Lekha Books

ஒரு இருண்ட தோட்டம்... அதில் பெரிய மரங்கள்... அந்த அரசி வெளியே இருந்த தோட்டத்தைப் பார்த்தாள். அங்கிருந்த மரங்களுக்கு மத்தியில் ஒரு நீர் வீழ்ச்சி இருந்தது. அந்த இருண்ட தோட்டத்தில் அது வெள்ளை நிறத்தில் இருந்தது. அது உயரமாக மேலே எழுந்தது. பேச்சு, இசை ஆகியவற்றின் மூலமாக அந்த நீரின் மெல்லிய சலசலப்பு ஓசையை அரசி கேட்டாள். அவள் பார்த்துக் கொண்டே நினைத்தாள்: நீங்கள் எல்லாருமே நாகரீகமான மனிதர்கள், மிக உயர்ந்தவர்கள், புத்திசாலிகள், வசதி படைத்தவர்கள்... நீங்கள் என்னைச் சூழ்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள். நான் உச்சரிக்கும் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் நீங்கள் பத்திரமாக பாதுகாத்து வைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். என் காலடிகளில் விழுந்து இறப்பதற்கு நீங்கள் எல்லாருமே தயாராக இருக்கிறீர்கள். நான் என்னுடைய ஆளுமையால் உங்களைப் பிடித்து வைத்திருக்கிறேன். ஆனால், அங்கே... நீர்வீழ்ச்சிக்கு அருகில்... அங்கு தெறித்துக் கொண்டிருக்கும் நீருக்கு அருகில்... நான் யாரைக் காதலிக்கிறேனோ, அவன் அங்கு நின்று கொண்டு எனக்காகக் காத்திருக்கிறான். அவன் தன்னுடைய ஆளுமையால் என்னைப் பிடித்து வைத்திருக்கிறான். அவன் மிகப் பெரிய பணக்காரனும் அல்ல... விலை மதிப்புமிக்க வைரக் கற்களும் அல்ல... அவனை யாருக்குமே தெரியாது. ஆனால், அவன் என்னை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறான். நிச்சயமாக நான் அங்கு செல்வேன்.... நான் அங்கு செல்வேன்.

அவனைத் தேடி நான் போக வேண்டும். அவனுடன் சென்று தங்க வேண்டும். தோட்டத்தை ஆக்கிரமித்திருக்கும் இருட்டில்... மரங்களின் முணுமுணுப்புகளுக்குக் கீழே... நீர்வீழ்ச்சியின் நீர் தெளிப்பிற்கு மத்தியில்... அவனுடன் கரைந்து காணாமல் போய்விட வேண்டும் என்றெல்லாம் நான் விருப்பப்படும்போது, என்னைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கு எந்த ஒரு சக்தியாலும் முடியாது.” ஜினைடா நிறுத்தினாள்.

"இது மனதில் கற்பனை செய்து வைத்திருந்த கதையா?” மாலேவ்ஸ்கி தயங்கிக் கொண்டே கேட்டார். ஜினைடா அவரைப் பார்க்கவே இல்லை.

"நாம் என்ன செய்திருப்போம், நண்பர்களே?” லூஷின் திடீரென்று ஆரம்பித்தார்: "நாம் எல்லாரும் அந்த விருந்தாளிகளின் கூட்டத்தில் இருந்து, நீர்வீழ்ச்சிக்கு அருகில் இருந்த அந்த அதிர்ஷ்டசாலி மனிதன் யார் என்று தெரிந்துவிட்டால்...?”

"ஒரு நிமிடம் நில்லுங்கள்... ஒரு நிமிடம் நில்லுங்கள்...” இடையில் புகுந்து ஜினைடா சொன்னாள்: "நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் என்ன செய்திருப்பீர்கள் என்பதை நானே உங்களிடம் கூறுகிறேன். நீ... பைலோவ்ஸொரோவ், நீ அவனை சண்டைக்கு வரும்படி சவால் விட்டிருப்பாய். மெய்டனோவ், நீங்கள் அவனைப் பற்றி கிண்டல் செய்து பாடல் எழுதியிருப்பீர்கள். இல்லை... உங்களால் கிண்டல் பாடல் எழுத முடியவில்லையென்றால், நீங்கள் அவனைப் பற்றி "பார்பியர்” பாணியில் ஒரு நீண்ட கவிதையை எழுதியிருப்பீர்கள். அந்த கவிதையை "டெலிக்ராப்” பத்திரிகையில் வரச் செய்திருப்பீர்கள். நீங்கள்... நிர்மாட்ஸ்கி, நீங்கள் கடன் வாங்கியிருப்பீர்கள்... இல்லை... நீங்கள் அவனுக்கு அதிக வட்டிக்கு பணத்தைக் கடனாகத் தந்திருப்பீர்கள்... நீங்கள்... டாக்டர்...” அவள் நிறுத்தினாள்: "உங்கள் விஷயம்... உண்மையாகவே நீங்கள் என்ன பண்ணியிருப்பீர்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை...”

"அரசு மருத்துவர் என்ற முறையில்...” லூஷின் பதில் சொன்னார்: "அங்கு குழுமியிருந்த விருந்தாளிகளை நகைச்சுவையாக ஏதாவது செய்து மகிழ்விக்காத அவனுக்கு அந்த பந்துகளைத் தரக்கூடாது என்று நான் அரசிக்கு அறிவுரை கூறுவேன்.”

"சொல்லப்போனால்- உங்களுக்கு அந்த உரிமை இருக்கிறது. சரி... நீங்கள், கவுண்ட்...”

"நான்!” மாலேவ்ஸ்கி திரும்ப தன்னுடைய கள்ளத்தனமான புன்னகையுடன் கூறினார்.

"நீங்கள் அவனுக்கு ஒரு விஷம் கலக்கப்பட்ட இனிப்பு கலந்த மாமிசத்தைத் தந்திருப்பீர்கள்.”

அதைக் கேட்டு மாலேவ்ஸ்கியின் முகம் லேசாக மாறிவிட்டது. ஒரு நிமிடம் ஒரு யூதனுக்கே உரிய உணர்ச்சியை முகத்தில் காட்டிவிட்டு, அவர் வெளிப்படையாக சிரித்தார்.

"நீ வ்லாடிமிர்...” ஜினைடா கூறிக்கொண்டே போனாள். "சரி... இது போதும். நாம் இன்னொரு விளையாட்டை விளையாடுவோம்.”

"மிஸ்டர் வ்லாடிமிர்... அரசியின் முக்கியமான வேலைகளைப் பார்ப்பவன் என்ற முறையில் அவள் தோட்டத்திற்குள் ஓடும்போது, அவளுடைய புகைவண்டியை தடுத்து நிறுத்தி வைத்திருப்பான்.” மாலேவ்ஸ்கி பொறாமையுடன் கூறினார்.

எனக்கு அதைக்கேட்டு கோபத்தால் முகம் சிவந்துவிட்டது..

ஆனால், ஜினைடா வேகமாகத் தன் கையை என் தோளின்மீது வைத்தாள். அவள் எழுந்து, சற்று நடுங்குகிற குரலில் சொன்னாள்: "வன்முறை எண்ணத்துடன் நடந்து கொள்வதற்கு உங்களுக்கு நான் உரிமையைத் தரவில்லை. அதனால், எங்களை விட்டு நீங்கள் செல்லும்படி உங்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்!” அவள் கதவை நோக்கி கையை நீட்டினாள்.

"என் வார்த்தைகளை, இளவரசி...” மாலேவ்ஸ்கி முணுமுணுத்தார். அவர் இப்போது மிகவும் வெளிறிப்போய் காணப்பட்டார்.

"இளவரசி நடந்து கொண்டது சரிதான்...” பைலோவ்ஸொரோவ் உரத்த குரலில் கூறினான். தொடர்ந்து அவனும் எழுந்து நின்றான்.

"நல்ல கடவுளே! எனக்கு சிறிதுகூட அப்படியொரு எண்ணம் இல்லை...” மாலேவ்ஸ்கி தொடர்ந்து சொன்னார்: "என் வார்த்தைகளில் எதுவுமே இல்லை. நான் நினைக்கிறேன்... அவை... உங்களை காயப்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கமே எனக்கு இல்லை... என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்...”

ஜினைடா அவரையே மேலிருந்து கீழ்வரை எந்தவித சலனமும் இல்லாமல் பார்த்தாள். பிறகு அமைதியாகப் புன்னகைத்தாள். "சரி... இங்கேயே நிச்சயமாக நீங்கள் இருங்கள்...” அவள் அலட்சியமாக தன் கையை ஆட்டிக்கொண்டே சொன்னாள்: "மிஸ்டர் வ்லாடிமிரும் நானும் தேவையில்லாமல் அவமானப்படுத்தப்பட்டுவிட்டோம். நீங்கள் விருப்பப்பட்டால்... அது உங்களை சந்தோஷப்படுத்தும்.”

"என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்...” மாலேவ்ஸ்கி திரும்பவும் இன்னொரு முறை கூறினார். அப்போது நான் ஜினைடாவின் நடவடிக்கைகளைப் பற்றிய சிந்தனையில் மூழ்கிவிட்டிருந்தேன். மிக உயர்ந்த அந்தஸ்த்தில் இருக்கும் எந்தவொரு உண்மையான அரசியும் கற்பனை செய்த விஷயத்திற்காக கதவைச் சுட்டிக் காட்டியிருக்க மாட்டாள்.

அந்த பொழுதுபோக்கு விளையாட்டு அந்த சிறு சம்பவத்திற்குப் பிறகு சிறிது நேரம் தொடர்ந்து நடந்தது. அங்கிருந்த ஒவ்வொருவரும் சிறிது கவலையில் மூழ்கியவர்களாக இருந்தார்கள். நடைபெற்ற அந்தச் சம்பவத்திற்காக அவர்கள் அதிகம் கவலைப்படவில்லை. என்ன காரணத்திற்காக என்பதையும் உறுதிபட கூறமுடியவில்லை. ஆனால், தாங்க முடியாத ஒரு உணர்வு எல்லாருக்குள்ளும் இருந்து கொண்டிருந்தது. யாரும் அதைப் பற்றி பேசவில்லை. ஆனால், எல்லாரும் அதைப் பற்றி தங்களுக்குள் இருப்பதையும் சக நண்பர்களின் மனங்களில் இருப்பதையும் உணர்ந்திருந்தார்கள். மெய்டனோவ் தன்னுடைய கவிதை வரிகளை எங்களுக்கு முன்னால் வாசித்தார். மாலேவ்ஸ்கி அந்த வரிகளை அளவுக்கும் அதிகமான உற்சாகத்துடன் பாராட்டினார். "இப்போது அவர் எந்த அளவிற்கு நல்லவராக இருக்கிறார் என்பதைக் காட்ட நினைக்கிறார்!” லூஷின் என்னிடம் முணுமுணுத்தார்.