Lekha Books

என்னுடைய வீங்கிப்போன கண் இமைகள் ஒன்றோ இரண்டோ கண்ணிர்த் துளிகளைச் சிந்தினாலும், நான் சிரித்தேன். ஜினைடாவின் ரிப்பனை நான் கழுத்தைச் சுற்றி "ஸ்கார்ஃப்”பைப்போல கட்டியிருந்தேன். எப்போதெல்லாம் அவளுடைய இடையைச் சுற்றிப் பிடிப்பதில் வெற்றி பெறுகிறேனோ, அப்போதெல்லாம் நான் சந்தோஷத்தில் உரத்த குரலில் கத்தினேன். என்னுடன் இருப்பதை தான் விரும்புவது மாதிரியே அவள் நடந்துகொண்டாள்.

19

என்னுடைய வெற்றி பெறாத நள்ளிரவு நேர பயணத்திற்குப் பிறகு அந்த வாரம் முழுவதும் என் மனதிற்குள் என்ன ஓடிக் கொண்டிருந்தது என்பதை உள்ளபடியே கூறியாக வேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தினால், நான் மிகுந்த சிரமத்திற்கு ஆளாகிவிடுவேன். அது ஒரு வினோதமான, மோசமான காலமாக அமைந்துவிட்டது. முழுக்க முழுக்க குழப்பங்கள்... அதில் மிகவும் பயங்கரமான எதிர் உணர்வுகள், சிந்தனைகள், சந்தேகங்கள், நம்பிக்கைகள், சந்தோஷங்கள், கவலைகள்- எல்லாம் சேர்ந்து ஒரு சூறாவளியைப்போல வீசி ஒரு வழி பண்ணிவிட்டன. நான் எனக்குள் நுழைந்து பார்ப்பதற்கே பயந்தேன். பதினாறு வயதுகளைக் கொண்ட ஒரு பையன் தனக்குள் அலசிப் பார்ப்பது... நான் எதைப் பற்றியும் சிந்தித்துப் பார்ப்பதற்கே பயந்தேன். நான் ஒவ்வொரு நாளையும் சாயங்காலம் வரை வேகமாக வாழ்ந்து ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். இரவு நேரங்களில் தூங்கினேன்... குழந்தைப் பருவத்திற்கே உரிய மென்மையான மனம் எனக்கு உதவியாக வந்து சேர்ந்தது. நான் காதலிக்கப் பட்டேனா என்பதைப் பற்றி நான் தெரிந்துகொள்ள நினைக்கவில்லை. நான் காதலிக்கப்படவில்லை என்று எனக்கு நானே உறுதியான குரலில் கூறிக் கொள்வதையும் நான் விரும்பவில்லை. நான் என் தந்தையைத் தவிர்த்தேன். ஆனால், ஜினைடாவை என்னால் தவிர்க்க முடியவில்லை... அவள் அருகில் இருக்கும்போது நான் நெருப்பில் எரிவதைப்போல எரிந்தேன். ஆனால், நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்த விஷயம் என்னவென்றால்- எந்த நெருப்பில் நான் எரிந்து உருகிக் கொண்டிருந்தேனோ, அதே நெருப்பு எனக்கு எரிவதற்கும் உருகுவதற்கும் எப்படி இனிமையானதாக இருந்து என்பதைத்தான். எனக்குள் ஓடிக்கொண்டிருந்த அனைத்து உணர்வுகளிலிருந்தும் நான் விடுபட்டு நின்றேன். என்னை நானே ஏமாற்றிக் கொண்டேன். நினைவுகளிலிருந்து நான் விலகி நின்றேன். எனக்கு முன்னால் என்ன இருக்கின்றனவோ, அவற்றைப் பார்க்காமல் என் கண்களை நான் மூடிக் கொண்டேன். இந்த பலவீனம் எந்த காரியத்திலும் அதிக காலத்திற்கு நீடித்திருக்காது. ஒரே நிமிடத்தில் ஒரு இடி வந்து விழுந்து, என்னை முழுமையாக ஒரு புதிய பாதையில் கொண்டு போய் சேர்த்தது.

ஒருநாள் ஒரு நீண்ட தூர "வாக்கிங்” போய்விட்டு டின்னருக்காக திரும்பி வந்தபோது, ஆச்சரியப்படும் வகையில் நான் மட்டுமே சாப்பிடுவதற்கு இருப்பதை நான் உணர்ந்தேன். என் தந்தை எங்கோ வெளியே போயிருந்தார். என் தாய்க்கு உடல்நலம் சரியில்லாததால், அவள் டின்னர் சாப்பிட விரும்பவில்லை. அதனால் அவள் தன்னுடைய படுக்கையறையில் கதவை மூடிப் படுத்திருந்தாள். வேலைக்காரர்களின் முகங்களிலிருந்து, ஏதோ பெரிய காரியம் நடந்திருக்கிறது என்பதை நான் உணர்ந்து கொண்டேன். நான் அவர்களை குறுக்கு விசாரணை செய்ய விரும்பவில்லை. அந்த வெயிட்டர்களில் எனக்கு ஒரு இளம் நண்பன் இருந்தான். அவன் பெயர் ஃபிலிப். அவனுக்கு கவிதைகள் மீது விருப்பம் அதிகம். கிட்டாரை மிகவும் அருமையாக இசைப்பான்.

நான் அவனைப் பார்த்து கேட்டேன். அவனிடமிருந்து ஒரு பயங்கரமான சம்பவம் என் தந்தைக்கும் தாய்க்குமிடையே  நடந்து விட்டிருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்துகொண்டேன். (அவர்கள் பேசிய ஒவ்வொரு வார்த்தையும் பணியாட்களின் அறைக்குள் ஒட்டுக்கேட்கப் பட்டிருக்கிறது. பேசிய பெரும்பாலான வார்த்தைகள் ஃப்ரெஞ்ச் மொழியில் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால், மாஷா என்ற வேலைக்காரி பாரிஸைச் சேர்ந்த ஆடைகள் தைக்கும் மனிதருடன் ஐந்து வருடங்கள் வாழ்ந்திருக்கிறாள். அவள் எல்லாவற்றையும் புரிந்துகொண்டாள்.) பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த இளம் பெண்ணுடன் நெருங்கிய உறவு வைத்திருப்பதாகவும், அந்த உறவு தகாதது என்றும் கூறி என் தாய் என் தந்தையிடம் சண்டை போட்டிருக்கிறாள். முதலில் என் தந்தை தன்னை குற்றமற்றவர் என்று கூறி தப்பிக்க முயன்றிருக்கிறார். அதற்குப் பிறகு அவர் தன்னுடைய கட்டுப்பாட்டை இழந்துவிட்டார். அவரும் "இந்த வயதில் அப்படித்தான் பேசுவாய்?” என்றெல்லாம் குரூரமாகப் பேசியிருக்கிறார். அது என் தாயை அழ வைத்துவிட்டது. என் தாய் சில கடன் ஏற்பாடுகளை அந்த வயதான இளவரசிக்குச் செய்து தந்திருக்கிறாள். அவள், கிழவியைப் பற்றியும் அவளுடைய மகளைப் பற்றியும் வாய்க்கு வந்தபடி மோசமாகப் பேசியிருக்கிறாள். தொடர்ந்து என் தந்தை அவளை மிரட்டியிருக்கிறார். "எல்லாவிதமான மோசமான விஷயங்களும்...” ஃபிலிப் தொடர்ந்து சொன்னான்: "ஒரு அடையாளம் தெரியாத கடிதத்திலிருந்து வந்து சேர்ந்தன. அதை யார் எழுதியது என்று யாருக்கும் தெரியாது. இல்லாவிட்டால்- எது வேண்டுமானாலும் நடக்கட்டும்- அப்படியொரு சம்பவம் நடப்பதற்கு காரணமே இருந்திருக்காது.”

"ஆனால், உண்மையாகவே அதில் அடிப்படை இருக்கிறதா?” நான் மிகவும் சிரமப்பட்டு சிந்தித்துப் பார்த்தேன். அப்போது என் கைகளும் பாதங்களும் குளிர்ந்து போய்விட்டன. என் உடலில் ஒருவித நடுக்கம் உண்டானது.

ஃபிலிப் அர்த்தத்துடன் கண்ணடித்தான்: "நிச்சயம் இருக்கிறது. அந்த விஷயங்களை மறைக்கவே முடியாது. உன் தந்தை இந்த முறை மிகவும் கவனமாகவே இருந்தார். ஆனால்... நீயே பார்... அவர்... உதாரணத்திற்கு... வாடகைக்கு ஒரு வண்டியோ வேறு ஏதாவதோ ஏற்பாடு செய்யும்போது... பணியாட்களே இல்லாமல்...”

நான் ஃபிலிப்பைப் போகச் சொல்லிவிட்டு, என் படுக்கையில் போய் விழுந்தேன். நான் அழவில்லை. நான் என்னை விரக்தியடையச் செய்யவில்லை. இந்த விஷயங்கள் எப்போது, எப்படி நடந்தன என்று எனக்குள் நான் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. நான் எந்தக் காலத்திலும் மனதில் கற்பனை கூட பண்ணி வைத்திராத ஒரு விஷயம் எப்படி நடந்தது என்று நான் ஆச்சரியப்படவில்லை. எது தேவையோ அதைவிட அதிகமாகவே நான் தெரிந்துகொண்டிருந்தேன். இந்த எதிர்பாராத திடீர் செய்தி என்னை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. எல்லாம் ஒரு முடிவுக்கு  வந்துவிட்டன. என்னுடைய இதயத்தில் இருந்த அனைத்து அழகான மலர்களும் முரட்டுத்தனத்துடன் உடனடியாகப் பிடுங்கப்பட்டு விட்டன. அவை எனக்கு அருகில், தரையில், கால்களால் மிதிபட்டுக் கிடந்தன.