Lekha Books

"அதற்கும் ஒரு அதிர்ஷ்டம் வேண்டாமா?"- குழந்தையை மடியில் வைத்தவாறு பாரு முணுமுணுத்தாள். "என்னைப் போல இருக்குற பொம்பளைங்க ஒவ்வொரு மாசமும் நோட்டை எண்ணி எண்ணி வாங்குறதைப் பார்க்குறப்ப..." - பாருவின் குரல் உயர்ந்தது. "அவங்களுக்குக் கிடைச்ச மாதிரி ஒரு புருஷன் எனக்குக் கிடைக்கலியே!"

நீலாண்டச்சார் வாசலில் வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தான். அவனுடைய ஒரே மகனான மாதவனின் மனைவி தான் பாரு. அவன் கோபத்தை அடக்கிக்கொண்டு பாரு சொல்லிக் கொண்டிருந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

பாரு மனவேதனை மேலோங்கக் கூறிக்கொண்டிருந்தாள். "இல்லாட்டி நான் ஏன் சொல்றேன்? ம்... எல்லாம் என் தலைவிதி..."

அதற்கு மேல் கிழவனால் பொறுமையாக இருக்க முடியவில்லை. கையில் இருந்த கம்பை ஊன்றியவாறு எழுந்து நின்றான். "என்னடி... என் ஒரே மகன் உயிரோட இருக்குறது ஒனக்குப் பிடிக்கலியா?"

அதைக் கேட்டு பாருவிற்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. "ம்... உங்களுக்கு மட்டும்தான் மகன் இருக்கிறாரா? வேற யாருக்கும் மகன் இல்லைன்ற நினைப்பா? பட்டாளத்துக்குப் போறவங்க எல்லாம் செத்தா போறாங்க? இந்த ஊர்ல இருந்து எவ்வளவு பேரு பட்டாளத்துல போய்ச் சேர்ந்திருக்காங்க. அவங்க யாருமே சாகலியே! அவங்க எல்லாரும் அங்கே போயி அவங்களோட பொண்டாட்டிக்கு அஞ்சு பத்துன்னு பணத்தை அனுப்பிக்கிட்டுத்தான் இருக்காங்க."

"அந்த அஞ்சு, பத்து இல்லைன்னு வச்சுக்கோ. அதுக்கா? உனக்கு இங்கே என்ன குறை இருக்கு...? சொல்லு"

"இப்படி பேசினா எனக்கு கெட்ட கோபம் வரும் சொல்லிட்டேன்."

"உனக்கு கோபம் வந்து என்னை என்னடி பண்ணப்போகுது? நான் சாகுறப்போ என் வாயில ஒரு துளி தண்ணீர் ஊத்த அவன் மட்டும்தான் இருக்கான். அவனைப் பட்டாளத்துக்கு அனுப்ப நிச்சயமா நான் சம்மதிக்க மாட்டேன்."

அவ்வளவுதான்- தனியே உட்கார்ந்து தனக்குள் முணு முணுக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள் பாரு. அவள் குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு எழுந்து நின்றாள். வாசல் கதவை பயங்கர கோபத்துடன் வேகமாக அடைத்துவிட்டு தெற்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

"பட்டாளத்துல இருந்து ஏதாவது வந்திச்சாடீ ஜானம்மா?"- என்று கேட்டவாறு பாரு தெற்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டுப்படியின் மேல் ஏறினாள்.

ஜானம்மா ஒரு பெட்டியைத் திறந்து ஒரு புடவையையும் ப்ளவ்ஸுக்குரிய துணிகளையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்தாள். பாரு ஒவ்வொரு துணியையும் எடுத்துப் பார்த்தாள். புடவையை கையில் எடுத்து விரித்தவாறு கேட்டாள். "இந்தப் புடவையோட விலை என்ன இருக்கும்?"

"எங்க வீட்டுக்காரர் பட்டாளத்துல இருந்து அனுப்பி வச்ச புடவைதானே இது! இதோட விலை என்னன்னு எனக்கு என்ன தெரியும்? இதைப் பார்த்தவங்க சொல்றாங்க இதோட விலை எழுபத்தஞ்சு ரூபா இருக்கும்னு."

அதைக் கேட்டதும் பாரு அலட்சியமான குரலில் சொன்னாள். "ஓ... இந்தப் புடவையோட விலை எழுபத்தஞ்சு ரூபாயா? அப்போ நல்ல புடவையோட விலை என்னவா இருக்கும்?"

அவ்வளவுதான்- ஜானம்மாவின் முகம் வாடிப் போய்விட்டது. அவள் எதற்கு வீண் வம்பென்று தன்னுடைய பேச்சை மாற்றினாள். "நாங்க இன்னைக்கு சினிமாவுக்குப் போறோம். பாரு அக்கா, நீங்க வர்றீங்களா?"

"நான் வரல... நான் பாட்டுக்கு சினிமாவுக்குப் போயிட்டா, எப்படி நீ போகலாம்னு கேக்குறதுக்கு என் வீட்ல என்னோட புருஷன் இருக்காரு..."

பாருவின் பேச்சுக்குப் பின்னால் மறைந்திருக்கும் மனக்குறையை ஜானம்மா புரிந்து கொள்ளாமல் இல்லை. அவள் கேட்டாள். "பாரு அக்கா, உங்களுக்கு ஏன் இப்படி ஒரு பொறாமை? நாங்க என்ன தினந்தோறுமா சினிமா பார்க்கப் போய்க்கிட்டு இருக்கோம்?"

"நான் ஏன் பொறாமைப்படணும்? அப்படிப் பொறாமைப்பட்டு என்ன பிரயோஜனம்? என் வீட்லதான் புருஷன்னு ஒரு ஆள் இருக்கே! கண்டவங்கக்கிட்ட எல்லாம் வேலைக்குப் போகாம பேசாம பட்டாளத்துக்குப் போயிருந்தா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்? எல்லாமே என்னோட தலைவிதி! நான் வேற என்ன சொல்ல முடியும்!"

"ஆமா... மாதவன் அண்ணன் ஏன் பட்டாளத்துக்குப் போகல?"

"அதை ஏன் கேக்குற? வீட்ல இருக்குற கிழவன், மகன் மகன்னு எப்போ பார்த்தாலும் சொல்லிக்கிட்டே இருந்தா...? மகனும் அப்பனைப் போலவே... அவரைப் பிரிஞ்சு ஒரு நிமிஷம் கூட இருக்குறது இல்ல..."

"சாவு இன்னைக்கோ நாளைக்கோன்னு இருக்குற கிழவன்தானே பாரு அக்கா? அவருக்குன்னு இருக்குறது ஒரே ஒரு மகன்தானே!"

"அதைப் பற்றி இப்போ பேசி என்ன பிரயோஜனம் ஜானம்மா? எல்லாம் என் தலைவிதி!"

அன்று மாலையில் மாதவன் வேலை முடிந்து வந்தவுடன், ஜானம்மாவிற்கு பட்டாளத்திலிருந்து துணிமணிகள் வந்திருக்கும் விஷயத்தை அவனிடம் கூறினாள் பாரு. "ப்ளவ்ஸ்... புடவை- எல்லாமே வந்திருக்கு. புடவையோட விலை எப்படியும் நூறு ரூபா வரும். எல்லாம் அவளோட புருஷன் பட்டாளத்துல இருந்து அனுப்பினதுதான். ஒவ்வொரு மாசமும் தவறாம பத்து, பதினைஞ்சு, இருபதுன்னு அந்த ஆளு பணம் அனுப்பி வச்சிக்கிட்டுத்தான் இருக்காரு. ஆம்பளைன்னா இப்படி காடும் மலையும் ஏறி பொண்டாட்டியைக் காப்பாத்தணும்."

அதற்கு மாதவன் எந்த பதிலும் கூறாமல் மவுனமாக இருந்தான். பட்டாளத்தில் சேர அவனுக்கும் விருப்பம்தான். பக்கத்து வீடுகளைத் தேடி தபால்காரன் போகிறபோது அவனுடைய மனதிற்கு என்னவோ போல் இருக்கும். பட்டாளத்திற்குப் போனவர்கள் விடுமுறையில் ஊர் திரும்புகிறபோது, அவர்களின் வீட்டைச் சேர்ந்தவர்களும், சொந்தக்காரர்களும் அவர்களுக்குத் தரும் உற்சாகமான வரவேற்பையும் கொஞ்சம் கூட கணக்குப் பார்க்காமல் அவர்கள் பணத்தைச் செலவழிப்பதையும் அவன் பார்த்து உண்மையிலேயே பொறாமைப்படுவான். ஆனால், வயதான தந்தையின் விருப்பத்திற்கு எதிராக நடக்க அவனுக்குச் சிறிது கூட விருப்பம் இல்லை. சொல்லப்போனால் அதற்கான தைரியம் அவனுக்குக் கிடையாது.

நீலாண்டச்சாரைப் பொறுத்தவரை, மாதவனின் மடியில் கிடந்தவாறு, மாதவனின் கையால் நீரைக் குடித்தவாறு, மாதவனைப் பார்த்தவாறு மரணத்தைத் தழுவ வேண்டும் என்ற ஒரு விருப்பத்தைத் தவிர, இந்த வாழ்க்கையில் அவருக்கு வேறு எந்த விருப்பமும் இல்லை.

போர் தொடங்கிவிட்டது என்பதைக் கேட்டவுடன் கிழவன் சொன்னான். "ஜெர்மன்காரனோட விளையாட்டு ஆரம்பமாயிடுச்சா? எல்லாம் முடிஞ்ச மாதிரிதான்..."

முதல் உலகப்போரின் போது நாட்டு மக்கள் அனுபவித்த கஷ்டங்களும், பிரச்சினைகளும் கிழவனின் மனதை விட்டு இன்னும் நீங்காமல் இருந்தன. இனிமேலும் அத்தகைய கஷ்டங்கள் வரப்போகின்றன என்பதை நினைத்துப் பார்த்தபோது, கிழவனுக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. அவன் கூறினான், "இவனுங்களால மானம், மரியாதையோட இருக்க முடியலியா? ஒருத்தனுக்கொருத்தன் ஏன்தான் அடிச்சிக்கிறானுங்களோ தெரியல..."