய் இருக்கிறாள்? காலை முழுவதும் சவாரி செய்ததன் காரணமாக, வெளிறிப்போய் விட்டாளோ?”

நான் என்னுடைய நடையை இரண்டு மடங்கு வேகமாக்கி, டின்னர் சாப்பிடும் நேரத்திற்கு சரியாக வீட்டிற்கு வந்துவிட்டேன். என் தந்தை எனக்கு முன்பே அங்கு வந்து என் தாயின் நாற்காலிக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தார். அவர் குளித்து, சாப்பிடுவதற்காக உடை அணிந்து, புத்துணர்ச்சியுடன் இருந்தார். அவர் "ஜர்னல் தெ தெபாட்ஸ்” பத்திரிகையிலிருந்த ஒரு கட்டுரையை அவருக்கென்றே இருக்கும் இசையைப் போன்ற குரலில் வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், என் தாய் அதை சிறிதுகூட கவனமே செலுத்தாமல் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னைப் பார்த்ததும், அன்று முழுவதும் நான் எங்கே போயிருந்தேன் என்று கேட்டாள். இப்படி நான் சுற்றிக் கொண்டிருப்பதை தான் விரும்பவில்லை என்று அவள் கூறினாள். நான் எங்கே இருக்கிறேன் என்பது கடவுளுக்குத் தான் தெரியும் என்றும், நான் யாருடன் இருக்கிறேன் என்பதும் கடவுளுக்குத்தான் தெரியும் என்றும் அவள் சொன்னாள். "ஆனால், நான் தனியாகத்தான் நடந்து வந்தேன்” இப்படி நான் கூறுவதற்காக வாயைத் திறந்தேன். ஆனால், நான் என் தந்தையைப் பார்த்ததாலோ அல்லது வேறு ஏதோ காரணத்திற்காகவோ எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்துவிட்டேன்.

15

அடுத்த ஐந்து அல்லது ஆறு நாட்களில் நான் மிகவும் அரிதாகவே ஜினைடாவைப் பார்த்தேன். தான் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டு இருப்பதாக அவள் சொன்னாள். எனினும், எப்போதும் அவளை வீட்டிற்கு வந்து பார்க்கக்கூடிய மனிதர்கள் அவளைச் சந்திப்பதை அது தடைசெய்யவில்லை. அவர்களே அதைப்பற்றிக் கூறுவதைப் போல, அவர்களுடைய கடமையாக அது இருந்தது. எல்லாரும் வந்து பார்த்தார்கள். ஒரே ஒரு ஆளைத்தவிர. அது- மெய்டனோவ். அவர் ஆர்வம் கொண்டிருக்கும் வகையில் எந்த விஷயங்களும் இல்லாததால், நாளடைவில் விரக்தியும், வெறுப்பும் அடைந்து விட்டார். பைலோவ்ஸொரோவ் மிகவும் கவலையுடனும் சிவந்த முகத்துடனும் ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்திருந்தான். அவன் தொண்டை வரை பொத்தான் இட்டிருந்தான். வேறுமாதிரி மாறிவிட்டிருந்த மாலேவ்ஸ்கியின் முகத்தில் தொடர்ந்து வஞ்சகத்தனமான புன்னகை தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அவர் உண்மையாகவே ஜினைடாமீது கொண்டிருந்த வெறுப்பு அலைகளுக்குள் வீழ்ந்து விட்டிருந்தார். வயதான இளவரசிமீது வைத்திருந்த தனிப்பட்ட ஈடுபாட்டுடன் அவர் காத்திருந்தார். அதற்கும் மேலாக அவளுடன் சேர்ந்து அவர் ஒரு வாடகைக்கு எடுக்கப்பட்ட கோச் வண்டியில் கவர்னர் ஜெனரலைப் பார்ப்பதற்காகச் சென்றார். ஆனால், அந்தப் பயணம் தோல்வியில் முடிந்துவிட்டது. அத்துடன் மாலேவ்ஸ்கிக்கு அந்தப் பயணம் கவலையை அளிக்கக்கூடிய ஒரு அனுபவமாக அமைந்துவிட்டது.

பொறியியல் நிபுணர்களின் சில குறிப்பிட்ட அதிகாரிகளிடம் அவர் நடத்த வேண்டிய சில தவறான செயல்கள் அவருக்கு ஞாபகப்படுத்தப்பட்டன. அவருடைய இளமையான வயதும், அனுபவமற்ற தன்மையும் அவருடைய விளக்கங்களில் வற்புறுத்தப்பட்டு கூற வைக்கப்பட்டன. லூஷின் ஒவ்வொரு நாளும் இரண்டு முறை வருவார். ஆனால், அதிக நேரம் அங்கு இருப்பதில்லை. கடந்தமுறை எங்களுக்கிடையே நடைபெற்ற எதிர்பாராத உரையாடலுக்குப் பிறகு, சொல்லப்போனால்- நான் அவரைப் பார்த்து பயந்தேன். அதே நேரத்தில், அவர்மீது உண்மையான ஈர்ப்பு எனக்கு உண்டாகிவிட்டிருப்பதையும் நான் உணர்ந்தேன். ஒருநாள் அவர் என்னுடன் சேர்ந்து நெஸ்குட்ச்னி தோட்டத்திற்கு "வாக்கிங்” வந்தார். அவர் மிகவும் நல்ல இயல்புகள் கொண்டவராகவும், அருமையான மனிதராகவும் இருந்தார். அவர் அங்கிருந்த ஒவ்வொரு செடியின், மலர்களின் பெயர்களையும் அவற்றின் சிறப்புகளையும் எனக்கு கூறினார். அடுத்த நிமிடம் எந்தவித காரணமும் இல்லாமல் சத்தம் போட்டு அழுது கொண்டே, அவருடைய முன்தலையில் அவரே அடித்துக்கொண்டார். "நான்... மோசமான முட்டாள்... அவளை நினைத்தேன்... ஆளைவிட்டு ஆள் பறந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு பெண்ணை! பல மனிதர்களுக்கு தங்களைத் தாங்களே அழித்துக்கொள்வது இனிப்பான விஷயமாக இருக்கிறது என்பது மட்டும் தெரிகிறது...”

"அதன்மூலம் நீங்கள் என்ன சொல்ல நினைக்கிறீர்கள்?” நான் கேட்டேன்.

"நான் உன்னிடம் எதையும் விளக்கிக் கூற விரும்பவில்லை.” லூஷின் உடனடியாகக் கூறினார்.

ஜினைடா என்னைத் தவிர்த்தாள். நான் உடன் இருப்பதையே அவள் விரும்பவில்லை. அதை கவனிக்காமல் என்னால் இருக்க முடியவில்லை. அவளே விரும்பாத அளவிற்கு அது அவளை பாதித்தது. அவள் விருப்பமே இல்லாமல் என்னை விட்டு விலகிச் சென்றாள். விருப்பமே இல்லாமல்! அதுதான் மிகவும் கசப்பான உண்மையாக இருந்தது.