Lekha Books

தபால்காரர் வாசலில் நின்றவாறு கேட்டான். “உங்க பேருதான் நீலகண்டனா?”

“ஆமா... அதுதான் என் பேரு. அவன் பேரு மாதவன். நான் அவனோட அப்பா.”

தபால்காரன் சிரித்தவாறு சொன்னான். “உங்களுக்கு ஒரு கடிதமும் மணியார்டரும் வந்திருக்கு” -அவன் வாசல் படியேறி கடிதத்தை கிழவனிடம் நீட்டினான்.

நடுங்குகிற விரல்களால் கிழவன் அந்தக் கடிதத்தை வாங்கினான். “இது அவன் எழுதின கடிதம்தானே? அவனுக்கு ஏதாவது?” -அவன் தொண்டை குமுறியது. “எனக்கு மகன்னு அவன் ஒருத்தன்தான் இருக்கான். அவனைப் பார்த்துக்கிட்டே நான் சாகணும்.”

“இவங்க?” - தபால்காரன் சுவரோடு சேர்ந்து நின்று கொண்டிருந்த பாருவைச் சுட்டிக்காட்டி கேட்டான்.

“இது அவனோட பொண்டாட்டி. அவனுக்கு ஒரு சின்ன பையன் இருக்கான். உள்ளே இப்போ தூங்கிக்கிட்டு இருக்கான்.”

தபால்காரன் மணியார்டர் ஃபாரத்தையும், பேனாவையும் கிழவனின் கையில் தந்தான். வாழ்க்கையிலேயே முதல் முறையாக கிழவன் பேனாவைப் பிடித்து அன்றுதான் கையெழுத்துப் போட்டான்.

பாருவின் முகத்தில் இதற்கு முன்பு இல்லாத ஒரு உணர்ச்சி வேறுபாடு தெரிந்தது. அவளின் முகத்தில் புரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு கார்மேகம் வந்து மூடிவிட்டிருந்தது.

தபால்காரன் மூன்று ஐந்து ரூபாய் நோட்டுகளை எண்ணி கிழவனின் கையில் கொடுத்தான்.

அதற்கு மேல் பாரு அங்கே நிற்கவில்லை. அவள் ‘விசுக்’கென்று வீட்டிற்குள் போனாள். சமையலறையில் ஒரு சட்டி உடையும் சத்தம் வெளியே கேட்டது.

தபால்காரன் போனவுடன், கிழவன் பாருவை அழைத்தான். கையில் இருந்த கடிதத்தைப் படிக்கும்படி அவளிடம் சொன்னான். அவள் மூன்றாம் வகுப்பு வகை படித்திருக்கிறாள். பாரு என்ன நினைத்தாளோ கிழவனையே முறைத்துப் பார்த்துவிட்டு தன்னுடைய முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டு வேகமாக நடந்து போனாள்.

தான் இதுவரை எழுதப்படிக்கத் தெரியாமல் போனதற்காக முதல் தடவையாக கிழவன் கவலைப்பட்டான். அவன் வருத்தமான குரலில் தனக்குத்தானே சொல்லிக் கொண்டான். “ம்... நான் நாலு எழுத்து படிச்சிருந்தா இந்த நிலை வருமா?”

அடுத்த நிமிடம் கிழவன் கடிதத்தையும் பணத்தையும் மடியில் வைத்துக்கொண்டு கம்பை ஊன்றியவாறு பாதையில் இறங்கி நடந்தான். தெற்குப் பக்கம் இருக்கும் வீட்டைச் சேர்ந்த ஜானம்மாவின் இளைய சகோதரன் பாலகிருஷ்ணன் எதிரில் வந்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்த கிழவன் சொன்னான். “கொஞ்சம் நில்லுடா மகனே. இந்தக் கடிதத்தை எனக்குப் படிச்சுக் காட்டு...”

பாலகிருஷ்ணன் கிழவனிடமிருந்து கடிதத்தை வாங்கிப் படிக்க ஆரம்பித்தான். ‘தந்தையின் ஆசியால் வழியில் எந்தவித பிரச்சினையும் உண்டாகவில்லையென்றும், தன் தந்தையைத்தான் கடவுளைப் போல மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருப்பதாகவும், போகும்போது ஒரு வார்த்தை சொல்லாமல் கிளம்பியதற்காக தன்னை மன்னிக்க வேண்டுமென்றும், தன் தந்தையின் மனதில் தன்னைப் பற்றி வெறுப்பு இருக்கக் கூடாதென்றும், தான் அனுப்பும் மணியார்டர் பணத்தை தன் தந்தை விருப்பப்படி செலவழித்துக் கொள்ளலாம் என்றும், ஒவ்வொரு மாதமும் தவறாமல் தான் கடிதமும் மணியார்டரும் அனுப்பி வைப்பதாகவும் எழுத்துத் தகராறுகளுடனும் இலக்கணத் தகராறுகளுடனும் மாதவன் அந்தக் கடிதத்தை எழுதியிருந்தான். பாலகிருஷ்ணன் அந்தக் கடிதத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்த கணத்திலிருந்தே கிழவனின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டே இருந்தது. கடிதத்தைப் படித்து முடித்தபோது, அவன் தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தான்.

கடிதத்தின் முடிவில் பாருவையும் குழந்தையையும் நன்றாகப் பார்த்துக்கொள்ளும்படி மாதவன் வேண்டிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். முழு கடிதத்தையும் படித்து முடித்தவுடன் கிழவன் சொன்னான். “மகனே, கடிதத்தை இன்னொரு தடவை படி...”

பாலகிருஷ்ணன் மீண்டும் ஒருமுறை அந்தக் கடிதத்தைப் படித்தான். கிழவன் கண்களில் நீர் வழிய அந்தக் கடிதம் படிக்கப்படுவதைக் கேட்டான். இரண்டாவது தடவையாக கடிதத்தைப் படித்து முடித்த பாலகிருஷ்ணன் எங்கே கிழவன் மூன்றாவது முறை கடிதத்தை வாசிக்கச் சொல்லி விடுவானோ என்று பயந்து போய், அதை கிழவனின் கையில் கொடுத்துவிட்டு வேகமாக ஓடியே போய்விட்டான்.

அதற்குப் பிறகும் கிழவனுக்குத் திருப்தியாகவில்லை. அவன் அருகிலிருந்த தேநீர் கடைக்குச் சென்றான். தேநீர் கடையில் அமர்ந்திருந்த ஒருவன் "மாதவனிடமிருந்து கடிதம் ஏதேனும் வந்ததா?" என்று விசாரித்தான். அவ்வளவுதான். மாதவன் எழுதியிருந்த கடிதத்தையும் அவன் அனுப்பி வைத்திருந்த பணத்தையும் எடுத்துக் காட்டியவாறு கிழவன் சொன்னான். "அவன் என் பேருக்கு அனுப்பி வச்சிருக்கான். இதைக் கொஞ்சம்படி..." அந்தக் கடிதத்தை எடுத்துக் கொடுத்து வாசித்துக் காட்டும்படி சொன்னான்.

அந்த ஆள் கடிதத்தைப் படிக்க ஆரம்பித்தான். கிழவன் கடிதத்தைப் படிக்கப் படிக்க வாய்விட்டு அழு ஆரம்பித்தான். கடிதம் படிக்கப்பட்டு முடித்தவுடன், "கிழவன் அதை வாங்கிக்கொண்டு புறப்பட ஆரம்பித்தான். அப்போது தேநீர்க் கடை சொந்தக்காரன் கிழவனைப் பார்த்துக் கேட்டான். "பெரியவரே, சாயா குடிக்கலியா? உங்க மகன்கிட்ட இருந்து பணம் வந்திருக்கு. ஒரு சாயா வாங்கிக் குடிச்சிட்டுப் போக வேண்டியதுதானே!

கிழவன் மீண்டும் பெஞ்சில் அமர்ந்தான். "அப்படின்னா இரண்டு சாயா போடு."

தேநீர் கடைக்காரன் இரண்டு தேநீர் போட்டான். ஒரு தேநீரைக் கிழவன் கையில் கொடுத்துவிட்டு அவன் கேட்டான். "இன்னொரு சாயா யாருக்கு?"

கிழவன் கடிதத்தைப் படித்த ஆளை விரலால் காட்டினான். "இந்த ஆள்கிட்ட கொடு பிறகு... ரெண்டு அப்பத்தைப் பேப்பர்ல கட்டி தா. மாதவன் மகனுக்குக் கொடுக்கணும்..." என்றான்.

தேநீர் குடித்து முடித்த கிழவன் சற்று உடலை நெளித்தவாறு இடுப்பிலிருந்து ஒரு ஐந்து ரூபாய் நோட்டை எடுத்து பந்தாவாக தேநீர்க் கடைக்காரனிடம் நீட்டியவாறு சொன்னான். "மீதி காசைத் தா..."

ஐந்து ரூபாய் நோட்டின் மீதியை வாங்கி மடியில் வைத்தவாறு, பொட்டலமாகக் கட்டப்பட்ட அப்பத்தையும் வாங்கிக்கொண்டு கிழவன் வீட்டை நோக்கி நடந்தான். வழியில் பார்த்த எல்லோரிடமும் மாதவன் பட்டாளத்திற்குப் போயிருப்பதையும், அவனிடமிருந்து கடிதமும் பணமும் வந்திருக்கும் விஷயத்தையும், கடிதத்தில் தன்னைப் பற்றி அவன் எழுதியிருப்பதையும் அவன் ஆர்வம் பொங்கச் சொன்னான்.

பாரு பயங்கர கோபத்துடன் வீட்டில் நின்றிருந்தாள். நீர் எடுக்கக்கூடிய குடத்தை எரிச்சல் மேலோங்க அவள் ஏற்கனவே உடைத்து விட்டிருந்தாள். வாசலைப் பெருக்கியவாறு கிழவன் வெற்றிலை இடிக்கப் பயன்படுத்தும் கல்லை எடுத்து கோபத்துடன் தூரத்தில் விட்டெறிந்தாள். பையனுக்கு இரண்டு மூன்று அடிகளைக் கொடுத்தாள். அவன் வாசலில் உட்கார்ந்து அடி தாங்க முடியாமல் அழுது கொண்டிருந்தான்.

கிழவன் படியில் நின்றவாறு கேட்டான். "பாரு... ஏன் குழந்தையை அழ விடுற?"

சமையலறையிலிருந்த பாரு அதைக் கேட்டு முணுமுணுத்தாள்.