Lekha Books

18

நான் காலையில் தலைவலியுடன் படுக்கையை விட்டு எழுந்தேன். நேற்று இருந்த என்னுடைய உணர்வுகள் காணாமல் போய்விட்டன. அதற்கு பதிலாக ஒன்றுமே இல்லாத ஒரு வெறுமையும் ஒரு வகையான கவலையும் வந்து நிறைந்திருந்தன. இவற்றை அதற்கு முன்பு நான் அறிந்ததே இல்லை. ஏதோவொன்று எனக்குள் இறந்து போய்விட்டதைப் போல உணர்ந்தேன்.

"நீ ஏன் பாதி மூளை எடுக்கப்பட்டுவிட்ட முயலைப்போல காணப்படுகிறாய்?” என்னைச் சந்தித்தபோது லூஷின் கேட்டார். மதிய உணவின்போது ஓரக் கண்களால் நான் முதலில் என் தந்தையைப் பார்த்தேன். பிறகு என் அன்னையைப் பார்த்தேன். வழக்கம்போல அவர் ஏதோ சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தார். என் தாய் எப்போதும்போல ரகசியமாக எரிச்சலடைந்தாள். என் தந்தை நட்பு ரீதியாக என்னிடம் ஏதாவது பேசுவார் என்று எதிர்பார்த்துக் கொண்டு நான் அமர்ந்திருந்தேன். சில நேரங்களில் அவர் அப்படி நடந்திருக்கிறார். ஆனால், அவர் தினமும் என்னிடம் கூறக்கூடிய சாதாரண வணக்கத்தைக்கூட கூறவில்லை. "நான் எல்லா விஷயங்களையும் ஜினைடாவிடம் கூறினால் என்ன?” நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். "எப்படிப் பார்த்தாலும், எல்லாம் ஒன்றுதான். எங்களுக்குள் எல்லாமே ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிடும்.” நான் அவளைப் பார்ப்பதற்காக சென்றேன். ஆனால், அவளிடம் எதுவும் கூறவில்லை. இன்னும் சொல்லப்போனால்- நான் அவளுடன் பேச விரும்பினால்கூட, அவளுடன் பேச முடியவில்லை. வயதான இளவரசியின் பன்னிரண்டு வயதைக் கொண்ட மகன் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிலிருந்து தன்னுடைய விடுமுறையில் வந்திருந்தான். அந்த நிமிடமே ஜினைடா தன் சகோதரனை என்னிடம் ஒப்படைத்துவிட்டாள். "இங்கே  பார்...” அவள் சொன்னாள்: "என் அன்பிற்குரிய வாலோத்யா...” இப்போது தான் முதல் முறையாக அவள் என்னை அழைப்பதற்கு இந்த செல்லப் பெயரை பயன்படுத்துகிறாள். "இவர் உனக்கு மிகச் சிறந்த நண்பராக இருப்பார். இவருக்கு வாலோத்யா என்றொரு பெயரும் இருக்கிறது. தயவு செய்து இவரை விரும்பு. இப்போதும் இவர் கூச்ச குணம் கொண்டவரே. ஆனால், இவருக்கு ஒரு நல்ல இதயம் இருக்கிறது.” தொடர்ந்து அவள் சொன்னாள்: "இவனுக்கு நெஸ்க்குட்ச்னி தோட்டத்தைச் சுற்றிக் காட்டு.  இவனுடன் சேர்ந்து "வாக்கிங்” போ. உன்னுடைய பாதுகாப்பின்கீழ் இவனை வைத்துக் கொள். நீ அதைச் செய்வாய்... செய்வாய் அல்லவா? நீ மிகவும் நல்லவனும்கூட...” அவள் தன்னுடைய இரண்டு கைகளையும்  பாசத்துடன் என் தோள்களின்மீது வைத்தாள். நான் முற்றிலும் குழப்பத்தில் நின்று கொண்டிருந்தேன். அந்த பையன் அங்கிருந்தது என்னையும் ஒரு பையனாக மாற்றிவிட்டது. நான் அந்த பையனையே அமைதியாகப் பார்த்தேன். அவன் அமைதியாக என்னையே வெறித்துப் பார்த்தான். ஜினைடா சிரித்தாள்.  பிறகு எங்களை ஒருவர்மீது ஒருவரை தள்ளிவிட்டாள். "ஒருவரையொருவர் கட்டிப்பிடித்துக் கொள்ளுங்கள் குழந்தைகளே!” நாங்கள் ஒருவரையொருவர் இறுக தழுவிக் கொண்டோம். "நான் தோட்டத்தை உனக்கு சுற்றிக் காட்ட வேண்டும் என்று விரும்புகிறாயா?” நான் பையனைப் பார்த்துக் கேட்டேன். "நீங்கள் விரும்பினால்...!” அவன் வழக்கமான மாணவனின் பணிவான குரலில் சொன்னான். ஜினைடா மீண்டும் சிரித்தாள். இதற்கு முன்பு அவளுடைய முகத்தில் இந்த அளவிற்கு அருமையான வண்ணம் எந்தச் சமயத்திலும் இருந்ததில்லை என்பதைக் கண்டு பிடிப்பதற்கு எனக்கு நேரம் இருந்தது. நான் அந்த மாணவனுடன் வெளியேறினேன். எங்களின் தோட்டத்தில் ஒரு பழைய பாணியில் அமைந்த ஊஞ்சல் இருந்தது. நான் அவனை அந்த சிறிய பலகையாலான இருக்கையில் அமரச் செய்து, அவனை ஆட்டத் தொடங்கினேன். அகலமான தங்க நிற ஓரம் போடப்பட்டிருந்த- அடர்த்தியான துணியால் தைக்கப்பட்ட புதிய சீருடையை அணிந்திருந்த அவன் இறுக்கமாக அமர்ந்திருந்தான். அவன் கயிறுகளை இறுகப் பற்றியிருந்தான். "நீ உன் சட்டை காலரில் இருக்கும் பொத்தான்களைக் கழற்றிவிடுவது நல்லது...” நான் அவனிடம் சொன்னேன். "அது இருக்கட்டும்... நமக்குப் பழகிவிட்டது...” அவன் சொன்னான். அப்போது அவன் தன் தொண்டையைச் சரி பண்ணிக் கொண்டான். அவன் அவனுடைய சகோதரியைப்போலவே இருந்தான். குறிப்பாக கண்கள் அவளை ஞாபகப்படுத்தின. அவனிடம் அன்புடன் பழகுவதை நான் விரும்பினேன். அதே நேரத்தில்- ஒரு வேதனை கலந்த கவலை என் இதயத்தில் நிறைந்திருந்தது. "இப்போது நான் உண்மையிலேயே ஒரு குழந்தைதான்.” நான் நினைத்தேன்: "ஆனால், நேற்று...” நேற்று இரவு என்னுடைய கத்தியை எங்கே கீழே போட்டேன் என்பதை நான் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன். அதைத் தேடி கண்டுபிடித்தேன்.

அந்தப் பையன் அதைக் கேட்டான். ஒரு காட்டுச் செடியின் பருமனான தண்டுப் பகுதியை கத்தியை வைத்து வெட்டி ஒரு குழாயை உண்டாக்கினான். அதை வைத்து சீட்டி அடிக்க ஆரம்பித்தான். ஒத்தெல்லோ சீட்டியும் அடித்தான்.

ஆனால், அன்று சாயங்காலம் இந்த ஒத்தெல்லோ, ஜினைடாவின் கரங்களில் இருந்து கொண்டு அவன் எப்படியெல்லாம் அழுதான்! தோட்டத்தின் ஒரு மூலையில் அவனை அவள் தேடி வந்து, அவன் ஏன் அந்த அளவிற்கு கவலையில் இருக்கிறான் என்று கேட்டதற்குத்தான் அவன் அப்படி அழுதான். என் கண்ணீர் அந்த அளவிற்கு பலமாக வழிந்தது. அதைப் பார்த்து அவள் பயந்து போய்விட்டாள். "உன்னிடம் என்ன பிரச்சினை? சொல்லு, வாலோத்யா.” அவள் திரும்பத் திரும்ப கேட்டாள். நான் எந்த பதிலும் கூறாமல் அழுகையையும் நிறுத்தாமல் இருக்கவே, அவள் என் ஈரமான கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். ஆனால், நான் அவளிடமிருந்து திரும்பிக் கொண்டேன். பிறகு என் தேம்பல்கள் மூலமாக முணுமுணுத்தேன்: "எனக்கு எல்லா விஷயங்களும் தெரியும். நீ ஏன் என்னிடம் விளையாடினாய்? என் காதல் உனக்கு எதற்குத் தேவை?”

"நான்தான் குற்றவாளி, வாலோத்யா...” ஜினைடா சொன்னாள். "என்னைத்தான் அதிகம் குற்றம் சொல்ல வேண்டும்.” அவள் தன் கைகளைப் பிசைந்து கொண்டே சொன்னாள்: "எந்த அளவிற்கு எனக்குள் மோசமான விஷயங்களும், இருண்டதும், பாவம் நிறைந்தவையும் இருக்கின்றன தெரியுமா? ஆனால், நான் இப்போது உன்னிடம் விளையாடவில்லை. நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன். ஏன், எப்படி என்றெல்லாம் நீ சந்தேகப்படக்கூடாது... ஆனால், உனக்கு என்ன தெரியும்?”

நான் அவளிடம் என்ன சொல்வேன்? அவள் என் பக்கமாகத் திரும்பி நின்று கொண்டு என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். தலையிலிருந்து பாதம் வரை. நான் அவளுக்குச் சொந்தமானவன். அவள் என்னையே பார்த்தாள். கால் மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, நான் பையனுடனும் ஜினைடாவுடனும் சேர்ந்து ஓட்டப் பந்தயத்தில் ஓடினேன். நான் அழவில்லை. நான் சிரித்தேன்.