Lekha Books

என் குதிரை மிகவும் களைத்துப்போய் விட்டதை என் தந்தை தெரிந்துகொண்டு விட்டிருக்கிறார் என்பதால் அப்படியொரு தீர்மானம் எடுக்கப் பட்டிருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். திடீரென்று "க்ரிமியன் ஃபோர்ட்” என்ற இடத்தில் என்னிடமிருந்து அவர் விலகிச் சென்றார். ஆற்றின் கரையையொட்டி அவர் சவாரி செய்து போய்க் கொண்டிருந்தார். நான் அவரைப் பின்பற்றி சவாரி செய்தேன். நாங்கள் உயரமாக மரக்கட்டைகள் குவிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு இடத்தை அடைந்தபோது, அவர் எலெக்ட்ரிக்கை விட்டு வேகமாகக் கீழே இறங்கினார். என்னையும் குதிரையிலிருந்து கீழே இறங்கச் சொன்னார். தன்னுடைய குதிரையின் கடிவாளத்தை அவர் என்னிடம் தந்துவிட்டு, அவரை எதிர்பார்த்து என்னை அங்கேயே காத்திருக்கும்படி கூறினார். அப்படிக் கூறிவிட்டு அவர் ஒரு சிறிய தெருவிற்குள் நுழைந்து காணாமல் போனார்.  ஆற்றின் கரையில் குதிரைகளைக் கைகளில் பிடித்தவாறு நான் இங்குமங்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தேன். நான் எலெக்ட்ரிக்கைத் திட்டினேன். அது என்னை இழுத்துக் கொண்டிருந்தது. தன்னுடைய தலையை ஆட்டிக் கொண்டே அது தும்மிக் கொண்டும் கனைத்துக் கொண்டும் நடந்து கொண்டிருந்தது. நான் நின்றபோது, அதுவும் நின்று, கனைத்துக் கொண்டே என்னுடைய சிறிய குதிரையின் கழுத்தைக் கடித்தது. தாறுமாறாக வளர்க்கப்பட்டதால், தன் விருப்பப்படி அது நடந்து கொண்டிருந்தது. என் தந்தை திரும்பி வரவே இல்லை. ஆற்றிலிருந்து விரும்பத்தகாத ஒரு ஈரப்படலம் மேலே எழும்பிக் கொண்டிருந்தது. ஒரு அருமையான மழை மெதுவாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. அதன் சிறுசிறு துளிகள் அந்தச் சாம்பல் நிற மரக் கட்டைகளின்மீது விழுந்து கொண்டிருந்தன. நான் அந்த இடத்தில் போவதும் வருவதுமாக இருந்தேன். எனக்கு இப்போது தாங்க முடியாத அளவிற்கு வெறுப்பு உண்டானது. நான் மிகவும் சலிப்படைந்து விட்டேன். அப்போதும் என் தந்தை வரவில்லை. காவலாளியைப்போல் தோன்றிய ஒரு மனிதன்... அனேகமாக ஒரு ஃபின்லேண்ட் நாட்டைச் சேர்ந்தவனாக இருக்க வேண்டும்... மரக்கட்டையைப்போல சாம்பல் நிறத்தில், மிகப்பெரிய பழைய பாணியில் அமைந்த ஒரு பானையைப் போன்ற தொப்பியைத் தலையில் வைத்துக் கொண்டு, ஒரு கோடாரியுடன் (இந்த நேரத்தில் மாஸ்க்வா ஆற்றின் கரையில் ஒரு காவலாளி எப்படி வந்தார் என்பதை நினைத்துப் பாருங்கள்) எனக்கு மிகவும் அருகில் வந்து கொண்டிருந்தான்.

அவன் தன்னுடைய சுருக்கங்கள் விழுந்த முகத்தை என்பக்கம் திருப்பினான். அது ஒரு வயதான பெண்ணின் முகத்தைப்போல இருந்தது. அவன் சொன்னான்: "நீ இங்கே குதிரைகளை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய், இளைஞனே? நான் அவற்றைப் பிடித்துக் கொள்கிறேனே!”

நான் அவனுக்கு பதிலெதுவும் கூறவில்லை. அவன் என்னிடம் புகையிலை கேட்டான். அவனிடமிருந்து விடுபடுவதற்காக (நான் மிகுந்த பொறுமையற்ற நிலையில் இருந்தேன்.) என் தந்தை மறைந்து போன திசையில் சில அடிகளை எடுத்து வைத்தேன்.  பிறகு அந்தச் சிறிய தெருவின் இறுதிவரை நடந்து சென்றேன். அதன் மூலையில் திரும்பி அங்கேயே நின்றேன். தெருவில், என்னிடமிருந்து நாற்பது அடி தூரத்தில், மரத்தாலான ஒரு சிறிய வீட்டின் திறந்திருந்த சாளரத்தின் அருகில் என் தந்தை நின்று கொண்டிருந்தார். அவருடைய முதுகுப் பகுதி என்னை நோக்கித் திரும்பியிருந்தது.

அவர் சாளரத்தின் அருகில் முன்னோக்கி சாய்ந்தவாறு நின்று கொண்டிருந்தார். திரைச்சீலை பாதி மறைத்திருந்த அந்த வீட்டில் கருப்பு நிற ஆடை அணிந்த ஒரு பெண் அமர்ந்து என் தந்தையுடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்தாள். அந்தப் பெண்- ஜினைடா.

நான் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டேன். இதை நான் ஒப்புக் கொண்டே ஆக வேண்டும். நான் இதை எந்தச் சமயத்திலும் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. நான் முதலில் அங்கிருந்து ஓடிவிடலாமா என்று நினைத்தேன். "என் தந்தை பார்த்து விட்டால்...” நான் நினைத்தேன்: "அவ்வளவுதான்... நான் தொலைந்தேன்.” ஆனால், ஒரு வினோதமான உணர்வு- ஆர்வத்தைவிட பலமான உணர்வு, பொறாமையைவிட பலமான... பயத்தைவிட பலமான உணர்வு என்னை அங்கேயே பிடித்து நிற்கச் செய்தது. நான் கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். என் காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டேன். என் தந்தை ஏதோ விஷயத்தை மிகவும் வலியுறுத்திக் கூறுவதைப்போல தோன்றியது. ஜினைடா அதை ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. இப்போது என்னால் அவளுடைய முகத்தைப் பார்க்க முடிந்தது- சிந்தனை வயப்பட்டு, சீரியஸாக, அழகாக, வார்த்தைகளால் விளக்கிக் கூறமுடியாத வழிபாட்டு உணர்வுடன், கவலையுடன், காதலுடன், ஒருவகையான விரக்தியுணர்வுடன்- அதற்கு வேறு வார்த்தையை என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அவள் சிறு சிறு வார்த்தைகளாகக் கூறிக் கொண்டிருந்தாள். தன்னுடைய கண்களை அவள் உயர்த்தவில்லை. வெறுமனே புன்னகைத்தாள்- இயல்பாகவே. ஆனால், அடிபணியவில்லை. அந்தப் புன்னகையை மட்டும் வைத்துதான் என்னுடைய பழைய நாட்களின் ஜினைடாவையே நான் அடையாளம் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. என் தந்தை தன்னுடைய தோள்களைக் குலுக்கிக் கொண்டிருந்தார். தன் தலையிலிருந்த தொப்பியை நேர் செய்தார். அப்படிச் செய்தால் அதற்கு எப்போதுமே அர்த்தம்- அவர் மிகவும் பொறுமையற்ற நிலையில் இருக்கிறார் என்பதுதான். சில வார்த்தைகள் என் காதில் விழுந்தன. ஜினைடா எழுந்து, தன் கையை நீட்டினாள்.... திடீரென்று என் கண்களுக்கு முன்னால் நடக்க இயலாதது நடந்தது. உடனடியாக என் தந்தை தன் கோட்டின்மீது படிந்திருக்கும் தூசியைப் பறக்கச் செய்வதற்காக பயன்படுத்தும் சாட்டையைத் தூக்கினார். அந்த கையில் ஒரு பலமான அடி விழுந்தது என் காதில் கேட்டது.

மணிக்கட்டுக்கு அருகில். நான் வாய் திறந்து அழாமல் இருப்பதற்காக மிகவும் படாதபாடு பட்டேன். அப்போது ஜினைடா ஓடிக் கொண்டே என் தந்தையையே ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் பார்த்தாள். பிறகு தன் கையை மெதுவாக தன் உதடுகளை நோக்கி உயர்த்தினாள். அதில் இருந்த சிவப்புக் கறையை முத்தமிட்டாள். என் தந்தை சாட்டையை தூரத்தில் விட்டெறிந்து விட்டு, படிகளின் மேவே வேகமாக ஏறிச்சென்று, வீட்டின்மீது மோதினார்... ஜினைடா திரும்பி கைகளை நீட்டியவாறு, தலையைக் குனிந்து கொண்டே சாளரத்தை விட்டு நடந்து சென்றாள்.

என் இதயம் பயத்தில் உறைந்துபோய்விட்டது. ஏதோ பயங்கரமான சம்பவமொன்றைப் பார்த்து விட்டதைப்போல, நான் வேகமாக திரும்பி, தெருவில் ஓடிக்கொண்டிருந்தேன். எலெக்ட்டிரிக்கைப் பிடித்திருந்த என் பிடி எங்கே கைநழுவிப் போய்விடுமோ என்பதைப் போல தோன்றியது. நான் திரும்பவும் ஆற்றின் கரைக்கு வந்தேன். எதைப் பற்றியும் என்னால் தெளிவாக சிந்திக்க முடியவில்லை.